Morgunblaðið - 13.01.1988, Síða 44

Morgunblaðið - 13.01.1988, Síða 44
44 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 13. JANÚAR 1988 Guðrún Björns- dóttir - Minning Fædd 28. mars 1959 Dáin 3. janúar 1988 Að kvöidi 3. janúar lést Guðrún Bjömsdóttir á heimili sínu, Karla- götu 21 í Reykjavík, eftir langvar- andi og illkynja sjúkdóm. Hún hafði lengi vitað að hverju stefndi. Langri sjúkdómsbaráttu er nú lokið. Strangt stríð hefur verið háð af hugprýði, viljafestu og einurð. Oft hefur mönnum reynst erfítt að skilja dauðann, einkum er hann leggur hönd sína á fólk í blóma lífsins. Það er erfitt að sætta sig við að svo ung kona sé hrifin burt frá bamungri dóttur, eiginmanni, svo og móður sem horfir nú á eftir einkabami sínu. Ég kynntist Guðrúnu fyrst er hún hóf störf hjá Alþýðubankanum hf. fyrir tæpum sex árum, og hélst alltaf með okkur góð vinátta. Guð- rún var vel gefín, glaðlynd, einlæg og hreinskiptin og hafði ríka rétt- lætiskennd. Hjálpsemi hennar við þá sem minna máttu sín var einstök. Mörg- um hefur hún verið traustur vinur á sinni skömmu ævi. Ég vil þakka Guðrúnu fyrir hin góðu kynni og kveð hana með söknuði. Elsku Benni, Ása og Ása Hlín, ég votta ykkur mína dýpstu samúð. Megi guð styrkja ykkur og styðja. Blessuð sé minning Guðrúnar. Ásta Marteinsdóttir Guðrún Bjömsdóttir mágkona mín lést að kvöldi hins 3. janúar síðastliðins. Það er undarlegt hvað forsjónin getur verið miskunnarlaus, ung, hreinskilin og dásamleg stúlka tek- in í burtu frá okkur rétt eftir hátíð ljóss og friðar, á þeim sama tíma sem við hljótum öll að staldra við og hugsa um tilgang lífsins. Guðrún var einkabara hjónanna Ásu Ásmundsdóttur, bankastarfs- manns, og Bjöms Sigurðssonar, skrifstofumanns, en hann lést fyrir þrem árum. Hún ólst upp í Reykjavík og er hún var 16 ára gömul lágu leiðir hennar og bróður míns, Benedikts Harðarsonar, sam- an. Hinn 20. janúar 1978 gengu þau í hjónaband og var það ávallt farsælt. Þau eignuðust yndislegt heimili sem bar vott um góðan smekk. Hinn 22. janúar 1985 eign- uðust þau dótturina Ásu Hlín Benediktsdóttur. Guðrún hafði ágæta kímnigáfu og vinarhugurinn og glettnin, sem skein úr augum hennar og lýsti upp tilveruna í kring, mun lýsa áfram fyrir hug- skotsjónum allra sem hana þekktu. Hún vann í Alþýðubankanum meðan kraftar hennar lejrfðu en allir sem til þekktu vissu að hún gekk eigi heil til skógar og hafði hún átt við mikil og erfið veikindi að stríða síðastliðin þijú ár. Þrátt fyrir að tækninni fleygi ört fram í læknavísindunum, sterkur persónu- leiki hennar og mikill iífsvilji hafi verið fyrir hendi, dugði það eigi. Eiginmaður hennar og móðir hafa af yfimáttúrulegu þreki, mikl- um fómarvilja og kærleika stutt hana og litlu stúlkuna hennar í gegnum hin þjáningarmiklu og þungbæru veikindi. Það er margt sem okkur er hulið en við trúum því að Guðrún hafí verið tekin í burtu frá okkur sökum þess að henni hafi verið ætlað stærra og veigameira hlutverk ann- ars staðar. „Sorgin er grima gleðinnar. Og lindin, sem er uppspretta gleðinnar, var oft fiill af tárum. Og hvemig ætti það öðruvísi að vera? Þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í hjarta manns, þeim mun meiri gleði getur það rúmað...