Morgunblaðið - 31.12.1988, Síða 31

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. DESEMBER 1988
ÁRNI MATTHÍASSON
Ljósmynd/Benedikt Valsson
Að komast inn í Elysée-Mont-
martre, tónleikastað Sykurmol-
anna í París, um hábjartan daginn
var ekki eins mikið mál og ég
hafði haldið. Ég gekk beint inn í
tónleikasalinn þar sem fyrir voru
menn að koma upp græjunum
fyrir kvöldið. Sykurmolamir sjálfir
voru ekki mættir á staðinn svo
fljótlega kom til mín maður, þar
sem ég stóð þarna í myrkrinu, og
spurði hvað ég væri að gera þarna
og hvernig í ósköpunum ég hefði
komist inn. Ég sagðist vera
íslenskur blaðamaður í leit að
Sykurmolunum og að húsið hefði
hreinlega staðið opið þegar ég
kom þar að. Eftir smá hik ákvað
hann að gera ekkert veður út af
nærveru minni og leyfa mér að
bíða eftir að Sykurmolarnir kæmu,
en þeir voru væntanlegir á hverri
stundu. Það leið heldur ekki löng
stund þar til þeir komu askvað-
andi inn í salinn ásamt fylgdar-
liði, til að líta á staðinn og prófa
tækin fyrir kvöldið.
Það var uppselt á tónleika Syk-
urmolanna í París, en hið sama
hafði ekki verið upp á teningnum
kvöldið áður í Rúðuborg. Aðeins
tvöhundruð mahns. Platan „Life's
Too Good“ kom út í Frakklandi
aðeins tveimur mánuðum fyrir
tónleikaferðina og það væri rangt
að segja að hún hafi verið mikið
spiluð í frönsku útvarpi. Hún hefur
þó fengið jákvæða umfjöllun í
frönskum blöðum að því er ég
best veit. Viðtöl við hljómsveitina
birtust í tveimur tónlistartímarit-
um skömmu fyrir tónleikana og
daginn áður komst hún á forsiðu
eins af stærstu dagblöðum lands-
ins. Flennistór mynd af Björk og
Einari undir forsíðufrétt af verk-
föllum og „rokkararnir frá íslandi"
letrað í eitt hornið með rauðu.
Salurinn í Elysée-Montmartre
var orðinn troðfullur af fólki klukk-
an átta þegar upphitunarhljóm-
sveitin steig á sviðið. Sjálfir voru
Sykurmolarnir ekki mættir í húsið
fyrr en tæpum hálftíma áður en
þeir áttu að byrja að spila. Dálítið
stressuð yfir hversu sein þau
voru, en ótrúlega litið þó. Það
átti eftir að ákveða efnisskrá
kvöldsins og snurfusa sig. Björk
var i sömu gráu glansbuxunum
og fyrr um daginn sem hún sagð-
ist hafa keypt í hórubúð í Ham-
borg og rauðum kjól. En Einar fór
úr peysunni í svarta skyrtu og
setti á sig neon-græn axlabönd.
Upphitunarhljómsveitin hafði lok-
ið sér af, en utan úr salnum mátti
heyra blístur og klapp tónleika-
gesta, sem urðu að láta sér nægja
Johnny Halliday af bandi meðan
beðið var eftir að Sykurmolarnir
létu sjá sig. Klukkan níu, stundví-
slega, stigu þeir fram á sviðið.
Oþolinmóðir áheyrendur stillt-
ust fljótlega þegar byrjað var á
lagi með Karíusi og Baktusi, en
náðu sér aðeins þegar fyrstu takt-
arnir hófust í laginu „Bylting".
Frönsku tónleikagestirnir hættu
sér ekki út í trylltan dans, eins
og íslendingahópurinn sem fljót-
lega mátti þekkja úr ekki langt frá
sviðinu. Þeir voru komnir til að
hlusta og ekki síöur sjá og störðu
í forundran á Einar þegar hann
hreytti út úr sér svívirðingum
ýmist á ensku eða íslensku, á
milli laga.
