Morgunblaðið - 17.02.1987, Síða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. FEBRÚAR 1987
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. FEBRUAR 1987
31
fltagtiiilftbtfeife
Útgefandi
Framkvæmdastjóri
Ritstjórar
Aöstoðarritstjóri
Fulltrúar ritstjóra
Fréttastjórar
Auglýsingastjóri
Árvakur, Reykjavík
HaraldurSveinsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
Björn Bjarnason.
Þorbjörn Guðmundsson,
Björn Jóhannsson,
Árni Jörgensen.
Freysteinn Jóhannsson,
Magnús Finnsson,
Sigtryggur Sigtryggsson,
Ágúst Ingi Jónsson.
Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aðalstræti 6, sími 691100. Auglýsingar:
Aðalstræti 6, sími 22480. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 83033.
Áskriftargjald 500 kr. á mánuði innanlands. í lausasölu 50 kr. eintakið.
Stjórnstöð leitar
o g björgunar
Arni Johnsen, þingmaður
Sjálfstæðisflokksins í Suð-
urlandskjördæmi, hefur mælt
fyrir þingsályktunartillögu átta
þingmanna um stofnun stjórn-
stöðvar, sem opin sé allan
sólarhringinn, og leiði leit og
björgun á sjó, á landi og í lofti,
þegar neyðarþjónustu er þörf.
Astæða er til að fagna þessari
tillögugerð og binda vonir við,
að hún fái vandaða afgreiðslu
á Aiþingi.
Forsjónin hefur lagt okkur í
hendur auðlindir til varðveizlu
og framfærslu, bæði á landi og
í legi, sem byggð í landinu
hvílir á. Aðstæður allar til að
nýta þessar auðlindir sem og
að njóta íslenzkrar náttúru eru
hinsvegar með þeim hætti,
vegna legu og gerðar landsins
og veðurfars, að skipulag og
framkvæmd slysavarna og leit-
ar- og björgunarstarfa skipta
mjög miklu máli. Þrátt fyrir
fámenni þjóðarinnar létu rúm-
lega 70 íslendingar lífið í
slysförum á liðnu ári. Þar bar
hæst sjó-, umferðar- og flug-
slys, sem og önnur samskipti
við umhverfi okkar.
Enginn, sem til þekkir, neit-
ar því, að okkur hefur tekizt
að byggja upp athyglisverða
leitar- og björgunarstarfsemi,
bæði á vegum opinberra aðila
og fijálsra félagasamtaka, eins
og Slysavarnafélags íslands og
björgunarsveita vítt um land.
Þannig sagði Árni Johnsen í
framsögu fyrir stjórnstöðvartil-
lögu sinni, að „starfsemi sjálf-
stæðu hjálpar- og björgunar-
sveitanna og það sterka kerfi,
sem Slysavarnafélag íslands
(SVFÍ) og aðrir björgunaraðilar
hafi byggt upp, sé margfalt
meira virði en margur hyggur,
og augljóst sé, að ríkisvaldið
geti ekki staðið undir ölium
þeim kostnaði, sem til félli, ef
öll vinna þúsunda sjálfboðaliða
og fjárfesting á þeirra vegum
væri reiknuð inn í dæmið“.
Ákveðin verkaskipting hefur
skapast — í stórum dráttum —
milli Hjálparsveita skáta, Flug-
björgunarsveitar og björgunar-
sveita SVFI. Slysavamafélagið
hefur sinnt umfangsmestu
starfi á strandlengjunni, Land-
helgisgæzla og flugmálastjóm
á úthafinu og flugmálastjórn
yfir landinu. I greinargerð með
tillögunni segir hinsvegar að
um langt árabil hafi borið á
misklíð milli þeirra, sem sinna
leitar- og björgunarstarfi, þeg-
ar hættu ber að höndum. Þar
segir og orðrétt: „Með sameig-
inlegri stjórnstöð helztu aðila,
sem flutningsmenn telja rétt
að lúti sérstakri framkvæmda-
stjórn . . . ætti að vera unnt
að ná mun markvissari stjórn
og árangursríkari við björgun-
araðgerðir.“
Haraldur Henrýsson, forseti
SVFÍ, segir í viðtali við Morg-
unblaðið sl. sunnudag, „að í
tillögunni felist jákvæð viðleitni
til að tengja saman á farsælan
hátt störf opinberra aðila og
fijálsra félagasamtaka á vett-
vangi leitar- og björgunar-
mála“, en bendir jafnframt á
vafaatriði að hans dómi, þ.e.
hvort slík stjórnstöð með fram-
kvæmdastjórn og björgunar-
ráði geti orðið „of þung í
vöfum“.