“ (Spámaðurinn bls. 35) Megi góður Guð styrkja og styðja bróður minn, Benedikt Harðarson, dottur hans, Ásu Hlín Benedikts- dóttur, og tengdamóður, Ásu Ásmundsdóttur, í þeirri djúpu sorg sem yfír þau djmur. Áslaug Þóra Hardardóttir í dag þegar við kveðjum Guðrúnu Bjömsdóttur, þá leitar hugur okkar til baka, þegar hún og frændi okk- ar, Benedikt hófu sitt líf saman. Bæði voru þau ljóshærð og bláeyg, björt eins og vorið og fagurt fyrir- heit um Iífið sjálft. Þau eignuðust Ásu Hlín og lögðu mikla rækt við að byggja upp heim- ili sitt. Gæfan virtist brosa við þessari litlu Qölskyldu. En þá brá skugga á þeirra unga líf og barátta hófst við ægilegan sjúkdóm Guð- rúnar. Okkur berast daglega fréttir af hildarleik þjóðanna og fómum og þjáningum mannanna. En það segir fátt af baráttu sem háð er í næsta húsi, aðeins örfáir kunnugir fylgd- ust með þeim bitru örlögum sem þessu unga fólki vom búin. Hetjusaga Guðrúnar var einstök en það var eins og henni væri ekki ætlað að dvelja hjá okkur. Dugnað- ur hennar og kjarkur til hinstu stundar ætti að vera okkur hinum hvatning til að láta ekki smámál daganna tæra upp hið dýrmæta líf. Svo fylgir oss eftír á lestaferð ævilangri hið ljáfa vor, þegar alls staðar sást til vega. Því skin á hamingju undir daganna angri og undir fögnuði daganna glitrar á trega. Og ef til vill verður oss ljóst þegar líður á daginn að tjómi vois draums er fólginn í öðra en að " rætast Þótt gæfunnar blikandi stónn sé í lófa laginn, þá leita vor gtataðir dagar, sem aldrei bætast (Ur „Eftirmáli", Stjömur vorsins. Tómas Guðmundsson.) Við vottum Benedikt, Ásu og Ásu Hlín okkar dýpstu samúð. Ester og Nanna Mig langaði að minnast vinkonu minnar, Guðrúnar Bjömsdóttur, sem lést á heimili sínu þann 3. jan- úar síðastliðinn. Hún var búin að vera veik í rúm tvö ár og þjáðist mikið, en samt þegar kallið kom, brá okkur. Maður verður svo reiður þegar ung kona í blóma lífsins er hrifín á brott. Af hveiju hún, spyr maður sig, hún sem á unga dóttur, eiginmann og móður sem þarfnast hennar. Og svo er gamalt fólk, sem þráir að deyja, en fær ekki líkn. En við þessu er líklega ekkert svar. Hennar hefur líklega verið þörf annars staðar. Gunna á móti, eins og hún var alltaf kölluð á heimili mínu, var einkabam hjónanna Bjöms Sigurðssonar og Ásu R. Ásmundsdóttur. Bjöm lést fyrir þremur og hálfu ári. Eiginmaður hennar er Benedikt Harðarson og eiga þau eina dóttur, Ásu Hlín og verður hún 4 ára núna 22. janúar. Það var alveg jmdislegt að sjá hvað Benni og Ása móðir hennar stóðu með henni í veikindum hennar og ekki má gleyma Guðjóni lækni og Kristínu o.fl. sem virtust alltaf vera boðin og búin til að hjálpa. Sjálf var Gunna alltaf tilbúin ef við eða aðrir þurftum á hjálp eða ráðlegg- ingum að halda. Éitt skipti, þegar ég var veik hringdi hún jrfir til mín og spurði um líðan, þó hún væri fárveik sjálf. En harkan í henni og dugnaðurinn var svo mikill að sár- þjáðri ók mamma hennar henni í hjólastólnum í bæinn til að versla jólagjafir í desember síðastliðnum. Eins hve hún var dugleg að koma heim af spítalanum til að vera heima um jól og áramót. Þær eru óteljandi stundimar sem Benni og Ása vöktu jrfír henni uppj á spítala og heima, og allt sem þau gáfu af sér til, að hún gæti verið heima þar tii yfir lauk. Þau eiga nú um sárt að binda. Því bið ég Guð að stjrrkja þau og einnig Ásu Hlín litlu sem skilur voða lítið hvað mamma er að gera hjá Guði og Bjössa afa. Helga og fjölskylda Mér er þungt um hjartarætumar þegar ég kveð nú unga frænku mína sem andaðist sunnudaginn þriðja