Morgunblaðið - 03.07.1986, Blaðsíða 56

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. JÚLl 1986
56
Minning:
*
Kjartan Olafsson
bifreiðasijóri
Fæddur 1. ágúst 1921
Dáinn 24.júní 1986
Að morgni Jónsmessudags, 24.
júní, andaðist tengdafaðir minn,
Kjartan Ólafsson, eftir veturlöng
veikindi.
Þessi hraustlegi kjamakarl, sem
maður hélt að yrði allra karla elstur,
kenndi í haust þess meins, sem
hann barðist við af hugprýði og
æðruleysi til hinstu stundar. En
kallið var komið, það kall, sem
enginn fær undan skorast.
Kjartan Ólafsson fæddist í
Reykjavík 1. ágúst 1921, sonur
hjónanna Ólafs Einarssonar sjó-
manns og síðar bifreiðastjóra og
Magdalenu Benediktsdóttur. Hann
ólst upp í stómm hópi systkina við
kröpp kjör alþýðufólks þeirra ára.
Ungur að ámm missti hann móður
sína og fór um tveggja ára skeið
til vandalausra austur undir Eyja-
fjöll. Skólaganga var ekki meiri en
gekk og gerðist og lögboðið var,
en lífsbaráttan hófst snemma og
skóli lífsins var strangur. I þeim
skóla tókst mörgum brösulega, en
þaðan útskrifaðist Kjartan með
hæstu einkunn.
Á unglingsámm stundaði Kjart-
an ýmis þau .störf sem til féllu á
krepputímum, en um tvítugt hóf
hann vömbílaakstur á móti föður
sínum. Síðar eignaðist hann eigin
bfl, og uppfrá því var vömbílaakst-
urinn hans atvinna til endaloka.
Kjartan var vinnusamur og traustur
bflstjóri og því eftirsóttur til starfa,
og natni hans og meðferð á bílunum
var við bmgðið.
Árið 1944 kvæntist hann Guðríði
Emu Helgadóttur, fæddri á Eski-
firði 7. desember 1926, dóttur
Helga Guðmundssonar snikkara og
konu hans Guðnýjar Bjargar Ein-
arsdóttur. Þau hjónin stofnuðu
heimili á Miklubraut 16, þar sem
Kjartan hafði ásamt systkinum sín-
um byggt af miklum dugnaði og
samheldni heilt sambýlishús. Þama
fæddust og ólust upp þijár dættur
þeirra hjóna, hver annarri föngu-
legri. Þær em Kristbjörg, gift Bimi
Þorvaldssyni tannlækni, Jómnn
Lísa, gift Halli Hallssyni frétta-
manni og Magðalena, gift Þórami
Stefánssyni verkfræðingi. Bama-
bömin em orðin átta, það elsta nítj-
án ára og hið yngsta 5 mánaða.
Eitt bamabamið, Kjartan yngra
tóku þau til sín í bamæsku og ólu
upp sem eigin son, og það er ekki
lítils virði fyrir ömmú að hafa
dugmikinn strák sér við hlið núna.
Heimili þeirra hjóna var og er
hlýlegt og fallegt og alltaf indælt
heim að sækja, enda bæði smekk-
vís og snyrtimenni hin mestu.
Þau hafa líka verið samhent og
miklir félagar um ævina, létt á
fæti og glæsileg á velli hvort sem
var á dansgólfum glæstra sala eða
á gönguför um götur og gmndir
og á skíðum um snæviþakin fjöll.
Þau höfðu mestu unun af þessu öllu.
Kjartan var vel á sig kominn og
léttstígur þótt hann hefði fjóra um
sextugt og tengdasynimir urðu
oftast að láta í minni pokann ef til
samanburðar kom á því sviði. Hann
var vinnusamur og ósérhlífínn og
ævinlega reiðubúinn að rétta hjálp-
arhönd hvemig sem á stóð, á hvem
hátt sem hann gat. Við fengum oft
að reyna það þegar einhver okkar
stóðu í byggingarframkvæmdum.
Það var ekki erfítt að lynda við
hann Kjartan. Hann var bamaböm-
unum ljúfur afi, og dætmm og
tengdasonum góður félagi, ekki síst
á góðri stund á ferðalögum, sem
hann hafði mikla ánægju af.
Hann var ákveðinn í skoðunum
og fylginn sér og fastur fyrir þegar
hann stóð á sínum málstað eða sótti
að ákveðnu marki. Kröpp kjör
uppvaxtaráranna mótuðu skoðanir
hans og viðhorf á marga lund, en
réttsýni hans og sanngimi á sjónar-
mið og skoðanir annarra ásamt
einstakri skapgæsku, gerðu hann
að þeim ölingi og góða dreng, sem
við munum ævinlega minnast.
