Morgunblaðið - 06.05.1988, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 6. MAÍ 1988
45
Minning:
Jón Einarsson
frá Hafnarfirði
Fæddur 21. júlí 1900
Dáinn 29. apríl 1988
Hinn 29. apríl sl. andaðist á
sjúkradeild Hrafnistu í Hafnarfirði
í hárri elli Jón Einarsson verkamað-
ur. Með honum er eftirminnilegur
og góður maður genginn, sem allir
munu sakna, er honum kynntust
og með honum voru.
Jón fæddist 21. júlí árið 1900 í
Stykkishólmi. og voru foreldrar
hans hjónin Olöf Jónsdóttir og Ein-
ar Jónsson. Jón ólst upp á Snæfells- -
nesi og dvaldi þar á ýmsum stöðum,
þar til að leið hans og fóstru hans
Ragnheiðar lá suður til Hafnar-
íjarðar, en þangað komu þau í
kringum 1920. Þar stundaði hann
almenna verkamannavinnu, eftir
því sem hana var að fá, meðal ann-
ars í íshúsi Hafnarfjarðar og
síðustu starfsárin í Sædýrasafninu.
Auk þess vann hann um árabil við
búið á Vatnsenda hjá Lárusi Hjalte-
sted, frá þeim tíma átti Jón góðar
minningar.
Jón Einarsson var mörgum góð-
um kostum búinn, svo sem góðri
greind, næmri og hárfínni kímni-
gáfu. Bókhneigður var hann með
afbrigðum og naut í ríkum mæli
að lesa höfuðskáld okkar, og gaman
var að heyra hann fara með fleyg
orð og hendingar úr verkum þeirra,
sem hann endurtók gjaman og
hnykkti þá betru á í hið síðara. Vel
er þekkt eftirfarandi setning úr
góðri bók, sem Jón mat mikils og
tók heilshugar undir í orði og verki.
„111 meðferð á skepnum ber vott
um grimmt og guðlaust hjarta."
Vandfundinn mun sá maður, sem
náð hefur jafn góðu og innilegu
sambandi við dýr og Jón Einarsson.
Hann umgekkst þau aldrei sem
skynlausar skepnur heldur gædd
viti go tilfinningum, enda urðu þau
dýr, sem hann gegndi, öll vinir hans.
Þetta sást hvað best, ef komið var
suður í Sædýrasafn, þar sem hann
vann um skeið. Það var ánægjulegt
að heyra hvemig hann talaði við
dýrin og sjá þau fagna honum. Eitt
sinn er Jón kom aftur til vinnu
sinnar, eftir nokkura daga lasleika,
fagnaði ljónynjan honum með því
að leggja hramminn af mikilli varúð
jrfir öxl hans eins og hún vildi
segja, „gaman er nú að sjá þig aft-
ur gamli vinur".
Síðla árs 1973 átti Jón í hús-
næðiserfiðleikum og kom hann þá
inn á heimili okkar og var þar heim-
ilisfastur í nær 4 ár. Það er alltaf
ávinningur að kynnast nánar manni
eins og Jóni og fyrir það erum við
öll j)akklát.
í nóvember árið 1977 var Jón
svo lánsamur að komast sem vist-
maður á Hrafnistu í Hafnarfirði,
þar sem hann dvaldi við mjög góða
umönnun og aðbúnað, sem hann
þakkaði af alúð.
Einn er hver á vegi
þó með öðrum fari,
einn í áfanga
þó með öðrum sé,
einn um lífsreynslu
einn um minningar
enginn veit annars hug.
Samt er í samfylgd
sumra manna
andblær friðar
án yfirlætis,
áhrif góðvildar,
inntak hamingju
þeim er njóta nær.
(Höf. Guðmundur Böðvarsson)
Fjölskyldan Bólstað
Ég fann hjá mér mikla þörf að
kveðja með nokkrum orðum gamlan
og góðan vin og samstarfsmann um
árabil. Sjálfrátt eða ósjálfrátt tengj-
umst við vináttuböndum við aðeins
örfáa af öllum þeim aragrúa fólks
sem við eigum samneyti við á langri
lífsleið. Það er kannski viðhorfið til
lífs og leiks sem miklu ræður.
Nokkur aldursmunur kom ekki í
veg fyrir nána vináttu. Viðhorfið
til lífsins bauð oft upp á margar
samræðustundir hvort sem á dag-
skrá var pólitík, bækur eða ljóð,
yfir kaffibolla eða glasi af eðalvíni
á góðri stund.
Á kveðjustundinni kemur f hug-
ann hversu misjafna nærveru menn
hafa. Góða nærveru oft og mörgum
sinnum vil ég þakka.
Þó Jón Einarsson hefði mjög litla
skólagöngu að baki var hann ótrú-
Hildur, frænka mín og góð vin-
kona, lést í Landspítalanum,
fimmtudagsmorguninn 28. apríl.
