Morgunblaðið - 03.07.1986, Blaðsíða 57

fjölskyldur okkar fóru saman út
fyrir bæinn. Þá var alltaf glatt á
hjalla, farið var í leiki, gönguferðir
og sest niður með nesti.
Nú að leiðarlokum viljum við
þakka Dadda fyrir allar samveru-
stundimar. Þær eru perlur í sjóði
minninganna. Megi hann hvíla í
friði.
Helga, Guðmundur,
Guðný Björg og Smári.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinummegin birtaner.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himinstil þigafturber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
dagaognæturyfirþér.
(S. Kr. Pétursson)
Veturinn þótti okkur vera langur,
en vorið kom og fyllti loftið birtu
og yl, sumarið nálgaðist, sólin
komst hærra og hærra upp á himin-
bogann, dagamir urðu lengri og
birtan jókst. En þó var dimmt yfir
hugum okkar í íjölskyldunum
tveim, sem svo lengi höfðu verið
tengdar böndum skyldleika og vin-
áttu. Já, það var dimmt, Kjartan
vinur okkar háði stríð við þann sjúk-
dóm sem svo marga hefur að velli
lagt en með hjálp góðs hjúkmnar-
fólks, eigin þreki, bjartsýni og
umönnun ástvina, var ein og ein
orrnsta unnin, en stríðið tapaðist.
Það var svo þegar birtan hið ytra
náði hámarki, 24. júní, þegar nóttin
hefur sameinast deginum, lauk
jarðvist Kjartans, en þó dagamir
séu dimmir í hugum okkar er það
huggun að vita hann horfinn þang-
að sem eilíf birta ríkir. Því við
spurningunni „Dauði hvar er brodd-
ur þinn?“ er sem ég heyri Kjartan
svara „Drottinn er minn hirðir, mig
mun ekkert bresta". Já, hann hafði
sterka trú á handleiðslu Drottins.
Mig langar að setja á blað nokkur
minningarbrot um látinn vin, en það
er nú svo með minningamar, að
þær eiga að sjálfsögðu ekki nema
sumar erindi til annarra. Eg á svo
margar góðar minningar um vin
minn sem verða mér samferða um
ókominn tíma og geymdar í þeim
sjóði, sem hver einstaklingur á
aðeins fyrir sig. Við kynntumst
fyrst 1940 er við unnum á sama
vinnustað og urðum strax góðir
kunningjar, nokkrum ámm seinna,
er ég kvæntist mágkonu hans, urðu
samverustundirnar og kynnin meiri
og þau vináttubönd hnýttust sem
aldrei slitnuðu. Ég minnist gleðinn-
ar við fæðingu bamanna, hvemig
við fylgdumst með þroska þeirra
og svo þegar bamabörnin komu var
ánægjan ekki minni, já, oft var
glaðst á góðum stundum.
Kjartan var mikill vinur barna
og þau löðuðust að honum, til hans
sóttu þau ástúð og gleði. Bömum
okkar Nönnu var hann sem góður
frændi sem hafði svo gott lag á að
slá á léttari strengi, innilegur hlátur
hans kom oft fram brosi í gegnum
tárin á litlu andlitunum. Jóladaginn
höfðum við haldið í fjölda ára til
skiptis á heimilum hvors annars,
marga ökuferðina fór hann með
okkur út um sveitir hér áður fyrr.
Ég minnist einnig ferðanna á „völl-
inn“ en Kjartan hafði gaman af
fótbolta og á seinni ámm veitti það
honum gleði að horfa á knattspym-
una í sjónvarpinu með nafna sínum
og dóttursyni. A góðum stundum
settumst við niður og tefldum skák,
þannig hafa árin liðið.
Kjartan var myndarlegur að vall-
arsýn, ljós yfírlitum og manna
sterkastur, ævistarf hans var akst-
ur eigin vörubíls, starf sem ekki
verður vel af hendi leyst, nema með
árvekni og samviskusemi, en það
var honum metnaðarmál að inna
störf sín vel af hendi. Hann var
morgunmaður, kominn á fætur fyrir
allar aldir, slíkt lýsir manninum vel.
Kjartan Ólafsson var fæddur í
Reykjavík 1. ágúst 1921, foreldrar
hans vom hjónin Magdalena Bene-
diktsdóttir og Ólafur Einarsson,
sem bæði em látin. Þann 28. apríl
1945 kvæntist hann eftirlifandi
konu sinni, Guðríði Ernu Helgadótt-
ir. Þau stofnuðu heimili að Miklu-
braut 16, en fluttu síðar í húsið nr.
