Morgunblaðið - 15.11.1985, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR15. NÓVEMBER1985
Anna Stefáns-
dóttir - Minning
Fædd 4. ágúst 1917
Dáin 10. nóvember 1985
Léttstíg og brosandi kom hún
inn í garðinn. Hún var fögur sem
forðum i himinbláum kjól og geisl-
aði af gleði. „Ég er á förum“, sagði
hún, „ég kom bara til að kveðja."
Svo hvarf hún á braut.
Þannig var draumurinn, og
þannig munum við hana. Alltaf
fylgdi önnu góðvild og gleði, alltaf
var hún sönn, alltaf heil. Yngra
* fólkinu í Ás-fjölskyldunni var hún
einlægur vinur. Hún hafði áhuga
á því, sem við fengumst við, var
ávallt hvetjandi og sá einatt björtu
hliðarnar á hverju máli. öllum
þótti vænt um hana, og henni þótti
vænt um alla og var öllum góð.
Við systurnar viljum, að leiðar-
lokum, þakka henni vináttu,
tryggð og elsku, sem við nutum
alla tíð og seinna einnig eiginmenn
og börn. Guð geymi hana um eilífð.
Gísladætur
In memoriam.
»
Fátækleg viðurkenning á skuld
fjrrir gömul kynni:
Friðrik Sigurbjörnsson,
bernskuvinur minn og frændi, sá
hana fyrst. En það var ég sem
fann hana.
Það var á Víkingsballi sem Frið-
rik sá hana. Hann hringdi til mín
i hádeginu þegar ég kom heim úr
menntaskólanum, dálítið flaum-
ósa, og sagðist hafa séð svo óskap-
lega fallega stúlku á ballinu. Hann
■ » spurði þann, sem með henni var,
hver stúlkan væri, en sá vildi ekki
segja honum það. Friðrik sagði:
„Hún er ljóshærð og stóreyg með
afskaplega fallegar hvítar tennur
og ég hef aldrei séð eins fallega
fætur. Ég horfði á eftir henni
þegar hún fór út og hún var í blárri
skinnkápu. En hún er ekki úr
bænum, og þú verður að finna
hana fyrir mig, Sjana mín.“
Minna mátti ég nú ekki gera
fyrir Friðrik vin minn. Þá voru
ekki margar bláar skinnkápur á
landinu og einhver skólasystra
minna leysti fyrir mig gátuna.
Þokkadísin var sem sagt sunnan
með sjó og var að læra sauma hjá
. frú Goldstein í versluninni Gull-
r fossi. Þangað sótti Friðrik sér
djásn fyrir konu. Ég eignaðist þar
gimstein að vini.
Anna fæddist að Auðnum á
Vatnsleysuströnd. Foreldrar
hennar voru Jóhanna Sigurðar-
dóttir og Stefán Sigurfinnsson út-
vegsbóndi og oddviti. Fjölskyldan
fluttist 1927 tii Innri-Njarðvíkur,
og þar átti Anna heima þegar
fyrrgreind kynni okkar hófust.
Það var í október 1940 að þau
Friðrik giftu sig. Börn þeirra urðu
fjögur.
Ekki hirði ég nú að rekja ein-
staka þætti kunningsskapar okkar
og ævilangrar vináttu, en hlýt að
geta eins, sem kann að lýsa hugar-
þeli hennar betur en flest annað,
ástúðarinnar sem hún auðsýndi
móður sinni gamalli. Einnig í því
reyndist Anna Stefánsdóttir fáum
konum lík.
Við ber að lífið verður eins og
vefur utan um harðan þráð, sem
einhver af ljóðrænu heimspeking-
unum nefndi „kaldhæðni örlag-
anna“. Ekki held ég að Anna vin-
kona mín hafi skynjað lífið þannig,
og ekki heldur undir það seinasta,
þegar sá harði þráður skar hana
þó. Sannast sagna held ég að hún
hafi aldrei vitað mikið um lífið.
En hún kunni það. Ég hef aldrei
þekkt lífshæfari manneskju. Hún
gat allt, kunni allt og ægði ekkert
það sem til þarf til að lifa lífinu.
Kannski hefur hún aldrei litið á
neitt sem uppá bar sem erfiðleika.
Að minnsta kosti brosti hún að
þeim og brást við þeim með öllu
sínu sprellfjöruga dansandi afli —
og afgreiddi þá. Hafi hún sem sagt
ekki verið læs á nótur lifsins, þá
söng hún það eigi að síður, spilaði
og dansaði.
Og svo var það fyrir röskum
fjórum árum, kaldhæðni örlag-
anna, blóðtappi í heila, lömun, lífs-
dansinum lokið. Síðan aðdragandi
andlátsins, sem ekki fékk að gerast
fyrr en á sunnudaginn var.
