Morgunblaðið - 19.11.1987, Qupperneq 60

60
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. NÓVEMBER 1987
Minning:
Kristín Ingvarsdóttir
framkvæmdasijóri
Fædd 17. febrúar 1945
Dáin 8. nóvember 1987
Að kvöldi 2. nóvember hringdi
síminn. Það var Kristín. Hún var á
Borgarspítalanum og átti að gang-
ast undir erfíðan uppskurð næsta
dag. Hún sagðist vera að hringja í
góða vini sína til að láta vita að
það gæti farið svo að hún kæmi
ekki aftur. En þetta lýsti Kristínu
best, hún var kjamorkukona í öllu.
Við töluðum lengi saman og þegar
leið á samtalið voram við allt í einu
famar að ráðgera vélsleðaferð á
Vatnajökul í vetur. Það var einmitt
í einni slíkri ferð sem ég kynntist
Kristínu fyrst. Hún var mikill úti-
vistarannandi og betri ferðafélaga
á jökli var ekki hægt að fá. Við
hjónin eram búin að fara margar
góðar ferðir með Kristínu og Braga
og sumar nokkuð ævintýralegar.
Fyrir nokkram áram voram við t.d.
stödd í Hvítámesi á Kili og kom
þá Kristín inn rennandi blaut og
hafði dottið niður um ís við árbakk-
ann. Ekki hafði hún mörg orð um
hvað þama hefði getað gerst. Þann-
ig var Kristín, róleg og yfírveguð.
Nú fer Kristín ekki í fleiri ferðir
með okkur og verður hennar sárt
saknað. Bragi minn, Bryndís, Hörð-
ur og Sólrún, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Ásta Óskarsdóttir
„Þá fyrst skiljum vér dauðann er hann legg-
ur hönd sína á einhvem sem vér unnum.“
(Madame de Stael.)
í dag kveðjum við kæra vinkonu,
sem svo skyndilega var kölluð á
brott frá eiginmanni, ungum böm-
um og ástvinum.
Kristín var fædd í Reykjavík en
fluttist 3 ára með foreldram sínum,
þeim Ingvari Þórðarsyni og Ingi-
björgu Svövu Helgadóttur, að
Rauðuskriðum í Fljótshlíð. Þar ólst
Kristín upp ásamt systkinum sínum,
Dóra og Helga.
Uppeldið í Fljótshlíðinni á sögu-
slóðum Njálu og öll sú náttúrafeg-
urð, sem blasir við frá Rauðuskrið-
um, hefur eflaust átt sinn þátt í
að móta hinn sterka og heilsteypta
persónuleika Kristínar. Kristín var
yngst af systkinum sínum og frekar
langj; var að næsta bæ, þannig að
Kristín vandist snemma á að vera
sjálfri sér nóg og taka sjálfstæðar
ákvarðanir.
Kristín var mikið náttúrabam að
eðlisfari og vildi helst eyða öllum
sínum fristundum í óbyggðum
ásamt fyölskyldu sinni, hvort heldur
var að vetri eða sumri.
Fyrstu kynni okkar vinkvenn-
anna hófust í bamaskólanum í
Fljótshlíðinni. Síðan hefur sú vin-
átta haldist. Eftir bamaskólann
fóram við í Héraðsskólann á Skóg-
um, þar sem kunningjahópurinn
stækkaði og höfum við síðan hist
reglulega. Nú er stórt skarð högg-
við í hóp okkar vinkvennanna, sem
aldrei verður bætt.
Strax í bamaskóla komu fram
miklir námshæfíleikar Kristínar,
enda fór það svo að hún valdi
menntaveginn. Þegar hún var 16
ára bragðu foreldrar hennar búi og
Gervineglur, styrking á eigin nöglum,vidgerðir.
Ath. Nýtt efni sem ekki skemmir eigin neglur, heldur
styrkir og verndar.
Pantið tíma og fáið upplýsingar.
