Morgunblaðið - 19.02.1988, Blaðsíða 44

44

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. FEBRÚAR 1988
Guðlaug Helga-
dóttir - Minning
Fœdd 9. nóvember 1913
Dáin 8. febrúar 1988
Hún Lauga tengdamóðir mín er
horfín. Fráfall hennar bar að á
mjög sviplegan hátt, svo erfitt er
að átta sig á því. Hún andaðist á
Landspítalanum 8. febrúar sl. eftir
stutta legu. Guðlaug fæddist 9.
nóvember 1913 á Laugavegi 72,
Reykjavík, dóttir hjónanna Helga
Guðmundssonar og Eyrúnar Helga-
dóttur. Guðlaug ólst upp f Reykjavík
til sex ára aldurs, en fluttist þá
með foreldrum sínum til Vest-
mannaeyjat Hún og fjölskylda
hennar flytjast búferlum til
Reykjavíkur árið 1930. Skömmu
síðar giftist hún eftirlifandi eigin-
manni sfnum, Ragnari Eifassyni,
sem var lengi afgreiðslumaður hjá
Steindóri og eignuðust þau tvær
dætur, Hönnu sem er gift undirrit-
uðum og Guðlaugu.
Fundum okkar Laugu bar fyrst
saman fyrir tæpum flörutíu árum,
var ég þá í sjötta bekk Menntaskól-
ans í Reykjavík og við Hanna ung
og ástfangin. Aldrei gleymi ég
stundunum sem við áttum saman í
^eidhúsinu á Rauðarárstfgnum, var
mikið spjallað og rætt um aila
heima og geima. Lauga var sérstök
kona á mörgum sviðum og margt
til Iista lagt, mjög söngelsk og góð
söngkona, söng hún í kirkjukór
Fríkirkjusafnaðarins undir stjóm
Sigurðar ísólfssonar í tíu ár.
Handavinna hennar var með ein-
dæmum eins og margir hér í bæ
þekkja, enda sýnir allt hennar heim-
ili, bæði í Hátúni 8 og sumarbústað-
urinn í Sléttuhlíð, hve listfeng hún
var á þessum sviðum. Lauga var
sérstök húsmóðir og eiginkona, var.
hún stoð og stytta Ragnars tengda-
föður míns í gegnum árin og ein-
kenndist samband þeirra af ást og
kærleika alla tíð. Samstarf þeirra
var einstakt og ber Sléttuhlfðin því
vitni, áttu þau þar margar góðar
stundir, mikið um heimsóknir og
nutu margir góðs af gestrisni
Laugu. Er fráfall hennar mikill
missir fyrir Ragnar og bið ég Guð
að gefa honum styrk í þessari sorg.
Lauga var sérstök móðir, það geta
dætur hennar best um vitnað, þær
lærðu svo margt af mömmu sinni,
alltaf gátu þær komið til hennar
með sín vandamál, fengið styrk og
góð ráð. Þó að við Hanna höfum
verið búsett erlendis árum saman,
var samband hennar við móður sína
sérstakt, nú er ekki mamma í Há-
túni lengur og getur enginn fyllt
það skarð og söknuðurinn er mik-
iil. Ég veit og treysti að Guð muni
gefa systrunum styrk á þessum
erfíðu tímum. Lauga var sérstök
amma og langamma. Barnabömin
eru sex og missa þau mikils að
hafa ekki lengur ömmu f Hátúni
að fara til, alltaf var amma tilbúin
að hjálpa með alla hluti og ráð-
leggja, ávallt svo létt og hughrey-
standi, full af ást og kærleika.
Ekkert var það til sem þau gátu
ekki sagt ömmu, bænir hennar
fylgdu þeim alltaf, enda Lauga
bænakona og trú hennar á frelsara
vom Jesúm Krist sönn. Bama-
bamabömin eru enn aðeins tvö og
búsett erlendis, en hún lifði að sjá
þau og var gott samband og kær-
leikur þeirra á milli.
Að lokum vil ég nefna að Lauga
var sérstök tengdamóðir, var hún
mér sérstaklega góð alla tfð og aldr-
ei varð okkur sundurorða og mun
ég ævinlega minnast þeirra stunda
er við áttum saman. Lauga er horf-
in, þó aðeins úr þessu lífí, eins og
við sem frelsuð emm vitum, og inn
í annað líf sem mun betra er, sam-
anber Filippíbréfíð 1:23: „Mig lang-
ar til að fara héðan og vera með
Kristi, því að það væri miklu betra."
Svo huggun mín er sú að ég veit
að ég á eftir að hitta Laugu aftur
hressa og káta, hvert tár af augum
þerrað, enginn dauði, hvorki harm-
ur né kvöl er framar til.
Blessuð sé minning hennar ætfð.
Árni S. Jónsson
í dag verður lögð til hinstu hvílu
ástkær móðursystir mín, Guðlaug
Helgadóttir eða Lauga eins og hún
var kölluð. Mig langar að minnast
hennar með nokkmm orðum.
