Morgunblaðið - 12.05.1989, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. MAÍ 1989
39
Minning:
Guðný Þorsteins
dóttir kennari
Fædd 11. júlí 1934
Dáin 7. maí 1989
Agæt vinkona og samkennari,
Guðný Þorsteinsdóttir, verður til
moldar borin frá Ytri-Njarðvík í
dag.
Guðný veiktist í desember 1987
og allt frá þeim tíma átti hún í
harðri baráttu við þann sjúkdóm
sem leiddi hana til dauða 7. maí
sl. Löngu og erfiðu sjúkdómsstríði
er lokið. Guðný varð að lokum að
lúta í lægra háldi fyrir manninum
með ljáinn, langt um aldur fram.
Guðný Þorsteinsdóttir fæddist
11. júlí 1934 í Reykjavík. Hún var
næstyngst fimm systkina en þau
eru Egill, fæddur 1920 en hann
lést 1976, María, fædd 1924, látin
1988, Guðbrandur, fæddur 1928,
og Sigurður, fæddur 1936.
Foreldrar Guðnýjar voru hjónin
Þorsteinn G. Sigurðsson kennari og
Steinunn Guðbrandsdóttir húsmóð-
ir.
Guðný ólst upp í foreldrahúsum
í Reykjavík. Hún giftist Ingimundi
Eiríkssyni starfsmanni við slökkvi-
liðið á Keflavíkurflugvelli. Þau
eignuðust þijú böm, Helgu, Eirík
og Láru Maríu.
Þetta er aðeins þurr upptalning,
skýrsla um látna vinkonu og sam-
starfsmann.
Hún segir vitanlega fátt- um gerð
Guðnýjar og einkenni eða neitt það
sem geymist í minningunni um
Guðnýju sem persónu, en það er
þó það eina sem eftir situr er leiðir
skiljast.
Eg kynntist Guðnýju fyrst er ég
kom til starfa við Grunnskóla
Njarðvíkur árið 1983. En við kynnt-
umst fljótt og gátum rabbað saman
og bar þá margt á góma.
Guðný kenndi myndmennt við
skólann. Hún var listateiknari. Blý-
anturinn og litimir léku í höndum
hennar.
Guðný átti gott með að umgang-
ast böm og unglinga og hafði gam-
an af því. Auk kennslunnar kom
hún af stað mydlistarklúbbi við
skólann og sá um hann.
Árið 1983 missti hún son sinn,
Eirík, af slysförum og víst er um
það að Guðný varð aldrei söm eft-
ir. í fyrra missti hún systur sína,
Maríu, og var það annað áfallið á
skömmum tíma.
Við Guðný ræddum stundum um
sorgina og ég minnist þess að hún
velti þessum málum mikið fyrir sér.
Einhvem tíma vitnaði hún í Spá-
manninn eftir Kahlil Gibran en þar
segir m.a.: „Ég segi þér, sorgin og
gleðin ferðast saman að húsi þínu,
og þegar önnur situr við borð þitt,
sefur hin í rúmi þínu.“
Ég vona og trúi að ættingjar
Guðnýjar hugleiði þessi orð. Þeir
hafa misst mikið. Ég geri mér grein
fyrir þeirri tilfínningu, sem heltekur
hjartað og sálina, er sá tapast, sem
alls ekki má missa, þegar sá hverf-
ur sem gefíð hefur lífínu stóran
hluta af tilgangi sínum.
Dætmm Guðnýjar og bamabami
votta ég einlæga samúð mína og
alveg sérstaklega eftirlifandi eigin-
manni.
Loks vil ég þakka Guðnýju Þor-
steinsdóttur fyrir samfylgdina. Ég
veit að allt starfsfólk Grunnskóla
Njarðvíkur tekur heils hugar undir.
Við söknum góðs vinar og félaga.
Blessuð sé minning hennar.
Gylfí Guðmundsson
Mig langar að minnast vinkonu
minnar, Guðnýjar Þorsteinsdóttur,
með nokkram orðum, en hún verður
jarðsett frá Ytri-Njarðvíkurkirkju í
dag.
