Morgunblaðið - 13.01.1988, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 13. JANÚAR 1988
Guðrún Björns-
dóttir - Minning
Fædd 28. mars 1959
Dáin 3. janúar 1988
Að kvöidi 3. janúar lést Guðrún
Bjömsdóttir á heimili sínu, Karla-
götu 21 í Reykjavík, eftir langvar-
andi og illkynja sjúkdóm. Hún hafði
lengi vitað að hverju stefndi.
Langri sjúkdómsbaráttu er nú
lokið. Strangt stríð hefur verið háð
af hugprýði, viljafestu og einurð.
Oft hefur mönnum reynst erfítt
að skilja dauðann, einkum er hann
leggur hönd sína á fólk í blóma
lífsins.
Það er erfitt að sætta sig við að
svo ung kona sé hrifin burt frá
bamungri dóttur, eiginmanni, svo
og móður sem horfir nú á eftir
einkabami sínu.
Ég kynntist Guðrúnu fyrst er hún
hóf störf hjá Alþýðubankanum hf.
fyrir tæpum sex árum, og hélst
alltaf með okkur góð vinátta. Guð-
rún var vel gefín, glaðlynd, einlæg
og hreinskiptin og hafði ríka rétt-
lætiskennd.
Hjálpsemi hennar við þá sem
minna máttu sín var einstök. Mörg-
um hefur hún verið traustur vinur
á sinni skömmu ævi. Ég vil þakka
Guðrúnu fyrir hin góðu kynni og
kveð hana með söknuði.
Elsku Benni, Ása og Ása Hlín,
ég votta ykkur mína dýpstu samúð.
Megi guð styrkja ykkur og styðja.
Blessuð sé minning Guðrúnar.
Ásta Marteinsdóttir
Guðrún Bjömsdóttir mágkona
mín lést að kvöldi hins 3. janúar
síðastliðins.
Það er undarlegt hvað forsjónin
getur verið miskunnarlaus, ung,
hreinskilin og dásamleg stúlka tek-
in í burtu frá okkur rétt eftir hátíð
ljóss og friðar, á þeim sama tíma
sem við hljótum öll að staldra við
og hugsa um tilgang lífsins.
Guðrún var einkabara hjónanna
Ásu Ásmundsdóttur, bankastarfs-
manns, og Bjöms Sigurðssonar,
skrifstofumanns, en hann lést fyrir
þrem árum. Hún ólst upp í
Reykjavík og er hún var 16 ára
gömul lágu leiðir hennar og bróður
míns, Benedikts Harðarsonar, sam-
an. Hinn 20. janúar 1978 gengu
þau í hjónaband og var það ávallt
farsælt. Þau eignuðust yndislegt
heimili sem bar vott um góðan
smekk. Hinn 22. janúar 1985 eign-
uðust þau dótturina Ásu Hlín
Benediktsdóttur. Guðrún hafði
ágæta kímnigáfu og vinarhugurinn
og glettnin, sem skein úr augum
hennar og lýsti upp tilveruna í
kring, mun lýsa áfram fyrir hug-
skotsjónum allra sem hana þekktu.
Hún vann í Alþýðubankanum
meðan kraftar hennar lejrfðu en
allir sem til þekktu vissu að hún
gekk eigi heil til skógar og hafði
hún átt við mikil og erfið veikindi
að stríða síðastliðin þijú ár. Þrátt
fyrir að tækninni fleygi ört fram í
læknavísindunum, sterkur persónu-
leiki hennar og mikill iífsvilji hafi
verið fyrir hendi, dugði það eigi.
Eiginmaður hennar og móðir
hafa af yfimáttúrulegu þreki, mikl-
um fómarvilja og kærleika stutt
hana og litlu stúlkuna hennar í
gegnum hin þjáningarmiklu og
þungbæru veikindi.
Það er margt sem okkur er hulið
en við trúum því að Guðrún hafí
verið tekin í burtu frá okkur sökum
þess að henni hafi verið ætlað
stærra og veigameira hlutverk ann-
ars staðar.
„Sorgin er grima gleðinnar.
Og lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft fiill af tárum.
Og hvemig ætti það öðruvísi að vera?
Þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig
í hjarta manns, þeim mun meiri gleði
getur það rúmað...“
(Spámaðurinn bls. 35)
Megi góður Guð styrkja og styðja
bróður minn, Benedikt Harðarson,
dottur hans, Ásu Hlín Benedikts-
dóttur, og tengdamóður, Ásu
Ásmundsdóttur, í þeirri djúpu sorg
sem yfír þau djmur.