Margs er að minnast, margra
ánægjustunda fyrir litla stúlku,
síðar ungrar konu, síðar móður.
Lauga var gift Ragnari Elíassyni,
hinum mesta sómamanni og átti
með honum tvær dætur, þær Hönnu
og Guðlaugu (Lullu). Það er ekki
hægt að minnast Laugu án þess
að þau séu nefnd í sama orðinu
Lauga og Raggi, svo samhent vom
þau, og Raggi minn á nú erfiðar
stundir að sjá á bak Laugu.
Hanna, dóttir Laugu, fluttist til
Kanada ^ árið 1964 með manni
sínum, Áma Jónssyni, og þremur
bömum, Lindu, Jóni Bimi og Ragn-
ari. Eftir að þau fóm vestur varð
samband okkar Laugu nánara, því
að Linda, elsta bamabamið, var
tveimur ámm yngri en ég. Lauga
sá trúlega margt sameiginlegt með
okkur Lindu, svo sem bömin okk-
ar, og þá er ég komin að því, sem
ég vil sérstaklega þakka henni fyr-
ir. Mínum bömum hefur hún reynst
alveg sérstaklega vel. Oft er talað
um ferðimar í Sléttuhlfðina, þar
sem Lauga og Raggi hafa byggt
sér yndislegan sælureit.
Þá er ekki hægt að minnast
Laugu án þess að tala um handa-
vinnuna hennar, en heimili þeirra
ber henni fagurt vitni. Að annarri
handavinnu ólastaðri verð ég að
minnast hér á „kóngateppin“, en
það em teppi, sem hún saumaði og
gaf öllum karlmönnum í fjölskyld-
unni, og fékk elsti sonur minn að
njóta þess í fermingargjöf.
Þar sem ég er einkabam foreldra
minna (Fjóla móðir mín og Hulda
em tvíburasystur Laugu), þá er
ekki mikið talað um systur ájnínu
heimili, en Lauga gekk aldrei undir
öðm nafni en Lauga systir. Og mér
er minnisstætt, þegar ég og maður-
inn minn fómm á aðfangadag til
þeirra Laugu og Ragga með yngstu
bömin okkar tvö, þá settu þau upp
sérstakan englasvip um leið og
dyrabjöllunni var hringt. Lauga
hafði svo góð áhrif á þau, þau vom
svo miklar persónur í hennar augum
og hjá þeim fann ég það, sem Lauga
hafði alltaf verið mér.
Elsku Raggi minn, Hanna, Ámi
og böm, Lulla og dætur. Söknuður
ykkar er sár en minningin um góða
konu og móður lifír. Innilegustu
samúðarkveðjur frá okkur Sigga
og bömunum.
Erna Björasdóttir
Þegar við stöndum frammi fyrir
dauðanum verðum við áþreifanlega
vör við hversu lítið áform og ráð
okkar mannanna mega sín. í slíkum
aðstæðum sjáum við glöggt hve
smá við emm. Við verðum ráðþrota
og megnum ekkert.
Almætti Guðs verður okkur þá
hugleiknara, því Guð er sá, sem
öllu ræður. Hann hefur bæði líf
okkar og dauða í hendi sér. Þessa
miklu smæð mannsins vomm vð
systumar minntar á nú fyrir
skömmu. Elskuleg amma okkar,
Guðlaug Helgadóttir, veiktist
skyndilega, og á örfáum dögum
hafði hún kvatt þennan heim.
Áform okkar höfðu verið önnur.
Við höfðum gert ráð fyrir að fá að
hafa ömmu hjá okkur töluvert leng-
ur. Hún bar aldurinn vel — var
mjög em þrátt fyrir sín 74 ár. Höfð-
um við oft á orði, að amma gæti
svo sannarlega verið 10 ámm jmgri
en hún var. En dauðinn kom þegar
síst skyldi, þar sem við alls ekki
áttum von á honum.
Amma var afskaplega glaðleg
kona, létt í lund með glampa í aug-
unum, geislandi af lífskrafti. Per-
sónuleiki hennar var mjög sterkur,
og hafði hún mikil og mótandi áhrif
á okkur allar. Það sem einkenndi
ömmu þó fyrst og fremst var hin
ómælda hjartahlýja, sem hún átti
gnótt af. Kærleikurinn var alla tíð
hennar leiðarljós. Láf hennar var
PVRAMID
heildverslun,
Auðbrekku 21,
sími 641300.
Af því að hámarksárangur næst með
samvinnu fagmanns og viðskiptavinar.
Við erum kannski ekki stærstir en við
erum bestir.
Af hverju er Nexxus aðeins notað á
ársny rti stofum?
msmmw.
Kynning fyrir hársnyrtifólk verðurí Holidaylnn í Sigtúni
21. febrúarkl. 15. 00 og mánudaginn 22. febrúarkl.
10.00 og 14.00. Á Akureyri íHótel KEA þriðjudaginn
23. febrúarkl. 20.00. Verið velkomin.
gjöf Guðs til okkar, sem áttum
hana að. Og sú gjöf er okkur dýr-
mæt.
