Morgunblaðið - 19.11.1987, Side 62

MORGUNBLAÐg£^FIMMTUdÁgUR 19.'NlffisMBER 1987
62
ara tíma sást henni aldrei bregða.
Kristín vann markvisst, skipulega
og án alls asa að þessu uppbygging-
arstarfi sem öðru, er hún kom
nærri. Á þessum árum ræddum við
oft gildi menntunar í jafnréttis-
baráttu kvenna, vorum á sama
máli og enduðum báðar með að
Ijúka viðskiptafræðinámi. Kristín
varð viðskiptafræðingur 1979.
í nokkur ár skildust leiðir, en
fundum okkar bar aftur saman
1982 er hún kom sem forstöðumað-
ur áætlanadeildar Ríkisspítala á
þing heilsuhagfræðinga í Svíþjóð.
Þá varð okkur tíðrætt um, hversu
mörg sameiginleg áhugamál við
ættum og hversu gaman væri að
nýta sér það á lífsleiðinni. En
Kristín hafði hug á að staðna ekki
í starfí og halda áfram á þroska-
brautinni. Því var það að hún hætti
starfí sínu hjá Ríkisspítölum 1983
og ég tók við. Það var ekki heiglum
hent að fara í fótspor Kristínar.
Með glöggskyggni, nákvæmni og
alúð hafði hún gjörbreytt starfs-
háttum áætlanadeildar til fyrir-
mjrndar. Kristín hafði einnig
einstaka hæfíleika til að umgangast
fólk af yirðingu og leysa ágreinings-
mál, svo allir mættu vel við una.
Þessi árin hóf Kristín kennslu fyrir
fólk í heilbrigðisstéttum í áætlana-
gerð og stjómun. Naut hún sín
ekki síður í því hlutverki og því
vinsæl og eftirsótt.
Allt okkar samstarf að heilbrigð-
ismálum einkenndist af lipurð og
samvinnuhæfrú Kristínar.
Undanfarin ár hefur Kristín stað-
ið í ströngu. Hún kenndi sér heilsu-
brests þegar 1982 og ágerðist hann
sérstaklega síðustu tvö árin. Þrátt
fyrir það tók hún að sér umsvifa-
mikið starf framkvæmdstjóra
Styrktarfélags lamaðra og fatlaðra
og hlífði sér hvergi. Það var ekki
hennar stfll að draga í land. Hún
hafði þó það á orði við mig fyrir
nokkmm vikum, að e.t.v. væri kom-
inn tími til að gera aðeins hlé frá
störfum, gefa sjálfri sér og fjöl-
tíkyldunni betri gaum og stokka upp
spilin.
Hvoruga okkar grunaði að vista-
skiptin kæmu svo skjótt. Guð gefí
fjölskyldu hennar styrk til að bera
áfram samhent merki hennar, svo
Kristín geti áhyggjulaus fengið
meira að starfa Guðs um geim.
Þökk fyrir óijúfanlega vináttu.
Lára M. Ragnarsdóttir
Kristín æskuvinkona okkar verð-
ur í dag jarðsungin frá Háteigs-
kirkju og síðan jarðsett að
Hlíðarenda í Fljótshlíð. En þangað
átti hún ættir að rekja. Við sem
Jjekktum Kristínu vel sáum að hún
var í langan tíma búin að vera mik-
ið veik. Þegar það kom í ljós að
hún væri haldin alvarlegum sjúk-
dómi og þyrfti að gangast undir
erfíða aðgerð á Borgarspítalanum
bundum við vonir við að lífíð mundi
sigra og hún fengi bata á ný. En
þær vonir brugðust. Það er sárt að
horfast í augu við þá staðreynd að
hún í blóma lífsins sé brott kölluð
frá eiginmanni og ungum bömum.
