Morgunblaðið - 14.04.1987, Side 48

48
49
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 14. APRÍL 1987
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 14. APRÍL 1987
pJtrgiiM Útgefandi nMfifeifr Árvakur, Reykjavík
Framkvæmdastjóri HaraldurSveinsson.
Ritstjórar Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson.
Aöstoöarritstjóri Björn Bjarnason.
Fulltrúar ritstjóra Þorbjörn Guömundsson, Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen.
Fréttastjórar Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst Ingi Jónsson.
Auglýsingastjóri Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aöalstræti 6, simi 691100. Auglýsingar:
Aöalstræti 6, sími 22480. Afgreiösla: Kringlan 1, sími 83033.
Áskriftargjald 550 kr. á mánuöi innanlands. í lausasölu 50 kr. eintakiö.
Þáttaskil
í samgöngumálum
egar litið verður yfir sögu
flugsamgangna og sam-
skipta okkar við önnur ríki, eiga
menn eftir að undrast það einna
mest, hve lengi við gátum nýtt
gömlu flugstöðina á Keflavíkur-
flugvelli. Samanburðurinn við
flugstöð Leifs Eiríkssonar, sem
vígð verður við hátíðlega athöfn
í dag, verður með þeim hætti,
að engu er líkara en um alda-
skipti sé að ræða í samgöngu-
málum.
Við rannsókn á sögu sam-
göngumála eiga menn einnig
eftir að undrast það, hve langan
tíma það tók vegna andstöðu
innanlands að hefja fram-
kvæmdir við hina nýju flugstöð.
A undanfömum áram hefur það
verið árásarefni á utanríkisráð-
herra landsins, að þeir skyldu
leita samkomulags við Banda-
ríkjastjórn um að hún tæki þátt
í kostnaði við hin miklu mann-
virki, sem tekin verða í notkun
á morgun; mannvirki, sem eiga
eftir að auðvelda varnarliðinu
störf og auka öryggi á varnar-
svæðinu. A árunum 1980 til
1983 hreyktu alþýðubandalags-
menn sér af því að geta með
neitunarvaldi í ríkisstjórn staðið
gegn því, að unnið væri að flug-
stöðvarmálinu með þeim hætti,
sem bar. í umræðum á Alþingi
hefur oftar en einu sinni komið
fram við ákvarðanir vegna lán-
töku ríkissjóðs, að flugstöðinni
ætti skjóta aftur fyrir önnur
verkefni í flug- og samgöngu-
málum.
Mörgum finnst líklega lítt við
hæfi, að minnt sé á úrtölumenn-
ina á þessum hátiðisdegi í
samgöngumálum. Þeir hafi
hvort sem er ekki haft sitt fram
og á stundum sem þessari hljóti
allir að fagna merkum áfanga.
Þeir sem þannig tala hafa margt
til síns máls og við þekkjum öll
orðtakið: Allir vildu Lilju kveðið
hafa.
Flugstöð Leifs Eiríkssonar er
glæsilegur vitnisburður um
íslenska vdrkmenningu. Svo að
vitnað sé til Garðars Halldórs-
sonar, húsameistara ríkisins,
sem er arkitekt flugstöðvarinnar
hefur verið lögð áhersla á íslensk
einkenni við hönnun og smíði
flugstöðvarinnar, að hér sé um
að ræða „íslenskt eintak“ af al-
þjóðaflugstöð. íslenskt blágrýti
er í gólfum, íslenskur eldfjalla-
vikur er notaður í hlaðna
innveggi og veggir í landgangi
era klæddir íslenskum ullartepp-
um. Allur frágangur ber íslensk-
um iðnaðarmönnum gott vitni.
Þá er ekki síður fagnaðarefni,
að byggingarnefndin undir for-
ystu Sverris Hauks Gunnlaugs-
sonar, skrifstofustjóra, hefur
lagt sig fram um að prýða bygg-
inguna með íslenskum listaverk-
um. Innan dyra í hinum mikla
biðsal, sem sumir líkja við ævin-
týri, setja glerlistaverk Leifs
Breiðfjörð sterkan svip á um-
hverfið og fyrir utan stöðina
verða tvö listaverk eftir þau
Rúrí og Magnús Tómasson.