Dauðinn er kanski ekki merki-
legri en hver annar punktur á eftir
sögu sem lifað var. í þessu tilfelli
var hann settur á eftir lífi, sem
er í vitund minni eins og stór,
síkvikur sólskinsblettur í grænum
Esjuhlíðum. Hann hlaut að koma
— en hann hefði mátt vera miklu
miskunnsamari. Þar er við þann
að deila, sem ég á ekki sakarafl
við, slíkur sem hann er. En ekki
megnar hann þó að hindra mig í
því að kvitta fyrir ævilöng dýrleg
kynni við Önnu Stefánsdóttur á
útfarardegi hennar.
Kristjana Sigurðardóttir
Þegar ég heyrði andlát góðrar
konu, vinkonu minnar í mörg ár,
Önnu Stefánsdóttur, rifjast upp
fyrir mér atvik sem átti sér stað
fyrir rúmum fimm árum.
Það var gleðistund við vorum
saman komnar margar konur til
að fagna áfanga í lífi mínu.
Anna birtist brosandi og glæsi-
legust af öllum eins og venjulega,
rétti mér lítið kort þar sem hún
hafði skrifað til mín þessa frábæru
setningu:
„Mundu að lífið er eins gott og
við viðjum sjálf hafa það“.
Síðan hafa margir hlutir gerst
og þessi lifandi, lífsglaða kona
varð mikill sjúklingur. Við skiljum
ekki alltaf tilgang lífsins. En Anna
stóð ekki ein, maðurinn hennar og
börnin hennar studdu hana og
auðvelduðu henni lifið eins og
frekast var unnt. Sérstaklega lang-
ar mig til að nefna skólabróður
minn og æskuvin Friðrik son henn-
ar sem mér fannst sýna móður
sinni slíka ást að með eindæmum
er að mínu mati. Hann á gott.
Lífið heldur áfram. Ég trúi því
að sólin sem skín á okkur í dag,
baði önnu geislum sínum og svipti
hana erfiðleikum veikinda síðustu
ára.
Og að endingu orð spámannsins
Kahlil Gibran:
Þjáningin er fæðingarhríð skiln-
ingsins. Eins og kjarni verður að
sprengja utan af sér skelina, til
þess að blóm hans vaxi upp í ljós-
ið, eins hljótið þið að kynnast þján-
ingunni. Og ef þið sæjuð hin dag-
legu kraftaverk lífsins, yrði þján-
ingin ykkur undursamleg engu
síður en gleðin.
Helga Mattína
Kveöja:
Sigurbjörg J.
Guðmundsdóttir
Fædd 17. febrúar 1909
Dáin 5. nóvember 1985
Amma mín, Sigurbjörg J. Guð-
mundsdóttir, Bjargarstíg 7 hér í
Reykjavík, er horfin yfir á annað
tilverustig eftir erfiðan sjúkdóm.
Langþráð hvíld er komin. Þegar ég
minnist ömmu minnar sé ég hana
hlæjandi sínum smitandi hlátri og
ég minnist faðmlaganna þegar við
heilsuðumst og kvöddumst. Hún
hafði viðkvæmni barnsins í hjarta
sínu, góðsemi og trúrækni. Hún
var næm og skilningsrík kona sem
ætíð var gott að ræða við. Hún
trúði á framhaldslífið og tal um
það bar oftar en ekki á góma milli
okkar tveggja. Mér verður hugsað
til þessa spjalls okkar nú er ég
kveð hana með þökk fyrir sam--
fylgdina. Bið ég ömmu minnar
allrar blessunar Guðs.
Sigurbjörg B. Guðmundsdóttir
Félag frímerkjasafnara
efnir til frímerkjakynningar
Félag frímerkjasafnara efnir til
frímerkjakynningar á morgun og á
sunnudag í Síðumúla 17, en í því húsi
tók félagið í notkun á sl. vori nýtt
félagsheimili.
Frímerkjakynningin verður op-
in báða dagana frá kl. 13.00 til
20.00. Sýnt verður í 40 til 50 römm-
um fjölbreytt efni, t.d. öll íslensk
frímerki frá upphafi, tegundasöfn,
erlend söfn og fleira. Leitast verð-
ur við að sýna frímerkjasöfnun
Leiðrétting
í minningargrein hér í blaðinu
á miðvikudag um Herbert Jónsson,
eftir Jónu Sigurðardóttur féllu
niður nöfn systkina hans. Þau eru:
Alda f. 9.3. 1935, Sigurvin f. 13.8.
1937, og Sveinn Viðar f. 5.12. 1939.
Auk þess átti Herbert heitinn 6
hálfsystkini frá fyrra hjónabandi
móður sinnar og Jóhanns Sigurðs-
sonar. Þau eru: Guðmunda f. 20.3.