Kristín var fædd í Reykjavík 17.
febrúar 1945. Hún var yngsta bam
foreldra sinna, Ingibjargar Svövu
Helgadóttur og Ingvars Þórðarson-
ar, sem bjuggu á Rauðuskriðum í
Fljótshlíð (1948-1962) og síðar í
Reykjavík. Hún ólst upp með for-
eldrum sínum og eldri systkinum,
þeim Dóm, sem nú er útibússtjóri
Seljaútibús Búnaðarbankans og
Helga bifreiðastjóra, Sólheimum
Hvolhreppi. í uppeldi sínu naut hún
þeirrar umhyggju og ástríkis sem
best má verða. Frá æskuárum okk-
ar í Fljótshlíð eigum við fagrar
minningar. Þar sem allur hópurinn
söng saman í skólabílnum á leið
úr og í skólann. Síðar lá leið okkar
í Héraðsskólann á Skógum. Kristín
var alla sína skólagöngu afburða
nemandi. Hún virti góða menntun
og mikilvægi hennar. Hún lauk
stúdentsprófí frá Menntaskólanum
í Reykjavík 1966. Embættisprófí í
viðskiptafræðum frá Háskóla ís-
lands, fyrirtækjakjama á endur-
skoðunarsviði 1979. Þann 19. ágúst
1967 gekk hún að eiga eftirlifandi
eiginmann sinn Braga Hannibals-
son, frá Hanhóli í Bolungarvík,
skriftvélavirkja hjá Skrifstofuvél-
um. Þau bjuggu í Hvassaleiti í
Reykjavík, fýrstu árin í fjölbýlishúsi
og hin seinni ár í raðhúsi. Bragi
reyndist Kristínu traustur lífsföru-
nautur. Þau eignuðust þijú efnileg
böm, Bryndísi fædda 11. desember
1967, Hörð fæddan 2. febrúar 1979
og Sólrúnu fædda 8. ágúst 1984.
Vegna hæfileika og dugnaðar starf-
aði Kristín jafnan í ábyrgðarstöð-
um. Var um nokkurra ára skeið
framkvæmdastjóri Bóksölu stúd-
enta. Deildarviðskiptafræðingur í
áætlanadeild skrifstofu Ríkisspítal-
anna og nú síðustu árin fram-
kvæmdastjóri hjá Styrktarfélagi
lamaðra og fatlaðra. Hún hafði
brennandi áhuga fyrir umhverfis-
málum og fyrir stöðu kvenna í
þjóðfélaginu. Náttúmskoðanir á
sumri og vetri vom þeim hjónum
til ómældrar ánægju, og stunduðu
þau sleða- og gönguferðir um há-
lendi og jökla.
Að leiðarlokum kveðjum við hér
trausta, viljasterka og elskulega
vinkonu. Við vottum Qölskyldu
hennar okkar dýpstu samúð. Megi
minningin um dugmikla og glæsi-
lega konu vera ykkur styrkur í
sorginni yfír hinum sviplega missi.
Margrét Sigurðardóttir,
Inga Sigrún Sandberg.
Okkur setti hljóðar sunnudaginn
8. nóvember þegar okkur barst sú
fregn að Kristín skólasystir okkar
væri látin. Að vísu höfðum við frétt
að hún hefði gengið undir uppskurð
nokkmm dögum fyrr en höfðum
vonað að hún næði heilsu á ný.
Kristín var ein af okkur sem
hófum nám í viðskiptadeild á ámn-
um 1974 og 1975. Þá var hún ung
kona, tæplega þrítug, hafði stofnað
eigið heimili með Braga, eiginmanni
sínum, og áttu þau eina dóttur. Er
við lítumtilbakayfírárin 1974—’79
koma margar ljúfar minningar upp
í hugann og em þær ekki síst tengd-
ar Kristínu. Þótt við tvær væmm
miklu eldri þá fundum við aldrei
fyrir öðm en við væmm velkomnar
í hóp unga fólksins og þar átti
Kristín sinn hlut að máli. Það var
oft gaman í kaffíhléunum og um-
ræðuefnin óþrjótandi, hvort sem
fjallað var um hagfræði, stærðfræði
eða lífsins gagn og nauðsynjar.
