Morgunblaðið - 30.04.1988, Blaðsíða 52

Morgunblaðið - 30.04.1988, Blaðsíða 52
52 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. APRÍL 1988 Minning: Andrés Magnússon 'bóndi, Vatnsdal Fæddur 6. maí 1912 Dáinn 20. aprO 1988 í dag, 30. apríl, verður jarðsung- inn frá Breiðabólstaðarkirkju í Fljótshlíð tengdafaðir minn, Andrés Magnússon bóndi, Vatnsdal. Hann lést á heimili sínu að kvöldi 20. aprfl sl. eftir stutta sjúkdómslegu og kom sú harmafregn okkur öllum mjög á óvart, þótt hann nýlega * hafi greinst með sjúkdóm þann, sem bar hann ofurliði á svo skömmum tfma. En það er ekki á valdi okkar mannanna hvenær kallið kemur, og það er. alltaf erfitt að sætta sig við slíkar staðreyndir, ekki síst, þegar tekið er tillit til þess, að Andrés var alla tíð mjög heilsuhraustur, eða allt fram að síðustu páskum að hann kenndi þeirra meina er hann varð að lúta í lægra haldi fyrir. Andrés fæddist í Hvítanesi í V-Landeyjum 6. maí 1912. Foreldr- ar hans voru Dýrfínna Gísladóttir frá Seljavöllum undir Austur-Eyja- fjöllum og Magnús Andrésson frá Hemlu í'V-Landeyjum. Hann ólst upp f foreldrahúsum, lengst af í Ytri-Hól í V-Landeyjum í hópi sex systkina sinna. Eftir fráfall Andrés- ar eru á lífi tvær systur hans, Gfslfna og Guðleif. Jafnframt því að sinna bústörfum á heimili for- eldra sinna fór hann til sjós margar vertíðir, eins og margur ungur maðurinn gerði í þá daga ýmist til Vestmannaeyja eða Grindavíkur. Þótti pláss hans ætíð vel skipað og var eftirsóttur sjómaður. 5. júlí 1935 kvænist Andrés eftir- Jifandi eiginkonu sinni, Þorgerði Guðrúnu Sveinsdóttur, mikilli dugn- aðar- og sómakonu. Þorgerður er dóttir hjónanna Matthildar Einars- dóttur og Sveins Guðmundssonar er bjuggu í Vík í Mýrdal, en frá tveggja ára aldri ólst hún upp hjá Sigurveigu Sveinsdóttur og Hall- grími Brynjólfssyni ömmubróður sínum á Felli í Mýrdal. Sama ár hófu þau búskap að Ytri-Hól og bjuggu þar í sambýli við foreldra Andrésar í 14 ár, en þá fluttu þau að Norður-Fíflholtshjáleigu í sömu sveit. Dvöl þeirra þar var ekki löng, eða 2 ár. Vorið 1948 flytja þau að Vatnsdal í Fljótshlíð og hafa búið þar til þessa dags eða í 40 ár. Andrési og Þorgerði varð þrettán bama auðið. Ellefu eru nú á lffi. Böm þeirra eru: Dýrfínna Ósk, lést 9. júní 1965 aðeins 32 ára. Hún var gift Kristjáni Jónssyni og áttu þau 8 böm og bjuggu á Hellu. Kjart- an, var giftur Unni Björk Halldórs- dóttur sem lést 12. febrúar 1965. Kjartan býr í Reykjavík og á 2 böm. Magnús, var giftur Ingu Þórs Yngvadóttur. Hún lést 23. febrúar 1986. Þau áttu 4 böm. Magnús býr í Reykjavík. Elvar, hann er ein- hleypur og hefur búið með foreldr- um sínum í Vatnsdal. Sveinn, giftur Auði Karlsdóttur. Þau eiga 3 böm og búa í Reykjavík. Sigurður, giftur Svanhvíti Guðmundsdóttur. Þau eiga 2 böm og búa í Hafnarfirði. Ólafur, giftur Ólafíu Sveinsdóttur og eiga þau 4 böm og búa í Húsa- garði, Landsveit. Sigurleif, gift Sig- urði Gíslasyni. Þau eiga 3 böm og búa í Hafnarfirði. Guðríður, gift Eiríki Ágústssyni. Þau eiga 3 böm og búa í Álfhólshjáleigu, V-Land- eyjum. Viðar, lést sólarhrings- gamall 26. apríl 1947. Matthildur, gift Dofra Eysteinssyni. Þau eiga 2 böm og búa á Hvolsvelli. Elísa- bet, gift Tryggva Ingólfssyni. Þau eiga 3 böm og búa á Hvolsvelli. Þormar, giftur Sigurlínu Óskars- dóttur. Þau eiga 3 böm og búa á