28 við sömu götu og þar hafa þau
átt heimili síðan. Þau eignuðust

þrjár dætur, þær em: Kristbjörg,
gift Bimi Þorvaldssyni tannlækni,
þau eiga þrjú böm, Jómnn Lísa
gift Halli Hallssyni fréttamanni,
þau eiga tvo syni, áður eignaðist
Lísa son sem ber nafn Kjartans,
hann hefur alist upp hjá ömmu og
afa á Miklubraut 28. Yngst er
Magdalena, hún er gift Þórami
Stefánssyni rafmagnsverkfræðingi
og eiga þau tvö böm.
Það var oft þröngt í búi hjá
alþýðufólki þessa lands á uppvaxt-
arámm Kjartans, miðað við þá tíma
er það velmegun, sem af sumum
er kallað fátækt í dag. í æsku emm
við næm fyrir áhrifum umhverfísins
og þá mótast lífsskoðanirnar, alls
konar mismunur og misrétti sem
hann varð vitni að, efldu með hon-
um sterka réttlætiskennd og með-
aumkvun með þeim er halloka fóm
í lífsbaráttunni. Hann var mikill
heimilisfaðir, velferð Qölskyldu
hans var honum fyrir öllu, henni
vann hann það sem vinna þurfti,
snyrtimenni var hann, sem sást
best á umhirðu á húsi og bíl, en
þeir em ekki margir vömbílamir
sem notið hafa þeirrar umhirðu sem
R-1358 naut.
Á liðnu ári kenndi hann sér þess
sjúkdóms sem ekki fékkst bót á,
hann gekkst undir uppskurð í nóv-
ember sl. og geislameðferð fór hann
í á eftir, var þá heima, en síðan
varð hann að leggjast á sjúkrahús
og þannig gekk það, dvöl sitt á
hvað heima og á sjúkrahúsi. En það
sannaðist hér sem oftar, að þrátt
fyrir hraustan líkama, einbeittan
vilja og mikla bjartsýni, þá megna
læknavísindin ekki enn að sigra
þennan skæða sjúkdóm. Já, jafnvel
hinn sterkasti líkami bognar að
lokum, en þó var hin andlega reisn
óbuguð. Þeir sem hann unni mest
og hafði lifað fyrir, bmgðust honum
ekki, eiginkonan og börnin stóðu
við hlið hans og veittu honum styrk
til hinstu stundar. Þau gerðu honum
hina erfíðu daga bjarta. Og þannig
munu minningamar um góðan eig-
inmann og föður, verða þeim ljós í
söknuði þeirra.
Við Nanna kveðjum kæran mág
og svila og þökkum samfylgdina,
hinar góðu minningar lýsa um ófar-
inn veg.
Kristján Fr. Guðmundsson
Elsku pabbi er sofnaður svefnin-
um langa og horfínn á vit löngu
horfinna ástvina. Sársaukinn í
hjartanu er óbærilegur því horfínn
er einn af þeim sem ég elskaði
mest og bar mesta virðingu fyrir.
Foreldrar pabba vom Ólafur
Einarsson og Magdalena Bene-
diktsdóttir. Uppvaxtarárin ein-
kenndust af fátækt og brauðstriti
eins og margra annarra alþýðu-
bama þessara ára. Okkur nútíma-
mönnunum reynist oft á tíðum
erfítt að gera okkur í hugarlund
þau lífskjör sem forfeður okkar
bjuggu við. Fyrir mér þá skýrast
þau þó nokkuð er ég hef í huga orð
afa heitins, er hann var eitt sinn
spurður um lífíð á þessum tímum.
Sagði hann að öll stig húsnæðis-
vandræðanna hefðu verið sér vel
kunn. Sagðist hann muna þá tíma
er hann hafðist við í ofnlausu her-
bergi, og skalf af kulda í fletinu
þar sem hann reyndi af öllum
mætti að hlúa að bömunum. Þannig
vom uppvaxtarárin hans pabba,
sem hafði þó oft orð á því að aldrei
hefði hann verið svangur sem
drengur.
Reykjavík var pabba kær og var
hann sannkallað Reykjavíkurbam.