RAKARASTOFAN
KLAPPARSTÍG
SlMI12725
KLAPPARSTÍG 29
101 REYKJAVÍK
Tel.: 17144
Laugavegi 24
101 Reykjavík
Tel.: 46422
Nýbýlavegi 22
200 Kópavogi
HÁRGREIÐSLUSTOFAN
KLAPPARSTÍG
SÍMI13010
fluttu til Reykjavíkur. Þá fór Kristfn
í Menntaskólann í Reykjavík og
varð stúdent úr stærðfræðideild
1966. 19. ágúst 1967 giftist hún
eftirlifandi manni sínum, Braga
Hannibalssyni skriftvélavirkja frá
Hanhóli í Bolungarvík, og eignuð-
ust þau 3 myndarleg böm. Þau
era: Bryndís, fædd ’67, Hörður,
fæddur ’79, og Sólrún, fædd ’84.
Nokkram áram eftir stúdents-
próf hóf Kristín nám í viðskipta-
fræðum við Háskóla íslands og lauk
þaðan prófí 1979. Hún var mikill
dugnaðarforkur til vinnu og gegndi
alltaf ábyrgðarstörfum. í nokkur
ár var hún verslunarstjóri Bóksölu
stúdenta. Eftir að hún lauk námi
var hún um nokkurra ára skeið
deildarstjóri áætlunardeildar Skrif-
stofu ríkisspítalanna og nú sfðustu
árin var hún framkvæmdastjóri hjá
Styrktarfélagi lamaðra og fatlaðra.
Það er sárt að kveðja svo góða
og kæra vinkonu, sem Kristín var,
og orð mega sín lítils á svona
stundu. Elsku Bragi, Bryndís, Hörð-
ur, Sólrún og aðrir aðstandendur.
Við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð og megi góður Guð styrkja
ykkur á þessari stundu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í fríði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem)
Dagrún, Margrét, Hrefna,
Guðrún, Inga Sigrún,
Maja, Sigrún og Freyja.
Ég kynntist Kristínu fyrst þegar
ég starfaði sem stundakennari við
Háskóla íslands. Kristín rak bók-
sölu stúdenta af miklum myndar-
brag á áranum 1969—1974. Árið
1975 settist hún síðan í viðskipta-
deild Háskólans og þar kenndi ég
henni tölvufræði.
Kristín hóf störf hjá Ríkisspít-
ölum á árinu 1979 og var þar fyrsti
forstöðumaður áætiana- og hag-
deildar. Hún lagði í raun allan
grann að áætlanadeildinni og verk-
stýrði þar með í reynd upphafi á
þeim fræðilegu vinnubrögðum sem
nú era notuð við alla áætlanagerð
Ríkisspítala.
Kristín var í senn vandvirk,
metnaðargjöm og hörkudugleg.
Alltaf kom hún okkur hinum á óvart
með snerpu sinni og kímni og því
hversu fljót hún var að ná tökum
á flóknum verkum. Það brást ekki
að á erfiðum fundum þegar allir
vora í raun orðnir úrræðalausir þá
kom Kristín með sitt bros, sína
kímnigáfu og þekkingu og fékk
okkur hin til að sjá leið út úr sjálf-
heldunni. Það er erfítt að sætta sig
við að þessi tápmikla kona, sem
hljóp upp um öll öræfí í frístundum
sínum og leið hvergi betur en í
jöklaferð með fyölskyldunni, skuli
hafa orðið sjúkdómi að bráð svo
ung.
Kristín flutti sig frá Ríkisspít-
ölum á árinu 1983 og tók síðar að
sér starf framkvæmdastjóra Styrkt-
arfélags lamaðra og fatlaðra. Við
söknuðum hennar mikið hér á
Ríkisspítölum en skildum að leiðin
lá upp mannvirðingastigann.
Eftir að Kristín hætti störfum
hjá Ríkisspítölum ræddum við oft
saman um heilbrigðisþjónustuna og
vandamál í sambandi við rekstur
hennar. Mér fannst Kristín ávallt
jafn úrræðagóð hvert sem málið var
er leitað var til hennar með. Aldrei
skynjaði ég þá byrði sem sjúkdómur
hennar hlýtur að hafa verið henni
á undanfömum misseram.
Það kom því sem reiðarslag þeg-
ar sameiginlegur vinur okkar sagði
mér frá sjúkdómi Kristínar nokkr-
um dögum fyrir andlát hennar. Öll
trúum við á úrræði góðrar heilbrigð-
isþjónustu og vonum hið besta.
Stundum bresta vonimar og þá
grípur mann skilningsleysi á þetta
allt.