Ég kynntist Guðnýju fyrst í sam-
tökum, sem hafa mannrækt á
stefnuskrá sinni og bundust við þar
þeim tryggðarböndum sem héldust
æ síðan. Ekkert mannlegt var vin-
konu minni óviðkomandi og var hún
sérlega velviljug náunga sínum og
fór ég ekki varhluta af því.
Guðný var falleg kona sem hafði
gaman af að vera vel til fara. Hún
var mjög næm og hafði tilfinningu
fyrir fólki og heimspekilegar vanga-
veltur voru stór hluti af tilvera
'hennar..
Þau vora ekki svo fá skiptin, sem
hún minnti mig á hvemig „hefðar-
konur“ haga sér og halda sér til,
því hún var listræn og hafði auga
fyrir því fallega og skemmtilega í
lifinu. Það var því ósjaldan sem
niðurdregin sál var „dubbuð upp“
utan sem innan fyrir hennar tilstilli
og áður en varði var „hefðarkonan"
til í allri sinni dýrð.
Guðný hafði létta og skemmti-
lega kímnigáfu og oft hlógum við
eins og við væram ekki degi eldri
en sextán. Það var þessi bamslega
einlægni í henni sem alltaf heillaði
mig og dró mig að henni.
Það má því svo sannarlega segja
að það vora tvær „hefðarkonur"
sem nutu lífsins saman á henni
Ítalíu í fyrra er hún bauð mér með
sér í vikuferð og svo mánuðurinn
okkar saman í „Bláa lóninu".
Fyrir eyrum mér ómar enn klingj-
andi hlátur hennar þegar við fórum
báðar í fyrsta skipti í hestakerra í
steikjandi sól í fjarlægu landi. Ekki
var alltaf sumar og það kom að því
að haustaði hjá henni, er hún veikt-
ist af þeim sjúkdómi sem sigraði
að lokum. Hún háði veikindastríð
sitt full af eldmóði og baráttuvilja
og eygði hið ómögulega og var
dugleg að skrifa sjálfri sér hvatn-
ingarorð sem hún límdi á rúmstokk-
inn sinn. Þau vora líka mörg símtöl-
in sem við áttum þar sem hún deildi
þessari reynslu með mér og er mér
ómetanlegt.
Minningin um Gyðnýju mun
ávallt skipa stóran sess í huga
mínum og ég veit að hún fær góðar
móttökur handan við móðuna
miklu.
Elsku Ingi, Helga og Lára ég bið
góðan Guð að styrkja ykkur á þess-
um erfiðu tímamótum í lífí ykkar.
Blessuð sé minning Guðnýjar
Þorsteinsdóttur.
Selma Gunnhildur
í dag, föstudag, 12. maí, er til
moldar borin frá Ytri-Njarðvíkur-
kirkju Guðný Þorsteinsdóttir hús-
móðir og kennari. Guðný fæddist
þann 11. júlí 1934 í Reykjavík og
voru foreldrar hennar Þorsteinn G.
Sigurðsson kennari, kenndur við
Stijúgsá í Eyjafírði, og kona hans,
Steinunn Guðbrandsdóttir úr
Ólafsvík. Guðný var næstyngst
fímm systkina, en þau era: Egill
tollvörður, látin fyrir nokkrum
áram, María húsmóðir í Innri-
Njarðvík, en hún lést síðastliðið
sumar, Guðbrandur, gjaldkeri og
bókhaldari, og Sigurður, starfsmað-
ur Fríhafnarinnar í Leifsstöð.
Heimili Þorsteins og Steinunnar
var heimili hlýju og bamelsku. Um
kvöld var lesið fyrir börnin eða
höfð uppi skemmtan innan heimilis
með spilum og leikjum eins og gerð-
ist áður en fjölmiðlar tóku við því
hlutverki.
