Morgunblaðið - 13.02.1988, Blaðsíða 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. FEBRÚAR 1988
Hvað ertu búinn að sökkva
mörgum olíuskipum?
Með
morgunkaffinu
HÖGNI HREKKVÍSI
„pETTA EK UMSJÓNAR^VvAe>UR.IMM."
Nagladekkin eru
nauðsynleg í hálku
Gísli Jónsson hringdi:
„Öll umú'öllun um nagladekk
heftir einkennst af fullyrðingum
án þess að haft sé fyrir því að
kanna staðreyndir. Þó keyrir um
þverbak í skrifum R.S. sem birt-
ust í Velvakanda hinn 10. febrúar
en greinin bar fyrirsögnina
„Nagladekkin eru sjaldnast nauð-
synleg“. Þar segir m.a.: „Gera
nagladekkjabílstjórar sér ljóst . .
. að hægt er að hafa sandpoka í
skottinu til öryggis". Slík sjónar-
mið virðist ríkjandi í umræðum
um nagladekkin, það er eins og
bréfritari hugsi um það eitt að
komast áfram á bíl sínum. Ég
hugsa hins vegar mest um að
geta stöðvað bílinn t.d. ef barn
hleypur óvænt ýt á götuna. Og
ég vil spytja R.S. - hvemig ætlar
R.S. að tryggja að hann eða hún
geti stöðvað bílinn í tíma í hálku
ef bam hleypur skyndilega fyrir
hann með því að hafa sandpoka
í skottinu? Að lokum. Ég álít að
bílar sem ekið er á naglalausum-
dekkjum í hálku séu ólöglegir?"
Kápa
Ljósgrá rúskinskápa var tekin
í misgripum á skemmtun á vegum
Félags eldir borgara í Goðheim-
um, Sigtúni 3, hinn 17. janúar. í
vösum kápunar var ný silkislæða,
bfllyklar og húslyklar. Eftir var
skilin nákvæmlega eins kápa
nema tveimur til þremur númer-
um minni. Sá sem kápuna hefur
undir höndum er beðinn að hringja
í Félageldri borgara í síma 28812.
Ríkisútvarpið er til fyrirmyndar
Til Velvakanda
Mig langar til að þakka Ríkisút-
varpinu, gömlu góðu gufunni, fyrir
marga alveg prýðilega þætti sem
þar eru á dagskrá. Fyrst vil ég
nefna þátt Hermanns Ragnars, „Ég
man þá tíð“. Það þykir mér mjög
skemmtilegur þáttur. Einnig er oft
bæði gagn og gaman að,„í dagsins
önn“. Þar kemur ýmislegt fram sem
vert er að hlusta á. Þá vil ég nefna
marga þætti að norðan, mér þykja
þeir að mörgu leyti bera af hvað
gæði snertir og vil ég fyrst nefna
„Andvöku" Pálma Matthíassonar.
Þeir þættir eru að mínu áliti alveg
sérlega skemmtilegir og fróðlegir á
að hlýða. Ekki má gleyma Hildu
Torfadóttur eða Ingu Eydal. Hafi
það norðanfólk þakkir fyrir.
Og þá er það sjónvarpið, ég vil
líka þakka því marga skemmtilega
dagskrárliði og ber þá fyrst að
nefna spumingaþættina hans Óm-
ars. Þeir eru mjög góðir og
skemmtilegir eins og flest sem sá
ágæti sjónvarpsmaður kemur ná-
lægt. Mig langar að þakka mörgum
ágætum skemmtikröftum sem hafa
komið fram í þættinum hjá Ómari.
Ég þykist hafa fengið sönnun fyrir
því að við eigum mikið af aldeilis
ágætum söngvumm út um allt land
ekki síður en í þéttbýlinu á suðvest-
urhominu.
Fyrir skömmu var ég að horfa á
þáttinn með Sinfóníuhljómsveit ís-
lands í Grænlandsferð. Það var
skemmtilegt að hlusta á græn-
lenska kórinn syngja Finnlandíu
með hljómsveitinni.
G.B.
Víkverji skrifar
Háskóli íslands er í hugum
flestra ein mikilvægasta og
virtasta stofnun landsins. Þess
vegna er ekki að undra þótt mörg-
um finnist það undarlegt réttlæti í
þessari æðstu menntastofnun að
örlög nemenda hans skuli geta ráð-
ist af hlutkesti, líkt og bent er á í
forystugrein Morgunblaðsins í gær.