Kristín var mikil ferðakona og
hún unni landinu, enda fór fjöl-
skyldan oft í Qallaferðir. Oft talaði
hún um Fljótshlíðina, sveitina sína,
þar sem hún nú verður lögð til
hinstu hvfldar.
Árið 1979 lauk Kristín viðskipta-
fræðiprófí og skömmu áður það ár
eignuðust þau hjónin sitt annað
bam, Hörð og 1984 eignuðust þau
svo dótturina Sólrúnu.
Að loknu námi hóf Kristín störf
sem deildarstjóri á skrifstofu
Ríkisspítalanna. Síðar réð hún sig
á endurskoðunarskrifstofu en féll
ekki starfíð. Nú síðustu ár var hún
framkvæmdastjóri hjá Styrktarfé-
lagi lamaðara og fatlaðra.
Það er erfítt að sætta sig við að
svo ung kona sé hrifín burt í blóma
lífsins, hún sem átti svo mikið
ógert. Kristín var mikill persónu-
leiki, sem hafði sínar ákveðnu
skoðanir en alltaf var hún jafn ljúf
þegar við hittumst og ræddum sam-
an.
Við minnumst fallega brossins
hennar og fínnum til söknuðar að
samverustundimar skyldu ekki
verða miklu fleiri.
Að lokum sendum við skólasyst-
umar úr Háskóla íslands innilegar
saknaðarkveðjur og biðjum Guð að
styrkja ^ölskyldu hennar i þeirra
miklu sorg.
Blessuð sé minning Kristínar
Ingvarsdóttur.
Margrét Thoroddsen,
Margrét H. Sigurðardóttir.
Það er erfítt að trúa og enn erfíð-
ara að skilja tilgang þess þegar
fólki í miðju lífsstarfi er kippt yfír
móðuna miklu. Sérstaklega samt,
þegar móðir er kölluð burt frá þrem-
ur bömum, þ.a. tveimur ungum.
Reyndar er orðið nokkuð síðan ég
vissi að Kristín gekk ekki heil til
skógar en styrkur hennar var svo
mikill og brosið hennar jafn bjart
og fyrr að það hvarflaði aldrei að
mér að hún ætti stutt eftir ólifað.
Það eru nú orðin rúm 20 ár síðan
ég sá Kristínu Ingvarsdóttur fyrst,
þá oft á skemmtunum hjá ung-
templarafélaginu Hrönn og það var
ekki annað hægt en að taka eftir
þessari stúlku, hún bauð af sér svo
einstaklega góðan þokka. Örlögin
höguðu því svo til að við urðum
svilkonur og þá tókust nánari kynni.
Það var gaman að fá Kristínu og
Braga í heimsókn og enn betra að
sækja þau heim. Þar var alltaf tek-
ið svo fjarska hlýlega á móti manni
og það var ánægjulegt að spjalla
við þau í góðu næði.
Kynnin urðu nú samt mest þegar
hún, fyrir tveimur árum, treysti
mér fyrir yngsta baminu í smá
tima, rósinni eins og hún nefndi
hana í síðasta samtali okkar. Þá
eins og endranær mátti glöggt sjá
að hún vildi ailt á sig leggja fyrir
bömin sín. Bara til þess að koma
telpunni fyrir hjá einhveijum sem
hún þekkti lagði hún á sig að keyra
upp í Mosfellssveit á morgnana og
sækja hana aftur á kvöldin. Á
kvöldin tók hún yfirleitt son sinn
með sér og gaf sér þá stundum tíma
til að stoppa svolítið og mikið er
ég þakklát fyrir þær stundir nú,
því það var svo einstaklega gott
að tala við hana Kristínu.
