Morgunblaðið - 14.10.1987, Blaðsíða 56

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. OKTÓBER 1987
Rósa Sigurðar-
dóttir, Merkigili
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
ersefurhérhinnsíðstablund. (V.Briem.)
Það kom mér ekki á óvart þegar
mér var tilkynnt andlát ömmu
minnar þann 19. september sl. Ég
vissi að hverju dró, bæði vegna
versnandi heilsufars og aldurs
hennar.
Hún þráði sjálf að fá hvíldina,
og fyrir hennar hönd má maður
gleðjast.
En það er samt erfítt að venjast
því, að hún er ekki lengur á meðal
okkar. Amma hafði gaman af að
vera innan um fólk, var ræðin og
glaðlynd.
Hún hafði sitt skap eins og aðrir
og setti fram sínar skoðanir á hlut-
unum. Þannig kom hún mér fyrir
sjónir, en ég er nú kannski ekki
rétta manneskjan að dæma um
það, við vorum of tengdar til þess.
Eg tel að hún hafí verið trúuð,
þó að hún ræddi ekki mikið um þau
mál. Hins vegar sagði hún oft að
ef eitthvað gengi miður vel, eða
manni liði illa þá væri gott að fara
með bænirnar sínar.
Ég tel mig hafa þekkt hana vel.
Þegar ég minnist ömmu fyrst var
ég 4—5 ára og atvikin höguðu því
þannig að ég var heimilisföst hjá
henni um tíma, þá var afí minn
einnig á lífí. Síðan höfum við alla
tíð haft mikið samband og mér
fínnst ég hafa henni svo mikið að
þakka gegnum árin.
Ég minnist þess, þegar hún var
að reyna að kenna mér að lesa. Það
gekk nú svona og svona, enda bók-
in ekki til þess fallin. En ég fékkst
ekki til að lfta á aðra bók, enda var
hún full af myndum.
Ég minnist bemskuáranna, þeg-
ar ég fékk að fara í heimsóknir til
ömmu og afa, hvað þá var haft
fyrir litla gestinum. Ævinlega færði
hún mér morgunkaffíð í rúmið,
kakó og smurt hveitibrauð sem hún
bakaði sjálf, og enn í dag er þetta
í miklu uppáhaldi hjá mér. Mér
fínnst ég ennþá fínna ilminn og
bragðið.
Ég man alla hjálpina sem hún
veitti mér eftir að ég fór sjálf að
halda heimili. Haust eftir haust kom
hún í sláturtíðinni mér til hjálpar.
Ég minnist stundanna er við sátum
tvær einar og saumuðum keppi,
venjulega á kvöldin, þá var nú
margt spjallað. Hún var alltaf að
reyna að fræða mann. Ég hafði
mjög gaman af að heyra hana segja
frá uppvaxtarárum sínum, einnig
töluðum við mikið um ættfræði, sem
hún hafði alla tíð gaman af. Við
gátum líka setið án þess að það
færu mörg orð á milli okkar, hvor
með sínar hugsanir.
Ófáir eru líka leistamir og vettl-
ingamir sem hún pijónaði handa
mér og mínum, það var eins og hún
vissi þegar þetta vantaði.
Amma hafði gaman af lestri
góðra bóka, ekki síst eftir að aidur-
inn færðist yfír, enda ekki haft
mikinn tíma á búskaparárum sínum
til lestrar. Oft þegar komið var í
heimsókn á seinni árum til hennar,
sat hún með pijónana sína og hafði
opna bók á borðinu. Marga bókina
hefur hún gefið mér, en ein þeirra
er mér kærust. Ekki fyrir að bókin
sjálf væri merkari en aðrar bækur
bókmenntalega séð, heldur fyrir það
sem amma sagði þegar hún rétti
mér hana: „Afí þinn átti þessa bók
og ég hélt að þú hefðir gaman af
að eiga hana til minningar um
hann.“
Þetta eru einungis nokkur mynd-
brot minninga um það sem amma
var mér og minni ijölskyldu. Ég
hef kannski ekki alltaf metið það
sem skyldi. Við vorum ekki alltaf
sama sinnis, en miðiuðum málun-
um, svo ég held að við höfum aldrei
skilið ósáttar. Ég tel að hún hafí
verið lánsöm í lífinu enda sagði hún
það oft sjálf. Hún átti góðan eigin-
mann og böm. Hún átti því láni
að fagna, að þótt aldurinn væri
orðinn hár, þá gleymdist hún ekki.
