Morgunblaðið - 30.08.1986, Qupperneq 36

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. ÁGÚST 1986
fclk f
fréttum
Konungleffur koss
að virðist ekki vera í tísku þessa dagana að vera
hamingjusamur,“ sagði gömul kona, sem sótti
Fólk í fréttum heim nú á dögunum. „Það er sama þó
svo maður hitti fólk, sem er að fara að gifta sig —
það eru allir svo þungir á brún, alvörugefnir og fyluleg-
ir. Fólkið hér í gamla daga minnti mest á turtildúfur
í tilhugalífinu, en nú virðast flestir ganga í hjónaband,
meira af rælni en ást,“ hélt hún áfram. „Ég held að
skýringin sé sú að unga fólkinu er svo mikið í mun
að vera sjálfstætt, óháð öllu og öilum og vill því ekki
opinbera tilfinningar sínar um of. Það þykir víst flott
að vera svolítið harður og töff, láta ekkert koma sér
úr jafnvægi. Menn helga sig starfinu nú til dags, en
ekki manneskjum. Ja, ég verð að segja alveg eins og
er, að ég sakna þess að sjá ekki lengur ástarblik í
augum ungs fólks — það hlýjar manni alltaf um hjarta-
ræturnar," sagði þessi ágæta kona um Ieið og hún
haltraði út. Við sátum eftir og veltum þessu fyrir okk-
ur svolitla stund. Gat það verið að hún hefði eitthvað
til síns máls að leggja? Okkur til mikillar skelfingar
mundum við reyndar ekki eftir því að hafa séð virki-
lega ástfangið fólk í háa herrans tíð. Ekki svona alvöru
ástfangið, ekki svo að það gæti ekki leynt því bak við
einhveija hrokafulla grímuna, dulið það fyrir öðrum.
Meðan við hugleiddum þessar hræðilegu fullyrðingar
vinkonu okkar, flettum við í gegnum blöðin og skoðuð-
um myndir af frægu fólki, fólki sem allt virðist vera
í fyrmefndum sjálfstæðis-leik. „Ég er ég — og þú ert
þú“ virtust myndimar öskra og ósýnilegir varnarmúrar
umhverfis manneskjurnar voru margra metra háir. En
skyndilega rákumst við á óvæntan glaðning — myndir
af konunglegum kossi, ef svo má að orði komast. Við
grandskoðuðum þessar myndir, og komumst að raun
um að hér væri á ferðinni svona alvöru ást. Við stönd-
umst því ekki mátið, birtum þessar myndir, ekki síst
til að sannfæra okkar ágætu vinkonu um að enn leyn-
ist turtildúfur svona hér og þar. Myndimar vom teknar
á blaðamannafundi, sem þau Andrew og Sara héldu í
sjálfri brúðkaupsferðinni. Eftir að hinum formlegu
spumingum hafði rignt yfir hjónakomin dágóða stund
kom Sara blessunin nefnilega öllum á óvart, andvarp-
aði þungan og sagði upp úr eins manns hljóði við herra
sinn: „Æ, kysstu mig nú, karlinn rninn." Eins og við
mátti búast ræsktu sig nokkrir blaðamennimir, aðrir
roðnuðu lítið eitt og fóru greinilega hjá sér. Þetta var
nú fullmikið af því góða. Andrew brá einnig í brún,
en hann þekkir þó kerlu sína, vissi að konunglegar
hefðir og háttemi vom henni lítt að skapi. Hún er eins
eðlileg og hugsast getur og það var víst einmitt það,
sem blessaður drengurinn féll fyrir. Hann kyssti því
konuna, en gat þó ekki varist brosi, er hann hugleiddi
hversu lítið hátignarleg þessi bón hennar var. Ljós-
myndaramir létu ekkert fram hjá sér fara og árangur-
inn birtist sem sagt hér.
Brooke Shields
er Brenda Starr holdi klædd
É
Meðal nánustu vina Randy Crawford eru meðlimir norsku hljómsveit-
arinnar „Lava“. Þeir stóðu líka við hlið hennar alla hljómleikaferðina,
ferðuðust með henni um landið þvert og endilangt.
„Hver söngur
er smásaga,
lítið ævintýri“
- segir söngkonan Randy Crawford,
sem leggur meiri áherslu á ljóð sín en lög
Rödd hennar er þmngin tilfinn-
ingu, ein þeirra, sem fær
hrollinn til að hríslast niður bak
hlustandans. Lögin em flest svolítið
tregablandin, — ljóðin sneita ein-
hvern viðkvæman streng í bijóstum
okkar, enda yrkisefnið tilfinningar
á borð við ást og eftirsjá, hin harða
barátta góðs og ills, sem háð er
innra með hveijum manni. Eins og
oft vill brenna við, hefur persónu-
leiki Randy Crawford einnig verið
dæmdur út frá því. Menn hafa látið
að því liggja að hún hljóti að vera
fremur þunglynd og alvarleg, hafi
að baki einhveija sára og bitra
reynslu. Þeim hinum sömu bregður
venjulega í brún er þeir hitta loks
listakonuna, brosandi út að eymm,
bjartsýnina uppmálaða. Ekki alls
fýrir löngu var hún á hljómleikaferð
hjá frændum vomm, Norðmönnum
og vitanlega gripu þarlendir blaða-
menn hana glóðvolga og spurðu
hana spjömnum úr um allt milli
himins og jarðar. Randy Crawford
hefur verið tíður gestur í Noregi,
þó svo oftast hafi hún aðeins verið
þar í einkaerindum, enda á hún
fjöldan allan af góðum vinum í
Qörðum þeirra og Qallasölum. Eins
og allir þeir, sem stoltir em af landi
sínu og þjóð, hófu blaðamennirnir
yfirheyrslu sína á einni sígildri
spumingu: - Hvemig líkar þér við
Noreg? „Noregur er mitt uppá-
haldsland," segir Randy, sem þó
hefur víða komið. „Náttúra landsins
er ólýsanleg, hrikaleg og ógnandi,
en um leið ægifögur. Ég veit ekki
hvers vegna, en ef mér líður eitt-
hvað illa, þá er það gulltryggt ráð
að hoppa upp í næstu vél og koma
hingað norður í haf. Það er einhver
friður í þessum fjöllum, einbver
svona yfirnáttúrulegur máttur."
