Morgunblaðið - 23.10.1986, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. OKTÓBER 1986
45
Jónína Guðmunds
dóttir - Minning
Sigríður mun hafa dvalist eitt ár
eða þar um bil á Spáni, náði allgóð-
um tökum á spönsku, og naut æsku
og yndisauka undir suðrænni sól.
Eftir að heim kom hóf Sigríður störf
á skrifstofu Ingólfs Apóteks, en
átti lengst af heimili hjá Karitas
systur sinni. Að heimsstyijöldinni
lokinni, 1945, fór Sigríðurtil Oslóar
og starfaði næstu ár á skrifstofu
þar. Þar kynntist hún Per Krogh
vélfræðingi. Þau gengu í hjónaband
í Reykjavík í byijun árs 1948.
Hjónaband þeirra hefur reynst mjög
farsælt. Þau hafa eignast tvö böm,
Gísla, sem er viðskiptafræðingur,
og Solveigu, sem er kennari. Bama-
bömin em fjögur. Fyrstu búskapar-
ár sín bjuggu þau Sigríður og Per
á Akureyri, þar sem Per veitti for-
stöðu vélsmiðju, sem KEA rak. Þau
fluttu síðar til Reykjavíkur þar sem
Per tók við starfi hjá Landssmiðj-
unni en síðan hjá jarðhitadeild
Raforkumálastofnunarinnar. Og
þar vann hann þar til hann hætti
störfum. Á þeim áram var hann
tvisvar sendur til ráðgefandi starfa
erlendis. í fyrra sinni til Mið-
Ameríkuríkisins E1 Salvador en
síðar til Tyrklands, þar sem hann
var samfellt í eitt og hálft ár. í
Tyrklandi dvaldi öll flölskyldan um
hálfs árs skeið. Þau hjón byggðu
sér hús í Hrauntungu 29 í Kópa-
vogi á sjöunda áratugnum. Þau
lögðu talsvert að sér til að koma
húsinu upp í óðaverðbólgu þeirra
tíma, en það heppnaðist allt vel og
húsið varð þeim sérstaklega kært,
— nokkurs konar tákn um sigur í
brauðstriti og amstri hins daglega
lífs.
Þegar ég nú, að Sigríði látinni,
kalla fram m}md hennar í huga
mér — er það ekki auðvelt. Það er
ekki auðvelt að átta sig á því að
hún er ekki meir. Vinátta okkar og
ýmis samskipti hafa varað í nær
40 ár — það er ekki óveralegur
þáttur í lífí mínu. Það sem leitar á
hugann era ekki endilega vissir at-
burðir, heldur blær og hughrif,
henni tengd. Ég minnist hins létta
hláturs hennar sérkennilegur,
snöggur, hrynjandi, líkt og kliður í
perlum, sem falla hver á aðra. Ég
minnist hins svífandi gangs hennar,
t.d. þegar hún tók á móti gestum,
það var einstaklega heillandi fram-
ganga hennar var bæði tigin og
elskuleg. En sérstaklega minnist
ég þess hve Sigríður var tryggur
vinur og hreinskiptin í viðmóti.
Ég gat þess hér að framan að
Sigríður var sproti af grónum meiði
íslenskrar embættisstéttar — sem í
gegnum aldir var íslensk yfírstétt.
Og rétt var það að hún bar það
með sér að þar fór ekki múgamað-
ur, sem hún fór — en hún var
alþýðusinni að lífsskoðun. Hún var
fyrst og fremst íslendingur. Hún
unni landi sínu og hún þekkti land
sitt býsna vel. Það var mjög til siðs
með þeirri fjölskyldu, sem hún var
upprannin í, að leita til óbyggðra
svæða, til öræfa íslands í sumar-
leyfum og skemmtiferðum — til að
leita friðsældar, kyrrðar og end-
umýjandi krafts íslenskra óbyggða.
