Morgunblaðið - 06.05.1987, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. MAÍ 1987
Olafur Ingi
Arnason - Kveðja
Fæddur 20. mars 1900
Dáinn 31. mars 1987
Ættarhöfðingi er fallinn. Síðasti
meiður sinnar kynslóðar er horfinn.
Við drúpum höfði með virðingu og
þökk. Hugurinn reikar til horfinna
feðra. Við skulum ferðast í hugan-
um aftur til 20. mars árið 1900.
Við erum stödd á Hurðarbaki í Vill-
ingaholtshreppi, á heimili ungra
hjóna, með stóran bamahóp. Það
er í byijun einmánaðar, þá og þeg-
ar er von á fjölgun í fjölskyldunni.
En þröngt er í búi og nýnæmi skort-
ir nauðsynlega handa mörgum,
svöngum munnum. Það eru búnar
að vera miklar frosthörkur, svo ísar
eru niður allan Flóa. Það kemur sér
vel að vissu leyti því auðvelt er
færi á skautum. Heimilisfaðirinn
notfærir sér það, bindur á sig skaut-
ana og heldur af stað undir nóttina,
ferðinni er heitið niður á Stokks-
eyri, til að ná róðramönnum. Hann
má róa þar í plássi ef hann vantar
björg í bú. Skömmu eftir að hann
er farinn veikist konan. Tveir ungir
drengir, 9 og 11 ára gamlir, eru
sendir fram að Flögu til að sækja
ljósmóður. Tekst það giftusamlega
og kemur hún í tæka tíð og tekur
á móti nýjum syni. Daginn eftir kom
heimilisfaðirinn heim færandi hendi
með 16 fiska, þótti það góður afli.
Haft var eftir honum síðar að sjald-
an hefði aflinn verði betri því sá
17. beið heima. Sá sem þama var
að líta dagsins ljós var Ólafur Ingi
Ámason, sem nú er kvaddur. Hann
var 3. yngstur 13 bama Áma Páls-
sonar hreppstjóra á Hurðarbaki.
Ámi var fæddur á Þingskálum í
Rangárvallarsýslu 29. júní 1859,
d. 25. janúar 1941, sonur Páls, f.
3. apríl 1834, d. 16. janúar 1870,
Guðmundssonar bónda, f. 12. apríl
1883, (var kallaður hinn ríki, var
þríkvæntur og átti 25 börn í hjóna-
bandi) Brynjólfssonar hreppstjóra á
Árbæ, Stefánssonar Bjamasonar á
Víkingslæk, sem Víkingslækjarætt
er talin frá.
Kona Páls Guðmundssonar var
Þuríður, f. 7. september 1832, d.
3. desember 1869, Þorgilsdóttir
Jónssonar bónda, Rauðnefsstöðum.
Jón Sigurðsson forseti taldi hana
eina af gáfuðust bóndakonum á
íslandi.
Kona Áma Pálssonar var Guð-
rún, f. 18. febrúar 1862, d. 21.
apríl 1915. Hún var frá Lambafelli
undir Eyjafjöllum dóttir hjónanna
Sigurðar Ambjömssonar (síðar
bónda í Vælugerði í Flóa) og Ingi-
gerðar Hannesdóttur Gottsveins-
sonar. Guðrún missti ung móður
sína og var alin upp hjá föðursystur
sinni, Guðrúnu á Flókastöðum í
Fljótshlíð. Ámi Pálsson og Guðrún
Sigurðardóttir vom gefín saman í
Hróarsholtskirkju 22. maí 1887.
Þau hófu búskap á Hurðarbaki
1886 og bjuggu þar allan sinn bú-
skap. Eignuðust 13 böm, sem öll
komust til fullorðinsára nema
Málfríður, sem dó í bemsku. Böm
þeirra Hurðarbakshjóna vora:
Magnús, f. 18. október 1887, Guð-
rún, f. 19. september 1888, Páll,
f. 27. október 1889, Guðmundur,
f. 19. janúar 1891, Sigfús, f. 20.
apríl 1892, Ámi, f. 23. apní 1893,
Þuríður, f. 4. ágúst 1894, Guð-
björg, f. 30. september 1895,
Theodór, f. 10. apríl 1897, Málfríð-
ur, f. 17. febrúar 1899, Ólafur Ingi,
f. 20. mars 1900, Jón, f. 8. ágúst
1901, og Helgi, f. 6. apríl 1905.
011 era þau systkini nú látin.
