Morgunblaðið - 22.05.1988, Blaðsíða 43

43
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. MAÍ 1988

daga femTsi^St * 11 °£ 18
ígae^a °8
bestu sólarströnd s? U með á
• Muncí,, Dd sPanar
--- UDdu að Panta stray(

Hver er að dómi æðsta góður,
hver er hér smár og hver er stór?
I hveiju strái er himingróður,
í hveijum dropa reginsjór.
(Einar Benediktsson)
Það var kalt fyrir norðan land
vorið 1949. Tré voru ekki laufguð
um miðjan júní. Veturinn hafði leikið
ýmsa grátt. Akureyrarveikin, sem
svo var nefnd, hafði geisað, skólinn
góði, MA, verið lokaður um skeið og
margir orðið fyrir áföllum.
Þetta kalda vor, að liðnum löngum
vetri, skildust leiðir okkar sem höfð-
um fylgst að nokkur ár og notið leið-
sagnar hinna bestu manna. Leiðir
skildust, og þó fundum við ef til vill
St þá að við áttum í rauninni hlut-
i hvert í öðru, hvar sem við fær-
um yrðu skólaárin björtu og heiðu
hluti af okkur. Við vorum mótuð af
sömu reynslu, sama umhverfí og
sama tíma. Hugblær þessara ára
myndi fylgja okkur til lokadagsins
mikla.
Nú hefur einn úr þessum hópi
kvatt. Ljúfur drengur er genginn,
júníorinn horfinn sýn um sinn. Guð-
mundur Jónsson frá Kaldbak hefur
axlað sín skinn og haldið á vit feðra
sinna.
Ævi Guðmundar Jónssonar rann
að ýmsu leyti eftir öðrum farvegum
en þeim sem flest bekkjarsystkini
hans þræddu. Hann kvæntist ekki
og þvf varð amstur dægra hans og
hrynjandi áranna með nokkuð öðrum
hætti en hinna. Þó féll hann jafnan
vel inn í hópinn og naut sín par oft
með ágætum. Kannski varðveittu fá
okkar betur en hann minningamar
um „die alte Burchenherrlichkeit".
Hann var enn ungur stúdent í anda
þegar hann féll í valinn. Óþreyjan
sem einkennir æskuárin, eftirvænt-
ingin, draumurinn; allt þetta bjó í
sál hans og sinni meðan fomir vinir
gerðust „gráir og gamlir". Og þó var
hann ef til vill meiri alvömmaður en
okkur grunaði. Kannski nísti sárs-
Minning:
Guðmundur Jóns-
son frá Kaldbak
Fæddur 22. apríl 1927
Dáinn 10. maí 1988
Guðmundur Jónsson frá Kaldbak
er látinn 61 árs að aldri. Kynni okk-
ar hófust fyrir rúmum 30 ámm, _er
ég kom til starfa hjá Flugfélagi ís-
lands, þar sem hann starfaði sem
bókari í rúm tuttugu ár og síðar hjá
Flugleiðum eftir stofnun þess félags.
Það er margs að minnast frá liðn-
um samverustundum og margar
myndir liðinna daga em skýrar, þar
sem Guðmundur var með, því svo
sterkur persónuleiki var hann og
litríkur að eftir var tekið. Guðmund-
ur var meðalmaður á hæð, grann-
vaxinn og nettur, sviphreinn en ein-
beittur, snöggur í fasi, en með virðu-
legt grátt hár. Hann gat verið í senn
blíðlyndur og hastur og þurftum við
samstarfsmenn hans og vinir oft að
spá í blæbrigðaríka framkomu hans
til þess að komast að því hvað raun-
vemlega bjó undir. Hann hafði inn-
sæi í mannlegt eðli og sterkmótaða
lífssýn, en mjög viðkvæman og nærri
brothættan innri mann, sem hann
reyndi oft að leyna, og þá gjaman
með því að nota áfengi sem deyfíngu
eða hvata, allt eftir þvi sem honum
fannst eiga við. Gat hann verið hrók-
ur alls fagnaðar og farið á kostum
á góðum stundum, en stundum
fannst honum þetta vera sem fjötur
og fannst þá leikurinn vera ójafn,
en átti erfitt með að láta í minni
pokann, því skaphöfn hans stefndi
til sigurs í hverri þraut.
Hann var uppalinn að Kaldbak við
Húsavík í stómm systkinahópi og
var hann mjög stoltur af uppmna
sínum og talaði oft um flölskyldu
sína af mikilli hlýju, systur og bræð-
ur, sem reyndust honum sannir vinir
og söknuðurinn vegna systurinnar
ungu, sem fórst í flugslysi í Héðins-
firði.
Hann hafði einstakt dálæti á böm-
um og þegar hann kom í heimsókn
vildi hann allt gefa bömunum, ekk-
ert sem hann átti var of gott fyrir
þau, fyrir allt þetta ber að þakka að
leiðarlokum.
Við fyrrverandi samstarfsmenn
Guðmundar þökkum í dag samfylgd-
ina og sendum ættingjum og vinum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Snorrason
auki vegna glataðra tækifæra þv
fastar þeim mun glaðara sem brosii
var. Ef til vill var stolt hans aldre
augljósara en þegar þungir skugga
vanmetakenndar byrgðu alla sýn
Má vera að banagrunurinn og geig
urinn hafi nagað rætur lífstres nan
þegar hann nló sem hæst. Á eng
ljóði hafði hann meiri mætur en fei
hendum frænda síns um bikarinn:
„Bak við mig bíður dauðinn,
ber hann í hendi styrkri
hyldjúpan næturhimin
heiltan fullan af myrkri."
(Jóhann Siguijónsson)
Guðmundur Jónsson fetaði tíðui
tæpt einstigið milli þeirrar bölsýn;
sem eygir hvergi ljós, og glaðrar oj
geigalausrar truar á eilífa æsku sen
bíði langminnugra draumamanna:
„Og þó skal engum dýrðardraumi glatað
sem dreymdi þína önd.
í auðmýkt hjartans ennþá færðu ratað
í óska þinna lönd.
Því minningin um morguniandið bjarta
um myrka vegu lýsir þínu hjarta
í veröld þá sem ósýnileg er...“
(Tómas Guðmundsson)
í ljósi minninganna um morgun-
landið er Guðmundur frá Kalcfbak
kvaddur — og falipn þeim guði sem
sólina skóp.
Ólaí
TRYGGÐU GÆÐIN
-TAKTA KDDAK...
Jlafur Haukur Amason

•■:c;;V>'v'L
Sg 7, J,,;- j
aV"' ’ ■ JB/r JBBttf
'4 , J?æSp i ’ ÆBr JH Æ ÆBf Æ V : ****
IflÁ
0 Æ' iffF I

sq-?

---- —^ f v v--V_—i
9ðlbreytt
bySur aðems njiUstu og be6tu ^
gístmguna • Þrautreyndir
fararstjorap • Benidorm er ðrugfleía
staðurinn fyrir þig. ^
v; •.; •
Bb
SiilldllWl