Tillagan gerir ráð fyrir að
komið verði á fót sérstakri
stjórnstöð, sem opin sé allan
sólarhringinn. Stjórnstöðin
verði í tengslum við aðalstöðvar
Langhelgisgæzlunnar á
Reykjavíkurflugvelli eða flug-
málastjórnar og lúti fram-
kvæmdastjórn fulltrúa frá
eftirtöldum aðilum: Slysa-
varnafélagi íslands, Landhelg-
isgæzlu, flugmálastjórn,
Landssambandi hjálparsveitar
skáta og Landssambandi flug-
björgunarsveita. Stjórnstöð
hafi og skipulegt samráð og
samstarf við aðrar björgunar-
sveitir og opinberar stofnanir,
sem sinna öryggismálum. Allir
aðilar, sem björgunarmálum
sinna, tilnefni síðan menn í
sérstakt björgunarráð, sem
verði ráðgefandi og stefnu-
markandi fyrir framkvæmda-
stjórn, og komi saman eigi
sjaldnar en ársfjórðungslega.
Björgunarráð skal jafnframt
samræma æfingar þeirra serr
starfa að björgunarmálum.
„Rekstur stjórnstöðvar greiðist
úr ríkissjóði og skal samgöngu-
ráðherra skipa formann
framkvæmdastjórnar og vara-
formann."
Mestu máli skiptir að þróa
stjórnkerfi og skipulag leitar
og björgunar að því marki, að
aðgerðir verði skjótvirkari og
markvissari. Reynslan sýnir að
þess er þörf. Sá er og megintil-
gangur tillögunnar. Hún er því
fyllilega tímabær. Þess er að
vænta að hún fái vandaða
umfjöllun og afgreiðslu í þing-
inu, svo sem efni hennar og
markmið standa til.
Forseti Hæstaréttar í samtali við forsætisráðherra:
„I hæsta máta óeðlilegt“ að Hæsti-
réttur skipi rannsóknamefnd
- eftir að Sturla Kristjánsson hefur stefnt fjármálaráðherra og málið er komið fyrir dómstóla
# Nær þriggja tíma umræður um rannsókn fræðslustjóramálsins á Alþingi
# Sjálfstæðismenn vilja vísa frumvarpinu um rannsóknarnefnd frá
# Jón Baldvin lýsir hneykslan á orðsendingu forseta Hæstaréttar
# Atkvæðagreiðslu frestað til að kanna „formsatriði“
FRUMVARP Ingvars Gíslasonar
(F.-Ne.) o.fl. um skipun nefndar
utanþingsmanna, er rannsaki
deilur menntamálaráðuneytisins
og fræðsluyfirvalda í Norður-
Iandsumdæmi eystra kom til 1.
umræðu í neðri deild Alþingis í
gær. Við umræðurnar, sem stóðu
í tæpar þijár klukkustundir, var
upplýst, að fyrrverandi fræðslu-
stjóri umdæmisins hefur stefnt
fjármálaráðherra vegna brott-
vikningar sinnar úr starfi. Þá
kom fram, að það er mat forseta
Hæstaréttar að það sé í hæsta
máta óeðlilegt að rétturinn tiln-
efni menn i rannsóknarnefnd
fræðslustjóramálsins'eftir að það
er komið fyrir dómstóla. Þegar
þetta lá fyrir óskaði Páll Péturs-
son, formaður þingflokks
framsóknarmanna, eftir því, að
atkvæðagreiðslu um málið yrði
frestað og varð forseti deildar-
innar við því.