Kristín var afskaplega vönduð
manneskja, hjartagóð og vel gerð
til munns og handa. Dugnaður
hennar og metnaður var mikill og
vel kom í ljós þegar hún afréð að
fara í Háskólann til að afla sér frek-
ari menntunar og tók síðan að sér
hveija ábyrgðarstöðuna á fætur
annarri. En þó hún hefði mikið að
gera og áhugamálin væm mörg þá
hafði hún samt alltaf tíma til að
gleðja aðra. Ég tek sem dæmi að
kvöldið áður en hún fór á spítalann
til að gangast undir erfiðan upp-
skurð, bað hún mig um að minna
bömin mín á frímerkin sem hún
hafði safnað handa þeim.
Bömin hennar vom samt alltaf
nr. 1. Mér fínnst það aðdáunarvert
hvað hjónin vora samhent í því sem
öðm að stilla vinnutíma þannig að
sem best kæmi út fyrir bömin.
Kæri Bragi, Bryndís, Hörður og
Sólrún! Mikið er frá ykkur tekið.
Nú em dagamir stuttir og dimmir
en við vitum að það birtir alltaf á
ný. Og ykkur foreldmm hennar og
systkinum votta ég mína dýpstu
samúð. Megi Guð styrkja ykkur öll
og styðja.
Við hér í Bergholti 8 þökkum
Kristínu alla tryggð hennar í gegn-
um árin.
Minningamar lifa um mæta
konu.
Ragnhildur og fjölskylda
Á kveðjustundum sem þessari,
þegar allt virðist vera orðið of seint,
sækja minningamar á, og víst er
að Kristín á þar dijúgt rými.
Ég man fyrst eftir henni sitjandi
uppi í gluggakistu, rauða hárið flóði
glóandi út um allt og sjálf ljómaði
hún eins og nýrisinn sólskinsdagur.
Og þannig var Kristfn, náttúmbam
sem kom til dyranna eins og hún
var klædd. Þetta var haustið 1961
í Gagnfræðaskólanum við Vonar-
stræti og við nýsestar þar í lands-
prófsbekk. Kristín var þá nýflutt
úr sveit, svolítið eldri en við hin og
hafði gengið í sveitaskóla. Það var
borin virðing fyrir henni.
Það var þó ekki fyrr en ári seinna
eða þegar við tókum til við að
þræða, að því er okkur fannst,
blómum skrýdda braut menntagyðj-
unnar í Menntaskólanum í
Reykjavík, að ég kynntist henni að
einhveiju ráði. Það byijaði eiginlega
á því að enskukennarinn okkar fór
að hafa því þungar áhyggjur að
námsmeyjamar hlustuðu fullmikið
hver á aðra í tímum í stað þess að
beina athyglinni að kennaranum.
Hann tók á það ráð að gera breyt-
ingar á sætaskipan nemendanna.
Ég lenti við hlið Kristínar og
flengdist þar, þótt oft hlustuðum
við hvor á aðra í tímum. 0g margt
var brallað. Það var sungið, dansað
og spilað, ferðast. Það var vinnan
með Herranótt, það var skólakórinn
hans Hjartar, það var kókó heima
hjá Svövu, móður Kristínar, sem
alltaf miðlaði af sinni einstöku
hjartahlýju. Það vomm við Kristín
í haustferð í Þórsmörk. Við Kristin
nóttina fyrir dimmissjón — sitjandi
alla nóttina í litla kvistherberginu
hennar við að Ijúka eðlisfræði-
skýrslum, og síðan við Kristín
syngjandi í partý til Maju Einars
klukkan sex um morguninn. Og þá
var Kristín að byrjuð að vera með
honum Braga sem átti eftir að verða
gæfa hennar og lífsfömnautur. Og
seinna meir urðu það bamaafmælin
og ýmis sameiginleg áhugamál.
Við Kristín unnum alla tíð af-
skaplega vel saman, urðum líka
vinnufélagar að slepptum mennta-
skóla. Á háskólaáranum rákum við
saman Bóksölu stúdenta og löngu
seinna, eftir að Kristín gerðist fram-
kvæmdastjóri hjá Styrktarfélagi
lamaðra og fatlaðra og ég tölvu-
kennari leiddu störf okkar enn inn
á skyldar brautir.