Hljómleikaför þessa fór Randy
til að fylgja eftir nýrri plötu sinni,
„Abstraet Emotions“, en það er
fyrsta plata hennar í þijú ár. „Aðal-
markaður minn hefur verið hér í
Evrópu svo og í Japan," upplýsir
hún. „Reyndar virðist ég vera í tölu-
verðri sókn i Bandaríkjunum, silast
hægt upp vinsældalistana þar. Hitt
er svo annað mál að ég hef aldrei
lagt neina áherslu á að ná ein-
hveijum rosavinsældum. Auðvitað
þykir mér það ekki verra, þó svo
plötumar seljist í einhveiju upp-
lagi, en þegar allt kemur til alls
þykir mér meira um vert að vera
vandaður listamaður heldur en vin-
sæll.“ Það vekur athygli, er maður
hlustar á Randy, hversu mikið virð-
ist vera lagt í textana. „Textarnir
eru mikilvægasti hluti minnar tón-
listar," segir hún. „Allt of margir
virðast kæra sig kollótta þó ljóðin
séu innihaldslaus. Sumar hljóm-
sveitir æða áfram, öskra og garga
í hjóðnema og láta sér í léttu rúm:
liggja þó áheyrendur skilji ekkert
hvað þær em að fara. Fyrir mér
em söngvamir smásögur með und-
irleik tónlistar og auðvitað eiga
hlustendumir rétt á að heyra þessi
ævintýri frá orði til orðs. Sé ljóðið
Sakir þess hversu ung hún var,
er hún sló í gegn, hefur
Brooke Shields almennt verið álitin
alger dekurdúkka, lítil og sæt
mömmustelpa. Það er kannske
heldur engin furða því mamma
hennar hefur verið afskaplega áber-
andi þáttur í velgengni stúlkunnar,
umboðsmaður hennar frá upphafi
og blaðafulltrúi. „Ég veit að
mamma hefur oft og tíðum stolið
senunni, látið stór orð falla um hitt
og þetta og Iagt mér orð í munn.
Hún hefur gefið út yfirlýsingar um
afstöðu mína í alls kyns málum, án
þess að hafa hugmynd um skoðanir
mínar,“ viðurkennir Brooke. „Á
sínúm tíma var þetta líka nauðsyn-
legt. Leiklistin er harður heimur og
hefði ég ekki haft einhvem fullorð-
inn mér við hlið hefði allur minn
ferill endað með ósköpum. Nú eru
hinsvegar æði mörg ár liðin — ég
er orðin fullorðin, hef þroskast mik-
ið með aldrinum og tel mig nú
fullfæra um að annast mín mál
sjálf. Ég er orðin þreytt á smá-
„Ég hef verið aðdáandi Brendu
Starr í fjölda mörg ár,“ segir
leikkonan Brooke Shields um
teiknimyndafígúruna, sem hún á
nú að gæða lífi og sál.
stelpuhlutverkum, vil nú fá að
spreyta mig sem alvöru-leikkona
og er ekki frá þvi að ég sé nokkuð
góð, jafnvel í skapgerðarhlutverk-
um,“ bætir hún við. Svo virðist sem
óskir Brooke séu nú loks að ræt-
ast, því hún hefur nýlega fengið
svolítið krefjandi hlutverk til að
kljást við í hálfgerðri fullorðins-
fílmu. Hún hefur nefnilega tekið
að sér að gæða teiknimyndafígúr-
una Brendu Starr lífi, en Brenda
er Bandaríkjamönnum að góðu
kunn, sem rauðhærða fréttakonan
í teiknimyndaseríu þar vestra. „Ég
hlakka mjög mikið til að takast á
við þetta verkefni,“ segir Shields.
„Ég hef dáðst að Brendu í Qölda
mörg ár, finnst hún vera samnefn-
ari fyrir alla þá kosti, sem konu
eiga aðprýða. Hún ergáfuð, kjark-
mikil, djörf ogákveðin auk þess sem
hún er mikill fagurkeri, ávallt vel
til fara og kvenleg. Mér finnst það
vissulega viðurkenning að fá að
gæða þetta goð mitt lífi,“ segir
Brooke. Ja, þetta er að vísu í fyrsta
skipti sem við heyrum um teiknað
átrúnaðargoð — en hver er jú siður-
inn í landi hvetju.
COSPER
COSPER
Voruð það ekki þér sem pöntuðuð logandi buff?