Ólafur ólst upp í hinum stóra og
lífsglaða systkinahópi. Þar hefur
sannarlega verið hlegið og grátið
svo um munaði. Því öll vora
þessi systkin skapheit og gleði-
manneslq'ur. Þeim lá hátt rómur,
glöddust með glöðum og hryggðust
með hryggum.
Lífsbaráttan var hörð á þessum
áram. Strax í bemsku urðu allir
að vinna eins og kraftamir leyfðu,
ekki síst um sláttinn, þá vora engar
vélar til að létta störfín. Vinnudag-
urinn var því oft langur. Ólafur fór
t
Eiginkona mín, móðir og tengdamóöir,
ÁSLAUG SIGURGEIRSDÓTTIR,
Safamýri 47,
lést í Landakotsspítala að morgni 5. maí.
Útförin auglýst siðar.
Helgi Jasonarson, Kristin Helgadóttir,
Hafsteinn Helgason, Sigurbjörg Sæmundsdóttir.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
SÓLVEIG BJARNASON,
Torfufelli 6,
Reykjavík,
lést í Landakotsspítala aö kvöldi 4. maí.
Gunnar Kristjánsson, Ebba Dahlmann,
Dagný Kristjánsdóttir, Jón Dahlmann.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÓLÖF ÍSAKSDÓTTIR,
sem andaöist þann 1. maí sl. veröur jarðsungin frá Dómkirkjunni
fimmtudaginn 7. maí kl. 15.00.
Dórothea J. Eyland, Gísli J. Eyland,
ÓlafurG. Einarsson, Ragna Bjarnadóttir,
Kristján Bogi Einarsson, Sólveig Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför eiginmanns míns, sonar míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
RÚDOLFS ÞÓRARINS STOLZENWALD,
Nestúni 10,
Hellu,
ferframfráOddakirkju, Rangárvöllum, laugardaginn 9. maíkl. 14.00.
Erla Ólafsdóttir Stolzenwald, Ragnhildur Þórarinsdóttir,
Sólveig Stolzenwald, Gústav Þór Stolzenwald,
Ólafur Egill Stolzenwald,
tengdabörn og barnabörn.
fyrst til útróðra 1918 til Þorláks-
hafnar. Skipið var 12 róið, 16 vora
í skipshöfninni. Þar með byijuðu
kynni hans af sjómennsku og físk-
vinnslu, sem varð hans ævistarf.
Ólafur kvæntist 13. apríl 1922 Ól-
öfu Jónu Ólafsdóttur, f. 27. júlí
1903, d. 17. júní 1968. Hún var frá
Mjósundi í Villingaholtshreppi og
var dóttir Ólafs, f. 1877, frá Götu
í Þykkvabæ, Þorsteinssonar Guð-
mundssonar. Ólafur Þorsteinsson
fórst í fískiróðri í Sandgerði 11.
apríl 1903 með Sveinbirni Einars-
syni í Sandgerði. Móðir Ólafar Jónu
var Þórann, f. 3. júní 1876, d. 2.
maí 1960 og var dóttir hjónanna
Alexíu Margrétar Guðmundsdóttur,
f. 4. desember 1852, d. 20. janúar
1933, og Jóns Jónssonar bónda,
Mjósundi. Þórann á Mjósundi var
heitbundin Ólafí Þorsteinssyni er
hann drakknaði. Hún kvæntist síðar
Þorbimi Sigurðssyni frá Syðri-Gróf.
Ólafur og Ólöf vora fátæk fyrstu
búskaparár sín, vora fyrst á Hurð-
arbaki til 1924. Á vorin og haustin
vann Ólafur við Flóaáveituna, sem
þá var í byggingu. 1924 fara þau
frá Hurðarbaki og fara í hús-
mennsku til Guðbjargar systur hans
og Þórarins Sigurðssonar, sem
bjuggu þá á Vatnsenda. Þar vora
þau tvö ár og heyjuðu handa skepn-
um sínum á sumram. En atvinnu
varð að sækja til sjávarins á vetr-
um. Á þeim tímum þótti mjög
eftirsóknarvert að komast á togara,
þrátt fyrir mikið erfíði. Ekki vora
ráðnir nema vaskir og vanir sjó-
menn. Ólafur var ráðinn á vorvertíð
á togarann „Jón forseta", áður
hafði hann verið á bát í Vestmanna-
eyjum á netafíski og lærði þar og
æfðist í flatningu í salt. Guðrún og
Guðmundur, elstu böm þeirra,
fæddust á þessum tíma. 1926 flytja
þau nú búferlum til Reykjavíkur.
