Morgunblaðið - 23.02.1988, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. FEBRÚAR 1988
15
GRAFALVARLEG FERÐ
UM TÍMANN - í GAMNI
Leikfélag Kópavogs frumsýndi í
Félagsheimili Kópavogs:
Svört sólskin eftir Jón Hjartar-
son.
Tónlist: Gunnar Reynir Sveinsson.
Leikmynd: Gylfi Gíslason.
Búningar: Helga Harðardóttir og
Katrín Anna Lund.
Ljósameistarar: Lárus Björnsson
og Egill Arnason.
Leikstjóri: Ragnheiður Tryggva-
dóttir.
Leikfélag Kópavogs getur nú
fagnað merkum áfanga, félagsheim-
ilið er nú að mestu fullbúið og sýning-
in á Svörtum sólskinum væntanlega
vígslusýning. Þar er vandað vel í
áhorfendasal, sviðið rúmgott að sjá
og vonandi er aðbúnaður leikara
baksviðs jafnágætur. Á laugardags-
kvötdið ríkti hin mesta eftirvænting
enda stóð þá fyrir dyrum fyrsta sýn-
ingin þama í háa herrans tíð, eftir
að leikfélagið hefur verið á hrak-
hólum ellegar leitað í Hjáleiguna.
Jón Hjartarson mun hafa samið
Svört sólskin sérstaklega fyrir leik-
félagið og það var fært upp í fyrsta
sinni á norrænni leiklistarhátíð
áhugaleikfélaga vorið 1986. Síðan
hefur Jón Hjartarson greinilega gert
mjög miklar breytingar á verkinu,
aðallega virtist það vera á fyrri hlut-
anum.
Elskendumir Ólafur og Helga eru
komin á sviðið, þau langar til að
gera eitthvað magnað og skemmti-
legt og sýningarstjórinn birtist og
leiðir þau í allan sannleika um hvaða
möguleika þau geti haft. Þau geta
farið aftur í tímann og skoðað sög-
una, Ólafur gæti fengið að verða
riddari ef hann kærir sig um, nú eða
skæruliði. Eða afbrotamaður á
tímum móðuharðindanna. Þau gera
tilraunir með þetta allt saman og í
samræmi við það birtast fimm völvur
snarlega, blæjuskrýddar furðuverur
og útskýra fyrir Ólafí og Sigríði
hvemig að skuli staðið. Olafur er
þátttakandi í ævintýrinu — ef þetta
er ævintýri og ekki bláköld alvara.
Helga aftur á móti er höfð í hlut-
verki þess sem fylgist með og þó að
hún fari að taka þátt í völvudansin-
um, verður hlutlaus afstaða hennar
til þess, að það er ekki á hreinu hvað
er hér á ferðinni. Er þetta sem sagt
grín, ferð um tímann eða hvað? Það
Ólafur „riddari“ og Helga. Fjalar
Sigurðarson og Jóhanna Páls-
dóttir í hlutverkum sfntun.
fannst mér eins og höfundur hefði
ekki alveg á hreinu.
í seinni hlutanum erum við komin
inn í framtíðina og Ólafúr er á Stofn-
uninni, þar sem allt er dauðhreinsað
og hryllilegt, þar er skipulagður
tíminn út í æsar. Tími til að „gleðj-
ast“, tími til að borða, sem felst í
því að sjúga vel hollustuvökva upp
úr pappafemu . . . og svo fram-
vegis. Ólafi lízt ekki meira en svo á
blikuna, kannski er hann kominn of
langt inn í þennan furðuheim, að
hann losnar ekki. Bætir ekki úr skák,
þegar gamla frúin birtist. Hún hefur
verið þaraa æði lengi, en gengur
ekki sem bezt að aðlaga sig og með-
al annars hefur hún ekki losnað al-
veg við tilfinningar og ástríður. Það
er alveg grafalvarlegt mál.
Skynja má, að höfundur hefur til-
finningu fyrir sviði og alls konar
uppákomum, sem gæða verkið lífi.
ÁJcveðin spaugsemi í hugmyndum
skilar sér betur í þessari gerð leikrits-
ins. Vegna þess tvískinnungs sem
áður er minnzt á og höfundur hefur
ekki á hreinu, hvers konar verk hann
er að skrifa, er óhjákvæmilegt að
áhorfandi sé líka í vafa. Svo fremi
verkið veki nægan áhuga.
Fjalar Sigurðsson fer með hlutverk
Ólafs og stendur sig nokkuð vel, því
að hlutverkið er á mörkum þess að
vera ævintýri, grilla, alvara. Sé höf-
undi ekki alveg ljóst hver Ólafur er,
má varla ætla að Fjalari sé það. Jó-
hanna_ Pálsdóttir er Helga, fylgdar-
mær Óiafs, og leikur af fullmiklum
tilþrífum, þar sem það á ekki við og
öfugt. Þetta verður þó að skrifast
hjá leikstjóra. Baldur Hólmgeirsson
er sýningarstjórinn, sem er kannski
kostuleg fígúra, kannski draugur.
Kannski er hann sýningarstjóri.
Leikstjóri hefði mátt sinna framsögn
hans betur. Völvumar sveifluðu sér
af fimi og staðsetningar eru yfirleitt
í góðu lagi. Sólrún Yngvadóttir var
frúin og þarf lítið að hafa fyrir til
að vekja kátínu.
Leikmyndin sýnist mér vera notuð
óbreytt eða svo til og Gylfi Gíslason
hefur unnið hugnanlegasta verk.
Ljósum er vel beitt.
Leikstjóra og aðstandendum var
vel fagnað og bæjarstjómin líklega
öll mætt á svæðinu, sem var við
hæfi, og færði formanni Leikfélags
Kópavogs blóm í lokin.

