Morgunblaðið - 08.11.1987, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. NÓVEMBER 1987
25
Lifið í risíbúðinni við Mávahlíð er veröld sem var

ingar voru engir til fyrir flautu sem
kostaði 50 pund. Við lögðumst því
öll á bæn, en það var venjulega
gripið til þess ráðs ef eitthvað bját-
aði á. Svo var það dag einn að
mamma fór í nótnabúð til að kaupa
eitthvað smávegis fyrir mig. Þegar
hún hafði lokið við að versla snéri
hún sér við og ætlaði að flýta sér
út. Hún gáði ekki að sér og gekk
á glerhurð og skarst illa á nefí. Á
spítalanum var henni sagt að hún
gæti farið í mái við búðina vegna
þess að hún hlaut ljótan áverka sem
viðbúið væri að myndi sjást og hurð-
in var illa sýnileg. Niðurstaðan varð
sú að mamma fékk 50 pund í skaða-
bættur og það dugði fyrir flautunni.
Hún iét sér nefbrotið í léttu rúmi
liggja. Hún hafði hvort sem er nef-
brotnað áður svo nefið varð ekki
svo miklu ljótara en það hafði áður
verið.
Þegar við fluttum úr klaustrinu
fórum við upp í sveit og bjuggum
um tíma töluvert langt frá öðru
fólki. Við urðum því mjög nátengd
hvort öðru fjölskyldan. Við systkin-
in gengum í bamaskóla í þorpinu
og þar undi ég mér vel. Þetta var
lítill skóli og ég var alltaf efst og
kunni því vel. En þegar ég varð
heldur eldri gekk ég í klaustur-
skóla. Þar líkaði mér ekki eins vel.
Mér gekk illa að láta mér semja
við stelpumar og mér fannst þá
heldur óeðlilegt að hafa eintómar
stelpur saman í hópi. Þær vom líka
margar af ríku foreldri en ég var
fátæk og þar ofan í kaupið vom
þær í skólanum allan sólarhringinn
en ég fór alltaf heim á . kvöldin.
Vera mfn í klausturskóianum var
því sannarlega ekki óblandin án-
ægja. En þegar ég var þrettán ára
fór ég í skóla í Manchester, þar sem
kennd var tónlist og ýmislegt annað
sem mér féll vel að læra. í þeim
skóla leið mér vel. Þar var líka
mikið trúarlíf. Þar höfðu nokkrir
krakkar úr ýmsum trúflokkum
mótmælendatrúar stofnað trúarhóp
og ég laðaðist að því fólki. Ég var
að vísu kaþólsk en fékk samt að
vera með þó sumir í hópnum teldu
mig hins vegar vart krístna mann-
eskju.
Fékk þá sannfæringn
að Kristur þýddi mikið
fyrir mig
Afstaða þessa fólks leiddi til þess
að ég fór að velta trúarbrögðum
mikið fyrir mér. Um tíma snéri ég
bakinu að mestu við kaþólsku
trúnni og hallaði mér að öðrum trú-
flokkum en þegar ég var nítján ára
fór ég aftur að hugsa um kaþólsku
trúna og árangurinn af þeim um-
þenkingum varð sá að ég smíðaði
mér vopn í baráttu minni fyrir trú
minni, leitaði að rökum til þess að
styðja mál mitt og fann þau. Heima
hjá mér hafði aldrei verið velt mik-
ið vöngum yfir trúmálum. Trúin á
guð var eins eðlileg og það að borða
og sofa. Það var því ný reynsla
fyrir mig þegar ég kynntist krökk-
um í skólanum sem hugsuðu svona
mikið um trúmál. Ég var óvön því
að rökstyðja mál mitt í þessum efn-
um og kostaði mikla umhugsun að
finna rök. Mér fannst ég litla hjálp
fá hjá kirkjunni, en þetta hafðist
samt og ég fékk smám saman þá
sannfæringu í sálina að ég væri
kristin manneskja og Kristur þýddi
mikið fyrir mig.
Þegar ég var sautján ára varð
ég alvarlega ástfangin í fyrsta
skipti. Ég var ástfangin af strák
sem var með mér í skólanum og
við tókum upp ástarsamband. Ég
var óttalega ráðalaus í sambandi
við þetta ástarsamband og vissi alls
ekki hvemig ég ætti að haga mér
en það mál leystist á þann veg að
við hættum að vera saman. Þó það
væri sárt þá var það um léið tölu-
verður léttir.