Hann fæddist við Bergþómgötuna
1. ágúst 1921 og bjó síðan alla sína
tíð í höfuðborginni. Sem drengur
dvaldist hann stuttan tíma í Fljóts-
hlíðinni og var hún honum einnig
mjög kær, enda er náttúmfegurð
þar mikil. Þegar pabbi var 8 ára
gamall dó móðir hans, og stóð afi
þá eftir með 9 böm. Á heimilið kom
afa til hjálpar Guðrún Halldórs-
dóttir, systurdóttir ömmu, en hún
ílentist og giftist afa síðar. Bættust
þá 3 böm í hópinn. Um leið og
pabbi komst á legg fór hann að
vinna. Það var svo árið 1941 að
hann festi kaup á vömflutningabif-
reið og gerðist bifreiðastjóri, sem
síðan reyndist hans ævistarf. Á
mínum yngri ámm þótti mér mikið
til þess koma er ég fékk að fara í
vinnuna með pabba. Höfðum við
þá nesti meðferðis og þegar við svo
mötuðumst fékk ég að heyra marg-
ar sögur frá æskuárunum, eða frá
því í „den tid“ eins og hann var
vanur að taka til orða.
Þær aðstæður og lífskjör sem
alþýðan bjó við á uppvaxtarámm
hans, vom honum ætíð ofarlega í
huga. Snemma aðhylltist hann því
mjög ákveðna stefnu í stjómmálum.
Stefnu sem barðist fyrir viðunandi
og mannsæmandi lífskjömm al-
þýðunnar. Pabbi var maður hrein-
skilninnar og „kom til dyranna eins
og hann var klæddur". Heiðarleiki
og ósérhlífni vom einnig kostir, sem
hann var gæddur í ríkum mæli.
Frá því í haust sem leið var pabbi
búinn að vera mikið veikur. Þessi
maður sem alltaf hafði ljómað af
lífsgleði og þrótti, fékk sjúkdóm
sem ekki varð ráðið við. Jafnvel
þennan tíma var hann ætíð léttur
í lund.
Katrín á eftir að sakna afa síns
sem hún eyddi mörgum stundum
með og var svo hænd að, en litli
bróðir hennar, Stefán, er aðeins 5
mánaða og fékk því ekki að kynnast
ljúfa og góða Dadda afa.
Minningamar lifa að eilífu og
þannig finnum við fyrir nálægð
þessa elskulega manns, vinar, föður
og afa.
„Margscraðminnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.“
(Vald. Briem).
Magdalena Kjartansdóttir
Í dag fer fram útför Kjartans
Sigurjóns Ólafssonar, en hann
andaðist löngu fyrir aldur fram eftir
erfíða sjúkdómslegu. Foreldrar
hans voru hjónin Ólafur Einarsson,
sjómaður, síðar bifreiðastjóri, sem
kenndur var við Bræðrapart í Laug-
ardal og konu hans Magdalenu M.
Benediktsdóttur. Þau eignuðust
ellefu böm, tvö barnanna dóu ung.
Sigurgísli aðeins eins árs og Guðrún
á fímmta aldursári.
Kjartan var fæddur í húsinu
Bergþómgötu 18 hér í borg. Flutti
síðar að Selbúðum með foreldmm
sínum þar sem þau bjuggu um tíma.
Fjölskyldan var nú orðin stór, böm-
unum hafði fjölgað og því varð að
leita ráða með húsnæði. Fáir vildu
leigja fólki með svo stóran bama-
hóp. Ungu hjónin leituðu því eftir
erfðafestulandi hjá borginni sem
ekki mun hafa legið á lausu á
þessum tíma. Þau keyptu síðar
eignarland í Laugardal við Engja-
veg og byggðu þar timburhús sem
rúmaði þessa stóru fjölskyldu. Það
hafði lengi verið fjarlægur draumur
Ólafs og konu hans að eignast lítið
land í nágrenni bæjarins þar sem
þau gætu byggt sér hús og nytjað
landið fyrir matjurtagarð og jafnvel
haft eina kú, sem mundi létta þeim
brauðstritið. Þegar þessi langþráði
draumur ungu hjónanna var að
rætast veikist húsmóðirin alvarlega
og deyr skömmu síðar. Kjartan var
þá níu ára gamall. Við heimilinu tók
þá systurdóttur Magdalenu, Guðrún
Halldórsdóttir sem reyndist börnun-
um vel. Hún varð síðar seinni kona
Ólafs Einarssonar og eignuðust þau
Ijögur böm, þar af misstu þau eitt.
Strax og Kjartan hafði aldur til
fór hann að vinna heimilinu gagn.
Um langa skólavist var ekki að
ræða eftir að bamaskólanámi lauk.
Tíðarandinn var annar þá en er nú.