Guðný óx upp í góðu yfírlæti hjá
foreldram sínum og gekk í gagn-
fræðaskóla og hneigðist til að
teikna. Guðný er af þeirri kynslóð
sem annarsvegar sá hið gamla ís-
land deyja og hið nýja verða til,
kemur til minnis þegar það er stríð
og hermenn í landi, næg atvinna
og Iífskjör mjög að batna, vex upp
í heimi væntinga og vona, heimi
þar sem allt er mögulegt og ný
gildi era að verða til.
Á unglingsáram sínum var
Guðný um sumur hjá systur sinni,
Maríu í Keflavík, en 1950 flytur
María í Innri-Njarðvík þar sem
Hákon eiginmaður Maríu átti hlut-
deild í vélsmiðju. Var Guðý þá um
sumarið hjá systur sinni og kynnist
þá eftirlifandi manni sínum, Ingi-
mundi Eiríkssyni, sem þá vann í
Vélsmiðju Njarðvíkur, og felldu þau
hugi saman.
Ingimundur fæddist 2. desember
1931 á Seyðisfírði, sonur hjónanna
Eiríks Ingimundarsonar og Lárettu
Magnhildar Bjömsdóttur, sem þá
bjuggu í Narfakoti í Innri-Njarðvík.
Systur Ingimundar era Helga og
Minning:
Haukur Davíðsson
Fæddur 15. apríl 1903
Dáinn 4. maí 1989
Haukur Davíðsson, bifreiðastjóri,
Skúlagötu 56, Reykjavík, andaðist
í Landspítalanum að kvöldi 4. maí
sl. Jarðarför hans verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag.
Haukur Davíðsson fæddist að
Grýtu í Eyjafirði og voru foreldrar
hans hjónin Anna Þorleifsdóttir og
Davíð Jónasson, sem þá bjuggu að
Grýtu, en fluttu síðar í Daðagerði,
þar sem hann ólst upp. Haukur
eignaðist fimm systkini, tvo bræður
og þijár systur, og era þijú þeirra
á lífi.
Haukur ólst upp hjá foreldram
sínum en fór snemma að vinna fyr-
ir sér eins og títt var hjá unglingum
í þá daga. Hann vann fyrst land-
búnaðarstörf, var m.a. lengi vinnu-
maður að Munkaþverá í Eyjafirði,
en fluttist síðan til Akureyrar, þar
sem hann starfaði um tíma á Hótel
Goðafossi, en gerðist svo bifreiða-
stjóri hjá Kristjáni Kristjánssyni á
Akureyri, en árið 1930 flytur hann
til ísafjarðar. Þar kvænist hann
eftirlifandi konu sinni, Kristínu
Bjamadóttur frá ísafírði, 26. apríl
1931. Þau þjón eiga eina dóttur,
Auði, sem gift er Birni Kristjáns-
syni, verslunarmanni.
Á árinu 1939 flytja þau frá
ísafirði til Reykjavíkur og þar hefur
heimili þeirra staðið síðan. Lengst
af hafa þau búið í íbúð sinni á
Skúlagötu 56, í um það bil fjóra
áratugi. í Reykjavík stundaði Hauk-
ur bifreiðaakstur meðan heilsa og
kraftar leyfðu. Hann var lang-
ferðabílstjóri og stundaði síðan
leiguakstur, fyrst hjá Steindóri í
nokkur ár og seinna á eigin bíl,
allt þar til er hann hætti aldraður
maður. í starfí sínu var hann sam-
viskusamur og áreiðanlegur. Hann
var viðfelldinn við viðskiptamenn
sína og samstarfsmenn, en gat þó
svarað fyrir sig þegar á hann var
sótt og lét þá ekki hlut sinn fyrir
neinum. í daglegri umgengni var
hann einstaklega prúður og léttur
maður, alltaf glaðlegur og sá hinar
björtu hliðar lífsins, enda var hann
lengst af heilsugóður þar til á allra
síðustu áram er heilsu hans tók að
hraka. Þrátt fyrir heilsuleysi hans
á síðustu áram hélt hann glaðlyndi
sínu og jákvæðu viðhorfi til lífsins
með sínu elskulega hugarfari. Það
er óhætt að fullyrða að Haukur
Davíðsson var drengur góður í þess
orðs fyllstu merkingu.