Hún var búin að vera mikið veik
af og til í 2 ár. Hún stóð sig svo
vel allan tímann, gat gert að gamni
sínu, og var alltaf svo gott að tala
við hana, hún var alltaf svo hlýleg,
og góður vinur vina sinna. En allan
tímann var maður að vona að bat-
inn kæmi, en sú von brást. Nú'er
þrautum hennar lokið, og hún kom-
in í ljósið bjarta, þangað sem kær-
leikann og góðleikann er að finna.
Mér finnst erfítt að sætta mig
við og skilja, að Hildur mín sé ekki
lega víðlesinn og fróður. Bijóstvitið
og eðlisgreindin var sérlega góð.
Ljóð og þjóðlegur fróðleikur voru
hans áhugamál, og ekki sakaði að
taka í spil þegar svo bar undir.
Jón Einarsson var fæddur í
Stykkishólmi 20. júlí árið 1900 en
hann fór ungur maður að heiman
í atvinnuleit. Hann vann á ýmsum
stöðum til sveita en kom til Hafnar-
ijarðar um 1920 og vann þar verka-
mannavinnu á ýmsum stöðum. Jón
var eftirsóttur starfsmaður því
hann var hraustur til vinnu og verk-
laginn. Hið ljúfa og hljóðláta við-
mót gerði hann vinsælan af starfs-
félögum og vinnuveitendum. Jón
gætti þess vel að ekki væri hægt
að setja út á störfin. Það er gjaman
sagt um slíka menn að þeir séu af
gamla skólanum, þegar þeir eru
samviskusamir í hvívetna. Vinnu-
lúnar hendur og veðurbarið andlit
báru merki um mikið og langt starf
að baki.
Það var sérstætt í fari Jóns Ein-
arssonar að hann gerði aldrei kröf-
ur sjálfum sér til handa. Honum
fannst nógir aðrir um að gera kröf-
ur með miklum hávaða. Steytingar
og upphrópanir féllu ekki að skap-
gerð Jóns Einarssonar. Það var
aldrei lagt illt til nokkurs manns.
Jón kvæntist aldrei en bjó ætíð
einn á ýmsum stöðum og oftast við
gott atlæti húsráðenda því við nán-
lengur hér, nú er ekki lengur hægt
að hringja til hennar, og spjalla við
hana, við vorum búnar að ráðgera
að gera svo margt í sumar, fara í
ferðalög, við ætluðum í Stykkishólm
til Dóru systur og í Tjaldanes, til
Ástu frænku, og hlökkuðum mikið
til, en eitt veit ég, að Hildur verður
efst í huga mínum þegar ég fer í
þessi ferðalög, og ég mun sakna
hennar mikið. Mig langar að þakka
læknum og hjúkrunarfólki á deild
11A í Landspítalanum, fyrir alla
þeirra hjálp og góðmennsku í garð
Hildar.
Ég votta bömum, tengdabömum
ari kynni féll hann flestum vel í geð
því fólk fann til hinnar góðu nær-
veru.
Best naut Jón sín í þröngum
hópi vina við sögur og ljóð. Þá kom
fram kímni og frásagnarhæfíleiki
sem of fáum er gefínn. Jón hafði
af miklu að miðla í fróðleik. Glettni
skein úr augum við hveija frásögn.
Jón var heilsuhraustur maður
með afbrigðum þar til á efri ámm
en þá rak hvert áfallið annað og
síðustu árin vom erfið. Hann hafði
oft á orði hversu mikla umhyggju
hann nyti á Hrafnistu í Hafnarfírði
en þar lést hann 29. apríl sl. Hann
var þreyttur en sáttur þegar að
endalokum dró. Sjálfur fannst hon-
um hæfilegt að kveðja.
Ég þekki fáa samferðarmenn
sem svo sáttir hafa mnnið sitt
æviskeið og árekstralítið við aðra
menn. Ef fleiri, æðri sem lægri,
væm búnir hæfileikum Jóns Einars-
sonar í starfi og í samskiptum við
aðra menn, væri heimurinn betri.
Þegar þessi aldni heiðursmaður
er kvaddur situr ljúf minning eftir,
skrýtnar sögur og gamansamar, og
ótal kviðlingar frá góðum stundum.
Við hjónin og bömin söknum góðs
vinar.
Það er ljúft að geta góðs sam-
ferðarmanns á kveðjustund. Guð
blessi minningu Jóns Einarssonar.
Jón Kr. Gunnarsson
og bamabömum innilega samúð,
og bið góðan guð að gefa þeim
styrk.
Megi elsku Hildur hvfla í friði.
Maja Sigurðar
Hildur Ö. Eggerts-
dóttír - Minning
GOODYEAR
Grand Prix S Radial
SUMARDEKK
AGOODYEAR
KEMST EG HEIM
m
LEIÐANDI I VEROLD 1A KNIEROUNAR HJOIBARDA
_____________HF
Laugavegi 170 172 Simi 695500
PRISMA