Samstarf okkar í Bóksölu stúd-
enta er mér sérstaklega minnis-
stætt. Við rákum fyrirtækið fyrst
í einu kjallaraherbergi í Háskóla
íslands, en síðar sem stórfyrirtæki
hjá Félagsstofnun stúdenta. í Bók-
sölunni var oft þröng á þingi og
glatt á hjalla. Meðal annars sátum
við kaupendumir og nokkrir við-
skiptavinir á bókakössum í gamla
kjallaranum og hlustuðum við sam-
an á beina útsendingu frá tunglinu
þegar maðurinn steig þar fyrst
fæti. Alltaf var eitthvað að gerast
og um margt að spjalla á þessum
umrótatímum. Margar vom kvöld-
stundimar við bréfaskriftir og
verðútreikninga og sterkt kaffíð hjá
Elísabetu húsverði.
Þá vom brosandi, kankvís augu
yfír bókakössunum sem bomir vom
úr gamla, bláa Landrovemum.
Þessi augu brosa ekki framar og
sólskinsdagurinn í Vonarstrætinu
forðum að kvöldi kominn. Ég og
fjölskylda mín sendum innilegar
samúðarkveðjur til Braga og bam-
anna þriggja, til Svövu og Ingvars
og til systkinanna Dóm og Helga
og fjölskyldna þeirra.
Sigríður Sigurðardóttir
Mig langar að minnast í nokkmm
orðum frænku minnar Kristínar
Ingvarsdóttur, sem í dag er jarð-
sett frá Hlíðarendakirkju í
Fljótshlíð. Kristín fæddist í
Reykjavík 17. febrúar 1945 en
fluttist ásamt foreldmm sínum,
Ingibjörgu Svövu Helgadóttur og
Ingvari Þórðarsyni, og systkinunum
Dóm og Helga að Rauðuskriðum í
Fljótshlíð árið 1948 og átti þar
heima öll sín æskuár.
Kristín kom til Reykjavíkur til
náms árið 1961 og lauk stúdents-
prófí frá MR árið 1966 og viðskipta-
fræðiprófi árið 1979. Hún giftist
Braga Hannibalssyni frá Hanhóli
árið 1967 og eignuðust þau þijú
böm, Bryndísi 19 ára, Hörð 8 ára
og Sólrúnu 3 ára.
Kristín, Bragi og Bryndís bjuggu
nálægt heimili mínu og var ég mik-
ill heimagangur þar. Þau vildu að
ég tæki heimili þeirra sem mitt
annað heimili, enda á ég ófáar
minningar frá þessum ámm.
Ógleymanleg em mér þau mörgu
ferðalög bæði á Landróvemum og
snjósleðanum sem ég fékk að njóta
með þeim en Kristín og Bragi vom
miklir áhugamenn um náttúmfeg-
urð íslands og miklir ferðagarpar,
enda var Kristín afar fróð um land
sitt og hafði mikla unun af þeim
mörgu ferðum sem hún fór. Kristín
sýndi mér alltaf einstaka umhyggju
og vináttu og gat ég alltaf leitað
til hennar með mín mál. Hún hjálp-
aði mér að líta á björtu hliðamar
en var raunsæ og vildi miðla mér
af reynslu sinni því henni var sér-
staklega annt um velferð annarra
sem ég og fjölskylda mín nutu góðs
af. Litlu dóttur minni var hún sem
besta amma og get ég aldrei full-
þakkað allt það sem fyrir mig hefur
verið gert.
Þegar litið er til baka er margs
að minnast sem ekki verður sagt í
fátæklegum orðum. Það er sárt að
sjá á eftir Kristínu í blóma lífsins
og söknuður okkar allra er mikill
en minningar um góða frænku mína
munu alltaf lifa í huga mínum.
Ég votta Braga, Bryndísi, Herði
og Sólrúnu litlu, afa og ömmu,
mömmu og Helga mína innilegustu
samúð og megi Guð styrkja ykkur
öll.