Kjartan átti líka þá trúarvissu
um góða heimvon handan við gröf
og dauða, sem gerði baráttuna síð-
ustu mánuði léttbærari, bæði hon-
um og okkur. Það er líka í þeirri
vissu, sem við kveðjum hann í dag,
í trú á lífið í heimi ljóssins, í trú á
endurfundi við upprisu lífsins.
Björn Þorvaldsson
fíin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
ogallterorðiðrótt.
Núsællersigurunninn,
og sólin björt upp mnnin,
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
Alltaf kemur andlát manni jafn-
mikið á óvart og sérstaklega þegar
það kallar á burt fólk sem í huga
manns hefur verið ímynd hreysti
og glaðværðar. Þannig var Daddi
í mínum huga. Þessi glæsilegi
maður, pabbi bestu vinkonunnar
sem ég hef nokkum tíma átt.
Ég ætla ekki að rekja æviferil
hans, það læt ég aðra um, aðeins
festa á biað örfá atvik af ótal
mörgum sem komu í huga minn er
ég frétti um andlát hans.
Hverfíð sem við ólumst upp í var
einstakt. Það var í Hlíðunum.
„Bræðrahöllin" og húsin í kring.
Þar slitum við vinkonumar bams-
skónum við leik og lærdóm. Daddi
og Gauja vom alltaf þátttakendur
í öllu með okkur, yndisleg hjón,
geislandi af glaðværð og kærleika.
Hvaða pabbi annar en hann, stjóm-
aði afmælum dætra sinna jafn
skemmtilega, allir fengu hlutverk,
hann kallaði okkur hvert af öðm út
á gólfíð, sumir sungu lag, stigu
dansspor eða sögðu skrýtlu. Hann
sat álengdar og hvatti „listamann-
inn“ með sínu einstaka brosi og
glettni í svipnum. Brosið hans náði
svo sannarlega til augnanna og síð-
an blikkaði hann öðm auganu á
sérstakan hátt og hnykkti til höfð-
inu. ÞannigvarDaddi.
Hann var glæsilega vaxinn,
íþróttamaður mikill og frábær
dansari. Oft var maður gripinn í
fangið heima í stofu og örfá dans-
spor stigin. Ég minnist þess er við
vinkonumar vomm að byija að
ganga á háum hælum og æfing
tekin milli Mjóuhlíðar og Miklu-
brautar, reynt var að ganga með
beint bak og bein hné, enginn við-
vaningsháttur mátti sjást, bílflauta
var þanin og hjartað tók kipp, en
þegar litið var við, hver sat þá annar
undir stýri á vömbílnum sínum en
Daddi, skellihlæjandi og svo kom
„blikkið". Lokaspretturinn heim var
genginn með örlítið bogin hné og
hlaupið upp tröppumar.
Hér yrði of langt mál að riíja
upp allar þær minningar, sem komu
upp í hugann þegar ég settist niður
og lét hann reika. Þessi ár koma
ekki aftur en hversu dýrmætt er
ekki að eiga slíkar minningar um
mann, sem tengdist bemsku manns
og þó samverustundimar yrðu færri
með ámnum gleymast þær ekki.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fýrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
enþaðerGuðsaðvilja,
og gott er allt sem Guði er frá.
(V. Briem)
Ég kveð góðan vin með þökk og
virðingu, megi algóður Guð styrlg'a
þig og styðja, elsku Gauja mín, þið
vomð hvort öðm svo mikils virði.
Elsku Stúbba mín, Lísa, Malla,
Kjartan og fjölskyldur, við Sverrir
og dætumar sendum ykkur hug-
heilar samúðarkveðjur.
Guð biessi ykkur öll.
Dísa
í dag kveðjum við hjartkæran
bróður, mág og frænda okkar,
Kjartan Ólafsson eða Dadda eins
og hann var ávallt kallaður í okkar
hópi. Á þessari stundu streyma
fram í hugann minningar um sam-
fylgdina við hann og við minnumst
þessa góða drengs með hlýju og
þakklæti. Allt frá fyrstu tíð var
honum gefin einlæg bjartsýni, glað-
værð og óbilandi trú á lífíð. Jafnvel
þegar halla tók undan vom þessir
eðliskostir hans óskertir eins og við
höfðum alltaf þekkt hann.