Éins og komið hefur fram hefur
þetta nú gerst í tannlæknadeild-
inni. Þar em takmarkanir á því
hversu margir nemar fá að útskrif-
ast og að þessu sinni vildi svo
óheppilega til að þrír nemendur
reyndust hnífjafnir og samkvæmt
reglum deildarinnar óhjákvæmilegt
að einn þeirra yrði að víkja, ef kvót-
inn átti að standast. Þess vegna var
varpað hlutkesti á milli þremenn-
inganna og þar með féll einn út.
Samkvæmt reglunum sem tann-
læknadeildin hefur sett var þetta
vafalaust eina færa leiðin. Hins
vegar er jafnljóst að fáir njóta
líklegra meiri samúðar heldur en
þessi nemandi sem féll fyrir hlut-
kestinu. En samúðin er sennilega
lítil sárabót þegar menn hafa lagt
á sig ómælt erfiði og mikla vinnu
í mörg ár, hafa staðist prófið sem
að var stefnt og verða síðan að
sætta sig við að allt er unnið fyrir
gíg með þessum hætti. Þess vegna
hljóta menn að spyrja hvort ekki
þurfi í öllum reglum að vera ákveð-
inn sveigjanleiki og varla getur það
talist goðgá að hléypa einum nem-
andanum til viðbótar í gegn eitt
árið. Varla er það árlegur viðburður
að kringumstæður sem þessar komi
upp í tannlæknadeild Háskólans.
Víkverji vill því taka undir með for-
ystugrein Morgunblaðsins um að
yfírvöld Háskólans láti málið til sín
taka og sýni að þar ráði ekki eintóm
steinhjörtu ríkjum.
XXX
Iðulega er fjargviðrast yfir þjón-
ustunni í íslenska bankakerfinu,
þótt talsvert hafi þó úr því dregið
í seinnr tíð, því að óneitanlega hefur
aukin samkeppni í starfsemi banka
hér á landi komið fram í batnandi
þjónustu.
Og greinilegt er að þjónusta
* íslenskra banka er engan veginn
alvond, ef hún er borin saman við
það sem sum stærri þjóðfélög en
okkar mega búa við. Kunningi
Víkverja hélt til að mynda nýlega
til náms í þekktri háskólaborg á
austurströnd Bandaríkjanna. í
Bandaríkjunum háttar hins vegar
svo til í bankakerfinu, að þar starfa
bankar ekki á landsvísu, líkt og
hér, heldur er starfsemi þeirra
bundin við fylkin. Þar eru því víða
margir og oft fremur litlir bankar
að beijast um hituna, og þjónustan
sem þeir veita af fremur skornum
skámmti.
Alltént þótti kunningja Víkverja
með ólíkindum að hann væri kom-
inn í höfuðvígi samkeppninnar og
markaðslögmálanna þegar hann fór
að kljást við bankakerfið í nágrenn-
inu og sagðist ekki hafa átt að venj-
ast annarri eins sveitamennsku héð-
an að heiman.
Þessi maður hafði leigt sér íbúð
og þurfti nú að fara m.a. að standa
skil á orku- og símareikningum.
Hann fékk sér líka greiðslukort og
bankareikning eins og vera ber, og
nú vildi hann fara að nota bankann
sinn til að þurfa ekki að gera sér
sérstakt erindi til olíufélagsins þar
sem hann fékk eldsneytið til upphit-
unar eða símafélagsins þar sem
hann var í viðskiptum. Þá upp-
götvaði hann sér til undrunar að
bandarískir bankamenn þekktu
ekki til gírógreiðslna til þessara
nota. Hann lét hins vegar gott heita
og óskaði þá eftir því að olíufélagið
og símafélagið fengju að senda
reikningana á hann til bankans og
þar væru greiðslumar teknar út af
reikningnum hans eða greiðslukort-
inu.
Þá fékk hann að vita að þetta
væri heldur ekki þekkt á þessum
slóðum og lætur maðurinn sér nú
fátt finnast um bandaríska banka-
þjónustu.
XXX
essi sami kunningi Víkveija lét
hins vegar betur af þjónust
símafélagsins sem hann skiptir við.
Þegar hann pantaði símann hjá fé-
laginu, fékk hann að vita að tiltek-
inn öag á tilteknum tíma yrði
síminn hans tengdur. Þetta stóðst
upp á mínútu. Það sem kom honum
hins vegar mest á óvart að fáeinum
klukkustundum síðar var hringt frá
símafélaginu. Erindið var það eitt
að kanna hvort allt væri ekki með
þeim hætti sem um var samið og
að bjóða hann velkominn í við-
skiptamannahóp þessa símafélags.
Vinur Víkveija minntist þess
ekki að hafa fengið svona trakter-
.ingar hjá Pósti og síma..