Þórunn Ólafsdóttir
Það var glaðbeittur hópur ungra,
lífsglaðra kvenna sem hittist í stofu
1 í Þrúðvangi haustið 1963. Þetta
var 4.—X, fyrsti stelpubekkur í
stærðfræðideild í sögu skólans, til-
búinn í slaginn. Kristín Ingvars-
dóttir var ein okkar. Hún féll vel
inn í hópinn, enda félagslynd og
hvers manns hugljúfí. Okkur samdi
líka vel og deildum gleði og sorgum
þessi ár sem_ við áttum saman í
gamla MR. Á þessum ámm var
óspart glímt við lausn lífsgátunnar,
en svo em lögmál lífsins óskiljanleg
okkur mönnunum, að við stöndum
eftir sem áður jafn gjörsamlega
óviðbúin dauðanum þegar hann ber
að höndum. Við emm harmi slegn-
ar yfír fráfalli Kristínar svo langt
um aldur fram og sendum samúðar-
kveðjur til fjölskyldu hennar.
Bekkjarsystur úr MR.
Þegar skuggi dauðans lykst um
okkur syndilega, hljóðnar allt og
bliknar, erill dagsins og allt okkar
veraldarvafstur verður lítilsvert og
smátt.
„Ég horfi yfir hafíð
um haust af auðri strönd.
í skuggaskýjum grafíð
það skilur mikil lönd.
Sú ströndin stijála og auða,
sem stari ég héðan af,
er ströndin stríðs og nauða,
er ströndin hafsins dauða,
og hafið dauðans haf.“
(V. Briem.)
Svo yrkir séra Valdimar Briem í
fögm trúarljóði. En hann heldur
áfram og sér, að „fyrir handan
hafíð, þar hillir undir land“, um-
vafíð gullnum geislum. Það er
eilífðarlandið okkar allra.
Við sjáum nú á eftir góðum vini
og virtum starfsfélaga, sem kallað-
ur hefur verið yfír hafíð mikla.
Kristín Ingvarsdóttir, viðskipta-
fræðingur, lést að morgni sunnu-
dagsins 3. nóvember sl., langt um
aldur fram. Kynni okkar urðu góð
og náin þann stutta tíma, sem við
nutum samferða við hana, eða frá
ársbymn 1985, þegar hún tók við
stöðu framkvæmdastjóra hjá
Styrktarfélagi lamaðra og fatlaðra.
Strax í upphafi urðum við vör
þeirra eiginleika, sem síðan reynd-
ust okkur ríkastir í fari hins nýja
framkvæmdastjóra, en þeir vom
hlýja og glaðværð, sem nú, í ljósi
vitneskjunnar um hinn banvæna
sjúkdóm, verður okkur enn frekara
tilefni virðingar og aðdáunarí Henni
var umhugað um að starfsfólki liði
vel, sem og öllum, er kringum hana
vom. Einnig var henni kappsmál
að rækja starf sitt og margvíslegu
skyldur svo vel, sem kostur var á,
og hefur þá ekki ávallt spurt að
kröftum eða líðan.
Kristín var mjög vel greind og
athugul kona, einlæg og hreinskipt-
in. Hún var mikill náttúmunnandi
og við útilíf og í fjallaferðum með
fjölskyldu eða vinum átti hún að
eigin sögn sínar bestu stundir.
Við ljúkum þessum fáu og fátæk-
legu orðum með innilegum samúð-
arkveðjum til eiginmanns hennar
og bama, foreldra og annarra ást-
vina, sem nú eiga um svo sárt að
binda. Megi Guð styðja þau og varð-
veita.
Stjóm og starfsfólk
Styrktarfélags lamaðra
og fatlaðra.
LOKAÐ
í dagfimmtudag vegna jaröarfarar KRISTÍNAR
INGVARSDÓTTUR, framkvœmdastjöra.
Styrktarfélag lamaöra ogfatlaðra.