Morgunblaðið - 05.02.1986, Blaðsíða 38

Í
'i
4-

y^,rnSvgaPH rf- yrffiai^nryrgp fflKKny \ tflfyfiaffiyr
38 ---------------------------------- MOKGUNBLÁDID, MIÐVIKUDAGUR 5.TEBROAR 1986
Sigurborg Sigur-
jónsdóttir
Fædd 5. nóvember 1933
Dáin 28. janúar 1986
Hún verður ei andans augum byrgð,
hún er yfír dauðann hafin.
Þessar línur úr ljóði Einars Bene-
diktssonar lýsa vel tilfínningum
mínum er ég frétti lát Sigurborgar
Siguijónsdóttur. Ég hafði vitað um
hríð að vonlítið var að hún hefði
sigur í baráttu sinni við sjúkdóminn
sem hafði heltekið hana. En samt
lifði vonin um bata, vonin um að
hið jákvæða og einlæga myndi ná
yfírhöndinni yfír vágestinum sem
hafði knúið dyra, að geislandi kraft-
urinn og viljinn til lifsins myndu
hafa sigur. En eigi má sköpum
renna. Dauðinn hafði sitt fram nú
sem oftast áður.
A þessari stundu er mér efst í
huga þakklæti fyrir að fá að kynn-
ast Sigurborgu. Þau kynni hófust
er ég fyrst hóf þátttöku í starfí
Kvenfélags Karlakórs Reyjavíkur
og urðu því miður ekki löng, innan
við tíu ár. En þar bar aldrei skugga
á. Sérstaklega er mér minnisstæð
ferð okkar til Kína árið 1979.
Karlakór Reykjavíkur hafði verið
boðið að syngja vítt og breitt um
þetta víðlenda ríki. Flestar eigin-
konur söngmannanna voru með í
för og fyrir þær höfðu Kínverjar
skipulagt sérstakt ferðalag í eina
viku, meðan á söng eiginmannanna
stóð. Ég var svo lánsöm að vera
herbergisfélagi Sigurborgar á þessu
ferðalagi. Meðan á því stóð varð
mér ljós einstakur hæfileiki hennar
til að laða fram hið jákvæða í öllum
málum, hvetja fólk til dáða og að
sjá hið bjarta og broslega. Fólk með
slíka eiginleika verður ávallt ómet-
anlegt samferðamönnum sínum,
þótt leiðir skilji um sinn.
Með þessúm línum vil ég kveðja
með virðingu og þökk vinkonu mína
Sigurborgu Sigurjónsdóttur. Hún
er nú dáin, okkur horfín. En minn-
ingin um hana mun lifa, björt og
- Minning
hrein. Megi sú minning verða eigin-
manni hennar og sonum og okkur
öllum sem þekktum hana huggun
harmi gegn.
Anna Eyjólfsdóttir
í dag verður gerð útför vinkonu
okkar, Sigurborgar Sigurjónsdótt-
ur. Hún fæddist í Neskaupstað þann
5. nóvember 1933 og eru foreldrar
hennar Jóhanna Sigfínnsdóttir og
Siguijón Ingvarsson skipstjóri.
Sigurborg ólst upp á heimili ástríkra
foreldra og systkina en þau voru
níu, en einn bróðir dó í bemsku.
Sigurborg lauk prófí frá Gagn-
fræðaskóla Akraness með góðri
einkunn. Hún giftist ung Sighvati
Karlssyni og átti með honum tvo
syni, þá Karl J. Sighvatsson og
Siguijón Sighvatsson, þekkta tón-
listarmenn. Sigurborg og Sighvatur
skildu þegar drengimir vom enn
ungir að ámm. Síðar kynntist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum Ragn-
ari Ingólfssyni og hafa þau verið
gift í 20 ár.
Á þeim tíma var Ragnar formað-
ur Karlakórs Reykjavíkur. Þau fóm
í brúðkaupsferð með kómum með
mss Baltica og var tekið til þess
hve glæsileg þau vom. Margs er
að minnast en ofarlega em ferða-
lögin bæði hér heima og erlendis,
betri ferðafélaga var ekki hægt að
hugsa sér. Þau fóm í sjö utanferðir
með kómum, m.a. til Kína. Frí-
stundir þeirra beggja fóm að mestu
fyrir kórinn.
Á síðasta ári fluttu þau í nýja
íbúð í Ofanleiti 29 og virtist ham-
ingjan brosa við þeim. En fljótlega
skipast veður í lofti. í nóvember fer
Sigurborg að fínna fyrir þeim ill-
kynja sjúkdómi er verður henni að
aldurtila og læknavísindin fá ekki
við neitt ráðið. Aldrei kvartaði
Sigurborg og var reglulega að-
dáunarvert að heimsækja hana.
Hún spurði fyrst og fremst hvemig
hinir hefðu það og bað að heilsa
öllum vinum sínum en hún átti sér-
stakan sess í huga bama okkar.
Margs er að minnast og margt
væri hægt að skrifa um mann-
gæsku og hjartahlýju Sigurborgar.