Ingvar Gíslason (F.-Ne.) mælti
fyrir frumvarpinu og kvað þunga-
miðju fræðslustjóradeilur.nar nú
vera þá, hvort menntamálaráðherra
hefði haft næga ástæðu til að víkja
Sturlu Kristjánssyni, fræðslustjóra
Norðurlandsumdæmis eystra, úr
embætti. Það væri mat flutnings-
manna, að svo væri ekki. Hann
sagði, að ráðherra gæti ekki firrt
sig ábyrgð vegna gjörða sinna og
yrði að þola gagnrýni. Ráðherra
ætti engan rétt á því, að þeir Guð-
mundur Bjamason þegðu í þessu
máli, þótt þeir væru stjómarþing-
menn. Það væri fráleit hugmynd,
að svipta ætti menn málfrelsi, ef
þeir væm í samstarfi við Sjálfstæð-
isflokkinn. Slíkt afsal mannréttinda
kæmi ekki til greina.
Ekki hirðmaður ráð-
herra
Ingvar sagði, að þótt þeir Guð-
mundur Bjamason væru stuðnings-
menn ríkisstjómarinnar í löggjafar-
málum og verðu hana vantrausti,
áskildu þeir sér rétt til að gagnrýna
ómengaðar valdsmannsaðgerðir.
„Eg er hvorki hirðmaður né lendur
maður neins ráðherranna," sagði
hann. Það væri mikill munur á van-
trausti og gagnrýni.
Þingmaðurinn gerði síðan grein
fyrir efni frumvarpsins. Það kveður
á um, að Hæstiréttur skipi fimm
manna nefnd utan Alþingis til að
rannsaka deilur menntamálaráðu-
neytisins og fræðsluyfirvalda í
Norðurlandsumdæmi eystra. Jafn-
framt á nefndin að kanna, hvort
menntamálaráðherra hafí haft full-
gildar ástæður til að víkja fræðslu-
stjóra umdæmisins úr starfí.
Ingvar Gíslason taldi, að hinn
brottvikni fræðslustjóri hefði verið
gerður að syndahafri eða fómar-
dýri í skrifstofuýfíngum í mennta-
málaráðuneytinu. Ráðherra hefði
brotið rétt á honum. Sverrir Her-
mannsson, menntamálaráðherra,
greip þá fram í fyrir þingmanninum
og spurði: „Eftir hvaða reglu fór
ræðumaður í Þelamörk?“ (Með þeim
orðum vísaði hann til þess, að fyrir
nokkmm árum leysti Ingvar Gísla-
son, þáverandi menntamálaráð-
herra, Sturlu Kristjánsson frá
embætti skólastjóra á Þelamörk
vegna ágreinings við menntamála-
ráðuneytið og setti hann á ný í stöðu
fræðslustjóra). Ingvar svaraði ekki
frammíkalli menntamálaráðherra,
þótt hann hann ítrekaði spurning-
una úr ráðherrastól.
Olafur G. Einarsson, formaður
þingflokks sjálfstæðismanna
kvað sjálfstæðismenn flytja tillögu
til rökstuddrar dagskrár um fráví-
sun frumvarpsins. Hann sagði, að
dómstólar ættu einir að úrskurða
um það, hvort brottvikning fræðslu-
stjórans hefði verið réttmæt að
lögum. Fyrrverandi fræðslustjóri
hefði þegar vísað málinu til dóm-
stóla með stefnu útgefinni 12.
febrúar. Ennfremur hefði mennta-
málaráðherra með bréfum til
fræðsluráðs Norðurlands eystra fal-
list á skipun nefndar til að flalla
um deilur þessara aðila og reyna
að bæta samskipti þeirra. Ólafur
taldi, að fræðslustjórinn brottvikni
hefði með stefnu sinni sýnt gleggri
skilning á því en flutningsmenn
frumvarpsins, hvaða leiðir væru
færar í þessu máli.
Formaður þingflokks sjálfstæðis-
manna sagði, að í Ijósi þeirrar stöðu,
sem málið væri nú í, væri það í
hæsta máta óskynsamleg athöfn
ef ekki hreinlega óþingleg, að sam-
þykkja fyrirliggjandi frumvarp.