Áslaug Þóra Hardardóttir
í dag þegar við kveðjum Guðrúnu
Bjömsdóttur, þá leitar hugur okkar
til baka, þegar hún og frændi okk-
ar, Benedikt hófu sitt líf saman.
Bæði voru þau ljóshærð og bláeyg,
björt eins og vorið og fagurt fyrir-
heit um Iífið sjálft.
Þau eignuðust Ásu Hlín og lögðu
mikla rækt við að byggja upp heim-
ili sitt. Gæfan virtist brosa við
þessari litlu Qölskyldu. En þá brá
skugga á þeirra unga líf og barátta
hófst við ægilegan sjúkdóm Guð-
rúnar.
Okkur berast daglega fréttir af
hildarleik þjóðanna og fómum og
þjáningum mannanna. En það segir
fátt af baráttu sem háð er í næsta
húsi, aðeins örfáir kunnugir fylgd-
ust með þeim bitru örlögum sem
þessu unga fólki vom búin.
Hetjusaga Guðrúnar var einstök
en það var eins og henni væri ekki
ætlað að dvelja hjá okkur. Dugnað-
ur hennar og kjarkur til hinstu
stundar ætti að vera okkur hinum
hvatning til að láta ekki smámál
daganna tæra upp hið dýrmæta líf.
Svo fylgir oss eftír á lestaferð ævilangri
hið ljáfa vor, þegar alls staðar sást til vega.
Því skin á hamingju undir daganna angri
og undir fögnuði daganna glitrar á trega.
Og ef til vill verður oss ljóst þegar líður á daginn
að tjómi vois draums er fólginn í öðra en að
" rætast
Þótt gæfunnar blikandi stónn sé í lófa laginn,
þá leita vor gtataðir dagar, sem aldrei bætast
(Ur „Eftirmáli", Stjömur vorsins. Tómas
Guðmundsson.)
Við vottum Benedikt, Ásu og Ásu
Hlín okkar dýpstu samúð.
Ester og Nanna
Mig langaði að minnast vinkonu
minnar, Guðrúnar Bjömsdóttur,
sem lést á heimili sínu þann 3. jan-
úar síðastliðinn. Hún var búin að
vera veik í rúm tvö ár og þjáðist
mikið, en samt þegar kallið kom,
brá okkur. Maður verður svo reiður
þegar ung kona í blóma lífsins er
hrifín á brott. Af hveiju hún, spyr
maður sig, hún sem á unga dóttur,
eiginmann og móður sem þarfnast
hennar. Og svo er gamalt fólk, sem
þráir að deyja, en fær ekki líkn.
En við þessu er líklega ekkert svar.
Hennar hefur líklega verið þörf
annars staðar. Gunna á móti, eins
og hún var alltaf kölluð á heimili
mínu, var einkabam hjónanna
Bjöms Sigurðssonar og Ásu R.
Ásmundsdóttur. Bjöm lést fyrir
þremur og hálfu ári. Eiginmaður
hennar er Benedikt Harðarson og
eiga þau eina dóttur, Ásu Hlín og
verður hún 4 ára núna 22. janúar.
Það var alveg jmdislegt að sjá hvað
Benni og Ása móðir hennar stóðu
með henni í veikindum hennar og
ekki má gleyma Guðjóni lækni og
Kristínu o.fl. sem virtust alltaf vera
boðin og búin til að hjálpa. Sjálf
var Gunna alltaf tilbúin ef við eða
aðrir þurftum á hjálp eða ráðlegg-
ingum að halda. Éitt skipti, þegar
ég var veik hringdi hún jrfir til mín
og spurði um líðan, þó hún væri
fárveik sjálf. En harkan í henni og
dugnaðurinn var svo mikill að sár-
þjáðri ók mamma hennar henni í
hjólastólnum í bæinn til að versla
jólagjafir í desember síðastliðnum.
Eins hve hún var dugleg að koma
heim af spítalanum til að vera
heima um jól og áramót. Þær eru
óteljandi stundimar sem Benni og
Ása vöktu jrfír henni uppj á spítala
og heima, og allt sem þau gáfu af
sér til, að hún gæti verið heima þar
tii yfir lauk. Þau eiga nú um sárt
að binda. Því bið ég Guð að stjrrkja
þau og einnig Ásu Hlín litlu sem
skilur voða lítið hvað mamma er
að gera hjá Guði og Bjössa afa.