Hver er tilgangur með þessu lífí
ef ungt tápmikið fólk þarf að hverfa
héðan frá ungum bömum sínum.
Einhvers staðar stendur skrifað:
„Þeir sem guðimir elska deyja ung-
ir“, og við sem eftir lifum verðum,
þegar við horfum á fólk á besta
aldri hverfa héðan, að trúa að þetta
sé satt og rétt, en sorgin verður
ekki minni þrátt fyrir það.
Við Elín sendum þér, Bragi, og
bömum ykkar, okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Samstarfsfólk Kristín-
ar á Ríkisspítölum og sljómamefnd
senda ykkur sínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Megi Guð blessa ykkur og styðja.
Davíð Á. Gunnarsson
„Þar er mikil og mæt kona fall-
in,“ varð mér að orði þegar ég
frétti lát Kri' tínar Ingvarsdóttur,
skólasystur n: ínar. Hún var vissu-
lega mikil o^ .næt, trú og trygg.
Það fór enginn í grafgötur með það
hvar hann hafði Kristínu.
Kynni okkar hófust skömmu efítr
að við hófum báðar nám í viðskipta-
deild Háskóla íslands. Við voram á
annað hundrað nýnemar í deildinni
og þar af um 15 konur, sem marg-
ar hverjar vora að hefya nám að
nýju eftir margra ára störf í at-
vinnulífínu. Þeirra á meðal var
Kristín. Hún tókst á við námið af
miklum dugnaði og elju jafnhliða
heimilisstörfum. Kristín vakti fljótt
athygli mína í þessum stóra nem-
endahópi með sitt fallega, síða og
þykka rauða hár og hæglátu fram-
komu. Hún sat oftast í sama sætinu,
fylgdist með í tímum, glósaði af
kappi og velti fyrir sér námsefninu.
Alltaf jafnróleg og yfírveguð. Við
fundum báðar fljótlega að við áttum
mörg sameiginleg áhugamál og
höfðum líkar skoðanir. í náminu
veittist okkur auðvelt að vinna sam-
an að verkefnum, oftlega á heimili
Kristínar sem vildi komast sem
fyrst heim úr skólanum til ungrar
dóttur sinnar. Hún var mikil heimil-
ismanneskja og gekk þar jafnt í öll
störf og var þar sjálfri sér sam-
kvæm, því hún trúði á jafnrétti allra
og jafna stöðu karla og kvenna og
vann á því sviði mikil félagsstörf.
Oft ræddum við um lífið og tilver-
una, æsku okkat og uppvöxt og það
sem hafði borið við í lífí okkar að
ógleymdum ferðalögunum sem við
sögðum hvor annarri frá. Kristín
var mikill unnandi íslenskrar nátt-
úra og þau hjónin fóra margar
ferðir um öræfí íslands, m.a. á snjó-
sleða, létu fyrirberast í tjaldi í
stórhríð á jöklum eins og ekkert
væri.
Nám okkar beggja tók brátt enda
og Kristín hóf störf í hagdeild
Ríkisspítalanna og reyndist mér þar
sem ávallt áður haukur í homi við
gagnasöfnun vegna kandídatsrit-
gerðar minnar.
Fundir okkar urðu stijálli eftir
að námi lauk og báðar höfðum við
um margt að hugsa en í lok skóla-
göngu okkar boðaði Kristín mig
heim til sín og færði mér stóra og
fallega stofujurt sem hún hafði sjálf
komið til og ræktað í langan tíma
og fékk mér jurtina sem þeim orð-
um að ég yrði að snúa henni
reglulega svo hún fengi birtu á all-
ar hliðar og yxi fallega. Nú fer
Kristín sína hinstu för heim í hlíðina
sína og heim í birtu fjallanna sinna.
Við skólasystumar kveðjum
Kristínu með söknuði. Eiginmanni,
bömum og foreldram og systkinum
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Dóra Skúladóttir
Nú að leiðarlokum, er ég kveð
frænku mína Kristínu Ingvarsdótt-
ur, koma upp í huga minn margar
kærar og hugljúfar minningar frá
liðnum áram. Minningar, sem munu
geymast, þó að fenni í mörg önnur
gengin spor.
Kristín var kölluð burt í blóma