Ríkisstjórnir íslands og
Bandaríkjanna standa sameigin-
lega straum af kostnaði við hin
nýju mannvirki. Vert er að
minnast þess, að það hefur ekki
aðeins verið reist ný flugstöð á
flugvelli Leifs Eiríkssonar held-
ur hefur flugvélum, sem til
vallarins koma verið sköpuð ný
og fullkomin aðstaða. Hið nýja
eldsneytiskerfi, sem tekið verður
í notkun á flughlöðum á næst-
unni, er eitt hið besta í veröldinni
allri.
Morgunblaðið fagnar því sér-
staklega, að ákveðið hefur verið
að kenna flugstöðina við Leif
Eiríksson. í forystugrein 23.
apríl 1986 var vakið máls á
nauðsyn þess, að standa vörð
um minningu Leifs Eiríkssonar
og hvatt til að þess yrði gætt,
að ekki félli í gleymskunnar dá,
að Leifur var íslendingur. Var
því hreyft, að flugstöðin yrði
tengd nafni Leifs og flugvöllur-
inn kenndur við hann. Hefur
verið ákveðið, að kalla .hin nýju
mannvirki Flugstöð Leifs Eiríks-
sonar. Um það segir Jónas
Kristjánsson, forstöðumaður
Ámastofnunar í Morgunblaðinu
sl. sunnudag: „Ég er mjög hrif-
inn af nafninu og er að vona
að það tengist flugvellinum líka.
Við eigum ekki að vera hrædd
við að nota íslensk nöfn á al-
þjóðavettvangi.“
Nýja flugstöðin er 70% stærri
en hin gamla, sem nú er kvödd
og afhent varnarliðinu til af-
nota. Pétur Guðmundsson,
flugvallarstjóri, benti á í Morg-
unblaðsviðtali á sunnudag, að á
fyrsta árinu, 1962, sem allt
millilandaflug var rekið frá
Keflavíkurflugvelli fóru 38.000
farþegar um völlinn. Á síðasta
ári var fjöldinn um 600.000.
Þessar tölur segja raunar allt
sem segja þarf um nauðsyn þess
að reisa hin nýju mannvirki. Þau
eiga eftir að verða íslensku þjóð-
inni og þeim mikla fjölda fólks,
sem sækir okkur heim, til ómet-
anlegs gagns, þegar fram líða
stundir.
Fjölmenni sótti hátíðarguðsþjónustuna. Meðal gesta voru borgarstjórahjónin Ástríður Thorarensen og
Davíð Odsson, en þau eru búsett í Nessókn.
Neskirkja
30ára
NESKIRKJA átti 30 ára
vígsluafmæli s.l. sunnudag.
Af því tilefni var hátíðar-
guðsþjónusta í kirkjunni.
Biskup íslands hr. Pétur Sig-
urgeirsson predikaði og sóknar-
prestamir sr. Frank M.
Halldórsson og sr. Guðmundur
Óli Ólafsson þjónuðu fyrir alt-
ari. Fjölmenni var í guðsþjón-
ustunni.
Talsverðar endurbætur hafa
verið gerðar á kirkjunni að und-
anförnu og á komandi sumri er
fyrirhugað að gera endurbætur
á safnaðarheimili kirkjunnar.
Morgunblaðið/Ól.K.Mag.
Prestar kirkjunnar sr. Guðmundur Óli Ólafsson og Frank M. Halld-
órsson ásamt biskupi íslands, hr. Pétri Sigurgeirssyni.
Vinstri meirihluti mynd-
aður í Stúdentaráði
Vöku haldið utan stjórnar
UMBÓTASINNAR hafa nú gengið til stjómarsamstarfs við vinstri-
menn í Stúdentaráði Háskóla íslands. Viðræður hófust á milli
hreyfinganna í kjölfar þess að slitnaði upp úr tilraunum til myndun-
ar samstjórnar allra fylkinganna sem buðu fram við síðustu kosning-
ar. Ómar Geirsson hefur tekið við formennsku í ráðinu.
Úrslit Stúdentaráðskosninganna
urðu þau að Vaku, féiag lýðræðis-
sinnaðra stúdenta, jók fylgi sitt um
þriðjung og vann fulltrúa af vinstri-
mönnum. Báðar fylkingarnar höfðu
þá sömu tölu fulltrúa og lentu um-
bótasinnar sem hlutu tvo menn
kjörna því í oddastöðu.