Frumvarpið orkar
tvímælis
Steingrímur Hermannson, for-
sætisráðherra, kvaðst ekki ætla
að taka efnislega afstöðu til deil-
unnar um brottvikningu fræðslu-
stjórans. Þeir hlutir hefðu hins
vegar gerst nýlega, sem gerðu það
að verkum að samþykkt frumvarps-
ins orkaði tvímælis. Fyrrverandi
fræðslustjóri hefði vísað málinu til
dómstóla. Hann vitnaði síðan til
bókar Ólafs Jóhannessonar Stjórn-
skipan Islands, þar sem segir að
löggjafanum sé óheimilt að setja lög
um ágreiningsefni, sem dómstólar
eiga að úrskurða um. Forsætisráð-
herra kvað fræðslustjóradeiluna
óumdeilanlega orðna að dómsmáli
og sagði að hún mundi fara til
Hæstaréttar. Þetta hefðu flutnings-
menn ekki vitað, þegar þeir komu
fram með frumvarp sitt, og þess
vegna kvaðst hann vilja beina þeirri
spumingu til þeirra, hvort þeir teldu
ekki óráðlegt að halda því til streitu.
Hann beindi síðan þeirri spumingu
til Ingvars Gíslasonar, hvort hann
hefði haft samband við forseta
Hæstaréttar og fengið álit hans á
því, hvort rétturinn treysti sér til
að skipa þessa nefnd. Sjálfur kvaðst
hann sjá á því mikla vankanta.
Steingrímur J. Sigfússon (Abl.-
Ne.) sagði, að engin haldbær rök
hefðu komið fram, sem réttlættu
brottvikningu fræðslustjóra Norð-
urlands eystra úr starfí. Mennta-
málaráðherra hefði ekki fallist á
tillögur um rannsókn málsins, þótt
hann hefði sagt, að hann vildi að
öll kurl þess kæmu til grafar.
Vegna ummæla Ólafs G. Einars-
sonar og Steingríms Hermannsson-
ar um nýja stöðu málsins vegna
stefnu Sturlu Kristjánssonar sagði
þingmaðurinn, að frumvarpið gerði
ráð fyrir ýtarlegri rannsókn en
stefnan hefði í för með sér. Um
væri að ræða tvo ólíka hluti. Ann-
ars vegar persónuleg mál Sturlu
og bætur honum til handa. Hins
vegar efnislegir þættir deilunnar
og samskipti fræðsluyfirvalda í
umdæminu og menntamálaráðu-
neytisins.
Steingrímur J. Sigfússon gagn-
rýndi harðlega frávísunartillögu
sjáifstæðismanna og taldi að með
henni væri reitt hátt til höggs. Það
væri yfirhöfuð óeðlilegt að ijúfa
nær undantekningarlausa samstöðu
um að öll mál, sem á annað borð
væru þinghæf, fengju þinglega
meðferð. Hann taldi, að forseti
deildarinnar [Ingvar Gíslason] ætti
annað skilið af þingcieildarmönnum
en slíka tillögu.
Vilja hlutlausa rann-
sókn
Guðrún Agnarsdóttir (Kl.-
Rvk.) kvað þingflokk Kvennalistans
sammála um að styðja frumvarpið
og þess vegna væri Kristín Halld-
órsdóttir (Kl.-Rn.) meðflutnings-
maður. Hins vegar væri það ekki
rétt, sem Ingvar Gíslason hefði sagt
í framsögu sinni, að allir flutnings-
menn væru þeirrar skoðunar að
ráðherra hefði ekki haft ástæðu
fyrir brottvikningu fræðslustjórans.
Kvennalistinn tæki ekki afstöðu til
þess, en teldi nauðsynlegt að fá
hlutlausa rannsókn á því. Þá sagði
hún, að dagskrártillaga sjálfstæðis-
manna væri fráleit.