Margs er að minnast og fyrst
kemur í hugann þegar við, sex
systkinin tókum okkur saman og
réðumst í það að byggja okkur
heimili með sameiginlegu átaki að
Miklubraut 16 hér í Reykjavík. Eins
og gefur að skilja krafðist þetta
mikillar samheldni og ósérhlífni og
átti Daddi ekki hvað síst þátt í því
hversu vel tókst til og gleymdist
ekki atorka hans við þetta verk svo
sem jafnan síðar. Ekki fóm systk-
inabömin eða nágrannar hans held-
ur varhluta af Iipurð hans og natni
þegar ýmis áhugamál bamanna
vom annars vear og má þar til
nefna að ófáar vom áramótabrenn-
umar er hann stóð fyrir með þeim.
Á seinni ámm höfðum við hjónin
tækifæri til að ferðast oft saman út
fyrir landsteinana með Dadda og
Gauju og em þessar ferðir okkur
ógleymanlegar. Á ferðalögum okk-
ar komu eðliskostir hans ekki hvað
síst í ljós og glaðværð hans var
þess eðlis að hún gat ekki annað
en haft áhrif á alla sem með honum
vom. í okkar síðustu utanlandsferð
saman síðstliðið haust gmnaði
engan að svo skammt væri í okkar
hinstu kveðju, en skjótt skipast
veður í lofti því skömmu eftir heim-
komuna uppgötvaðist sá sjúkdómur
er ekki fékkst ráðið við. Þrátt fyrir
erfiðar sjúkrahúsdvalir heyrðist
aldrei æðmorð því bjartsýni og von
einkenndu hann til hinstu stundar.
Elsku Gauja og fjölskylda, missir
ykkar er mikill og við biðjum góðan
Guð að gefa ykkur styrk í ykkar
miklu sorg. Við minnumst Dadda
með þakklátum huga og biðjum Guð
að geyma hann.
„Farþú í friði,
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.“ (V.Br.)
Dóra, Baldur og fjölskylda.
Kjartan Ólafsson, sem lést 24.
júní síðastliðinn, var fæddur í
Reykjavík 1. ágúst 1921. Foreldrar
hans vom hjónin Ólafur Einarsson
og Magdalena Benidiktsdóttir.
Kjartan ólst upp í stómm systkina-
hópi en um 8 ára aldur missti hann
móður sína, en stjúpmóðir hans var
Guðrún Halldórsdóttir, seinni kona
Ólafs. Útför hans verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 3. júlí kl.
13.30.
Þegar ættingjar og vinir hverfa
yfir móðuna miklu þá fáum við
engu breytt, en við getum lýst
söknuði og vottað hinum látna virð-
ingu okkar með fátæklegum minn-
ingarorðum og ættingjum samúð.
Kjartan var sá maður sem ég
stóð í hvað mestri þakkarskuld við
af þessa heims mönnum. Fundum
okkar bar fyrst saman þegar ég var
10 ára gamall. Ég þurfti þá að fara
til læknismeðferðar í Reykjavík frá
Eskifirði, en þá höfðu þau nýlega
gengið í hjónaband Ema systir mín
og Kjartan og stofnað fallegt heim-
ili á Miklubraut 16 þar sem Kjartan
og 5 systkini hans byggðu húsið
ásamt mökum sínum.
Ég varð ekki fyrir vonbrigðum
með fyrstu kynni við mág minn. Ég
var stoltur af þessum glæsilega
unga manni, sem var bæði myndar-
legur og fríður sýnum.
Mér yar ekki látið leiðast í þessari
fyrstu Reykavíkurferð minni, Kjart-
an sá um það; ef ekki var verið í
Tívolí þá fékk ég að vera með
honum í vinnunni á nýja Ford-
vörubílnum og fannst mér það mest
gaman. Samskipti foreldra minna,
sem bæði eru látin, og Kjartans
voru með þeim ágætum að þar bar
aidrei skugga á.
Kjartan var sérstaklega greiðvik-
inn. Marga búslóðina flutti hann á
vörubílnum sínum án þess að taka
gjald fyrir. í jólaboðunum á Miklu-
brautinni sem eru nú orðin æði
mörg og annars staðar þar sem
Kjartan var leiddist engum, hann
var hrókur alls fagnaðar. Ég held
að það hafi verið gæfa systur
minnar, Emu Helgadóttur, að
ganga lífsgönguna með Kjartani
Ölafssyni. Þau hjónin voru sérstak-
lega dugleg og samtaka um allt sem
þau tóku sér fyrir hendur, bæði
voru með skap sem fór vel saman
í sambúðinni.
Kjartan og Ema eignuðust þijár
ágætar dætur. Kristbjörgu, sem
gift er Bimi Þorvaldssyni tann-
lækni, Lísu, sem er gift Halli Halls-
symi kennara og fréttamanni,
Magdalenu sem er gift Þórami
Stefánssyni rafmagnsverkfræðingi.
