Morgunblaðið - 23.01.1986, Qupperneq 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. JANÚAR1986
p Eg leythí þéraldrei ctb eiglo.
bátnum m'inum!"
Heldurðu að hún sé þung
eða létt?
Merkileg bók. — Fyrsta sem
ég sé þar sem málstaður
foreldranna er túlkaður!
HÖGNI HREKKVÍSI
„ pBTTA EK /MYNPAF D^Í2A(_ÆKNINU/W
5E/M SETTI pt g’A MBGRUfTAfZEePlP."
FÁF.TN ORÐ UM ÍSLENSK
SJÓNYARPSLEIKRIT
Mikið er skrifað og rætt um ís-
lenska sjónvarpið hér í Velvakanda.
Hér er því borið í bakkafullan læk,
en fátt sýnir reyndar betur vinsæld-
ir sjónvarpsins en einmitt sífelld
umræða um efni þess. oftar en ekki
er þetta nöldur og kvartanir. En
þeir sem kveina mest, horfa mest.
Hinir sömu virðast seint ætla að
uppgötva ágætan eiginleika takk-
ans kveikt/slökkt, þ.e.a.s. líki
mönnum alis ekki það sem þeir
samt horfa á.
Mér finnst íslenska sjónvarpið
ágætt og margt þar vel gert. Jafn-
vel þó aðstaða, aðbúnaður og tæki
sé allt orðið gamaldags að sögn
kunnugra.
Eitt hefur sjónvarpinu þó ekki
tekist á sínum 20 ára starfsferli,
svo sæmilega skammlaust geti tal-
ist. Þ.e. að setja upp og framleiða
bærilega ásjáleg sjónvarpsleikrit.
Hér er reyndar hægt að fuinna
undantekningar, en þær eru sorg-
lega fáar.
Líki mönnum ekki geta að sjálf-
sögðu allir slökkt og aðrir fengið
sér „vídeó-spólu" í staðinn. En ís-
lensk sjónvarpsleikrit eru bara það
fátíð og mikill viðburður að flestöll
þjóðin mænir á skjáinn.
Það er slæmt að þetta skuli sjald-
an takast, því við íslendingar eigum
marga ágæta leikara og frambæri-
lega hvar sem er. Sennilega er hér
oftar um að kenna leikstjórum og
öðrum stjómendum en leikurunum
sjálfum. Verkin sjálf eru líka mi-
sjöfn, en aðalgalli þessara leikverka
er lang oftast ofleikur leikaranna.
Þeir eru í sviðsleik, með ýktum
hreyfíngum, háum talanda og geifl-
um sem þar henta stundum, en alls
ekki í nálægð sjónvarpsmyndavélar
og síðar inn í stofu. Eg nefni þessu
til staðfestingar Amar Jónsson í
„Föstum liðum ..." Ég persónu-
lega hefði getað hlegið að þessum
ágæta leikara hefði bægslagangur
hans, handapat og læti verið aðeins
minna. Bmssugangur hans hefði
vel komist til skila með meiri hóg-
værð. Edda Björgvinsdóttir lendir í
því sama í jólaleikritinu „Bleikum
Slaufum". Andlitsgeiflur hennar og
yfírstemmdur leikur skaut yfír
markið þar sem reyndar oftar. Þó
hefur hún sýnt stórgóðan og hóg-
væran leik t.d. í „Hrafhinn flýgur".
Að síðustu nefni ég sem dæmi er
Harald G. Haralds, eiginmaðurinn
í „Bleikum slaufum", fékk í bakið.
Mér datt frekar í hug áhugaleik-
flokkur frá Grenivík, þvílík var
fettan, tilþrifín og grettan.
Ég bíð enn eftir þægilegu, efn-
ismiklu íslensku sjónvarpsleikriti
með góðum stíganda. Hógværum
leik og sterkri persónusköpun, frá
leikrænu sjónarmiði á við eitthvað
í líkingu við t.d. hina frábæm þætti
„Vargur í véum2 er sýndir vom
fyrir jólin. Þar höfðum við margar
ólíkar persónur. Þeim var skilað af
þvílíkri snilli að fólk talaði um þessa
„karaktera" milli þátta líkt og þeir
hefðu þekkt þá alla tíð.
Auðvitað er ekki sanngjamt að
bera okkur saman við Bretann, en
það er tilvinnandi að nálgast hann
stundum. Að lokum skal tekið fram
að undirritaður hefur hvorki mikið
vit á þessu öllu né telur hann sig
neinn sjálfskipaðan speking. Aðeins
venjulegur sjónvarpsglápari. En
fyrir hann er nú leikurinn gerður.
