Morgunblaðið - 09.02.1988, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. FEBRÚAR 1988
TELEMANN OG
VIVALDI
Kammersveit
Reykjavíkur
Tónlist
JónÁsgeirsson
Kammersveit Reykjavíkur
stóð fyrir tónleikum í Bústaða-
kirkju sl. sunnudag. Á efnis-
skránni voru verk eftir Britten
og Max Bruch en 150 ár eru lið-
in frá fæðingu þess síðamefnda.
Annað verkið á efnisskránni var
Canticle II „Abraham og Isak“,
op. 51. Sálmamir eru fimm að
tölu, sjálfstæð tónverk fyrir mis-
munandi raddskipan og sá
fimmti er'með hörpuundirleik.
Þeir em samdir á löngum tíma,
sá fyrsti 1947, annar fímm ámm
síðar, þriðji 1954 en fjórði ekki.
fyrr en 1971 og fimmti svo
tveimur ámm áður en Britten
lést.
Textann tekur Britten úr ýms-
um áttum en þátturinn um Ábra-
ham og ísak er unninn upp úr
„kraftaverkaleik" frá Chester og
saminn fyrir Peter Pears og
Kathleen Ferrier og fluttur af
þeim við undirleik tónskáldsins
á fjáröflunartónleikum Ensku
ópemnnar. í seinni uppfærslum
hafa karlkyns altsöngvarar eða
jafnvel drengir flutt hlutverk ís-
aks. í uppfærslu Kammersveit-
arinnar söng Sverrir Guðjónsson
alt-röddina en Gunnar Guð-
bjömsson tenor hlutverkið. Báðir
em söngvaramir feikna efnilegir
og gott til þess að vita hve §öl-
hæfur Gunnar er, því það er oft-
ar að tenorar festist í ákveðnum
söngstíl, en að þeir geti sungið
hvað sem er.
Sverrir hefur undrafallega alt-
rödd og hann þarf svo sannar-
lega að komast utan til kunn-
áttumanna á þessu sviði í söng-
tækni, því auk góðrar raddar er
hann músíkalskur mjög. Flutn-
ingur söngfélaganna á Canticle
II var mjög góður og nutu þeir
góðs undirleiks hjá Þorsteini
Gauta Sigurðssyni.
Fyrsta og síðasta verkefni tón-
leikanna em eftir Max Bmch en
tónleikamir em að nokkm haldn-
ir til að minnast þess að 150 ár
em frá fæðingu hans. Fyrra
verkið var tríó op. 83 sem er
með síðustu verkum tónskáldsins
og þar var margt fallegt að
heyra, bæði frá hendi tónskálds-
ins og í leik Helgu Þórarins-
dóttur, Einars Jóhannessonar og
Þorsteins Gauta. Lokaverkið
samdi Bmch að því að talið er
þá hann var ellefu ára og er í
raun merkilegt hversu samstætt
og heillegt þetta æskuverk er
og alls ekki auðvelt í flutningi.
Flytjendur, er allir stóðu sig með
prýði, vom Guðný Guðmunds-
dóttir, Eva Mjöll Ingólfsdóttir,
Amþór Jónsson, Richard Kom,
Sigurður I. Snorrason, Emil H.
Friðfínnsson og Bjöm Ámason.
LITLISÓTARINN
Nú er Litli sótarinn á sviðinu
öðm sinni en þar sem undirritað-
ur sá ekki fyrri uppfærsluna er
undirrituðum ekki tiltækur sam-
anburður til að styðjast við.
Leikverkið er tvískipt, því á
undan ópemnni er staðfært leik-
rit þar sem fjallað er um uppsetn-
ingu á ópem og lögin, sem ætl-
ast er til að áheyrendur syngi
með„ em æfð. Vandamálið með
söngvana er augljóst, að þar geta
aðeins þau böm sem em komin
á skólaskyldualdur og njóta
þeirra forréttinda að fá söng-
kennslu, undirbúið sig og æft
söngvana.'Yngri böm em því að
mestu utan við þátttöku áheyr-
enda. Þá má benda á að nokkur
atriði í leikverkinu em e.t.v. ein-
um of mikið „innanhússvanda-
mál“ leikhúsa, til að börnin skynji
þau og því ekki nóg að gera þau
bamaleg með látæði. Vel mætti
stytta fyrri hlutann vemlega, því
rúmlega tveggja tíma sýning er
trúlega nokkuð löng viðvera fyrir
lítil böm.
Óperan sjálf er ríflegur
klukkutími og þá brá svo við að
„litlu" bömin hlustuðu. Það sem
mætti fínna að í flutningi eldra
fólksins er að flestir „syngja of
mikið" svo að framburður text-
ans týnist mjög í mikilli tónun,
sem jafnvel yfírgnæfír . litlu
hljómsveitina. Sá sem skilar best-
um texta er John Speight og
hann nær auk þess að leika án
þess að sjáist, að hann sé að
gera sig bamalegan fyrir börnin.
Það mætti leggja meiri áherslu
á „parlando" og draga úr tónun-
inni án þess að skaða tónlistina
eða sönginn.
Bömin í sýningunni em falleg
og Mörtu G. Halldórsdóttur, sem
þegar er orðin reynd söngkona,
tókst aðdáunarlega vel að sam-
stilla sig með bömunum. Tvísett
er í hlutverk bamanna og er
aðalhlutverkið, Bjartur, litli sót-
arinn, ýmist sunginn af ívari
Helgasyni eða Þorleifí Ámasyni.