Ég kynntist Hauki Davíðssyni er
ég var aðeins 10 ára að aldri er
hann kvæntist systur minni,
Kristínu, og þau hófíi búskap sinn
á ísafirði. Kynni okkar hafa því
verið löng og ég met þau mikils.
Ég minnist þess ekki nú að leiðar-
lokum, að okkur hafi nokkum tíma
orðið sundurorða. Ég minnist þess
heldur ekki að Haukur hafi ekki
alltaf átt góð samskipti og vináttu
við allt mitt fólk. Hann kom inn í
stóra fjölskyldu á ísafirði og kynnt-
ist þar miklum athöfnum og vinnu-
semi. Hann féll vel inn í fjölskyld-
una og honum var vel fagnað. Flest
af því fólki er nú horfíð yfir móð-
una miklu.
Ég lít oft til bal^a yfír fjjöragar
samræður í eldhúsinu í gamla hús-
inu heima á ísafirði, allt sem þar
gerðist í blíðu og stríðu, en þó sér-
staklega í blíðu. Það var gaman að
ri§a upp þá tíma og að rifja upp
þá hörðu lífsbaráttu sem háð var á
þessum árum, ekki í því eina húsi,
heldur jafnvel miklu frekar í öðram
húsum í þeim kaupstað sem og
annars staðar.
Þó að Haukur Davíðsson hafi
búið lengst af ævi sinnar í kaupstað
og í Reykjavík var alltaf eftir í
honum sveitamaðurinn að norðan,
hinn sanni íslenski sveitamaður með
þeim kostum og því lífsuppeldi sem
hann fékk og mér fannst alltaf
gaman að meta og vega þetta sanna
íslenska sveitamannaeðli, lundafar
hans í lífi og starfí. Hann fór vel
með allt sem hann aflaði og átti.
Hann var höfðingi heim að sækja
og ekki síður höfðingi þegar hann
vildi láta gott af sér leiða, en var
ekki fyrir að hampa því sem hann
gerði öðram gott, heldur hafði það
hjá sér og vildi ekki um það ræða.
Haukur var einn þeirra sem gerði
miklar kröfur til sjálfs sín, en minni
til annarra. Hann trúði á dugnað
og áræði einstaklingsins til dáða í
lífinu. Það fór því ekki á milli mála
hvaða þjóðmálastefnu hann tileink-
aði sér. Hann vildi skapa einstakl-
ingnum frelsi til athafna, en hann
vildi einnig og ekki síður tryggja
rétt þeirra sem minna máttu sín til
að lifa mannsæmandi lífi. Hann var
sannur maður, góður og hjartahlýr
og vildi verða öðram til gagns.
Hann hafði mikla ánægju af að
vera með bömum og fann ég það
ipjög vel þegar bamabömin mín
komu með okkur hjónunum til hans
og systur minnar.
Nú er komið að leiðarlokum.
Aldraður maður, sem missti heils-
una fyrir fáum árum, en lét engan
bilbug á sér fínna, er nú farinn
héðan. Ég sendi konu hans, dóttur,
tengdasyni, systkinum, sem og öðr-
um þeim sem hann gerst þekktu
innilegar samúðarkveðjur. Við
Kristín þökkum honum fyrir sam-
fylgdina, bömin okkar þakka hon-
um ekki síður fyrir hugulsemi og
innileik í hvert skipti sem fundum
okkar bar saman. Við söknum góðs
vinar, en eftir lifír björt og hlý minn-
ing um góðan dreng, um sannan
íslenskan mann, sem vann, lifði og
mat samstarfsmenn sína hvem og
eínn að verðleikum.
Guð blessi minningu hans. Þökk
fyrir allt og allt.