Það yoru svo margir sem komu til
hennar, bæði vinir og vandamenn,
og var hún þakklát fyrir. Margt
mætti fleira segja um hana, en ég
læt hér staðar numið. Gamla konan
var aldrei mikið fyrir að láta hrósa
sér í lifanda lífí, né hlusta á þakkar-
orð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Bamabarn
Góð kona er gengin. Rósa Sig-
urðardóttir frá Merkigili í Eyjafírði
andaðist á Dvalarheimilinu Hlíð á
Akureyri 19. september sl. 94 ára
að aldri. Er ég heyrði lát hennar,
setti að mér hryggð, en ég á svo
margar ljúfar minningar um Rósu,
að ég get ekki látið hjá líða að
stinga niður penna.
Fyrsta minning mín um Rósu er
frá því ég fjögurra ára telpa heils-
aði ungu húsfreyjunni á Merkigili,
sem var í heimsókn hjá okkur á
nágrannabænum. Auðvitað var ég
feimin og hikandi, en feimnin hvarf
eins og dögg fyrir sólu, þegar hún
fór að tala við mig rétt eins og hitt
fólkið, og við hlógum dátt hvor með
annarri.
Rósa og eiginmaður hennar, Jón
Sigurðsson, bjuggu lengi góðu búi
á Merkigili, eignuðust 5 börn, sem
Krístján Þórsteins-
son - Minningarorð
Fæddur 15. júní 1909
Dáinn 7. október 1987
Nú legg ég augun aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
Ég fel í forsjá þina
Guð faðir, sálu mína
þvi nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engia geyma
öll bömin þín svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Elsku pabbi minn, Kristján Þór-
steinsson, er sofnaður svefninum
langa. Hann var stjúpfaðir minn,
en ég var alltaf eins og eitt af hans
eigin bömum. Hjá honum og móður
minni heitinni, Sólbjörgu Magnús-
dóttur, ólst ég upp í Baldursheimi
við Nesveg. Hann var alltaf vak-
andi yfír velferð minni og fjölskyldu
minnar. Þegar við fluttum í aðra
heimsálfu, þar sem við vorum bú-
sett í 10 ár, liðu engin jól án þess
að við hefðum íslenskt hangikjöt á
borðum. Það var jólagjöfin okkar
frá pabba og afa. Og óteljandi em
sendibréfin sem hann skrifaði.
Tvisvar sinnum lagði hann land
undir fót og heimsótti okkur. Nú
er hann farinn í hinstu ferðina, til
þeirrar strandar sem bíður okkar
allra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðrún Örk
Afí minn, Kristján Þórsteinsson,
lést þann 7. október í hjúkranar-
heimilinu Sunnuhlíð í Kópavogi.
Hann var fæddur á Þingeyri í Dýra-
fírði þann 15. júní 1909. Hann gekk
móður minni, Guðrúnu Örk Guð-
mundsdóttur, í foðurstað, en amma
mín, Sólbjörg Magnúsdóttir, hélt
heimili með afa allt til að hún lést
þann 22. ágúst 1967, þá aðeins 51
árs að aldri.
Afí og amma áttu heimili í Bald-
ursheimi við Nesveg. Ekki vora það
ófáar heimsóknimar sem ég fór til
þeirra í Baldursheim. Tóku þau allt-
af vel á móti mér og alltaf fékk ég
gott í munninn. Þau áttu mikið af
fallegum munum og stórt og mikið
bókasafn áttu þau líka.