Kæri Ragnar, söknuðurinn er
mikill og sár, en huggun harmi
gegn er minningin um yndislega
manneskju.
Bömum, tengdabömum, foreldr-
um og systkinum og öðmm ættingj-
um vottum við okkar dýpstu samúð.
Friður guðs þig blessi, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Guðmundur Ottósson
og fjölsk.
í dag er gerð frá Dómkirkjunni
útför Sigurborgar Siguijónsdóttur,
sem lést 28. janúar sl. eftir stutta
en erfíða sjúkdómslegu.
Sigga fæddist á Norðfírði 5. nóv-
ember 1933 og var elst níu bama
ömmu minnar og afa.
Þegar móðir mín, sem er næstelst
þeirra systkina, talar um æsku
þeirra, snýst talið alltaf mest um
Siggu, sem hanni þótti ákaflega
vænt um og hún leit upp til alla tíð.
Mamma sagði við mig þegar ég
eignaðist yngri dóttur mína, að ef
samkomulagið milli dætra minna
yrði svipað og milli þeirra systra
þyrfti ég engu að kvíða. Sigga var
mömmu alltaf ákaflega góð, og var
ónísk á að lána henni leikföngin sín
sem hún sjálf umgekkst af sömu
umhyggju og snyrtimennsku og
hún umgekkst alla hluti æ síðan.
Sigga kenndi mömmu að spila á
gítar og hún hjálpaði henni að
sauma flíkur, en á því byijaði hún
strax á bamsaldri. Allt var þetta
gert með glöðu geði og af einstakri
þolinmæði, sem oft vantar systkina
á milli.
Það er erfítt að sætta sig við að
hún, sem var okkur öllum svo
mikið, skuli vera tekin frá okkur
allt of fljótt.
í veikindunum veitti hún okkur
hinum styrk með dugnaði sínum.
Þa var ekki stórt í mér hjartað
þegar ég fór að heimsækja hana á
sjúkrahúsið er ég var stödd í
Reykjavík nú um jólin. Þar tók
Sigga á móti mér brosandi og sagði
mér fréttir af sonum sínum,
tengdadætrum og sonarsonum
tveimur. Ég fór út frá henni bjart-
sýnni og áhyggjulausari með þau
skilaboð til ættingjanna fyrir austan
að það væri allt i lagi með sig,
ekki hafa áhyggjur af sér.
Sigga var sérlega ættrækin og
mundi eftir öllum við sérhvert
tækifæri, hvort sem það var barns-
fæðing, skím, afmæli, brúðkaup
eða ef einhver var að Ijúka áfanga
á menntabrautinni. Álltaf komu
gjafimar frá henni, umbúðimar
heil listaverk, að ekki sé minnt á
innihaldið. Sigga málaði nefnilega
á postulín handa okkur öllum, dýr-
gripi, sem alltaf munu minna okkur
á hana.
Það em ófá erindin sem hún
hefur farið í Reykjavík fyrir okkur
ættingjana á landsbyggðinni. Alltaf
tók hún beiðni um slíkt jafn elsku-
lega og innti af hendi af samvisku-
semi og smekkvísi.
Sigga var ein þeirra sem virtist
allt gefið í vöggugjöf. Góðar gáfur,
dugnaður og snyrtimennska, sjálfs-
agi, listrænir hæfíleikar af margvís-
legu tagi og glæsilegt útlit.
Móðir mín og amma sem vom í
stöðugu sambandi við Siggu, þó
lang^t væri á milli, hafa misst mikil-
vægan þátt úr lífí sínu sem aldrei
t
Móðir okkar,
SÚSANNA GUÐJÓNSDÓTTIR,
Stórholti 24,
lést í Landakotsspítala föstudaginn 31. janúar.
Sigríður Sigurðardóttir,
Guðlaug Erla Sigurðardóttir.
t
: Faðirokkar,
ÞORLÁKUR G. OTTESEN
fyrrverandi verkstjóri,
lést í Landakotsspítala að morgni 3ja febrúar sl.
Dætur hins látna.
t
Eiginmaður minn,
SIGURÐUR VIGFÚSSON,
forstöðumaður,
Hverfisgötu 90,
Reykjavík,
lést í Borgarspitalanum 4. febrúar.
Áslaug Stefánsdóttir.
t
Eiginmaður minn,
ÞORLEIFUR THORLACIUS
sendiherra,
Unnarbraut 8,
Seltjarnarnesi,
andaðist í Landspítalanum hinn 3. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Thorlacius.
t
Fósturmóðir mín,
KRISTBJÖRG ÁRNADÓTTIR
fóstra,
andaðist á Hrafnistu 3. febrúar sl.
Útförin auglýst síðar.
Árný Sigríður Benediktsdóttir.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANNESHANNESSON
vörubilstjóri,
Blönduhlíð 22,
lést í Landakotsspítala 4. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hannes Jóhannesson,
Svavar Jóhannesson.
t
Konan mín, móðirokkar, tengdamóðir og amma,
SIGURBORG SIGURJÓNSDÓTTIR,
verður kvödd í Dómkirkjunni í Reykjavík í dag kl. 13.30.