1922, Gísli f. 29.8. 1923, Guðbjörg
f. 29.4. 1927, óskar f. 25.5. 1928,
Áslaug f. 29.9. 1929 og Jóhann
Líndal f. 25.11.1930.
hins almenna safnara en sneitt
hjá sérfræðisöfnun með afbrigð-
um, sem hinir lengra komnu
stunda og hljóta verðlaun fyrir á
alþjóðafrímerkjasýningum. Þó
verður sýndur hluti af hinu fræga
Hans Hals-safni, sem er í eigu
íslensku póststjórnarinnar.
Á laugardeginum verður félags-
heimilið formlega tekið í notkun
og félögum í Félagi frímerkjasafn-
ara boðið til kaffidrykkju svo og
öðrum viðstöddum milli kl. 15.00
og 17.00.
Á sunnudeginum verður skipti-
markaður í félagsheimilinu í sam-
vinnu við póstkortasafnara kl.
13.30 til 16.30. Hann er öllum op-
inn.
Kynningin er liður í áætlunum
frímerkjasafnara að vekja áhuga
á þessari tómstundaiðju, sem nú
um nokkurt skeið hefur verið í
lægð vegna samkeppni við önnur
hugðarefni og eins vegna ónógrar
kynningarstarfsemi. Félagið er
opið öllu áhugafólki um frímerkja-
söfnun og er veitt fræðsla í félags-
heimilinu fyrir almenning, sé þess
óskað.
Lionsmenn selja
jóladagatöl
Vojfum, 13. nóvember.
LAUGARDAGINN 16. nóvember og
sunnudaginn 17. nóvember fara fé-
lagar í Lionsklúbbnum Keili í öll hús,
í öllum byggðarlögum á Suðurnesj-
x um til að selja jóladagatöl.
Sala jóladagatala hefur verið
árleg hjá klúbbnum sl. tíu ár. Allur
ágóoi af suiuiiúi icnnur til iikiiai -
mála.
Á meðfylgjandi mynd eru Helgi
Valdimarsson formaður Keilis og
Kjartan Þorbergsson formaður
fjáröflunarnefndar, með jóla-
dagatöl. E.G.
Líffræðifélag íslands heldur umræðufund:
„Náttúruvernd á Islandi
staða og framtíðarhorfur“
LÍFFRÆÐIFÉLAG íslands heldur
almennan umræðufund undir yfír-
skriftinni: “Náttúruvernd á íslandi:
staða og framtíðarhorfur." Fundur-
inn verður í ráðstefnusal Hótel Loft-
leiða á morgun, laugardag og hefst
hann kl. 14.00.
Framsögumenn verða: Arnþór
Garðarsson prófessor, Björn Dag-
bjartsson alþingismaður, Eyþór
Einarsson formaður Náttúru-
verndarráðs, Ragnar Halldórsson
forstjóri ÍSAL og Þorleifur Ein-
arsson formaður Landverndar.
Fundarstjóri verður Agnar Ing-
ólfsson prófessor. Eftir stutt fram-
söguerindi og pallborðsumræður
um þau verða almennar umræður
þar sem framsögumenn sitja fyrir
svörum.
í fréttatilkynningu frá Líffræði-
félaginu segir að hvatinn að fund-
inum sé sú skoðun margra, að
kreppa ríki í umhverfis- og nátt-
úruverndarmálum sem lýsir sér
m.a. í því að raungildi fjárveitinga
til umhverfis- og náttúruverndar-
mála hafi farið minnkandi undan-
farin ár. Náttúruverndarsjónar-
mið hafa átt í vök að verjast fyrir
öðrum hagsmunum í ýmsum mál-
um undanfarið t.d. í „Mývatnsmál-
NÆSTKOMANDI laugardag, 16.
nóvember, kl. 17.00, verða þriðju
tónlcikar í tónleikaröð til styrktar
orgelsjóði Fríkirkjunnar. Þá mun
Víoleta Smídova halda orgeltónleika.
Á efnisskrá eru verk eftir Joh. Seb.
Bach og Cesar Franck.
Violeta Smídova er fædd í Eúlg-
aríu og lauk burtfararprófi frá
Tónlistarháskólanum í Prag í org-
el- og semballeik árið 1970. Hún
hefur haldið tónleika víða í Evrópu
inu“, „sela- og hvalamálunum".
Einnig segir í fréttatilkynningu
frá félaginu að neikvætt viðhorf
fjölmiðla til náttúruverndarfólks
hafi verið ráðandi undanfarið.
s.s. í flestum löndum Austur-
Evrópu, Svíþjóð, Hollandi og Vest-
ur-Þýskalandi.
Víoleta fluttist til íslands árið
1976 og hefur stundað tónlistar-
kennslu m.a. á Eskifirði þar sem
hún var organisti Eskifjarðar-
kirkju og nú síðustu ár kennari
við Söngskólann í Reykjavík og er
nú organisti Seljasóknar. Víoleta
er gift Pavel Smid, Fríkirkjuorg-
anista.
Tónlistarhátíð Fríkirkjunnar:
Víoleta Smfdova
flytur orgelverk