Morgunblaðið - 15.02.1986, Blaðsíða 40
40
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARPAGUR15. FEBRÚAR1986
í Sigtúni
aftur í kvöld...
Lögin sem Grafík
leikur eru jafn
sérkennileg og
listaverkið hér
að ofan.
A. Hansen
veitingastaður í hjarta
Hafnarf jarðar
Rut Reginalds og Jón Rafn syngja fyrir matar-
gesti í kvöld laugardaginn 15. febrúar.
Borðapantanir í síma 651130.
Heiðrm
kikkúsgestir
Okkur er þaö einstök ánagja afl
geta boöiö ykkur aö lengja leik-
húsferöina.
BióÖum upp á mat fyrir og^
eftir sýningu.
Viö opnum kl. 18.00.
Verið velkomin
ARTiARHÓLL
á horni Ingólfsstrætis og
Hverfisgötu.
Borðapantanir í síma 18833.
eropiö
öll kvöld
TOrSY KAY
Sérstakur gestur kvölds-
ins hinn heimsfrægi
skemmtikraftur og
söngvari Tony Kay
Guðmundur Haukur og
Þröstur Þorbjörnsson leika
fyrir dansi.
|o|
BSliiy ln
FLUGLEIÐA /V HÓTEL
James Bond
SýningLaddaáSöguefeinhvermagnaöastaskefnfTitun
sem boðtð hefur veríð upp á hér á landi.
Um það eru greinilega alfir sammála því það er nánast
slegist um miðana og mannskapurínrí er bjargaríaus af
hiátrí sýningu eftir sýningu.
Hreint frábærar móttökur - enda óviðjafnanleg skemmtun
áferðinni.
Pantaðu straxldagogtryggðuþórdrepfyndiðkvóldmeð
Brlki Fjalari, Bjama Fei, Þóröi húsverði, 007 og þeim
gemsumöllum.
Málið er nefnilega einfaft: Þegar þó sórð sýninguna, sórðu
(hendi þér að þú myncfir sjá eftir að hafa ekki séð
sýninguna!
Laddi hefur aldrei verið betri
Letetjóri: EgB Eðvarðsson
Kyrmir og stjómandk Haraldur Sigurösson (Hai)
Otsetningar á Iðgum Ladda: Gurmar Mrðarson
Dansahöfundur Sóley Jóhannsdóttir
Þrfróttaöur matseðtf.
Husid opnad Id. 19.00
Boröapantanir I slma 20221 mV W. 2 og 5.
Verö kr. 1500 _________
Opið öll kvöld
Þetta er mynd af plötusnúðnum
okkar. HeyTn er skemmtuninni
ríkari.
Átakalítíl sigling á
milli skers og báru
Hljómplötur
Sigurður Sverrisson
Long Ryders
State of our union
Island/Fálkinn.
Long Ryders hafa vakið nokkra
athygli í Bandaríkjunum fyrir létt
og grípandi rokk sitt. Lög þeirra
hafa oft á tíðum yfir að búa
snotrum laglínum og yfirbragðið
er oft á tíðum breskt. Söngurinn
hins vegar eins bandarískur og
hugsast má og útkoman er því
bastarður sem ætti að ganga
ágætlega beggja vegna Atlants-
ála.
Rokkið hjá Long Ryders er þó
um flest ákaflega gamaldags,
minnir stundum á CCR, t.d. í
WDLA en slíkt ætti ekki að vera
nein fyrirstaða í dag. John Fog-
erty sendi í fyrra frá sér plötu,
sem gæti allt eins hafa verið tekin
upp 1970. Hún féll í góðan jarð-
veg. Nei, annars í fúlustu alvöru:
þetta er ágætisrokk, engin krafta-
verk og engir stælar, bara blátt
áfram tónlist. Oft á tíðum frísk-
lega framsett en aldrei frumleg.