Hvolsvelli. Bamabömin eru nú orð- in þrjátíu og sjö og bamabamaböm- in tuttugu og níu. Eftir þessa upptalningu má sjá, að í nógu hefur verið að snúast á heimilinu og vinnudagar oft verið langir, því ekki var þægindunum fyrir að fara til að létta störf eins og tíðkast í dag. En með samstillt- um huga og sameiginlegum ásetn- ingi hefur Andrési og Þorgerði tek- ist að koma til manns stórum bama- hópi, og geta litið stolt yfir lífsstarf sitt. Veit ég að Andrés leit á böm sín sem sinn fjársjóð, enda allt hans lífsstarf helgað þeim og hvergi af sér dregið til að sjá þeim farborða. Hann fór §ölda vertíða til sjós eftir að hann hóf búskap og þá til Vest- mannaeyja og Grindavíkur eins og hann hafði áður gert, til að afla fanga fýrir stórt heimili. Má geta nærri að ekki hafí alltaf verið auð- velt að yfirgefa konu og mörg böm svo mánuðum skipti. En lífsbarátt- an var hörð í þá daga og þau Andr- és og Þorgerður eru af þeirri kyn- slóð, sem alin var upp við þau skil- yrði að lífsstarfið snerist fyrst og fremst um að hafa nóg að borða og til þess þurfti að vinna hörðum höndum, annað var fjarlægur draumur. Það var þvf ekki nýtt fyr- ir þeim að þurfa að hafa fyrir lífinu og sjálfsbjargarviðleitni þeirra rík og metnaður til að vera ekki öðrum háður var þeim báðum í blóð borinn. En þótt barnalán þeirra hafí ver- ið mikið, hafa þau þurft að sjá á eftir tveim bömum sínum og tveim tengdadætrum yfír móðuna miklu. 1947 misstu þau son sinn sólar- hringsgamlan, sem hlaut nafnið yiðar, og 9. júní 1965 lést Dýrfinna Ósk frá sjö ungum bömum aðeins 32 ára en Dýrfinna og Kristján höfðu áður misst dreng 1955, og einnig 1965 lést tengdadóttir Andr- ésar og Þorgerðar, Unnur Björk, aðeins 24 ára. Og nú fyrir aðeins tveimur árum eða 23. febrúar 1986 lést Inga Þórs tengdadóttir þeirra eftir erfiða sjúkdómslegu aðeins 44 ára. Þessir atburðir allir, höfðu mikil áhrif á Andrés og skildu eftir mikinn söknuð, sem hann bar af miklum hetjuskap. En þrátt fyrir þessi áföll var Andrés ákaflega þakklátur forsjóninni fyrir það, hve böm hans hafa annars verið heil- brigð og hve mörg þeirra hafa kom- ist til fullorðinsára. Einnig fannst Andrési ómetanlegt hve hinn stóri systkinahópur er samhentur, hvort sem er í gleði eða sorg. Ekki get ég skrifað um Andrés í Vatnsdal án þess að minnast á hesta. Honum þótti ákaflega gaman að góðum hestum, enda átti hann margan góðan gæðinginn. Var Andrés alltaf vel ríðandi og átti yfirleitt mikið af hestum. Hann hafði mjög glöggt auga fyrir hæfi- leikum hrossa og átti hann ágætt hrossakyn. En hann hafði ekki bara auga fyrir hæfileikum þeirra, líka var hann óvenju laginn að temja hesta og laða fram hæfileika þeirra. Held ég að þar hafí í senn notið sín hið mikla tilfinninganæmi sem Andrés bjó yfír og hin eðlislæga lagni hans. í þau 18 ár sem ég þekkti Andr- és í Vatnsdal, bar aldrei skugga á okkar samskipti, enda tók hann slíku ástfóstri við sín tengdaböm að hann ann þeim engu síður en sínum eigin. Hann var í eðli sínu hógvær, en fastur fyrir ef svo bar undir og fylgdi fast fram sinni sann- færingu ef því var að skipta, en lét sanngimina ávallt sitja í fyrirrúmi. Og það var stutt í glensið þegar það átti við, og á ég margar góðar minningar frá eldhúsborðinu í Vatnsdal, þar sem Andrés var hrók- ur alls fagnaðar. Hann undi sér hvað best þegar