Ólafur ræðst nú að fullu, sem há-
seti á „Jón forseta". þar starfaði
hann þar til togarinn strandaði á
Stafnnestöngum 1928 með þeim
hörmulegu afleiðingum að 15 fór-
ust, en 10 komust af, og var Ólafur
einn af þeim. Þetta var Ólafí mikil
og þung reynsla, var alla tíð sem
ský drægi fyrir ásjónu hans er hann
minntist þessa atburðar síðar. Skip-
ið var í útgerð hjá Alliance og lagði
forstjórinn, Jón Ólafsson, áherslu á
að útvega öllum vinnu, sem af kom-
ust. Þá var verið að byggja Sænska
frystihúsið og fékk Ólafur vinnu við
það. 1933 var lítið að gera í frysti-
húsinu og fór Ólafur þá á eina
vorvertíð á togarann „Braga". Eftir
það var hann ekki á sjó. 1937 var
byggt lítið frystihús á Bíldudal og
var Olafur sendur þangað að kenna
mönnum til verka. Alls vann Ólafur
í Sænska frystihúsinu í 18 ár. í
ársbyijun 1947 gerðist Ólafur
starfsmaður við Freðfískmat ríkis-
ins og var yfírfískmatsmaður til
ársins 1971 er hann lét af störfum
sökum aldurs. Um tíma var hann
yfírmaður yfír 17 frystihúsum
víðsvegar um land. Ólöf og Ólafur
eignuðust 8 börn, þau era: Guðrún,
f. 5. ágúst 1922, hennar maður er
Friðrik Friðleifsson myndskeri. Þau
eiga 7 börn. Guðrún átti eina dóttur
fyrir hjónaband. Guðmundur, f. 8.
október 1924. Kvæntur Guðrúnu
yigfúsdóttur. Þau eiga 4 böm.
Áslaug Margrét, f. 24. mars 1925,
d. 3. febrúar 1979. Axel Þórir, f.
4. október 1927, d. 14. ágúst 1953,
Unnur, f. 23. júní 1931, hennar
maður er Alfreð Eymundsson raf-
virki. Þau eignuðust 4 böm, en
misstu son 1979. Alexía Margrét,
f. 21. apríl 1933, hennar maður er
Jens Halldórsson. Þau eiga 4 böm.
Árni, f. 9. maí 1943. Kvæntur Elsu
Kristínu Kaldalóns. Þau eiga 2 syni.
Jón Ingi, f. 29. nóvember 1946.
Kvæntur Helgu Ólafsdóttur. Þau
eiga 3 böm.
Margar mínar kærastu bemsku-
minningar era tengdar gleðistund-
um, þegar systkini pabba komu í
heimsókn. Allir vora kysstir og
klappaðir og blessaðir. Þegar bræð-
umir komu að sunnan færðu þeir
okkur stundum nýjan físk í soðið,
rauðmaga eða annað hnossgæti, þá
var hátíð í bæ og oft vora spilin
tekin fram, stundum höfðu bræður
þá hátt og ýmislegt látið flúka, en
allir vora þó sáttir að lokum, og
hlegið að öllu saman. Ég minnist
þess er ég kom fýrst á heimili Ól-
afs og Olafar. Þá bjuggu þau á
Grandarstíg 8. Ég kom með móður
t
Maðurinn minn, faöir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR Þ. SIGURÐSSON,
Nökkvavogi 3,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 7. maí kl.
13.30.
Vegna mín og barna minna,
Sigríður Davíðsdóttir.
t
Innilegt þakklæti fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát
og útför eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
VALGERÐAR HALLGRÍMSDÓTTUR KRÖYER,
Norðurbrún 1,
Reykjavfk,
sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks Landspítalans.
Guð blessi ykkur öll.
Ingi Haraldur Kröyer,
Marfa Kröyer, Jón P. Guðmundsson,
Hulda Kröyer, Andrés Þórarinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Inniiegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
KRISTÍNAR THEODÓRU V. NIELSEN
frá Seyðisfirði.