„Atburðarás undanfarinna daga
er í mínum augum vægast sagt
undarleg. Hún hófst með því að
allar fylkingamar reyndu að mynda
samstjórn. Vaka gerði í þeim við-
ræðum þá sjálfsögðu kröfu að
stúdentaráð myndi ekki álykta um
annað en það sem snerti hagsmuni
stúdenta beint. Það féll í grýttan
jarðveg, ekki aðeins hjá vinstri-
mönnum heldur einnig umbótasinn-
um. Virðist þessi krafa sem hlaut
eindregin stuðning í kosningunum
hafa orðið til þess að þrýsta hinum
fylkingunum saman,“ sagði Sveinn
Andri Sveinsson efsti maður á lista
Vöku til Stúdentaráðs og oddamað-
ur samningamefndar Vöku.
„í blindri leit sinni að vegtyllum
ákveða umbótasinnar ekki aðeins
að sniðganga eigin stefnuskrá og
afgerandi úrslit kosninganna, held-
ur em þeir að andstætt allri
skynsemi með þessu að stefna hags-
munum stúdenta í voða, þá sérstak-
lega í lánamálum. Reynslan hefur
sýnt okkur, að vinstri stjóm í Stúd-
entaráði hefur alltaf leitt til ófarn-
aðar,“ sagði Sveinn Andri að lokum.
AF ERLENDUM VETTVANGI
eftir SIMON HOGGART
Af hverju Bandaríkja-
menn slökktu á „Ameriku“
STÖÐ 2 sýnir um páskana bandaríska framhaldsmyndaflokkinn
„Amerika“. í honum segir frá því er Bandarikin falla í hendur
Sovétmanna. Þáttur þessi olli mikium deilum og sögðu sovéskir
ráðamenn hann vera áróðursherferð gegn Sovétríkjunum. Höfðu
ráðamenn eystra á orði að rétt væri að fá þáttinn til sýningar til
að sýna almenningi hvaða hugmyndir Bandaríkjamenn hefðu um
Sovétríkin. Hér lýsir Simon Hoggart, fréttaritari breska blaðsins
The Observer, eigin mati á myndaflokknum og viðbrögðum banda-
rískra sjónvarpsáhorfenda.
Atriði úr myndaflokknum; borgarar og hermenn mótmæla her-
setu Sovétmanna.
Ifebrúar fengu Bandaríkjamenn
óhugnanlegan forsmekk af því
hvernig það er að búa undir
ströngu og þrúgandi hugmynda-
kerfi. Þeir sáu hvað getur gerzt
þegar miskunnarlausir menn eru
reiðubúnir til að þvinga heila þjóð
til að lúta vilja sínum, allt í nafni
misheppnaðrar 19. aldar stjórn-
málatrúar.
Já, það er hörð ádeila á mark-
aðskerfið að það skuli hafa getað
lagt undir sig landið með „Amer-
iku“, 14 klukkustunda löngum
sjónvarpsþáttum um Bandaríkin,
undirstjórn Sovétríkjanna. Áróð-
urinn hafði glumið endalaust. Sem
betur fer eru þeir enn til sem
geta staðið af sér svona ofríki. Á
áhrifaríkan hátt létu milljónir
frakkra Bandaríkjamanna álit sitt
í ljós og mótmæltu hávaðalaust
með því að stilla sjónvarpstæki
sín á aðrar stöðvar.
„Eg var reiðubúinn að reyna
að láta mér líka vel við „Amer-
iku“. Fyrirfram höfðu svo til allir
sjónvarpsgagnrýnendur rakkað
þættina niður, svo eitthvað hlutu
þeir að hafa til síns ágætis.
„Og það er rétt að þeir höfðu
blekkt okkur. „Amerika" er enn
verri en þeir sögðu. Reyndar eru
þættirnir svo ömurlegir að erfitt
er að gera sér grein fyrir því hvar
á fyrst að grípa niður, en við
gætum byijað á aðalleikaranum,
Kris Kristofferson. Persónulega
er Kris Kristofferson gamall og
góður umbótasinnaður stríðsand-
stæðingur frá sjöunda áratugn-
um. Það er dæmigert fyrir
harðneskju þessara manna að
þeir lögðust svo lágt að hóta hon-
um ef hann yrði ekki samvinnu-
þýður. Þeir sögðu honum að ef
hann léki ekki með yrðu honum
ekki greiddar himinháar fjárupp-
hæðir.