Jóhanna Sigurðardóttir (A.-
Rvk.) sagði, að dómstólar myndu
aðeins fjalla um einn þátt fræðslu-
stjóramálsins. I frumvarpinu væri
hins vegar einnig íjallað um aðra
mikilvæga þætti málsins, sam-
skiptaörðugleika ráðuneytis og
fræðsluyfirvalda, framkvæmd
grunnskólalaga um sérkennslu og
ástæður brottvikningarinnar. Þing-
maðurinn taldi engin rök fyrir því,
að samþykkja frávísunartillögu
sjálfstæðismanna og kvaðst telja
eðlilegt að frumvarpið fengi um-
fjöllun í nefnd eins og önnur
þingmál. Aftur á móti taldi Jó-
hanna, að margir gallar væru á
frumvarpinu. I því sambandi nefndi
hún, að ný staða hefði komið upp
í deilunni, þegar menntamálaráð-
herra gerði fræðsluráði Norður-
lands .eystra tilboð um skipun
nefndar til að fjalla um ágreinings-
efnin. Rangt hefði verið að vísa því
tilboði á bug, þar sem um hefði
verið að ræða „opnun“ málsins.
Tilboðið hefði verið ófullnægjandi,
en aðstæður hefðu verið til að fylgja
því eftir og fá niðurstöðu, sem báð-
ir deiluaðilar gætu sætt sig við.
„í hæsta máta óeðli-
Iegft...“
Steingrímur Hermannsson,
forsætisráðherra, kom á ný í
ræðustól og las upp 1. gr. frum-
varpsins, þar sem segir, að Hæsti-
réttur skipi nefnd til að rannsaka,
hvort „menntamálaráðherra hafí
haft fullgildar ástæður til að víkja
fræðslustjóra umdæmisins úr
starfi." Þetta kvað ráðherrann vera
nákvæmlega hið sama og fræðslu-
stjórinn brottvikni hefði nú beðið
dómstóla að úrskurða um. Af þessu
tilefni hefði hann rætt við forseta
Hæstaréttar í síma og hann leyft
að eftir sér yrði haft, að hann teldi
það í hæsta máta óeðlilegt, eftir
að málið væri orðið dómsmál, að
rétturinn skipaði umrædda nefnd.
Forseti Hæstaréttar hefði að vísu
ekki talað við aðra dómara réttarins
og talaði þess vegna ekki fyrir hönd
hans, en þetta væri mat hans.
Halldór Blöndal (S.-Ne.) sagði,
að deilur fræðsluyfírvalda á Norð-
Morgunblaðið/Porkell Þorkelsson
Ingvar Gislason mælir fyrir fnimvarpi sínu o.fl.
þingmanna um rannsókn fræðslustjóramálsins
Jón Baldvin: Hneykslaður á orðsendingunni sem
forsætisráðherra flutti þingheimi frá forseta
Hæstaréttar
Sverrir Hermannsson var ekki ánægður með
málflutning Ingvars Gíslasonar og Steingríms
J. Sigfússonar á Alþingi í gær og leyndi því ekki.
Það er verkefni dómstóla að úrskurða í þessu
máli, sagði Ólafur G. Einarsson og flutti tillögu
um frávísun
urlandi eystra og menntamálaráðu-
neytisins væru ekki nýtilkomnar,
heldur hefðu þær átt sér stað um
nokkurt árabil, þ.á m. í mennta-
málaráðherratíð Ingvars Gíslason-
ar. Hann sagði, að deilurnar mætti
rekja til meingallaðra laga um
fræðslustjóraembættin, þar sem
fræðslustjórar væru í senn starfs-
menn fræðsluráða og menntamála-
ráðuneytisins. Fræðslustjórinn
fyrrverandi á Norðurlandi eystra
hefði fremur viljað líta á sig sem
fulltrúa sveitarstjórnanna og
heimamanna en ráðherra í þeirra
samskiptum. Halldór hvatti þá
þingmenn, sem harðast hefðu gagn-
rýnt menntamálaráðherra vegna
skertra framlaga til sérkennslu-
mála, til að upplýsa, hvaða tillögur
þeir hefðu gert í þessum efnum á
Alþingi. Hann minntist sérstaklega
á það, að Guðrún Helgadóttir, þing-
maður Alþýðubandalagsins, hefði í
blaðagrein ráðlagt sér að taka sér
Steingrím J. Sigfússon til fyrir-
myndar í þessum málum. Kvaðst
hann gjarnan vilja vita, hvaða til-
lögur Steingrímur hefði lagt fram,
svo hann mætti læra af honum.