Man ég þegar ég fékk að fara
niður í Fiskifélag. Þar var margt
að sjá og skoða, en afí gegndi starfi
húsvarðar hjá Fiskifélagi íslands í
yfír 40 ár.
Þegar ég gekk í hjónaband vora
foreldrar mínir búsettir erlendis og
var afí þá boðinn og búinn að rétta
fram hjálparhönd og má segja að
hann hafi leitt mig inn í mitt hjóna-
band þar sem hann fylgdi mér upp
að altarinu. Þetta mun ég ávallt
geyma í minningu minni. Elsku afi
er nú sofnaður svefninum langa.
Ég þakka honum samfylgdina.
Blessuð sé minning hans.
Helga Björg Hallgrímsdóttir
Þann 7. þessa mánaðar lést á elli-
og hjúkranarheimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi Kristján Þórsteinsson.
Hann var fæddur á Þingeyri við
Dýrafyörð en fluttist þaðan ungbam
að býlinu Öndverðamesi á Snæfells-
nesi, til afa síns og stjúpmóður og
ólst þar upp til 12 ára aldurs.
Kristján var snemma látinn taka
til hendi, enda ærið verkefni að
starfa við á heimili, sem byggði af-
komu sína bæði til lands og sjávar.
t
Minningarathöfn um systur okkar,
SESSEUU EYSTEINSDÓTTUR,
Ingólfsstræti 16,
Reykjavík,
verður í Dómkirkjunni, fimmtudaginn 15. október kl. 15.00.
Jarðsett verður á Breiðabólstað á Skógarströnd, laugardaginn
17. október kl. 14.00. Bílferð frá BSÍ kl. 10.30 sama dag.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeir sem vilja minnast hennar,
láti Blindravinafélagið njóta þess.
Ólafur Eysteinsson, Arnbjörg Eysteinsdóttir,
Einar Eysteinsson, Kristfn Eysteinsdóttir.
Lokað
Lokað verður eftir hádegi í dag, vegna jarðarfarar
KRISTJÁNS ÞÓRSTEINSSONAR frá Öndverðarnesi,
fyrrv. húsvarðar Fiskeldisfélags íslands.
t
Þökkum innilega hlýhug og samúð við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
BORGHILDAR VILMUNDARDÓTTUR,
Grýtubakka 26.
Ingl S. Bjarnason,
Björg Ingadóttir,
Jón Steindór Ingason,
Birna G. Ingadóttir,
Ingi Gunnar Ingason,
Ragna St. Ingadóttir,
Gunnhildur Anna Ingadóttir,
Bjarni V. Ingason,
Jóhanna S. Ingadóttir,
Ráðhildur S. Ingadóttir,
Anna Þ. Eirfksdóttir,
Rúnar S. Svavarsson,
Kristjana Kristjánsdóttir,
Sigurður Karlsson,
Tumi Magnússon
og barnabörn.
Lokað
Hárgreiðslustofan Perla, Vitastíg 18a. Lokað vegna
útfarar.
Verslunin Yrsa,
Skólavörðustíg.
Rannveig Guðlaugsdóttir,
hárgeiðslumeistari.
öil komust á legg og hjálpuðu for-
eldranum við búskapinn. Tíndust
síðan að heiman eitt af öðra, þegar
ekki var lengur þörf fyrir þau við
búskapinn. 011 hafa þau fest ráð
sitt, eignast böm, og er nú afkom-
endahópur Rósu og Jóns á Merkigili
orðinn stór.
Margar vora ferðimar okkar,
fjölskyldunnar á Hranastöðum, suð-
ur í Merkigil, og alltaf var jafngam-
an að blanda geði við hjónin og
krakkana. Þá var ekki síður gaman
fyrir okkur að fá heimsóknir frá
Merkigili, og mér fannst ætíð sama
birtan og hlýjan fylgja Rósu og fyöl-
skyldu hennar er þau bar að garði.