V.G.
Víkverji skrifar
Verðandi sjónvarpsjörlum þessa
lands heftir væntanlega fund-
ist það lærdómsríkt sem kom fram
í umfjöllun Ólafs Sigurðssonar
fréttamanns í síðastliðinni viku um
sjónvarpsframtak þeirra Ólafsfírð-
inga. Hveijum einasta manni sem
Ólafur ræddi við þama í plássinu
fannst bæjarfréttimar, sem litla
einkastöðin þeirra færði þeim heim
í stofu, langsamlega áhugaverðast-
ar.
Því var spáð í þessum dálkum á
dögunum að þegar „óháðu" stöðv-
amar tækju til óspilltra málanna
að stimpast um hylli landsmanna,
þá yrði sú vænlegust til sigurs sem
vasklegast gengi fram í því að segja
— og sýna — mönnum fréttimar.
Reynsla Ólafsfírðinga sýnist nú
staðfesta þetta. Og hafí hinir verð-
andi stórlaxar í sjónvarpsheiminum
það hugfast að auki að þótt viljann
vanti augljóslega ekki hjá þessum
brautryðjendum þama nyrðra þá er
tækjabúnaður þeirra augljóslega
ekkert til þess að státa af.
XXX
Raunar hefur það ætíð verið
Víkveija undmnarefni hvað
bæjarblöðin íslensku eins og þau
em oftast kölluð hafa alltaf hunsað
þennan fijóa akur, með fáeinum
heiðarlegum undantekningum að
vísu. Þau ástunda pólitík af því
meira kappi, en þá er það segin
saga hér úti á íslandi að þrefíð situr
í öndvegi með þokkapiltana Nart
og Stagl sem skutulsveina sína.
Mikið hvort „bæjarblöðin" í
grannbæ okkar Kópavogi em ekki
Qögur, og þeim hefur verið haldið
úti með þessum venjulegu rykkjumi
og skryklqum nánast síðan það
ágæta bæjarfélag fékk kaupstaðar-
réttindin. Þó má segja að engu
þeirra hafí ennþá auðnast að birta
bitastæða frétt né verið uppi með
tilburði á þá átt. Kópavogur gengur
næst Reykjavík að höfðatölu með
hálft fímmtánda þúsund íbúa. Samt
gerist þar aldrei neitt ef marka má
blaðakostinn. Pólitíkusamir kalla
hver annan erkiflón; það em öll tíð-
indin.
Hér er verk að vinna fyrir unga
og hressa blaðamenn — eða var það
til skamms tíma að minnsta kosti.
Kannski em þeir samt búnir að
missa af strætisvagninum. Fjöl-
miðlabyltingin margumrædda
kynni að sópa þeim út í hafsauga,
tími smáblaðanna sem vilja í alvöm
taka þátt í daglegu lífí og amstri
fólksins utan höfuðborgarinnar að
vera liðinn. Það er raunalegt. Víða
erlendis hafa þessi blöð gegnt hinu
þarfasta hlutverki og raunar sum-
hver orðið þjóðkunn fyrir ágæta
blaðamennsku, vandaðan málflutn-
ing og lipra penna.
X X X ^
Jamzelsky hinn pólska bar hér á
góma í gær ásamt með dæmi
af því hve böslulega honum famast
að halda Pólveijum undir jám-
hælnum. Hann gengur einhvem-
veginn ekki í mannskapinn þrátt
fyrir sólgleraugun (eða það skyldi
þó aldrei vera vegna þeirra?) og
tilraunir hans til þess að sýnast
landsföðurlegur enda með hálfgerð-
um ósköpum.
En eins og sagan sýnir er pólska
þjóðin heldur ekkert lamb að leika
við þegar allskyns sjálfskipaðir
kraftakallar þylqast ætla að drottna
yfír henni að henni forspurðri. Hún
herðist bara við hveija raun, tvíefl-
ist í þijóskunni.
Eins sýnast Pólveijar næstum
stundum hafa lúmskt gaman af öllu
saman. Þeim fínnst að minnsta
kosti gaman að ögra kempunum.
Eða hvað fínnst mönnum um
ummæli Lech Walesa á dögunum,
leiðtoga Samstöðu?
Hann lýsti yfir: „Aragrúi Pólveija
— og ég er einn þeirra — mundi
ekki kæra sig um að skipta um
umhverfi. Því fleiri sem vandamálin
eru, því auðugra er líf okkar.“