Hlfn Axelsdóttir Nielsen, Ólafur M. Ólafsson,
Jónfna Axelsdóttlr Nlelsen, Gunnlaugur Ó. Guðmundsson
og aðrir aðstandendur.
minni og systur, var ég 5 ára göm-
ul er það gerðist. Ég var fyrst í
stað feimin við frændfólkið en fljót-
lega, við hið hlýja viðmót allra,
gleymdist mér feimnin og mér
fannst gaman og nýstárlegt að hitta
alla krakkana. Olöf og Ólafur vora
einstaklega samhent og hamingju-
söm hjón, eða þannig komu þau
mér ætíð fyrir sjónir. Þau áttu í
fyrstu ekki mikið af ijármunum, en
hjartahlýjan ljómaði frá þeim og
yljaði öðram. Ég fór fyrst fyrir al-
vöra að venja komur mínar á heimili
þeirra þegar ég var 19 ára og
dvaldi fyrst í Reykjavík. Það vora
góðar stundir, allir vora þar svo
blíðir og góðir. Þar ríkti gleði og
kærleikur í hveiju skoti. Þó vissi
ég að dökkur skuggi grúfði yfír
þessu kærleiksheimili, skuggi sorg-
ar. Axel, næstelsti sonurinn,
glæsilegur og prúður maður, fædd-
ist með hjartagalla og háði það
honum, svo hann gat ekki notið
æskuleika sem aðrir. Enda varð
aldur hans ekki hár. Ég varð síðar
góð vinkona Áslaugar frænku
minnar, hún var hárgreiðslumeist-
ari og lagði ég í vana minn í mörg
ár að sækja til hennar hársnyrt-
ingu. Hún lést langf fyrir aldur fram
og varð öllum harmdauði. Þó sár-
astur hafí verið missir Ólafs, sem
þá var tekinn að eldast. Áslaug bjó
alla tíð með foreldram sínum og sá
um heimilið eftir að móðir hennar
lést. En Ólafur lét aldrei bugast.
Hann hélt sinni reisn og létta við-
móti. Eftir að starfi hans við
fiskmatið lauk, hóf hann að skrá
ættartölu allra sinna ættingja. Gaf
hann þessa skrá út og batt inn sjálf-
ur, en það er mjög merkilegt
heimildarrit. Hann hafði einstak-
lega fallega rithönd og var vand-
virkur að hveiju, sem hann gekk.
í tómstundum sínum bjó hann til
muni úr kuðungum og skeljum.
Hann færði mér eitt sinn mjög fal-
legan kassa, sem hann hafði gert.
Er ég mjög stolt af að eiga hann
og ekki síst yfír þeim orðum er
hann lét falla er hann afhenti mér
kassann. Hann sagði við mig:
„Stebba mín! Ég er búinn að gefa
öllum krökkunum mínum kassa og
þá var röðin komin að þér.“ Ég var
hrærð yfír þeim kærleika sem fylgdi
þessum orðum. Ólafur keyrði bíl til
hinstu stundar. Veit ég að hann fór
nokkrar ferðir austur fyrir fjall á
síðastliðnu sumri.
Hann lagði mikla rækt við leg-
stað foreldra sinna og átti þar
margt handtakið. Hann hafði mikið
^mdi af silungs- og laxveiði og fóra
ættingjar hans oft með honum í
slíkar ferðir. Það er svo margs að
minnast er litið er til baka. Minning-
amar hrannast upp, sem stuðlaberg
stall af stalli. Það er undarlegt að
hugsa til þess að allt þetta káta og
elskulega fólk skuli vera horfíð. Það
á vel við að Ólafur, ævisöguritari
ættar sinnar, skuli vera síðastur af
sínum systkinum sem kveður.
Dauði hans var sérstakur eins og
allt, sem honum viðkom. Hann dó
uppréttur í orðsins fyllstu merk-
ingu. Þegar dóttir hans og tengda-
sonur komu að honum sat hann
framan á rúminu sínu og var andað-
ur. Tvær Riddarasögur lágu í
rúminu. Börnin hans heimsóttu
hann daglega. Öll eiga þau sín
heimili og stórar fjölskyldur sem
stækka ört, en samt var Bústaða-
vegur 69 alltaf miðpunkturinn.
Þangað komu allir heim. Nú er stór-
um kafla í lífí þessa fólks lokið, en
minningin lifir áfram og mun ylja
um ókomin ár. Oft tregum við á
slíkum stundum að hafa ekki sagt
eða gert eitt og annað, í sambandi
við þann, sem farinn er. En við
eram aðeins mannleg.
Við skulum öll gleðjast yfír tilver-
unni ojg líta á björtu hliðamar, það
hefði Olafí Ámasyni verið að skapi.
Hér vit skiljumk
ok hittask munum
á fegins-degi fíra;
dróttinn minn
gefí dauðum ró,
hinum líkn, es lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
Ég kveð Ijúfling, minning hans
lifir.
Stefania Ragnheiður Pálsdóttir
frá Litlu-Reykjum.