Önnur böm era leikin af Finni
Geir Beck, Magnúsi Þór Andrés-
sjmi, Bryndísi Ásmundardóttur,
Hrafnhildi Atladóttur, Aðalheiði
Halldórsdóttur, Söm Björgu
Guðbrandsdóttur, Atla Má
Sveinssyni, Páli Rúnari Kristj-
ánssyni, Björgvin Sigurðssyni og
Gylfa Hafsteinssyni.
Söngur bamanna er fallegur
en helst til hljómlítill, en það
bætir upp hve ömgg þau em og
vel æfð. Hljómsveitarstjóri er Jón
Stefánsson en hann og Guðný
Helgadóttir fara með hlutverk í
„forleiknum". Heldur fannst und-
irrituðum Jón vera ósannfærandi
sem tónskáld! (kann að byggjast
á fordómum) og leikstjórareiði
Guðnýjar ekki jafn kraftmikil og
hún oft er í raunvemleikanum.
Hvað sem þessu nöldri líður
er sýningin í heild skemmtileg
og vel unnin af öllum þeim er
þar lögðu til, ekki síst leikstjóran-
um Þórhildi Þorleifsdóttur. Varð-
andi þátttökuleysi yngstu barn-
anna mætti hugsa sér að það
vandamál skuli leyst með þátt-
töku sjónvarpsins og í raun æfa
þessi lög smátt og smátt í bama-
tímunum og flytja svo nokkmm
sinnum. Lögin em sérkennileg,
en einföld og t.d. fuglasöngurinn
er mjög sniðug tónsmíð, sem vel
mætti sviðsetja með teikningum
bama, sem og reyndar öll lögin.
Til að fyrirbyggja misskilning
er rétt að geta þess að mörg
stærri bamanna tóku mjög vel
undir og flest þeirra kunnu text-
ana utan að og það vom aðeins
þau yngstu sem vom ekki virkir
þátttakendur. Þau sem sungu
gerðu það fullum rómi og það
mátti heyra margar fallegar
bamaraddir þaðan sem undirrit-
aður sat á 12. bekk í sal.
BLÁSARAKVINTETT
REYK.TAVÍKUR
Tónlistarfélag Kristskirkju
heiðraði nývígðan biskup sinn,
herra Alfreð Jolson, með tónleik-
um í Kristskirkju og þar flutti
Blásarakvintett Reykjavíkur tón-
verk eftir Beethoven, Gounod og
Mozart. Fyrst á efnisskránni var
Rondino eftir Beethoven. Þessi
Rondino er ekki með ópusnúmeri
en er saminn um líkt leyti og
oktettinn op. 103 eða á ámnum
1792—3 og álitið að Beethoven
hafí í fyrstu ætlað hann sem lo-
kakafla oktettsins, en endursa-
mið verkið til útgáfu. Bæði verk-
in, Oktettinn og Rondino-þáttur-
inn, vom svo ekki gefín út fyrr
en að Beethoven látnum, eða
1830.
Annað verkið á efnisskránni
var Litla sinfónía, eftir Gounod,
skemmtilegt og leikandi verk, en
tónleikunum lauk með meistara-
verki, Mozarts Serenöðunni
K.388 í c-moll. Þetta verk lék
Blásarakvintettinn fyrir stuttu
og ekki var leikur þeirra lakari
að þessu sinni. Blásarakvintett
Reykjavíkur er feikna góður
kammerhópur enda úrvalsmenn
í hveiju sæti og geta áheyrendur
treyst því að tónleikar þessa fyr-
irtækis em til fyrirmyndar, bæði
hvað snertir flutning og verk-
efnaval.
Litli salurinn í Hallgrímskirkju
er trúlega mjög góður fyrir
kammertónleika af hæfílegri
stærð og vel hljómandi. Sl. laug-
ardag stóðu nokkrir tónflytjend-
ur fyrir kammertónleikum þar
en á efnisskránni vom þrír kon-
sertar, tveir eftir Vivaldi og einn
eftir Telemann. Það er úr stóm
safni að taka, þar sem er að fínna
konsertana eftir Vivaldi. Kon-
sertamir, sem hér vom leiknir,
em í tónverkalista Vivaldis (RV)
númeraðir að vera 559. og 560.
verk höfundar en samkvæmt
útgáfu Malipiero (1947) er sá
fyrri númer 10 en sá seinni 3.
Konsertamir em ekta Vivaldi
og þrátt fyrir sérlega einfalda
hljómskipan er þetta leikandi og
elskuleg tónlist er var auk þess
ágætlega flutt. Konsertinn eftir
Telemann er í flokki 25 konserta
fyrir tvo einleikara en af þeim
em tveir samdir fyrir tvö „chal-
umeaux", en það nafn var ýmist
notað um óbó eða klarinett á 17.
öldinni. Hér var annar þessara
konserta leikinn á tvö klarinett
og var margt þar að heyra þó
samtónunin væri á köflum nokk-
uð erfíð.
Þeir sem stóðu að þessum
skemmtilegu og allt of stuttu
barokktónleikum vom Kristján
Þ. Stephensen, Hólmfríður Þór-
oddsdóttir (sem stundar nám í
óbóleik hjá Kristjáni), Kjartan
Óskarsson, Óskar Ingólfsson,
Þórhallur Birgisson, Kathleen
Bearden, Ásdís Valdimarsdóttir,
Nora Komblueh, Páll Hannesson
og Elín Guðmundsdóttir.