Árin liðu. Rósa varð ekkja og
þegar yngri sonur hennar tók við
jörðinni og búinu, flutti Rósa til
Akureyrar og leigði sér íbúð. Nú
hafði hún meiri tíma til að hafa
samband við vini og frændur, sem
vora margir í bænum og nágrenni.
Oft var gestkvæmt hjá Rósu og
glatt á hjalia, því glaðlyndi hús-
freyjunnar var æ hið sama. Hún
átti líka þá einstöku mildi og skiln-
ing á manneskjunni, að allir fóra
glaðari og ríkari af fundi hennar.
Hún hafði brennandi áhuga á vel-
ferð bama sinna og vina, en ætíð
gerði hún greinarmun á veraldleg-
um auði og sannri lífshamingju.
Öllum vildi hún láta líða vel og tók
ætíð svari þeirra, er lítils vora virtir.
Síðustu árin, þegar kraftar
dvínuðu, dvaldi Rósa á eliiheimilinu
í Skjaldarvík, en síðast á Dvalar-
heimilinu Hlíð á Akureyri.
Ég þakka Rósu einstaka tryggð
og vináttu gegnum árin, og alla
vinsemd gagnvart fy'ölskyldu minni.
Bömum hennar og fyölskyldum
þeirra sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
K.P.
Hann var látinn sitja yfír ánum og
átti hann margar og góðar minning-
ar frá þeim áram, þó sumar væra
blandnar ótta við ýmsa ókunna vætti
sem lifðu góðu lífi í huga fóiksins á
þeim áram, enda bauð landslagið
upp á það, bæði stórbrotið og hrika-
legt og með djúpum gjótum. Það
skal því engan undra þó að lítill hjá-
setudrengur beri ermi að hvarmi,
honum var líka ljós sú mikla fegurð
og kyrrð sem gat ríkt, ilmurinn af
gróðrinum í neshrauninu er öllum
kunnur sem honum hafa kynnst.
Það var því ekki nema eðlilegt
að hugur til átthaganna væri ríkur
og bundinn þeim böndum sem alltaf
toguðu í. Eftir fráfall afa síns flutt-
ist Kristján til Reykjavíkur, þá innan
við fermingu. Hann átti fáa að sem
veittu honum stuðning, hann varð
þvi snemma að standa á eigin fótum,
til annarra var ekki að leita. Hann
minntist oft á gamla konu sem átti
heima í húsi við Laugaveginn, þar
sem hann átti heima. Hún sýndi
honum velvild og vék oft að honum
bita af fátækt sinni.
Fljótlega eftir ferminguna fór
hann til sjós sem hjálpardrengur en
nokkru síðar fór hann að vinna hjá
símanum og var þar í fímm ár. Að
því loknu fór hann til starfa í Fiskifé-
lagshúsinu sem húsvörður ásamt
fleira og vann þar um 40 ára skeið.
Eins og áður er vikið að, bar
Kristján ríkan vinarhug til átthag-
anna, þó hann færi þaðan ungur.
Hann hafði forystu um stofnun Att-
hagafélgs Sandara og vann að því
með atorku og heilum hug. Sá fé-
lagsskapur var honum hugleikinn
alla tíð og vildi hann veg hans og
gengi sem mest. Hann var formaður
félagsins um mörg ár, hann lét gera
félagsmerki sem er mjög vel af hendi
leyst og hann var kjörinn fyrsti heið-
ursfélagi og var hann vel að því
kominn. Kristján var dansmaður
mikill og óragur að sveifla sér í dans-
inn þó gólfíð væri autt. Hann var
stakur reglumaður á vín, en amaðist
samt aldrei þó aðrir í návist hans
hefðu það um hönd. Hann var kátur
og glettinn og hrókur alls fagnaðar
á manna fundum.
Ég, sem þessar línur rita, vann
með Kristjáni í áraraðir að félags-
málum og á því margar og skemmti-
legar endurminningar frá þeim tíma.
Um leið og ég kveð góðan félaga
þá færi ég hans fjölskyldu og vensla-
fólki mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sigurður Bjarnason