Eftir dvöl mína í þessum skóla,
>egar ég var átján ára, þá fór ég
I fyrsta skipti í klaustur og leiddi
í alvöru hugann að klausturlífl. En
ég var ung og óreynd og príorinnan
ráðlagði mér að bíða átekta, öðlast
lífsreynslu og læra tónlist. Ég spil-
aði á píanó fyrst þegar ég byijaði
að læra á hljóðfæri, það gekk illa.
Þar næst lærði ég á fiðlu og það
gekk heldur betur en svo kynntist
ég cellóinu og það varð mitt hljóð-
færi. Ég fór því í háskóia og lærði
á celló. Eftir að ég hafði lokið há-
skólaprófl sá ég auglýsingu í Daily
Telegraph frá Sinfóníuhljómsveit
íslands og sló til og kom hingað.
Hættí um tíma að
trúaáguð
Ifyrst eftir að ég kom hingað leið
mér vel og ég ferðaðist mikið um
landið, sem ég var strax ástfangin
af. Seinna átti ég um tíma í andleg-
um erfíðleikum. Ég var þunglynd
og það var mikið ójafnvægi á til-
fínningalífínu. Ég leitaði mér
lækninga og fékk meðul um
skamman tíma. Ég ræddi við lækn-
inn, m.a. um trúmál og hann spurði
mig hvort ég hefði npkkrun tíma
hætt að trúa á guð. Ég ákvað að
reyna það og sagði við guð að nú
ætlaði ég að hætta að trúa á hann
um tíma. Fyrir suma er tónlistin
miðpunktur lífsins og þeir fá þann-
ig tilgang í líf sitt. Það haida
margir að það sé auðveit að spila
en því fer víðsfjarri. Það er mikið
puð og krefst þess að maður ein-
beiti sér algerlega að tónlistinni.
Ég held stundum að ég sé ekki
nein almennileg tónlistarmann-
eskja, í það minnsta hefur tónlistin
aldrei fyllt upp í tómarúmin í minni
sál. Ég get ekki án guðs verið.
Það er ægilega erfitt
að aðlaga sig manni
Ég fór að vera með bandarískum
manni á þessum tíma. Það kostar
mikið að ætla sér að aðlaga sig
annarri mannesiq'u. Auðvitað var
það líka mjög gaman og spennandi
en þetta gekk samt ekki og við slit-
um samvistum. Við _ erum samt
góðir vinir enn í dag. Ég varð einn-
ig aivariega ástfangin af öðrum
manni. Við urðum nánir vinir en
aldrei elskendur. Hann vildi það
ekki. Hann var mjög trúaður og við
ræddum trúmál og þau færðu okk-
ur mjög nálægt hvort öðru. Það var
mjög erfítt að hafa þetta nána sam-
band en vera aldrei elskendur. Nú
er þessi maður orðinn munkur í
svipuðu klaustri og ég er að hverfa
til innan tíðar. Þetta eru mjög
óvenjuleg klaustur, svokölluð
tvíburaklaustur. Þar eru bæði nunn-
ur og munkar. Vitaskuld búa kynin
aðskilin og allt ástarsamband er
stranglega forboðið. En munkar og
nunnur hittast daglega við vinnu
og máltíðir og mér fínnst þetta
mjög jákvætt, og raunar alger
nauðsyn.
Þessi klaustur eru ekki gömul.
Þau eru stofnuð um 1930 og byggja
á reglu heitags Benedikts. Húsið
sem klaustrið við Bedford er í er
gamait og fallegt þó stofnunin sem
slík sé nýleg. Það er einkennandi
fyrir reglu Benediktína hversu mik-
ið er lagt uppúr fegurð í öllu
umhverfí. Það var belgískur prestur
sem stofnaði þetta klaustur. Hann
sá hvað kommúnismi höfðaði mikið
til fólks. Hann þóttist sjá að ef krist-
in trú ætlaði að halda áfram að
þroskast þá yrðu menn að vera til-
búnir til endumýja hana og aðlaga
breyttum tímum. Hann sá hve hug-
myndafræði Benediktínareglunnar
er svipuð grunntóni kommúnis-
mans, það að allir séu jafnir og eigi
allt saman. Hann var líka mikill
talsmaður þess að kristnir menn
sameinuðust, ólík trúfélög hefðu
samskipti og ræddu saman. í
klaustrinu sem ég er að ganga í,
er tekið á móti fólki hvaðanæva að,
og þangað koma menn víða að t.d
frá Orthodoxsöfnuðum frá aust-
antjaldslöndum og s.frv., menn
hittast, ræða saman og biðja sam-
an. Það er reyndar lagt töluvert
uppúr því í klaustrínu að tala ekki
of mikið. Það er gert ráð fyrir að
öllu jöfnu að hafa þagnartímabil
töluverðan hluta dagsins. Þá talar
fólk ekki nema nauðsyn kreiji. En
svo eru líka tvisvar á dag samkom-
utímar þar sem fóik getur spjallað
saman.
