Morgunblaðið - 03.06.1989, Blaðsíða 40

40
MORÓDNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. JÚNÍ 1989
Systraminning:
Auður og Guðrún
Jónsdætur
Guðrún:
Fædd 29. október 1962
Dáin 20. apríl 1989
Auður:
Fædd27. nóvember 1965
Dáin 19. apríl 1989
Heilsa, máttur, fegurð, fjör
flýgur burt sem elding snör.
Hvað er lífið? Logi veikur,
lítil bóla, hverfull reykur.
(Bjöm Halldórsson)
Að morgni 15. apríl þegar ég
frétti að frænkur mínar og vinkon-
ur Auður og Guðrún hefðu lent í
bflslysi og væru alvarlega slasaðar,
bað ég og trúði að þær myndu lifa
og verða heilbrigðar á ný, en þetta
fór á annan veg, þær létust þann
19. og 20. aprfl, en lítið getum við
gert við því þegar Guð kallar á þá
útvöldu til sín, en ég held í mína
trú og veit að ekkert annað en gott
bíður þeirra því svo indælar voru
þær.
Við ólumst upp saman frá bams-
aldri og ekki voru margir dagamir
sem ég kom ekki við í Jónshúsi
heima hjá þeim. Þegar við fórum
að eldast náðum við Auður betur
saman og Guðrún eignaðist sínar
vinkonur enda var hún eldri.
Auður var mín besta vinkona og
margt gerðum við saman, glað-
værðin var ætíð í hámarki hjá henni
og þótti öllum gaman að vera í
hópi þar sem hún var.
Leiðir okkar skildu svo eftir skóla
hér heima á Raufarhöfn, en alltaf
hélst sterkt samband á milli okkar,
og hittumst við eins oft og við gát-
um.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
JÓHANN BJÖRNSSON,
Herjólfsgötu 28,
Hafnarfirði,
lést fimmtudaginn 1. júní.
Ingunn Sfmonardóttir,
Guðný Jóhannsdóttir, Berent Sveinbjörnsson,
Ingibjörg Jóhannsdóttir,
Viiborg Jóhannsdóttir,
Guðbjörg Jóhannsdóttir, Anders Gullin
og barnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
INGIBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
Samtúni 32,
lóst í Öldrunardeild Landspítalans, Hátúni 10b, 24. maí.
Jarðarförin hefur þegar farið fram í kyrrþey.
Þökkum auðsýnda samúð.
Anna M. Sigurðardóttlr, Elías F. Elíasson,
Jónbjörn Sigurðsson, Magnea Magnúsdóttir,
Guðbjörg Sigurðardóttir,
Kristinn M. Sigurðsson,
og barnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma
VIGDÍS GUÐMUNDSDÓTTIR,
Dvalarheimilinu Hlfð,
Akureyri,
lóst í Fjórðungssjúkrahúsinu 2. júní.
Guðrún Óskarsdóttir, Ársæll Magnússon,
Kristfn Aðalheiður Óskarsdóttir,
Kristinn Óskarsson, Þórdís Krlstinsdóttlr,
Ósk Óskarsdóttir, Ingimar Þorkelsson,
Grétar Óskarsson, Guðrún Jónasdóttir,
Jón Óskarsson, Ragnheiður Brynjúlfsdóttir,
Stefán Óskarsson, Alda Pálsdóttir,
Sigurrós R. Óskarsdóttir, Bjartur Stefánsson,
Svandfs Gunnarsdóttir, Einar Árnason
og barnabörn.
INGIBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR
bókari,
Bjarnarstfg 6,
Reykjavfk,
andaðist þann 22. mai síöastliðinn. Jaröarförin hefur fariö fram
í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Kristfn Guðbjartsd. Magnús, Sigrfður Guðmundsdóttir,
Halldór Snorrason, Guðfinna Guðmundsdóttlr,
Magnús S. Halldórsson, Jón Guðmundsson.
t
Hjartkær maðurinn minn,
CARLOJENSEN
tannlæknir,
Raadhusgade 8,
Brönderslev,
lést 20. maí sl. Jaröarförin hefur farið fram.
Ásta Jensen og fjölskylda.
Vil ég með þessum fáum orðum
þakka fyrir árin sem við áttum sam-
an en þau voru því miður allt of fá,
minningin um þær er styrkur minn
í þessari miklu sorg og skarðið sem
þær skildu eftir verður aldrei fyllt.
Ég vil votta foreldrum þeirra,
systkinum og öðrum aðstandend-
um, einnig unnusta Guðrúnar,
mínar innilegustu samúð.
Megi Guð vera þeim styrkur í
þeirra miklu sorg.
Ása G., Raufiarhöfo
Frá þeim tíma sém ég frétti af
hinu hörmulega slysi sem þær syst-
ur lentu í þann 15. apríl, lifði ég í
þeirri von að kraftaverk myndi ger-
ast sem gerði þeim kleift að halda
áfram að lifa með okkur, en vegir
Guðs eru órannsakanlegir, en við
vitum að hann gerir ekkert í til-
gangsleysi þó að við eigum erfitt
með að sætta okkur við að þær séu
teknar frá okkur svo ungar.
Auði og Guðrúnu þekkti ég frá
bamsaldri, Auður varð mín besta
vinkona og margt brölluðum við
saman í gegnum árin. Auður var
mjög jákvæð og glaðvær og aldrei
var nein lognmolla þar sem hún var.