Helga og fjölskylda
Mér er þungt um hjartarætumar
þegar ég kveð nú unga frænku
mína sem andaðist sunnudaginn
þriðja janúar síðastliðinn, aðeins
fáum dögum áður en litla dóttir
hennar verður fyögurra ára. Hún
hét Guðrún Bjömsdóttir og var
fædd 28. mars 1959. Hún var yndis-
leg kona, góð og stórhuga, en hrein
og bein að skapferli. Hún unni lífinu
og öllu sem lifír og lífsandann dreg-
ur, bæði blómum, dýmm ogjafnvel
kertaljósinu.
Guðrún veiktist fyrir rúmum
tveimur ámm og barðist eins og
hetja fyrir lífí sínu þar til yfir lauk,
alltaf jafn jákvæð að rejma allt sem
gat orðið til bóta, en ekkert var
hægt að gera.
Já, nú drýpur sorg í hjörtu þeirra
sem næst henni stóðu, litlu dóttur
hennar, Ásu Hlínar, Ásu, móður
hennar og síðast en ekki síst Bene-
dikts, eiginmanns hennar.
Ég bið Guð að gefa ykkur stjirk
í ykkar miklu sorg og almáttugur
Guðs friður fylgi Gunnu minni til
nýrra heimkjmna.
Ida Jensen
Mig langar í fáum orðum að
minnast Guðrúnar Bjömsdóttur,
systurdóttur ömmu minnar, sem
lést á heimili sínu þann 3. janúar
síðastliðinn, eftir erfiða sjúkdóms-
legu. Samt hafði ég aldrei af henni
önnur kynni en þau að við heilsuð-
umst ef við hittumst á fömum vegi.
En þær fregnir sem bárast af líðan
og baráttu Guðrúnar við sjúkdóm
sinn síðustu mánuðina, vora þess
eðlis að hálfókunnugu fólki eins og
mér fannst þessi manneskja standa
sér nærri, og var engan veginn
sama hvemig færi. Og undir það
síðasta vora hugsanir manns og
bænir aldrei langt frá Guðrúnu og
ástvinum hennar, sem önnuðust
hana af svo miklu þrekvirki að sá
kraftur getur varla verið frá þeim
einum kominn. Sjálfum fannst mér
desembermjrrkrið enn svartara en
venjulega, og Ijósadýrð jólanna var
á einhvem hátt dempuð svo hún
dugði varla til að lýsa upp lítinn
blett í mjrrkrinu, að manni fannst.
Maður bað þess að Guðrún. mætti
á einhvem hátt sigra í þessari orr-
ustu, og dvelja hjá ástvinum sínum
í að minnsta kosti nokkur ár enn.
Og Guðrún barðist, og þeirri bar-
áttu verður ekki lýst með orðum.
Kannski hefði verið hægara fyrir
hana og alla aðra, ef hún hefði
ekki barist svo mjög, heldur reynt
að sættast á það sem verða mundi.
En hún kaus að beijast af öllum
kröftum. Og eigum við þá að segja
núna að hún hafi tapað? Það held
ég ekki. Hún vann ekki aðeins orr-
ustuna heldur allt stríðið, þótt
sigurinn hafi kannski verið með
öðram hætti en hún sjálf bjóst við
og kaus. „Því að hver sem vill
bjarga lífi sínu, mun týna því, og
hver sem týnir lífi sínu mín vegna,
mun finna það.“ (Matt. 16.25).
Ég get aðeins talað fyrir sjálfan
mig, en trúi þó að gildi líka fyrir
alla sem til þekktu, þegar ég segi
að Guðrún hafi ekki farið alveg að
tilgangslausu. Barátta hennar fyrir
lífi sínu, og það sem takmörkuðum,
mannlegum skilningi virðist í fljótu
bragði vera tap fyrir miskunnar-
leysi dauðans, skilur eftir sig spor
í hugum okkar sem eftir stöndum.
Ég held að það geri okkur öll að
kannski örlítið betri manneskjum,
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
GUNNAR EGGERTSSON,
Kvisthaga 27,
Reykjavik,
lést á heimili sínu að kvöldi 11. janúar.
Valdís Halldórsdóttirog börnin.
t
Hjartkær systir mín og mágkona,
HAFDÍS SIGURMANNSDÓTTIR WILLIAMS,
lést 11. janúar í Bandaríkjunum.
Guðrún Sigurmannsdóttir,
Stefán Rafn.
t
Eiginmaöur minn, faðir og bróðir,
HELGI S. JÓNSSON,
ísabakka,
Hrunamannahreppi,
varð bráðkvaddur á heimili sinu 10. janúar.
Anna Sigurðardóttir,
Jón M. Helgason,
Sigurður Jónsson.
t
MARÍA EINARSDÓTTIR VESTMANN,
verður jarðsungin frá Akraneskirkju föstudaginn 15. janúar
kl. 11.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á sjúkrahús Akraness
eða dvalarheimilið Höfða.