janúar síðastliðinn, aðeins fáum dögum áður en litla dóttir hennar verður fyögurra ára. Hún hét Guðrún Bjömsdóttir og var fædd 28. mars 1959. Hún var yndis- leg kona, góð og stórhuga, en hrein og bein að skapferli. Hún unni lífinu og öllu sem lifír og lífsandann dreg- ur, bæði blómum, dýmm ogjafnvel kertaljósinu. Guðrún veiktist fyrir rúmum tveimur ámm og barðist eins og hetja fyrir lífí sínu þar til yfir lauk, alltaf jafn jákvæð að rejma allt sem gat orðið til bóta, en ekkert var hægt að gera. Já, nú drýpur sorg í hjörtu þeirra sem næst henni stóðu, litlu dóttur hennar, Ásu Hlínar, Ásu, móður hennar og síðast en ekki síst Bene- dikts, eiginmanns hennar. Ég bið Guð að gefa ykkur stjirk í ykkar miklu sorg og almáttugur Guðs friður fylgi Gunnu minni til nýrra heimkjmna. Ida Jensen Mig langar í fáum orðum að minnast Guðrúnar Bjömsdóttur, systurdóttur ömmu minnar, sem lést á heimili sínu þann 3. janúar síðastliðinn, eftir erfiða sjúkdóms- legu. Samt hafði ég aldrei af henni önnur kynni en þau að við heilsuð- umst ef við hittumst á fömum vegi. En þær fregnir sem bárast af líðan og baráttu Guðrúnar við sjúkdóm sinn síðustu mánuðina, vora þess eðlis að hálfókunnugu fólki eins og mér fannst þessi manneskja standa sér nærri, og var engan veginn sama hvemig færi. Og undir það síðasta vora hugsanir manns og bænir aldrei langt frá Guðrúnu og ástvinum hennar, sem önnuðust hana af svo miklu þrekvirki að sá kraftur getur varla verið frá þeim einum kominn. Sjálfum fannst mér desembermjrrkrið enn svartara en venjulega, og Ijósadýrð jólanna var á einhvem hátt dempuð svo hún dugði varla til að lýsa upp lítinn blett í mjrrkrinu, að manni fannst. Maður bað þess að Guðrún. mætti á einhvem hátt sigra í þessari orr- ustu, og dvelja hjá ástvinum sínum í að minnsta kosti nokkur ár enn. Og Guðrún barðist, og þeirri bar- áttu verður ekki lýst með orðum. Kannski hefði verið hægara fyrir hana og alla aðra, ef hún hefði ekki barist svo mjög, heldur reynt að sættast á það sem verða mundi. En hún kaus að beijast af öllum kröftum. Og eigum við þá að segja núna að hún hafi tapað? Það held ég ekki. Hún vann ekki aðeins orr- ustuna heldur allt stríðið, þótt sigurinn hafi kannski verið með öðram hætti en hún sjálf bjóst við og kaus. „Því að hver sem vill bjarga lífi sínu, mun týna því, og hver sem týnir lífi sínu mín vegna, mun finna það.“ (Matt. 16.25). Ég get aðeins talað fyrir sjálfan mig, en trúi þó að gildi líka fyrir alla sem til þekktu, þegar ég segi að Guðrún hafi ekki farið alveg að tilgangslausu. Barátta hennar fyrir lífi sínu, og það sem takmörkuðum, mannlegum skilningi virðist í fljótu bragði vera tap fyrir miskunnar- leysi dauðans, skilur eftir sig spor í hugum okkar sem eftir stöndum. Ég held að það geri okkur öll að kannski örlítið betri manneskjum, t Eiginmaður minn og faðir okkar, GUNNAR EGGERTSSON, Kvisthaga 27, Reykjavik, lést á heimili sínu að kvöldi 11. janúar. Valdís Halldórsdóttirog börnin. t Hjartkær systir mín og mágkona, HAFDÍS SIGURMANNSDÓTTIR WILLIAMS, lést 11. janúar í Bandaríkjunum. Guðrún Sigurmannsdóttir, Stefán Rafn. t Eiginmaöur minn, faðir og bróðir, HELGI S. JÓNSSON, ísabakka, Hrunamannahreppi, varð bráðkvaddur á heimili sinu 10. janúar. Anna Sigurðardóttir, Jón M. Helgason, Sigurður Jónsson. t MARÍA EINARSDÓTTIR VESTMANN, verður jarðsungin frá Akraneskirkju föstudaginn 15. janúar kl. 11.30. Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á sjúkrahús Akraness eða dvalarheimilið Höfða. Vandamenn. sem beri meiri virðingu fyrir lífinu og kærleikanum, og hvetji okkur 'til að reyna að leggja örlítið meiri rækt við hið góða í sjálfum okkur og annað fólk. Sé svo, þá var það ekki alveg til einskis, heldur Hans vegna, kærleikans sem Guðrún fór frá okkur, og þess vegna mun hún finna líf 'sitt, þótt á annan hátt sé en hún sjálf bjóst kannski við. Eða eins og stendur annars staðar í hinni góðu bók: „Bamið er ekki dáið, það sefur.“ (Mark. 5.39). Ég trúi því að hún sé þegar vöknuð aftur. Þeim, sem eftir standa og sakna hennar, sendi ég mínar fátæklegu samúðarkveéjur. Isak Harðarson Kveðja frá starfsfólki Alþýðubankans Að morgni 4. janúar barst okkur sú fregn að hún Guðrún væri látin. Guðrún hóf störf við bankann 1. júní 1982, en síðastliðin tvö ár hef- ur hún verið frá vinnu vegna sjúkdóms, sjúkdóms sem svæfði hana svefninum langa. Okkur sem þekktum hana best og unnum lengst með henni mun minnisstæðast tiyggljmdi og trú- mennska hennar í starfi og svo dæmafátt starfsþrek. Að harma fráfall hennar er mannlegt, og það geram við öll, en okkur er það alltaf óskiljanlegt þeg- . ar fólk í blóma lífsins er kallað burt. Móður hennar, eiginmanni og dóttur vottum við okkar dýpstu samúð. Fyrir hönd starfsmanna. Jóna Helga Hauksdóttir Við ætlum að minnast Gunnu frænku okkar sem kvaddi þennan heim 3. janúar sl., aðeins 28 ára gömul. Guðrún Bjömsdóttir var einka- bam hjónanna Ásu R. Ásmunds- dóttur og Bjöms heitins Sigurðs- sonar, en föður sinn missti hún 31. júlí 1984 og var það Gunnu mikill missir. Blessuð sé minning hans. Gunna frænka gekk að eiga Benedikt Harðarson 20. janúar 1978 og kom snemma í ljós að þau vora einstaklega samhent eins og litla hlýlega íbúðin þeirra á Karla- götunni ber glöggt merki um. Fyrir fjóram áram fæddist þeim dóttir, Ása Hlín, sem var sólargeisl- inn í lífi þeirra. Nokkra síðar veiktist Gunna af illkjmja sjúkdómi sem hún barðist hetjulega gegn allan þennan tíma en henni við hlið tóku hennar styrk- ustu stoðir, eiginmaður hennar og móðir, þátt í stríðinu og gerðu allt sem í þeirra valdi stóð til að létta Gunnu þessa ótrúlegu baráttu. Gunna fór alltaf af og til á spítal- ann en heim vildi hún alltaf strax því þar biðu Benni og Ása til að hjúkra henni og hjá þeim leið henni best. Aldrei var uppgjöf að_ heyra á' Gunnu. Dugnaður hennar var ein- stakur. Sem dæmi um það kom hún, sárlasin, í Hraunbæinn til að sjá nýfædda frænku sína og alltaf kvaðst hún hafa það gott þegar hún var spurð um líðan. Þegar horft er upp á slíka bar- áttu enda með ósigri þá á maður mjög erfitt með að skilja og sætta sig við tilgang lífsins, en hlutverkið hinum megin hlýtur að vera mjög stórt eftir slíkan undirbúning. Elsku Benni, Ása og Ása Hlín, megi algóður Guð stjrrkja ykkur á þessum erfiða tíma. Við vitum að hennar bíður ástkær faðir með opna arma á æðra tilverastigi og við trú- um því að Gunna frænka fái hlýjar móttökur þar. „Guð, í náðamafni þínu nú tií hvíldar legg ég mig. Hvíl þú nú í hjarta mínu helga það, svo elski ég þig. Góði faðir, gættu mín gefí blessuð mildin þín, að í friði sætt ég sofi síðan þig, er vakna lofi.“ (PJ.) Blessuð sé minning einstakrar frænku með þökk fyrir samfylgd- ina. Ransý og Ragga

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.