K.K. fer með hlutverk Devin
Milford, fyrrum forsetaframbjóð-
anda, sem hefur verið fangi í
„gulagi“ Sovétmanna í Texas. Nú
hefur hann verið látinn laus og
við vorum ekki lengi að komast
að því að hann yrði brátt leiðtogi
andspyrnuhreyfingarinnar. Þó var
ekki auðvelt að sjá hvemig það
gerðist, því hann segir varla orð,
í það minnsta ekki í fyrstu þáttun-
um. Kristofferson hefur verið
gagnrýndur fyrir að gera lítið
annað en stara á myndavélina,
þótt það sé óréttlátt, því hann
beitir fleiri svipbrigðum. Stundum
pírir hann, stundum hvessir hann
augun, og stundum horfir hann
út undan sér. Það sem honum er
á móti skapi er að opna munninn.
Ef til vill lamaðist á honum
málbeinið af öllu því kynlífi sem
allir hans nánustu og kærustu
fengu að njóta. Fyrrum eiginkona
hans skríður upp í rúmið hjá Sam-
onov hershöfðingja sem lagði
undir sig Bandaríkin í upphafi.
Fyrrum ástkona hans er gift
helzta innlenda samstarfsmanni
hernámsliðsins.
Systir hans á í ástarsambandi
sem einkennist af kvalalosta og
sjálfspíslarhvöt við vondan aust-
ur- þýzkan kall sem heitir Helmut.
Við vitum um þessar illu hvatir
af því hann er með ör eftir ein-
vígi og lítur út eins og Anton
Diffring. Hún er í svörtum nátt-
kjól og skarlatsrauðu lífstykki.
Rússarnir eru ekki allir vondir.
Denisov ofursti, sem Sam Neill
leikur, er í sérstöku uppáhaldi af
því hann dáist svo mjög að Banda-
ríkjamönnum. Hann slær um sig
með ummælum eins og: „Það var
það sem mér þótti svo dásamlegt
við Bandaríkin; þrátt fyrir alla
ykkar galla eruð þið svo ofsalega
sjálfstæðir.“ Að launum lendir
hann í ástarsambandi við Mariel
Hemingway. Hún fer með hlut-
verk leikkonu í stöðvum fallhlífar-
hermanna með áberandi og loðnar
dökkar augabrúnir. Þegar óperan
verður sérlega „sápug“ er hún
látin fara með áhrifamikinn texta.
„Andrei," hvíslar hún þegar
elskhugi hennar er á leið út úr
svefnherberginu. „Já?“ svarar
hann spyijandi og bíður í dyrun-
um. „Eg elska þig.“
Það koma fyrir góð atriði í
„Ameriku", aðallega þar sem
bandarískt þjóðfélag er sýnt
óbreytt eftir yfiitökuna (eða um-
skiptin eins og það heitir á
rósamáli). Hundruðum borgara er
smalað inn í járnbrautarlestir.
„Vinsamlegast hafið heimildar-
kortin ykkar tilbúin," segir
konurödd í sama smeðjulega og
jafnframt freka tón og hjá um-
boðsmönnum flugfélaganna við
flugvallarhliðin. „Hafið það gott
næstu fimm árin,“, bætir hún við.
Snemma í þáttunum kemur
fyrir sannfærandi atriði á skyndi-
bitastað í Mið-Vesturríkjunum þar
sem staðarbúar sitja og nöldra
yfir ástandinu, sérstaklega yfir
því að kommarnir skuli hafa
hnuplað öllu Aunt Jemima-pönnu-
kökudeiginu svo þeir verði sjálfir
að notast við sojabaunir. Það er
kaldhæðnislegt að svona atriði
koma fyrir um sama leyti og sko-
tið er inn auglýsingum fyrir til
dæmis „skyndibúðinga úr Jello-
hlaupefni“. Svo hvorir eru betur
settir, þeir eða við?
Gallinn er sá að „Amerika"
getur ekki tekið af skarið og
ákveðið hvers kyns þættir þetta
eiga að vera. Þungamiðjan er að
enginn trúir að Sovétríkin geti
átakalaust lagt undir sig Banda-
ríkin — til þessa hafa þau ekki
einu sinni getað komið á lögum
og reglu í Afghanistan, þriðja
heims smáríki við þröskuldinn hjá
þeim. Svo ef til vill á „Amerika"
að vera pólitísk líkingasaga á svip-
aðan hátt og „Dýrabær" eftir
George Orwell, þar sem fjar-
stæðukenndar aðstæður eru
notaðar til að draga fram dýpri
sannleika. Gallinn er sá í þessu
tilviki að sannleikurinn reynist
sjaldan dýpri en: „Ást konu á sér
engin takmörk” eða „Flestir rauð-
liðar eru morðhundar".