Amma lét sig varða allt, er okkur
viðkom, og skipti engu hvort það
var í stóru eða smáu. Hún sinnti
bæði andlegum sem líkamlegum
þörfum okkar. Alltaf var gott að
koma í heimsókn til ömmu og afa.
Þar stóð ætíð vel á. Úti við dyr kom
amma á móti okkur fagnandi með
bros á vör. Og við fundum vel, að
hjá henni vorum við sannarlega
velkomnar. í öllum veislunum, sem
hún hélt fyrir okkur, svignuðu borð-
in undan kræsingunum. En svo vel
var tekið til matar síns, að nánast
ekkert var eftir á borðinu, þegar
upp var staðið. Og þá var amma
ánægð. Síðan voru máiin rædd. Við
veltum öllum hlutum fyrir okkur.
Amma sjálf var hrókur alls fagnað-
ar í þeim umræðum.
Oft sagði hún okkur frá bernsku
sinni og hinni hörðu lífsbaráttu, sem
menn þurftu þá að heyja. Frásögur
hennar voru mjög lifandi og
skemmtilegar og biðum við ætíð
spenntar eftir framhaldinu líkast
því sem um framhaldssögu væri að
ræða.
Einnig hafði amma þann hæfí-
leika að geta setið og bara hlustað.
Hlustað á það, sem okkur lá á
hjarta hverju sinni. Því hún var
afskaplega næm fyrir þörfum okk-
ar. Það var sama hvort við lögðum
fram fyrir hana flókin málefni,
gleðiefni eða önnur mál. Hún hafði
þá ávallt styrk til að gefa, ráð und-
ir hveiju rifí og ósjaldan sýndi hún
okkur fram á nýjar og betri leiðir.
Hún var hreinskiptin, ráðlagði okk-
ur af hreinum hug og tók þátt í
allri gleði okkar og sorg. Hún gaf
okkur af sjálfri sér. — Var gef-
andi, en ekki þiggjandi. Þess vegna
var svo gott að tala við ömmu.
Oft kallaði hún okkur til sín, rétti
okkur gjafír við hin ýmsu tæki-
færi. Þessar gjafír hafði hún yfír-
leitt alltaf sjálf unnið. En handa-
vinna hennar var með eindæmum
falleg, og piýða margar útsaumað-
ar myndir veggina heima hjá ömmu
og afa. Að geta gefíð veitti ömmu
mikla lifsfyllingu. í þessu sambandi
var ekki spurt um hve hátt peninga-
legt gildi gjöfin hafði heldur skipti
kærleikurinn sem bjó að baki mestu
máli. Það voru ekki eingöngu við
fjölskyldumeðlimimir, sem nutum
þessara fallegu gjafa hennar, held-
ur fjölmargir aðrir ættingjar og vin-
ir.
Bemskuminningamar leita á
hugann. Við minnumst allra sunnu-
daganna, er við vorum puntaðar í
sparifötin og haldið var í síðdegis-
kaffí til ömmu og afa. Og ekki má
gleyma þeim stundum, er við feng-
um að dvelja næturlangt. Þá leyfði
amma okkur að velja bæði kjóla,
sloppa og skartgripi — þannig að
við gætum lagað okkur til og „leik-
ið fínar frúr“. Amma geymdi á
ákveðnum stað tvö box er við litum
hýru auga. Þar hafði hún rauðan
kóngabijóstsykur, er hún stakk upp
í litlu munnana sína. Síðan hefíir
kóngabijóstsykurinn verið hafður í
hávegum.
Amma og afi áttu sér sælureit.
Þau reistu sér sumarbústað, sem
er staðsettur í Sléttuhlíð ofan við
Hafnaifyörð. Þar undu þau sér löng-
um stundum. Gróðursettu tré, rækt-
uðu jörðina og nutu þess að vera
saman í náttúrunni. Sumarbústaða-
landið tók stakkaskiptum í höndum
þeirra. Og þótti okkur orðið kofí,
er amma nefndi sumarbústaðinn í
upphafi, nánast óviðeigandi. Kofínn
var eftir mikla vinnu orðinn að höll.
Margar góðar stundir áttum við
í Sléttuhlíðinni og geymum við þær
minningar ásamt öllum öðrum í
hjörtum okkar.
„En nú varir trú, von og kærleik-
ur, þetta þrennt, en þeirra er kær-
leikurinn mestur."
Þessi orð koma ósjálfrátt upp í
huga okkar, er við hugsum um
ömmu og íhugum lífshlaup hennar.
Hún átti bjargfasta trú á Jesúm
Krist, sem er kærleikurinn og benti
okkur á hann. Amma var bænheit,
og dag hvem lagði hún okkur og
alla fjölskyldu sfna nær og fjær
fram fyrir Drottin sinn og frelsara.
Hann var hennar stoð og styrkur í
lífínu og til hans leitaði hún með
allt. Dauðinn var fyrir ömmu hvorki