Ekkert var henni jafn andstætt,
ekkert sem hún óttaðist fremur, en
þau hörmulegu afglöp samtíðarinn-
ar að ljá hemaðaraðilum ítök í landi
okkar.
Þegar ég lýk þessum fábrotnu
línum, skrifuðum í minningu henn-
ar, er það ósk mín og von að gifta
hennar og allra góðra manna nægi
til að vemda heimsbyggðina gegn
gereyðingu fávísra og óðra
stríðsafla.
Fari vinkona mín vel og hafí
þökk fyrir allar góðar stundir, sem
við áttum saman. Megi Sigríður
hvfla í friði í mold hinnar kæru
ættjarðar.
Margrét Sigurðardóttir
Á hrímköldum haustmorgni þeg-
ar landið skartar sínu fegursta er
gott að minnast Sigríðar Gísladótt-
ur. Heiðríkjan, víðáttan og himin-
bláminn era svo lýsandi fyrir
skapgerð hennar og persónu. Þessi
hnarreista og hjartahlýja kona verð-
ur okkur, vinkonum Sólveigar
dóttur hennar, ógleymanleg.
í Hrauntungu 29 áttum við stöll-
umar margar gleðistundir og
óneitanlega settu þær svip á okkar
æsku- og unglingsár. Heimili þess-
ara samstilltu hjóna, Siggu og Pers,
stóð okkur vinkonunum ávallt opið
og þar innan dyra ríkti einstakur
friður og ró. Sigga Gísla var ákaf-
lega hreinskiptin og sagði ávallt
sína skoðun refjalaust. Hún var
aldrei spör á umvandanir og heil-
ræði og fyllti það okkur þægilegri
öíyggiskennd.
Mikil umbrot vora í þjóðfélaginu
á okkar uppvaxtaráram og minntist
Sigga þess stundum seinna að hlut-
verk foreldranna hefði ekki alltaf
verið auðvelt. Við töldum okkur
hugsjónafólk með háleit markmið,
en höfðum oft lítinn vilja til að
skilja þá sem eldri vori. Kynslóða-
bilið var staðreynd í okkar augum
en aldrei viðurkennt af hjónunum
í Hrauntungunni. Óbilandi trú á
síðhærða og pelsklædda æskuna
kom okkur að lokum í skilning um
hversu þröngsýn við voram.
Og árin liðu. Við vinkonumar
lukum námi, stofnuðum heimili og
tókumst á við foreldrahlutverkið.
Við hvem áfanga gladdist Sigga
heilshugar og samfagnaði á sinn
gefandi hátt. Þó heimsóknunum
fækkaði fylgdist hún með hveiju
fótmáli og þá sjaldan við litum inn
tók hún ævinlega fagnandi á móti
okkur.
Að sitja í stofunni með Siggu og
Per yfír „öllara", skiptast á skoðun-
um um lífið og tilverana og fínna
jákvætt lífsviðhorf þeirra, fyllti okk-
ur bjartsýni. Á einni slíkri stundu
drógum við fram Kvæðakverið hans
Halldórs og sungum „Maístjöm-
una“ í fyrsta sinn. Æ síðan hefur
þetta ljóð og lag verið eftirlæti okk-
ar allra. Einmitt á þennan hátt var
sáð fræjum hugrekkis og baráttu-
vilja á þessu yndislega heimili. Og
þannig munum við takast á við
tímann sem í hönd fer.
Við kveðjum Sigríði Gísladóttur
með innilegri þökk og virðingu.
Tóta og Dísa
Fædd 31. desember 1918
Dáin 14. október 1986
Sár söknuður og undarleg tóm-
leikatilfínning greip okkur þegar
við fréttum að hún Jónína nábúa-
kona okkar væri látin, en hún var
flutt fárveik á sjúkrahús nokkram
dögum áður.
Jónína var þríburi, fædd að Lóns-
eyri við Amarfjörð. Hún var dóttir
hjónanna Sigurlaugar Waage og
Guðmundar Waage. Ekki er okkur
frekar kunnugt um ætt hennar.