Hugsanlega á þetta að vera
raunsætt. Hugmyndin vaknaði hjá
ABC-sjónvarpsfélaginu eftir við-
brögðin við afburða lélegri mynd
þeirra, „Daginn eftir“, sem fjall-
aði um lífið að lokinni kjarnorku-
styijöld. Sú mynd hlaut harða
gagnrýni íhaldssamra hægri-
sinna, sem óttuðust sennilega að
hún gæti snúið mönnum gegn
kj amorkustyijöld.
Svo „Amerika" hefur átt að
sýna fram á hvers vegna vestrið
vildi veija sig. En sú forsenda er
svo fáránleg að okkur finnst þetta
ekki vera viðvörun — aðeins ögr-
un. Árangurinn verður sá sami
og hjá Ronald Reagan: Myndin
sefar þjóðina svo hún verður grip-
in falskri öryggisleysiskennd.
Og í lokin höfum við ekki nógu
mikla samúð með þessum af-
burðaleiðinlegu persónum. Á
einum stað kærir yngri sonur
Kristoffersons föður sinn fyrir
yfirvöldum. Þetta á að vera mjög
áhrifamikið atriði — við vitum það
af því að tónlistin verður hávær-
ari en áhrifín eru léttvæg. Við
höfum ekki áhuga á þessu fólki;
það er of dauft, of leiðinlegt, of
tímafrekt. Ekki að furða þótt
Ameríka hafi ákveðið að unnt
væri að gera eitthvað annað betra
en að horfa á „Ameriku".
Höfundur er blaðamaður hjá
Observer.
Hópur friðarsinnar mótmælir sýningu sjónvarpsþáttanna við höf-
uðstöðvar ABC-sjónvarpsstöðvarinnar í New York.
Vandi landsbyggð-
ar - fólksflóttinn
ATIMABILI sem samsvarar meðalævi
íslendings hefur orðið bylting í bú-
setu í landinu.
Á morgni 20. aldarinnar, sem nú á rúm-
an áratug að endamörkum, bjuggu þrír
af hveijum fjórum íslendingum í stijál-
býli. Árið 1987 búa níu af hvetjum tíu
landsmönnum í þéttbýli.
Árið 1910 bjuggu 11.600 (af 85.200
landsmönnum) í Reykjavík og 6.000 í
Reykjaneskjördæmi. Árið 1987 búa 55%
íslendinga á Stór-Reykjavíkursvæðinu,
45% utan þess. Síðastliðin ár hefur veru-
lega hallað á landsbyggðina í búsetu.
X
BREYTTIR atvinnu- og þjóðlífshættir
hafa leitt til þess um gjörvallan hinn iðn-
vædda heim að þéttbýli hafa þanist út á
kostnað stijálbýlis. Stóraukin sérfræði-
þekking — og tilheyrandi tæknivæðing —
hafa valdið því, að hægt hefur verið að
nýta framleiðslu- og markaðsmöguleika
hefðbundinna atvinnugreina hér, það er
að mæta eftirspurn eða neyzluþörf sjávar-
og búvöru, með sífellt færra starfsfólki.
Á sama tíma hafa starfsmöguleikar í
þjónustugreinum hverskonar stóraukizt.
Sem dæmi má nefna að á árabilinu
1963-1979 hvorki meira né minna en þre-
faldaðist tala starfsmanna í heilbrigðis-
þjónustu hérlendis. Tala starfsfólks í
skólakerfinu tvöfaldaðist á sama tíma. Og
heildartala starfsfólks í þjónustugreinum
íslenzks þjóðarbúskapar óx úr 27.610
mannárum í 50.348. 1979 sóttu 50% vinn-
andi íslendinga lifibrauð í þjónustustörf.
Sá hópur hefur enn vaxið.
Þróun af þessu tagi hefur hvarvetna
gerzt á sama skeiði hagþróunar. Þróun
frá neyzluþjóðfélagi í upplýsinga- eða
tölvuþjóðfélag ýtir enn frekar undir þessa
framvindu.
X
ENGINN getur hinsvegar horft framhjá
þeirri staðreynd að fólksstreymi frá
„landsbyggðinni" er sameiginlegt vanda-
mál landsmanna. Það er hvorki stijálbýli
né höfuðborgarsvæði í hag að þessi þróun
haldi áfram í sama mæli og verið hefur.