bömin, tengda- bömin og bamabömin komu í heim- sókn. Þær stundir voru honum mik- ils virði og um það þurfti hann ekki að tjá sig með orðum, brosið og hlýtt handtak hans sögðu meira. Nú í vor eru liðin rétt 40 ár sjðan Andrés og Þorgerður fluttu að Vatnsdal. Þar hafa þau unað sér og hvergi liðið betur en í faðmi fj'all- anna, sem þau hafa bundið svo mikla tryggð við. Með þeim hefur sonur þeirra Elvar búið og verið þeim hin styrka stoð og öryggi þeg- ar aldurinn hefur færst yfír og verð- ur honum seint fullþakkað fyrir það. Andrés og Gerða, eins og við köllum hana alltaf, lifðu í hamingju- sömu hjónabandi í tæp 53 ár og voru afskaplega samhent hjón og er því harmur Þorgerðar mikill við fráfall Andrésar. Um Andrés mætti rita langt mál, því lífshlaup hans hefur verið með þeim hætti og hann hefur lifað tímana tvenna. Eg veit hins vegar, að hann var þannig gerður að hann kærði sig ekki um að vera í sviðsljósinu. Ég ætla því ekki að lengja þessi fátæklegu orð mín öllu meira, en það er ótal margs að minnast sem ekki er skráð hér, og þær minningar eru allar á sama veg og eiga eftir að ylja hjartaræt- umar er ég minnist Ándrésar. Ég vil votta tengdamóður minni alla mína samúð og bið góðan guð að styrkja hana í sinni miklu sorg og einnig systkinunum, tengdabömun- um, bamabömunum og bama- bamabömunum sem sárt sakna ástkærs föður, tengdaföður, afa og langafa. Ég vil að endingu þakka tengdaföður mínum fyrir alla þá alúð sem hann hefur sýnt bæði mér og íjölskyldu minni þessi ár og söknum þess að fá ekki að njóta hans lengur. En við huggum okkur við góðar minningar og eins það að hann skyldi fá að stíga sín síðustu spor heima í Vatnsdal, því það var heit ósk hans að fá að enda sitt lífshlaup í Dalnum sem hann unni svo mjög. Enn vér skulum skilja skaparans að vilja, hver fer heim til sín. Lát oss aftur langa, lífsins Herra; að ganga hingað heim til þín. Og þótt vér ei hittumst hér, gef oss fund á gleðistundu, Guð, í ríki þínu. (V. Briem) Með þessum ljóðlínum kveðjum við Andrés hinstu kveðju, ég og kær dóttir hans og bömin okkar. Hvíli hann í friði og hafi þökk fyrir allt og allt. Tryggvi Ingólfsson Minning: Einar G. Tómas son, Auðsholti Fæddur 6. september 1912 Dáinn 25. mars 1988 Úr Tunguhverfinu þar sem ég ólst upp sést þegar bjart er yfir Auðsholt út við sjóndeildarhringinn. ÞesSi bær hafði í hugum okkar nokkra sérstöðu. Þar var margbýli og um árabil dvaldi hjá okkur Vigdís Jónsdóttir ekkja eftir Bjama Jónsson bónda í Austurbænum, má nærri geta að mannlífíð í Auðsholti bæri oft á góma. Um þetta leyti voru þeir Vesturbæjarbræður Tóm- assynir orðnir fulltíða og hver öðr- um meiri mannskapsmenn. Einar var einn af þeim. Síðan var það árviss viðburður og eitt af því sem boðaði sumarkomuna, þegar Auðs- holtsreksturinn rann upp Hvítár- holtsbakkana, en Auðsholt hefur frá fomu fari átt upprekstur á Hrunamannaafrétt og bændur þar gert þar sín fjallskil. Einar var haust eftir haust fjallmaður og fór 'á.undum í fleiri en eina leit á hausti og var eins og einn vinur hans sagði mér nýlega vinsæll fjallmaður. Til þess að vera það þarf fjallmaðurinn að vera úrræðagóður, ósérhlífinn, áræðinn og vel ríðandi og ekki spill- ir að geta tekið þátt í þeim gleð- skap, sem stundum er efnt til f náttstað. Ennfremur þarf oft að segja nýgræðingum til og leiðbeina. Alla þessa