Hún var á tíunda ári þegar hún
flutti frá Amarfírði til Reykjavíkur.
Það var árið 1957, sem við kynnt-
umst Jónínu, en þá flutti hún ásamt
manni sínum, Jósep Jóhannessyni,
og fjóram bömum í næstu íbúð við
okkur hér við Réttarholsveg. Það
má með sanni segja að betri og
elskulegri nágranna var ekki hægt
að hugsa sér.
Strax í upphafí varð samgangur
á milli heimilanna töluverður, þó
einkum eftir að heimilisfeðumir
féliu báðir frá. Jónína missti mann
sinn 1970.
Eftir lát Jóseps fór Jónína að
vinna úti og síðustu árin vann hún
hjá Blindravinafélagi íslands í Ing-
ólfsstræti 16.
Hin síðari ár bjó Jónína ein í íbúð
sinni, þar undi hún sér vel, en hún
var sérstaklega snyrtileg og mikil
hannyrðakona, eins og heimili
hennar bar vitni um.
Við Jónínu mynduðust sérstök
vináttu- og tryggðarbönd, sem aldr-
ei brá skugga á. Við voram samtaka
með allt er laut að viðhaldi húsanna
og keyptum við sameiginlega bæði
efni og vinnu.
Jónfna hafði ekki gengið heil til
skógar nokkur undanfarin ár og
vora síðustu þrír mánuðir henni
sérstaklega erfíðir.
Nú getum við ekki oftar beðið
Jónínu að vökva fyrir okkur blómin,
en það gerði hún alltaf þegar við
fóram eitthvert í burtu og það var
einhver öryggiskennd að hafa hana
í næstu íbúð við sig.
Það er erfítt að trúa því, að
Jónína eigi aldrei framar eftir að
koma yfír til okkar, sérstaklega
bregður móður okkar við, en henn-
ar vitjaði Jónína alltaf, þegar hún
vissi að hún var ein heima.
Við kveðjum Jónínu með þökk
og söknuði og vottum bömum henn-
í þættinum „Rabb“ f síðustu
Lesbók Morgunblaðsins 18. þessa
mánaðar eftir Björn S. Stefáns-
son, sem bar yfirskriftina „Hvað
fellur erlendum ferðamönnum
best?“, var misritun, sem lék
ábendingu Björns frá ísrae!
grátt. Biðst Morgunblaðið vel-
virðingar á þeim mistökum.
Hér fer á eftir sá hluti greinar-
innar þar sem misritunin varð:
„Eitt sinn dvaldist ég vetrarlangt
í landi þar sem ég kunni ekki mál
landsmanna. Það var í ísrael. Tvö
hebresk orð hljómuðu oftast: sjalom
og toff. Með sjalom heilsuðust menn
ar og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúð.
Ingibjörg Sturludóttir,
Jóhanna og Sigríður P.
Ólafsdætur.
og kvöddust, en það þýðir hér sé
friður, friður veri með þér, en toff
mátti oft heyra þegar leið á samtal
og þýðir gott, gott og vel, jæja, þá
það, og ýmislegt fleira.
Utlendingur sem hér dvelst um
stundarsakir og kann ekki íslenzku
heyrir klingja í eyram í samtölum
ók-ei, eins og ég heyrði toff hjá
ísraelsmönnum, og hæ og bæ, þar
sem ég heyrði sjalom í ísrael. Hvað
skyldi hann halda um afstöðu þjóð-
arinnar til þjóðtungunnar, þegar
hann heyrir að upphaf, endir og
ályktun samtals felst í slíkum orð-
um?“
I FARARBRODDI I 90 AR
ÓDÝRAR • STERKAR • BJARTAR
TUNGSRAM
Heildsöludreifing: RAFTÆKJAVERSLUN ÍSLANDS
S: 688 660 ■ 688 661
Misrituð ábend-
ing' frá Israel