Halldór Blöndal sagði, að fræðs-
luráð Norðurlands eystra hefði
komið saman til fundar s.l. föstu-
dag. Á þeim fundi hefði komið fram,
að fræðsluráðsmenn væru reiðu-
búnir að koma til viðræðna við
menntamálaráðherra í Reykjavík
um og kanna, hvort samkomulag
gæti tekist um skipun nefndar til
að rannsaka ágreiningsefni þessara
aðila.
Bitnar á nemendum
Páll Pétursson (F.-Nv.) sagði,
að frumvarpið væri ekki skref til
lausnar fræðslustjóradeilunni. Deilu
þessa yrði að leysa - ekki vegna
Sturlu Kristjánssonar, Sverris Her-
mannssonar, fræðsluráðsins eða
ríkisstjómarinnar - heldur vegna
þess að hún bitnaði á nemendum í
grunnskólum á Norðurlandi eystra.
Páll kvaðst ekki draga í efa að
ráðherra hefði vald til að víkja
fræðslustjóranum úr embætti. En í
þessari deilu sem öðrum gilti, að
sjaldan veldur einn þá tveir deila.
Hugsanlega hefði ráðherra átt að
rýma til hjá sér í ráðuneytinu úr
því hann hefði verið kominn í útk-
astaragallann.
Páll sagði, að menntamálaráð-
herra hefði sýnt tilburði í þá átt
að leysa deiluna. Það hefði verið
misráðið hjá fræðsluráði að hafna
því. Finna yrði samkomulagsgrun-
dvöll og menntamálaráðherra yrði
að eiga frumkvæði að því. Taldi
hann, að enn væri ráðsnilld og þol-
inmæði ráðherra ekki þrautreynd.
Hann kvað frávísunartillögu sjálf-
stæðismanna óþarflega harkaleg
viðbrögð og ástæðulaus, þar sem
ekki fælist vantraust á ráðherra í
frumvarpinu.
I lok ræðu sinnar fór Páll Péturs-
son þess á leit við forseta, að ekki
yrði gengið til atkvæða þegar um-
ræðu lyki. Tóm yrði að gefast til
að kanna formsatriði málsins í ljósi
þeirra upplýsinga sem fram hefðu
komið við umræðurnar. Kristín
Halldórsdóttir, varaforseti neðri
deildar, féllst á þessa málaleitan.
Ing^var Gíslason (F.-Ne.) kvaddi
sér hljóðs á ný og ræddi aftur grein-
armuninn á vantrausti og gagnrýni.
Kvaðst hann fagna því, að við um-
ræðurnar hefðu ekki heyrst raddir
í þá veru að hér væri um vantraust
á ráðherra að ræða eða jafnvel til-
efni stjórnarslita eins og áður hefði
verið nefnt.
Ingvar kvaðst hafa borið frum-
varp sitt undir lögfróða menn og
þeir talið, að sú leið sem þar væri
farin væri hin rétta. Hins vegar
væri full ástæða til að virða athuga-
semd forsætisráðherra í framhaldi
af stefnu Sturlu Kristjánssonar,
sem hann kvaðst ekki hafa heyrt
um fyrr en fyrir nokkrum klukku-
stundum. Þingmaðurinn kvaðst
ekki hafa haft tíma til að kanna,
hvort þessi stefna breytti einhveiju
um frumvarpið, en ef svo væri þá
væri það verkefni þeirrar þing-
nefndar, sem fengi málið til
meðferðar að 1. umræðu lokinni.
Þegar hér var komið sögu var
klukkan orðið 16:00 og gert hlé á
þingfundinum vegna funda þing-
flokkanna. Fundur hófst að nýju í
neðri deild kl. 18:00 og stóð í þijá
stundarfjórðunga. Ingvar Gíslason
hélt þá ræðu sinni áfram og kom
til nokkurra orðahnippinga milli
hans og menntamálaráðherra
vegna afskipta Ingvars af Þela-
merkurmálinu. Skoraði ráðherra á
þingmanninn að rifla það mál upp.