Lög af plötunni og ný lög, sem
þó hafa heyrst oft á tónleikum
sveitarinnar undanfarna mánuði,
skipuðu jafnan sess á efnis-
skránni. Fyrri hlutinn var sunginn
á ensku, en svo var svissað yfir
í íslenskuna. Það virtist ekki skipta
Frakkana neinu máli á hvoru
tungumálinu textarnir voru bornir
fram. Náungi sem stóð við hliðina
á mér framan af tónleikunum
sagðist t.d. kunna ensku, en gerði
samt engan greinarmun á þvi að
þegar byrjað var að syngja á
íslensku. Hann var kominn til að
hluta á tónlistina, en ekki textana.
Þessi sami náungi trúði mér líka
fyrir því að hann væri hrifnari af
„þessari á hljómborðinu" en
söngkonunni. Eg spurði hann
hvort hún félli kannski betur inn
í ímyndina (frönsku). Hann sagði
kannski. Gráu glansbuxurnar hafa
kannski líka verið of stór biti að
kyngja. Frakkar eru agalega við-
kvæmir fyrir klæðaburði.
„Deus" og „Ammæli" voru
greinilega þau lög sem flestir
þekktu best. Þau einu sem undir-
rituð hefur heyrt spiluð í frönsku
útvarpi. En þó tónleikagestir væru
almennt stilltir, fyrir utan áður-
nefnda íslendinga sem slömmuðu
við litlar vinsældir þeirra sem
Ljósmynd/Benedikt Valsson
næst stóðu, og þá sem reyndu
að troða sér til að sjá betur svo
fílefldir verðir máttu hafa sig alla
við til að halda aftur af skrilnum,
voru Molarnir klappaðir hressi-
lega upp eftir að þeir hurfu af
sviðinu. Þeir birtust líka fljótlega
aftur og tóku „Heitt kjöt“ í ann-
arri útsetningu en fyrr um kvöldið.
„Veik í leikföng", sem fékk góðar
undirtektir og „Tekið í takt og
trega“, en þar með voru tónleik-
arnir líka á enda og vonlaust að
biðja um meira.
Þegar Sykurmolarnir komu tii
Parísar voru þau búin að vera
rúmar þrjár vikur á tónleikaferða-
lagi, en samt báru þau engin
merki þreytu. Þetta er líka síðasta
tónleikaferðin í bili, sagði Sig-
tryggur. Og ætlunin að halda sig
á Fróni fram á vorið. „Næsta plata
verður gefin út alls staðar á sama
tíma svo við þurfum ekki að halda
nema einn blaðamannafund.
Hvort sem hann verður í
Reykjavík, Moskvu eða einhvers
staðar annars staðar," sagði Sig-
tryggur. En hvað finnst hljóm-
sveitarmeðlimum um viðbrögð
áheyrenda eins og á tónleikunum
í París þar sem ekki er gott að
átta sig á hvort þeir eru ánægðir
eður ei? Og það er Sigtryggur
sem þarf að svara þessum spurn-
ingum. „Áheyrendur á tónleika-
ferð okkar um Bandarikin voru
svipaðir og þar skilaði það sér í
meiri sölu á plötunni eftir því sem
leið á ferðina. Svo útkoman var
ekki slæm þó ekki væri alltaf gott
að átta sig á viðbrögðum áheyr-
enda á tónleikunum sjálfum. Það
spilar líka kannski inn í að lögin
hljóma öðruvísi á tónleikum en á
plötunni. Enda er það ekki okkar
markmið að þau hljómi eins held-
ur viljum við nýta okkur hvern
miðil sem best."
Það er of snemmt að dæma
hverjar viðtökur Sykurmolamir
eiga eftir að fá i Frakklandi i nán-
ustu framtíð. Það er alveg öruggt
að þeir hafa þegar náð til ein-
hvers hóps, en hvort vinsældirnar
eiga eftir að verða almennar er
ekki gott að segja. Platan hefur
fengið góða dóma, en það hefur
líka verið talað um Sykurmolana
sem „nýjustu uppfinningu Breta
sem halda að enginn kunni að
spila almennilegt popp utan Bret-
lands". Sem mætti kannski
„þýða": „Hvað er svona merkilegt
við þessa Sykurmola?" En stað-
reyndin er sú að popptónlist
Frakka er ekki hátt skrifuð utan
heimalandsins. Allra síst í Bret-
landi. Svo líklega eru þeir bara
spældir. Greyin.
Margrét Elísabet Ólafsdóttir