Við þökkum fjölmörgum vinum og vandamönnum ástúð og samúð.
Ragnar Ingólfsson,
Karl J. Sighvatsson, Hjördís Frímann,
Sigurjón Sighvatsson, Sigríður Jóna Þórisdóttir,
Þórir Snær Sigurjónsson, Orri Karlsson.
t
INGÓLFUR BJÖRGVIN JÓNSSON,
Selvogsgötu 4,
Hafnarfirði,
verður jarösunginn frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 7. febrúar
nk. kl. 15.00.
Aðstandendur.
verður bættur. Samt sem áður hefur
amma mín, sem nú kveður sitt
annað barn, sýnt aðdáunarvert
æðruleysi og dugnað við sjúkra-
sæng Siggu síðustu vikumar.
Mestur er þó missirinn fyrir
Ragnar og strákana, en kannski
ekki síst fyrir sonarsynina, Þóri
Snæ og Orra, sem ekki fá að hafa
ömmu lengur.
Að leiðarlokum viljum við þakka
fyrir allt, svo ótalmargt, að orð fá
ekki talið.
Elsku Ragnar, Kalli, Jonni, Hjör-
dís, Sigga Jóna, Þórir Snær og
Orri, Habbó og fjölskylda. Elsku
amma, afí og systkinin öll, megi
guð gefa ykkur styrk á erfíðum
stundum. Við sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur að austan
og geymum minninguna um ein-
stæða konu.
Jóhanna
Lof sé þeim í hæsta fyrir lífið,
liti þess og óma. Yndisleiki þess
binzt í hugum okkar allra, augna-
blikum tengdum fegurð og hugnaði
sem stafaði bjartar og glæstar frá
einstaka manneskjum án þess að
fölva slægi á nokkum nærstaddan.
í mínum huga er lífslistakonan
Sigurborg Siguijónsdóttir, sem í
dag er kvödd í sárum trega ástvina
sinna og fjölda vina, ímynd gleði-
gjafans og birtunnar sem breytti
umhverfí sínu úr gráma í glit vegna
einskærra persónutöfra: Lífshlut-
verk hennar var hið æðsta: Konan
í yndisleik, í alvöru, hið óendanlega
litróf í móður, í eiginkonu, í ömmu,
blæbrigði konuhlutverksins, sem
undirrituðum auðnaðist að fá að líta
á ferli nær 20 ára vinskapar. Bara
að það hefði verið fyrr sem leiðir
skárust og þá að eiga minninguna
um meyna líka.
.. .meðtaklofogprís.
Blessuð sé þitt blíða
brosoggullintár...
Örlög eru grimm þegar lífsljós á
borð við það sem glæddi vegferð
Sigurborgar er miskunnarlaust
slökkt. Geysikraftur lífsorku hennar
sjálfrar og góð áform þeirra sem
leituðust við að hjálpa og hamla
komu öll fyrir ekki.
Laugardaginn 25. janúar átti ég
þögla stund við dánarbeð Sigur-
borgar. Vitund var veikluð en hand-
tak hennar var hlýtt og veitti mér
fullvissu að með henni ríkti ró. Ég
bið Ragnari, vinum mínum og son-
um Sigurborgar, þeim Karli og
Siguijóni ásamt ástvinum öllum
líknar.
Sigurður Þ. Guðmundsson
Hve stundin er hröð og heimslífíð
skammt. Við burtför elskulegrar
vinu, Sigurborgar Siguijónsdóttur,
mega orð sín Iítils.
Góður vinur hverfur á braut —
tóm fyllir sálina — um stund. En
svo kemur þakklætið, þakklæti fyrir
að hafa kynnst og fengið að vera
samstíga stórkostlegum persónu-
leika.
Sigurborg var sú manngerð er
gleymist ei, þeim er kynntust.
Hún hafði „charisma"! Það fór
ekki fram hjá neinum hvar hún fór
um götur eða sali. Hún lifði — og
skynjaði lífíð!
Á kveðjustund leitar hugurinn í
gengna tíð. Fyrir hartnær 30 árum
skárust okkar leiðir uppi á Akra-
nesi, þar sem hún bjó þá. Kunnings-
skapur styrktist, varð að sterkum
vinar- nánast systraböndum. Það
var gott að vera í návist Siggu, hún
hafði það fas að bætti umhverfið.
Stækkaði hugsun allra er áttu með
henni samleið.
Minningamar streyma fram,
gleymast ei og enginn fær þær frá
manni tekið.
Gott og gaman var að fylgjast
með lífshlaupi Siggu og Ragnars.
Einstök samheldni og fagurt sam-
spil. Anda sem unnast fær eilífð
aldregi að skilið.
Elsku Ragnar minn, skammt er
stórra högga á milli. Oft þarf meira
þrek til að valda aðstæðum en við
raunverulega höfum. En við gerum
það nú samt. — Með Guðs hjálp.
L