Þá var Kjartan, dóttursonur þeirra
hjóna, að mestu leyti alinn upp hjá
afa sínum og ömmu, en bamabömin
em átta.
Um 18 ára skeið átti fjölskyldan
heimili á Miklubraut 16 en 1962
fluttust þau á Miklubraut 28 og
bjuggu þar síðan.
Þar sem Kjartan fór var mikið
snyrtimenni á ferð, þess bám bflar
hans best vitni, sem helst aldrei
sáust óhreinindi á þrátt fyrir að
Kjartan væri sívinnandi. Hann hafði
mikinn áhuga á hvers kyns íþróttum
og lék knattspymu á sínum yngri
ámm með Fram, einnig hafði hann
gaman af að tefla og spila.
Kjartan var búinn að kenna sér
meins um nokkurt skeið en í nóv-
ember á fyrra ári gekkst hann undir
uppskurð á sjúkrahúsi við þeim
sjúkdómi sem erfitt hefur verið að
lækna. Eftir það náði hann sér ekki,
hann var til skiptis heima og á
sjúkrahúsi meira og minna veikur.
Hann háði sína sjúkdómsbaráttu
af slíkum dugnaði og æðmleysi að
með eindæmum var. Með þessum
hætti taldi hann kjarkinn í aðra
því hann var bjartsýnismaður og
trúaður.
Nú þegar að leiðarlokum er
komið þá er ég stoltari og þakklát-
ari heldur en ég var fyrir 40 ámm,
fyrir að hafa átt þennan góða dreng
að vini og samferðamanni. í sama
streng tekur fjölskylda mín.
Systur minni og öllum ættingjum
og vinum hins látna sendi ég og
íjölskylda mín samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hans.
Guðmundur Helgason
Nú er komið að óumflýjanlegri
kveðjustund. Erfitt er að setjast
niður og skrifa hinstu kveðju til
Dadda. Hann sem alltaf var svo
kátur og skemmtilegur og við héld-
um að myndi verða allra karla elstur
er nú fallinn frá eftir erfíða sjúk-
dómslegu. En nú er þrautum hans
lokið, þrautum sem alltof nærri
honum gengu, þessum þróttmikla
og hrausta manni. Daddi hét fullu
nafni Kjartan Ólafsson og var
kvæntur Gauju frænku. Þó að
Daddi hafi ekki verið skyldur okkur
var hann okkur systkinunum ætíð
sem besti frændi.
Upp í hugann koma ljúfar minn-
ingar æskuáranna, þegar Daddi var
að leika fyrir okkur jólasvein í jóla-
boðunum eða aðra skrýtna karla.
Hann var einstaklega laginn við að
gleðja lítil bamshjörtu, þess fengu
okkar böm einnig að njóta. Alltaf
var tilhlökkunarefni að fara á
Miklubrautina.
Við minnumst allra ferðanna sem
t
Við þökkum af alhug auðsýnda samúð og hlýhug sem okkur var
sýnd við fráfall dóttur minnar og systur okkar,
KARÍTASAR OSK BJARNADÓTTUR,
sem lóst af slysförum þann 4. júni. Sérstakar þakkir viljum við
færa björgunarsveitum Skaftafellssýslu og öllum þeim fjölmörgu
sem þátt tóku í leitinni, einnig til Eddu Hjaltested og Einars
Jenssonar, barna þeirra og tengdabarna. Guð blessi ykkur öll.
Hulda Björnsdóttir og systkini
hinnar látnu.
t
Þökkum af alhug samúð og vinsemd vegna fráfalls
WALTERS RAYMOND PETTY
(VALS VILHJÁLMSSONAR).
Þórunn Baldursdóttir,
Sólveig Nau, Clarence Nau,
Svanhildur Valsdóttir, Audrey Nau,
Áslaug Valsdóttir, Walter R. Nau,
Þórunn E. Pétursdóttir, Muriel Cawton,
Ómar Sigursveinsson, Þórhildur V. Sigursveinsdóttir.
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjóm blaðsins
á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í
Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Ekki eru
tekin til birtingar frumort ljóð um
hinn látna. Leyfilégt er að birta
ljóð eftir þekkt skáld, 1—3 erindi
og skal þá höfundar getið. Sama
gildir ef sálmur er birtur. Megin-
regla er sú, að minningargreinar
birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina
gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar urn fólk Sém er 70 ára
eða eldra. Hins vegar eru birtar
afmælisfréttir með mynd í dagbók
um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að
handrit séu vel frá gengin, vélrit-
uð og með góðu línubili.