eðliskosti hafði Einar til að bera og hafði að ég held, einstak- lega gott lag á bömum og ungling- um, enda sóst eftir því að koma bömum til þeirra hjóna. Margir af þessum unglingum hafa bundist heimilinu tryggðaböndum og hygg ég að segja megi úm Einar eins og Snorri sagði um Erling jarl Skjálgs- son á Sola um samskipti hans við sína menn: Öllum kom hann þeim til nokkurs þroska. Þegar við hjón settumst að hér í Laugarási þekkti kona mín engan og ég fáa náið. Fljótlega hófust samskipti við þá Auðsholtsbræður, en þá bjuggu þeir félagsbúi Tómas (látinn 1974) og Einar. Urðum við þess brátt áskynja að þar var okkur vel tekið, af mikilli hlýju og hugul- semi. Er þess nú Ijúft að minnast. Þann 8. desember 1950 kvæntist Einar eftirlifandi konu sinni, Ragn- heiði Guðmundsdóttur frá Innri- Hjarðardal í Önundarfírði. Þau eignuðust 4 böm er upp komust, tvær dætur og tvo syni. Bamaböm- in em orðin 7. Dreng á öðru ári misstu þau. Þau hjón voru samhent í búskapnum og Einar var allra manna best verki farinn. Hann vann oft útífrá og á yngri áruni við sjó- róðra. Þótti ævinlega vel fyrir séð, ef Einar var búinn að taka að sér verk, enda var það fjarri honum að kasta til þess höndunum, sem hon- um var trúað fyrir. Fyrir sex árum lenti Einar í stór- um uppskurði og náði aldrei fullri heilsu eftir það. Voru síðustu miss- erin honum erfið en Ragnheiður annaðist hann af einstakri nær- fæmi og fómfýsi, og má með sanni segja, að hún dugði honum best, þegar hann þurfti mest á að halda. Útför hans var gerð frá Skál- holtskirkju í fögm veðri að við- stöddu fjölmenni á laugardaginn fyrir páska. Ragnheiði og bömum hans og öðrum áðstandendum sendi ég inni- legar samúðarkveðjur. Gunnl. Skúlason Guðrún Júlíus- dóttir - Minning Fædd 6. maí 1913 Dáin 21. apríl 1988 Tilvera okkar er undarlegt ferðalag við erum gestir og Hótel okkar er jörðin. Einir fara og aðrir koma í dag þvi alltaf bætast nýir hópar í skörðin. En þó eru ýmsir, sem láta sér lynda það að lifa úti í homi, óáreittir og spakir, því það er svo misjafnt, sem mennimir leita að, og misjafn tilgangurinn, sem fyrir þeim vakir. (Tómas Guðm.) í dag er til moldar borin föður- systir mín, Guðrún Júlíusdóttir á Húsavík, eða Gunna Júll eins og ég kallaði hana alla tíð. Guðrún var dóttir hjónanna Helgu Eggertsdóttur og Andrésar Júlíusar Sigfússonar, bátasmiðs á Húsavík. Með fátæklegum orðum langar mig að kveðja hana. Þakka henni allt það sem hún og lífsforunautur hennar, Jóhannes Helgason, ættað- ur frá Broddanesi í Strandasýslu, gerðu okkur hjónunum og bömum okkar tveimur gott í gegnum árin. Alltaf var dásamlegt að heimsækja þau á Álfhóli 3, sem ekki var ósjald- an gert yfir sumarmánuðina, flest þau ár sem liðin eru frá því ég flutti frá Húsavík. Áður en við viss- um af var búið að drekkhlaða veisluborð og fyrir alla muni áttum við að gera cllu skil. Guðrúnu og Jóhannesi varð ekki bama auðið, en þess í stað tóku þau að sér og ólu upp systurdóttur Guðrúnar, stúlku að nafni Sigurveig Jónas- dóttir, sem missti móður sína ung- bam að aldri. Með þessum fáu orðum votta ég og fjölskylda mín Jóhannesi, Sigur- veigu og fjölskyldu hennar okkar dýpstu sarnúðarkveðjur. Megi Gunna frænka hvíla í friði. Blessuð sé minning hennar. Hörður Sveinsson og fjölskylda, Kópavogi.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.