Vandamenn.
sem beri meiri virðingu fyrir lífinu
og kærleikanum, og hvetji okkur
'til að reyna að leggja örlítið meiri
rækt við hið góða í sjálfum okkur
og annað fólk. Sé svo, þá var það
ekki alveg til einskis, heldur Hans
vegna, kærleikans sem Guðrún fór
frá okkur, og þess vegna mun hún
finna líf 'sitt, þótt á annan hátt sé
en hún sjálf bjóst kannski við. Eða
eins og stendur annars staðar í
hinni góðu bók: „Bamið er ekki
dáið, það sefur.“ (Mark. 5.39). Ég
trúi því að hún sé þegar vöknuð
aftur.
Þeim, sem eftir standa og sakna
hennar, sendi ég mínar fátæklegu
samúðarkveéjur.
Isak Harðarson
Kveðja frá starfsfólki
Alþýðubankans
Að morgni 4. janúar barst okkur
sú fregn að hún Guðrún væri látin.
Guðrún hóf störf við bankann 1.
júní 1982, en síðastliðin tvö ár hef-
ur hún verið frá vinnu vegna
sjúkdóms, sjúkdóms sem svæfði
hana svefninum langa.
Okkur sem þekktum hana best
og unnum lengst með henni mun
minnisstæðast tiyggljmdi og trú-
mennska hennar í starfi og svo
dæmafátt starfsþrek.
Að harma fráfall hennar er
mannlegt, og það geram við öll, en
okkur er það alltaf óskiljanlegt þeg- .
ar fólk í blóma lífsins er kallað burt.
Móður hennar, eiginmanni og
dóttur vottum við okkar dýpstu
samúð.
Fyrir hönd starfsmanna.
Jóna Helga Hauksdóttir
Við ætlum að minnast Gunnu
frænku okkar sem kvaddi þennan
heim 3. janúar sl., aðeins 28 ára
gömul.
Guðrún Bjömsdóttir var einka-
bam hjónanna Ásu R. Ásmunds-
dóttur og Bjöms heitins Sigurðs-
sonar, en föður sinn missti hún 31.
júlí 1984 og var það Gunnu mikill
missir. Blessuð sé minning hans.
Gunna frænka gekk að eiga
Benedikt Harðarson 20. janúar
1978 og kom snemma í ljós að þau
vora einstaklega samhent eins og
litla hlýlega íbúðin þeirra á Karla-
götunni ber glöggt merki um.
Fyrir fjóram áram fæddist þeim
dóttir, Ása Hlín, sem var sólargeisl-
inn í lífi þeirra.
Nokkra síðar veiktist Gunna af
illkjmja sjúkdómi sem hún barðist
hetjulega gegn allan þennan tíma
en henni við hlið tóku hennar styrk-
ustu stoðir, eiginmaður hennar og
móðir, þátt í stríðinu og gerðu allt
sem í þeirra valdi stóð til að létta
Gunnu þessa ótrúlegu baráttu.
Gunna fór alltaf af og til á spítal-
ann en heim vildi hún alltaf strax
því þar biðu Benni og Ása til að
hjúkra henni og hjá þeim leið henni
best.
Aldrei var uppgjöf að_ heyra á'
Gunnu. Dugnaður hennar var ein-
stakur. Sem dæmi um það kom
hún, sárlasin, í Hraunbæinn til að
sjá nýfædda frænku sína og alltaf
kvaðst hún hafa það gott þegar hún
var spurð um líðan.
Þegar horft er upp á slíka bar-
áttu enda með ósigri þá á maður
mjög erfitt með að skilja og sætta
sig við tilgang lífsins, en hlutverkið
hinum megin hlýtur að vera mjög
stórt eftir slíkan undirbúning.
Elsku Benni, Ása og Ása Hlín,
megi algóður Guð stjrrkja ykkur á
þessum erfiða tíma. Við vitum að
hennar bíður ástkær faðir með opna
arma á æðra tilverastigi og við trú-
um því að Gunna frænka fái hlýjar
móttökur þar.
„Guð, í náðamafni þínu
nú tií hvíldar legg ég mig.
Hvíl þú nú í hjarta mínu
helga það, svo elski ég þig.
Góði faðir, gættu mín
gefí blessuð mildin þín,
að í friði sætt ég sofi
síðan þig, er vakna lofi.“
(PJ.)
Blessuð sé minning einstakrar
frænku með þökk fyrir samfylgd-
ina.
Ransý og Ragga