Matthías Bjamason
Svanfríður, báðar búsettar í Banda-
ríkjunum, en bræður hans era
Gunnbjörn, sem lést fyrir nokkrum
áram, Sveinn, slökkviliðsstjóri á
Keflavíkurflugvelli, en hann lést
1986, og Ástvaldur varaslökkviliðs-
stjóri á Keflavíkurflugvelli.
Ingimundur hóf störf í Vélsmiðju
Njarðvíkur 1945 og var þar í tíu
ár, var síðan vélstjóri í Hraðfrysti-
húsi Innri-Njarðvíkur til 1970 er
hann hóf störf hjá slökkviliðinu á
Keflavíkurflugvelli.
Þau Ingimundur og Guðný hófu
búskap í Innri-Njarðvík, fyrst sem
kærastupar og leigðu sér herbergi
í húsnæðisleysi þeirra tíma, síðan
fluttu þau í litla íbúð á Njarðvíkur-
braut 23 og hófu að byggja sér hús
að Njarðvíkurbraut 27.
Guðný teiknaði hús eins og hún
vildi og kom þar fram brot frá
þeirri húsagerð sem áður hafði
tíðkast eins og kom fram með kyn-
slóð þeirra Ingimundar og Guðnýj-
ar. En þangað fluttu þau 1960.
Þau Guðný og Ingimundur eign-
uðust þijú börn, Helgu Svanfríði
sem fæddist 1954, en hún á eina
dóttur með fyrram sambýlismanni
sínum, Rúnari Sigtryggssyni, sem
Bima heitir. Næstur kom Eiríkur,
fæddur 1963, en hann lést af slys-
föram 1983 um borð í mb. Gunn-
jóni. Yngst er Lára María fædd
1971.
Guðný starfaði fyrst í frystihús-
inu en síðar í versluninni Innri í
Njarðvík um árabil en var heima-
vinnandi síðar. Mikill samgangur
var á milli heimilis Guðnýjar og
Maríu systur hennar sem bjó á
Njarðvíkurbraut 23 og síðar 19 og
gengu böm þeirra á milli eins og
um stórt heimili væri að ræða.
Steinunn móðir Guðnýjar fluttist
til Maríu dóttur sinnar og var því
sín síðustu ár í nálægð dætra sinna
og mátti engin af annarri sjá.
Um eins árs skeið bjuggu þau
Ingimundur og Guðný í Karistad f
Svíþjóð þar sem Ingimundur rak
varahlutaverslun í samvinnu við
félaga sinn og vin, Grétar Hinriks-
son. En þau fluttust upp aftur og
Ingimundur tók við fyrri störfum
sínum hjá slökkviliðinu. Guðný hóf
störf sem teiknikennari við Grunn-
skóla Njarðvíkur 1981 og kenndi
til 1987 þar og líkaði vel. Þau Ingi-
mundur og Guðný fóra víða, bæði
um Evrópu og Bandaríkin þar sem
systur Ingimundar bjuggu og höfðu
sameiginlegan áhuga á ferðalögum.
Árið 1983 misstu þau son sinn
Eirík í hörmulegu slysi um borð í
mb. Gunnjóni og var þáð þeim og
systrum Eiríks og þeirra sem
þekktu mikið áfall. Á þeim tíma
reyndist Helga dóttir þeirra foreldr-
um sínum vel eins og endranær.
Síðla árs 1987 kenndi Guðý sér
meins og var komin með krabba-
mein, hún fór í uppskurð í byijun
janúar 1988 og þá meðferð síðan
sem fær var. Sjúkdómurinn seig á
og Guðný lést þann 7. maí sl. eftir
stutta legu á sjúkrahúsinu í
Keflavík.
Ég votta Ingimundi, Helgu, Lára
og Birnu samúð mína og bið Guð
að blessa Guðnýju Þorsteinsdóttur.
Þorsteinn Hákonarson
Prufu-hitamælar
+ 50 til + 1000 C
í einu tæki meö elektrón-
ísku verki og Digital sýn-
ingu.
J*-±.
VESTURGOTU 14 - SÍMAR 14630 - 2I4B0