Ingvar Gíslason minnti á, að sú
leið sem lögð væri til í frumvarpi
hans væri sambærileg við vinnu-
brögð þingsins í Hafskipsmálinu,
þótt hann vildi ekki líkja þessum
tveimur málum saman að öðru
leyti. Þar hefði nefnd, sem Hæsti-
réttur skipaði samkvæmt lögum frá
Alþingi, rannsakað þau atriði Haf-
skipsmálsins, er væru utan verk-
sviðs dómsstóla.
„í hæsta máta eðli-
legt...“
Jón Baldvin Hannibalsson (A.-
Rvk.) kvað tilefni þess, að hann
kæmi í ræðustól aðeins eitt. Það
væru þau skilaboð sem forsætisráð-
herra hefði flutt þingheimi frá
forseta Hæstaréttar. Þingmaðurinn
komst svo að orði, að forsætisráð-
herra hefði hringt í forseta
Hæstaréttar og spurt hann, hvort
það væri ekki vitleysa að fiytja
þetta mál á Alþingi. Hann hefði
síðan flutt þau skilaboð, að þetta
væri jú hin mesta vitleysa.
„Þetta er lýsing á vinnubrögðum
í stjórnsýslu lýðveldisins íslands
sem verðskuldar að vakin sé ræki-
leg athygli á,“ sagði Jón Baldvin.
Þingmaðurinn sagði, að efnisat-
riði fræðslustjóradeilunnar væru
þrautrædd, en nú væri málsmeð-
ferðih til umræðu. Nú hefðu sjálf-
stæðismenn komið með frávísunart-
illögu á frumvarpið um
rannsóknarnefndina. Þau rök hefðu
verið færð fram, að málið væri kom-
ið til dómstólanna. Ef efasemdir
hefðu verið í huga hans um þessa
tillögu þá væru þær horfnar eftir
skilaboðin sem forsætisráðherra bar
þinginu frá forseta Hæstaréttar.
Það væri heldur ekki rétt, að allt
málið væri komið fyrir dómstóla,
heldur einn þáttur þess. Það væri
í hæsta máta eðlilegt, að Alþinjgi
fjallaði um þá þætti málsins. „Eg
tek ekki við lagaskýringum forseta
Hæstaréttar gegnum forsætisráð-
herra,“ sagði hann.Vonandi hefðu
þingmenn þann metnað, að þakka
fyrir skilaboðin og senda þau heim
til föðurhúsanna.
Loks sagði Jón Baldvin Hannib-
alsson, að sjálfstæðismenn töluðu
um frumvarp Ingvars Gíslasonar
sem vantraust á Sverri Hermanns-
son. Ef menn tækju það mat gott
og gilt þá jafngilti stuðningur við
frávísunartillögu þeirra traustsyfír-
lýsingu á Sverri Hermannsson.
Þingmaðurinn kvaðst því ekki
treysta sér til að styðja frávísunart-
illöguna, þar skilja mætti slíka
afstöðu sem stuðning við ráðher-
rann.
Síðastur tók til máls Steingrím-
ur J. Sigfússon (Abl.-Ne.) og kom
til nokkurs orðaskaks milli hans og
menntamálaráðherra, sem taldi að
þingmaðurinn væri með dylgjur í
sinn garð. Steingrímur sagði vegna
fyrirspurnar Halldórs Blöndals, að
hann skammaðist sín fyrir frammi-
stöðu sína í sérkennslumálum á
Alþingi. „Ég hef sem þingmaður
míns umdæmis ekki staðið mig í
stykkinu" , sagði hann og lofaði
að gera þar á bragarbót á næs-
tunni. Það væri sér kannski til
einhverra málsbóta, að upplýsingar
um þessi efni hefðu ekki legið á
lausu og fyrirspurnum seint og illa
svarað.
Guðmundur J. Guðmundsson
(Abl.-Rvk.) kallaði fram í fyrir
Steingrími og sagði: „Ég hef aldrei
heyrt þingmanninn tala um sér-
kennslu fyrr en þetta mál kom upp.“
Steingrímur kvaðst geta viður-
kennt, að hann hefði mátt sinna
þessu máli betur, enda væri greini-
lega ekki vanþörf á því.