samdi þátturinn, sá hægi, er að
hluta til „ekta“ Mozart, en allt verk-
ið þykir samt vera of sundurlaust
að slíkt geti verið unnið af Mozart.
Það er hins vegar að Mozart getur
þess í bréfi til föður síns, frá 5.
apríl árið 1778, að hann ætli sér
að búa til samleiks-sinfóníu, er þar
segin „Ég ætla að semja sinfonia
concertante fyrir flautu, Welding;
obo, Ramm; hom, Punto; og fag-
ott, Ritter". Ekki em til aðrar heim-
ildir fyrir þessu verki, hvorkí er
varðar flutning eða handrit. Það
handrit sem fannst seint á 19. öld,
er, ef það er þá eftir Mozart, umrit-
un fyrir óbó og klarinett og líklega
þá affært með ýmsum hætti, því í
raun er fráleitt að segja þetta vera
sinfónískt verk.
Hvað sem þessu líður var flutn-
ingur einleikaranna mjög góður, en
spennulaus, sem trúlega er viðhorf
stjómandans til Mozarts. Það brá
hins vegar til hins betra í síðustu
verkum tónleikanna enda var
stjómandinn þar auðheyrilega vel
heima. Árið 1907 hafði Kodaly dval-
ið nokkra mánuði í París og kom
heim til Ungveijalands með það
nýjasta eftir Debussy og sýndi vini
sínum Bartók. Ásamt því að stúd-
era Reger hafði Debussy mikil áhrif
á Bartók, svo sem vel má heyra á
ýmsum fallegum blæbrigðum í
Tveimur Myndum op. 10, er Bartók
samdi árið 1910.
Síðasta verkið, Dansar frá Gal-
anta eftir Kodaly, var hressilega
flutt og eins og fyrr segir var auð-
heyrt að stjómadinn var þama öll-
um hnútum kunnugur.
KLARINETT- OG
PÍANÓLEIKUR
Tónlist
Jón Ásgeirsson
Píanóleikarinn Alain Raes og
klarinettuleikarinn Claude
Faucomprez léku saman í Norræna
húsinu sl. laugardag og fluttu tón-
verk eftir Burgmúller, Weber, Deb-
ussy, Niels Gade og Poulenc. Raes
og Faucomprez eru feikna góðir
tónlistarmenn og flutningur þeirra
allur mjög góður en samt bestur í
Rapsódíunni eftir Debussy og Són-
ötu eftir Poulenc.
Fyrsta verkið, Duo, op. 15, er
eftir Norbert Burgmúller, er dó
aðeins 26 ára, 1836. Schuman reit
í eftirmælum um þennan snilling
að síðan Schubert dó fyrir aldur
fram, hafi ekkert jafn sorglegt skeð
og dauði Burgmúllers. Eftir hann
liggja margvíslegar tónsmíðar, sem,
þrátt fyrir ýmsa galla, eru ótvírætt
vitni um mikla hæfileika og kunn-
áttu, enda átti hann að baki nám
hjá Spohhr og Hauptmánn, auk
þess að læra hjá föður sínum, sem
var mikilhæfur tónlistarmaður.
Grand Duo eftir Weber er uppá-
hald allra klarinettuleikara og var
það leikið af Raes og Faucomprez
með ógnarlegum hraða og helst til
of miklum fyrirgangi.
Eftir hlé var svo fantasía eftir
N.W. Gade, sem var samstarfsmað-
ur Mendelssohns og einn fárra nor-
rænna tónlistarmanna er náði
heimsfrægð, bæði sem tónskáld og
þó sérstaklega sem hljómsveitar-
stjóri. Fantasían er ekta rómantískt
verk, ekki stórbrotið í gerð en það
var nýnæmi í að heyra þetta verk,
svo og Dúóinn eftir Burgmúller.
Trúiega hafa þessi verk ekki verið
leikin hér á landi, eftir því sem
undirritaður telur sig muna.
Alain Raes og Claude Faucompez
eru feikna góðir tónlistarmenn og
leggja áherslu á skarpar andstæður
f styrk og blæ, en ýkja þó stundum
um of, þannig að athygli áheyrenda
beinist að leiktækni þeirra fremur
en tónlistinni, sérstaklega hjá
píanóleik^ranum, sem á stundum
„stal senunni".
REIKNIVÉLAR
telefaxtæki
ÖRBYLGiUOFNAR
geislaspilarar
UÓSRITUNARVELAR
MYNDBANDSTÆKI
búðarkassar
Glæsileg karlmannaföt
dökkröndótt o.fl. litir.
Klassísk snið og snið fyrir yngri menn. .
Verð kr. 5.500,-, 8.900,- og 9.900,-
Terylenebuxurkr. 1.195,-, 1.395,-, 1.595,-og
1.795,- teryl./ull/stretch.
Gallabuxur kr. 790,-, 850,- og 875,- sandþvegnar.
Flauelsbuxur kr. 795,-
A ndrés,
Skólavörðustíg 22a,
sími 18250.
FEBRUAR-TILBOÐ

'vv
HITACHIHLJÓMTÆKJASETT
með geislaspilara ogfjarstýringu „ meiriháttar “

KRINGLUNNI
’MT &£
RÖNNING
heimilistæki
JI-SIMI (91)685868
Aðeins 8 cm. hæð
gerir þær að
fyrirferðarminnstu viftum
á markaðnum.
Fást í fimm litum
og með 3ja ára ábyrgö,
blástur út eöa í
gegnum kolsíu.
Tilboðsverð 7.914 —
mmj^^mmmÆJÆmm^^^mj^ím
XL
LÆKJARGATA 22. HAFNARFIRÐI. SÍMI 50022
* STAÐGREIÐSLUVERÐ