Réttur okkar — sem þjóðar — til lands-
ins byggist ekki sízt á því að við bæði
verndum og nýtum landkosti, gæði og
gögn. Ef við ætlun að nýta auðlindir lands
og landhelgi að því marki, sem nýtingar-
mörk leyfa, er nauðsynlegt að halda
landinu öllu í byggð.
Stór hluti atvinnu og afkomu þéttbýlis-
búa er sóttur í úrvinnslu búvöruhráefna,
sem og verzlunar-, iðnaðar- og marg-
háttaða aðra þjónustu við landbúnaðar-
héruðin. Þettbýlið er og helzti markaður
búvöru. Hagsmunir þéttbýlis og stijálbýlis
skarast óijúfanlega.
Þar að auki ber að styrkja en ekki slíta
í sundur þau bönd, sem knýta þjóðina
saman, tungu, menningu, efnahagssam-
starf og hverskonar önnur tengsl. Þeir,
sem ala á sundrungu, vinna illt verk.
X
EFLA þarf hvaðeina sem styrkir búsetu
í landinu öllu: samgöngur, fræðslukerfi,
félagsstarf og þjónustuþætti. Ekki sízt
með því að treysta stöðu og sjálfræði sveit-
arfélaga, m.a. með sameiningu smærri
sveitarfélaga í sterkari heildir — og til-
færslu verkefna og skatttekna frá ríki til
sveitarfélaga.
Þriðja stjórnsýslustigið (fylki), sem
ýmsir horfa til, er hinsvegar meir en var-
hugavert. í fyrsta lagi þýddi þriðja stjóm-
sýslustigið með tilheyrandi yfirbyggingu
ómældan viðbótarkostnað (skattheimtu),
sem yrði lítilli þjóð ofviða. Þjóð af okkar
stærðargráðu ber ekki fleiri en tvö stjórn-
sýslustig. í annan stað hefur þriðja stjórn-
sýslustigið ekki reynzt stijálbýli það
haldreipi, sem vænst var, þar sem það
hefur verið upp tekið. Það hefur þrengt
að sveitarfélögunum, ekki styrkt þau.
X
STRJÁLBÝLI og þéttbýli eiga sameig-
inlegra hagsmuna að gæta um flest, ekki
sízt í varðveizlu stöðugleika og jafnvægis
í atvinnu- og efnahagslífi.
Blómlegt atvinnulíf er undirstaða bú-
setu í stijálbýli sem þéttbýli. Ef ekki hefði
tekizt að stöðva þá óðaverðbólgu, sem
stefndi íslenzkum atvinnuvegum á vonar-
völ 1982-83, hefði orðið byggðahrun í
öllum landshlutum.
Öll samfélagsleg þjónusta, sem og al-
menn lífskjör, sækja kostnaðarlega undir-
stöðu til þeirra verðmæta sem til verða í
þjóðarbúskapnum á hverri tíð. Það varðar
því mestu á næstu misserum, að varðveita
og treysta til frambúðar það jafnvægi og
þann stöðugleika í atvinnu- og efnahags-
málum, sem náðst hefur á starfstíma
núverandi ríkissjórnar. Það er sameigin-
legt hagsmunamál stijálbýlis ogþéttbýlis.
Ástæða er jafnframt til að hvetja fólk
á höfuðborgarsvæðinu til að grunda vel
vandamál landsbyggðarinnar og leggja sig.
fram um að treysta þá þjóðarsamstöðu,
sem nauðsynleg er, ef við eigum að ganga
til góðs götuna fram eftir veg.
Á sama hátt þurfum við öll, hvort held-
ur við búum í sveit eða við sjó, að gera
okkur grein fyrir því, að sá pólitískiglund-
roði , sem framboðsflóra komandi kosn-
inga býður upp á, treystir hvorki lýðræðið
né þingræðið í landinu. Þvert á móti.
Hann er ógnun við stefnufestu og stöðug-
leika í íslenzku samfélagi.
Oft var þörf en nú er nauðsyn að styrkja
þau stjórnmálaöfl, sem ábyrg eru. Það er
meginhlutverk hins þögla og ábyrga meiri-
hluta í komandi kosningum. Um það
meginmál þurfum við að snúa bökum sam-
an, stétt að standa með stétt, byggðarlag
með byggðarlagi.
Stefán
Friðbjarnarson