Kjartan hóf ungur störf sem sendi-
sveinn hjá Friðriksen kjötkaup-
manni í Hafnarstræti. Kjartan var
dagfarsprúður maður sem kom sér
hvarvetna vel. Hann var eftirsóttur
til vinnu og átti það síðar eftir að
koma sér vel þegar hann tók að
stunda akstur á eigin bfl. Fasta
viðskiptamenn eignaðist hann því
marga um dagana, sem bám verð-
skuldað traust til hans. Kjartan
byijaði akstur hjá Vörubílstjórafé-
laginu Þrótti 1941 og stundaði þar
rekstur þar til hann varð að láta
af því starfi um síðustu áramót
vegna veikinda. Eins og áður hefur
komið fram var systkinahópurinn
stór og til marks um samstöðu
þessa stóra systkinahóps má nefna
að árið 1944 byggðu fímm bræðr-
anna og ein systranna húsið að
Miklubraut 16, sem var mikið ráðist
í á þeim tíma. Skýrir það vel dugnað
afkomenda Ólafs Einarssonar og
konu hans, sem sjálfur v'arð að
beijast við sárustu fátækt á sínum
fyrstu búskaparárum, en lét aldrei
deigan síga.
Kjartan giftist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Ernu Helgadóttur, fyrir
fjörutíu og einu ári. Hjónabandið
hefur verið farsælt. Hjónin hafa
verið samhent í að gera heimilið
vistlegt börnum sínum og skyld-
mennum. Bæði hafa þau haft yndi
af ferðalögum og náttúruskoðun
innan lands og utan. Gönguferðir
um nágrenni Reykjavíkur var þeim
ekki síður áhugamál.
Börn þeirra eru hér talin eftir
aldri: Kristbjörg, gift Bimi Þor-
opnaði í byrjun júní sl. Að sögn
Margrétar Böðvarsdóttur hótel-
stjóra hefur verið nóg að gera.
Fór rólega af stað, en nú upp á
síðkastið, hefur aðskóknin aukist
og fyrirsjáanlegt að góð aðsókn
verður í sumar sé tekið tillit til
bókunar á hótelið. Er hótelið með
fasta hópa fimm sinnum í viku,
sem koma og borða. Mun þeim
fjölga eftir að Kaldidalur verður
opnaður á næstunni.
Hótelið er til húsa í húsnæði
valdssyni tannlækni, Jórunn Lísa
gift Halli Hallssyni fréttamanni og
Magdaldena sem er gift Þórami
Stefánssyni rafmagnsverkfræðingi.
Auk þess hafa þau alið upp son
Jórunnar sem ber nafn afa síns og
var mikið eftirlæti hans eins og öll
bamabörnin.
Ég kynntist Kjartani mági mín-
um og konu hans fyrir rúmum þijá-
tíu árum er við leigðum hjá Kjartani
og Einari bróður hans, litla íbúð í
húsi þeirra um þriggja ára skeið.
Þar tókst með okkur vinátta sem
aldrei bar skugga á. Mannkostir
Kjartans, glaðlyndi og hjálpsemi,
sem hann auðsýndi mér og minni
fjölskyldu alla tíð mun vera mér
dýrmæt minning um góðan dreng.
Blessuð sé minning hans.
Sigríður Egilsdóttir
Héraðsskólans í Reykholti og eru
48 herbergi með rúmfatnaði og 16
herbergi með rúmum fyrir svefn-
pokapláss. Að auki er svo unnt að
fá að sofa í svefnpokaplássi í skóla-
stofum.
Við hótelið starfa 12 manns
samtals, 4 úr Reykjavík og 8 heima-
menn. Margrét hótelstjóri var áður
með Hótel Eddu á Blönduósi
1980—1982 og þar áður á Laugum
í Sælingsdal í Dalasýslu 1978,
þegar það var að byrja þar.
- pþ
Morgunblaðið/Theodór
Monsý opnar í Borgarnesi
Nýlega er hafinn rekstur barnafata- og snyrtivöruverslunarinnar
Monsý í Borgarnesi. Eigandi verslunarinnar er Dóra Sigríður
Gísladóttir. A myndinni er eigandinn, kvaðst hún einnig versla
með skraut- og gjafavöru. Verslunin Monsý er til húsa á Borgar-
braut 7 í Borgamesi.
Margrét Böðvarsdóttir hótelstjóri í Reykholti við hliðina á Snorra
Sturlusyni, sem einu sinni var líka einhverskonar stjori í Reykholti.
Edduhótelið í Reykholti:
Góð aðsókn í sumar
Borgarfirði.
EDDUHÓTELIÐ í Reykholti