Taktþrællinn
Grace Jones
Grace Jones
Slave to the rhythm
EMI/Fálkinn
Slave to the Rhythm er plata
sem gerir þær kröfur til hlustand-
ans að hann einbeiti sér að henni
og engu öðru á meðan. Þótt ég
hafi hlustað grannt á plötuna get
ég ekki sagt að þetta sé tónlist
við mitt hæfí, en mikið skrambi
er þetta allt saman framkvæmt á
pottþéttan hátt, það verður ekki
burtu tekið.
Slave to the rhythm er í raun
eitt samfellt tónverk, sem síðan
er skipt niður í átta hluta. Á milli
þeirra má ýmist heyra samtöl eða
eintal en allt miðar það að því
eina og sama: upphafningu engla-
kroppsins Grace Jones. A köflum
fínnst mér þetta jaðra við
„egóflipp" hjáþeirri þeldökku.
Tónlistin er taktföst eins og
titill plötunnar ber reyndar með
sér en mörg laganna búa yfir
ýmiss konar útflúri í allri takt-
festunni og það gerir það að verk-
um að hlustandinn verður að ein-
beita sér. Auðvitað má slá slöku
við, hækka í græjunum og hlusta
bara með öðru. Útkoman verður
þá danstónlist, kjörin í hvaða
diskótek sem er. Þitt er valið.
Argasta
iðnaðarrokk
Starship
Knee deep in the hoopla
RCA/Ariola/Skífan
Lagið „We built this city“ hefur
að verðleikum notið talsverðra
vinsælda, jafnt hér heima sem
erlendis. Fyrir vikið er nafn Star-
ship á allra vörum en enginn
skyldi halda að umrætt lag væri
dæmigert fyrir annað á þessari
skífú. Því fer fjarri og „We built
this city" stendur upp úr öllu hinu
eins og símastaur í mýrarfeni.
Það er ekki ofsögum sagt af
bandaríska iðnaðarrokkinu, sem
hefur það eitt markmið að ná til
FM-stöðvanna svonefndu, og þar
með til eyma hins „almenna"
poppunnanda. Starship er per-
sónugervingur þessarar tónlistar.
Ég skal vera fyrstur manna til
að viðurkenna að ég hef oft stór-
kostlega gaman af tónlist úr
smiðju iðnaðarrokkaranna, en
Starship höfðar ekki til mín fyrir
fimm aura, ekki einu sinni þótt
Grace Slick sé þar í fylkingar-
bijósti.
Ekki svo að skilja, vinnubrögð
em öll óaðfínnanleg þótt stundum
finnist mér hljómborðsvæðingin í
grófasta lagi en Knee deep in the
hoopla gæti eftir hlustun allt eins
útlagst á íslensku (fijálsleg þýð-
ing reyndar): Uppfyrir axlir í
meðalmennskunni.
Nicks í góöra
vina hópi
Stevie Nicks
Rock a little
Parlophone/Fálkinn
Þar sem Fleetwood Mac virðist
endanlega úr sögunni er ekki
seinna vænna fyrir meðlimi sveit-
arinnar að fara að feta einstigið
á eigin spýtur. Stevie Nicks á
tæpast í vandræðum með að koma
sér áfram, jafn góðri söngrödd
og hún býr nú yfir. Sjálfur er ég
nú ekkert yfir mig hrifinn af
plötunni hennar, Rock a little, þótt
vissulega sýni hún stundum á sér
sparihliðina.
Gamli Fleetwood Mac-hljómur-
inn er að mestu á bak og burt
en skýtur þó rækilega upp kollin-
um í Some become strangers, en
það merkilega við það lag er að
það er hið eina á plötunni, þar sem
Stevie Nicks á engan hlut að
máli, þ.e. semur hvorki lag né
texta.
Heill herskari góðra aðstoðar-
manna kemur við sögu á þessari
plötu en það er einsog svo oft
þegar „Vesturstrandarvinimir"
aðstoða á plötum að útkoman
verður ákaflega fagmannleg en
lítt spennandi að sama skapi.