Langar til að gefa
af sjálfri mér
í klaustrinu við Bedford er mikið
lagt uppúr vinnu. Þar er mikið ofíð
og einnig unnið að útgáfu og dreif-
ingu tímarita m.a. fyrir bandarísk
fyrirtæki, svo eitthvað sé nefnt af
því sem þar fer fram. Einn af munk-
um klaustursins er frægur sálfræð-
ingur og hann heldur stundum
fyrirlestra, en aðeins þegar klaustr-
inu vantar peninga. Nunnumar
hafa hver sitt svið og ég veit ekki
enn hvert verður mitt svið, þar verð-
ur látið ráða hvar ég stend mig
best. Ungnunnur annast eldhús-
störf svo ég kem til með að þurfa
að sinna eldhússtörfum miklu meira
en ég hef gert fram til þessa. Ég
verð einnig að venja mig við að
hugsa meira um aðra en ég hef
gert. Það er einmitt það sem mig
langar svo til, að gefa af sjálfri
mér og sýna öðrum kærleika og til
þess fæ ég góð tækifæri í kiaustr-
inu. Fjöldskylda mín er vel sátt við
þá ákvörðun mín að ganga í klaust-
ur. Erfíðlegast gekk bróður mínum
að skilja ákvörðun mína. Hann, sem
atvinnumaður í tónlist, gat ekki
skilið að ég vildi hverfa af þeirri
braut. Ég hef dvalið í þessu klaustri
í fríum undanfarin ár og sl. sumar
dvaldi ég þar allt sumarið. Þá kom
flölskylda mfn í heimsókn og leist
vel á klaustrið og þá starfsemi sem
þar fer fram. Þrátt fyrir löngun
mína þá vildi ég samt ekki taka
endanlega ákvörðun þá. Vildi fara
til íslands aftur og sjá til. En smám
saman komst ég að þeirri niður-
stöðu að þetta væri það sem ég
vildi helst og mér er mjög létt að
hafa loks tekið ákvörðun. Biðtíminn
eftir endanlegu heiti er rúm fímm
ár. Ef í ljós kemur að ég uni mér
ekki í klaustrinu við nánari kynn-
ingu þá á ég afturkvæmt. Ég hef
sent þangað eigur mínar og þær
eru sameiginiegar nema ef ég kýs
að hverfa þaðan, þá fæ ég þær
aftur þegar ég fer. Ef maður á
peninga þá gefur maður þá ekki til
klaustursins heldur til líknarstarfa
þegar maður hefur unnið endanlegt
heit.
Fólk hefur spurt mig hvort það
sé ekki sárt að yfírgefa tónlistina,
en það er ég ekki að gera. Ég kem
til með að leika á cellóið í klaustr-
inu, bæði við bænastundir og
athafnir í klaustrinu. Þar er mikil
tónlistarstarfsemi, Benediktínar
hafa mætur á fagurri tónlist eins
og. öðru því sem fagurt er.
Eins og ég sagði í upphafí þá
kveð ég ísland með sárum söknuði.
Hér hef ég eignast góða vini, lifað
ljúfsárar stundir og síðast en ekki
síst kynnst landinu sjálfu. Ég hef
ferðast hér mikið og kiifíð mörg
§öll og þær endurminningar eru
mér mikils virði. Fjallgöngumar í
fylgd góðra vina hafa gefið mér
mikla gleði. En nú verð ég væntan-
lega að láta af fjallaklifri í eiginlegri
merkinu og taka til við að klífa hin
andlegu íjöll í klaustrinu við Bed-
ford í Englandi. Ég vona að sú
reynsla verði mér ekki síður mikil-
væg en fjallgöngumar í óbyggðum
íslands.
TEXTI:
GUÐRÚN GUÐLAUGSDÓTTIR

ACER handhafi
þriggja verðlauna.
AC0Í.
&gn-
lSksins
•pCTöWA
£>/KlUltÍtech TÖLVUR
ACER 500+ er moö Nec V-20 örtölvu, og er klukkutíöni 4,77 og
8 Mhz ( túrbóham. Hún er meö pergament-hvltum skjó og
Hercules skjákorti, þ.e. grafísk upplausn er eins og Hún gerist
best (720X348 punktar), minni er 640k, tvö diskadrlf, prenttengi
og serial samskiptatengi, rauntímaklukka, vandað lyklaborö.
Dieíta
Skipholti 9, X
s: 622455 & 24455.