Guðrúnu kynntist ég meira á
unglingsaldri, þegar við áttum orðið
betur samleið, sama glaðværð ein-
kenndi hana og systur hennar.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég þakka fyrir þann tíma sem
ég fékk að njóta með þeim systrum.
Styrkurinn sem mér finnst ég finna
frá þeim hjálpar mér í gegnum
þessa miklu sorg, þó að þetta stóra
skarð verði aldrei fyllt, en ég vona
að með tímanum læri ég að lifa
með minningunum sem þær gáfu
mér.
Ég votta foreldrum þeirra og
öðrum aðstandendum, einnig Jóni
unnusta Guðrúnar, mína innileg-
ustu samúð.
Gréta, Raufárhöfn
Drottinn gaf og drottinn tók.
enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur, stendur einhvers
staðar og það er víst áræðanlega
sannleikur. Ekki veit ég með vissu
hvar ég ætti að byija, því minning-
amar eru margar og kannski þær
fyrstu stundir sem við áttum saman
voru jólin sem við vorum á Raufar-
höfn, en það voru svo sem engar
gleðistundir allt í gegn.
En umfram allt mín eftirminni-
Minning:
*
Arni Markússon
Fæddur 25. desember 1917
Dáinn 14. apríl 1989
Mig setti hljóða þegar dóttir mín
kom til mín þar sem ég dvaldi á
heilsuhælinu í Hveragerði og flutti
mér andlátsfregn míns góða kunn-
ingja Áma Markússonar. Fráfall
hans kom mér á óvart. Aðeins tíu
dögum áður kvaddi ég hann glaðan
og reifan.
Mér varð hugsað til Systu,
minnar kæm vinkonu, sem nú stóð
allt í einu uppi ein, án ástkærs
lífsfömnauts.
Ámi fæddist á Vesturgötu 55,
sonur hjónanna Markúsar Amason-
ar, sjómanns frá Landeyjum og Sig-
þrúðar Markúsdóttur, ættaðri úr
Grímsnesi. Þeim hjónum varð fjög-
urra bama auðið. En þau voru
Amdís, Ámi, Reynir og Ásta
Margrét, tvö þau síðamefndu dóu
í æsku.
Faðir Áma lést fyrir aldur fram
út berklum. Ekkjan stóð þá uppi
með tvö ung bom, gekk með það
fjórða, en þriðja bamið hafði látist
tveimur ámm áður.
Það má nærri geta að erfitt hef-
ur verið að framfleyta fjölskyldunni
á þessum ámm að föðumum látn-
um.
Þau systkinin Ámi og Arndís
fóm því snemma að vinna við að
breiða fisk á reitum eftir því sem
kraftar þeirra og aldur leyfðu. Móð-
ur þeirra entist ekki líf og heilsa
lengi. Þau systkinin vom um tvítugt
þegar hún dó.
Alla tíð var gott samband á milli
þeirra systkina og bar Ámi mikla
virðingu fyrir systur sinni. Hún
minnist þess er hún dvaldi í Dan-
mörku hversu ólöt þau vom að
skrifa hvort öðm.
Segja má að allt frá bamæsku
hafí Ami unnið vð fisk. Hann var
aðeins 16 ára þegar hann fór á sjó-
inn á togaranum Hannesi Hafstein,
sem móðurbróður hans Guðmundur
Markússon var skipstjóri á. Mun
hann hafa verið um 20 ár sam-
fleytt á sjónum. Eftir að hann hætti
á sjó vann hann í Fiskiðjuverinu
og síðan í Hraðfrystistöðinni. En
síðustu 15 ári vann hann í Fiskbúð
við Álfheima.
Árið 1956 urðu þáttaskil í lífi
Áma, er hann kynntist Sigríði
Benjamínsdóttur, sem í daglegu
tali er kölluð Systa.
Það var stór dagur í lífi þeirra
beggja þegar þau settu upp trúlof-
unarhringa á afmælisdegi Systu.
Þá hófu þau sambúð sem ég tel að
hafi verið gæfuspor fyrir þau bæði
og líf þeirra beggja fékk þá nýja
lífsfyllingu, ekki síst Iíf Systu, en
hún hafði lamast 10 ára gömul og
var því fötluð þegar þau Ámi kynnt-
ust. Kannski vom heilladísimar að
verki þegar fundum þeirra bar sam-
an í fyrsta sinni.
Þegar sá þráður sem tengdi þau
var spunninn trúi ég að Guð hafi
þar haft þar hönd í bagga. Allt frá
fyrstu stundu og þar til dauðinn
kom svo óvænt og hjó á þráðinn.
Vegna fötlunar konu sinnar
mæddi ýmislegt meira á Áma en
mörgum öðmm húsfeðmm og gefur
að skilja að í ýmsu var að snúast
utan vinnustaðar þar sem heimilis-
störf hvíldu að mestu á honum.
Þau Ámi og Systa bjuggu sér
indælt heimili þar sem glaðværð sat
í fyrirrúmi því þau áttu margt sam-
legustu jól sem ég og þær höfðum
upplifað fyrir 17 ámm síðan.
Þá höfðu Hrefna og Nonni boðið
mömmu og okkur fjórum systkinun-
um að vera um jólin á Raufarhöfn.
Varla er hægt að fullyrða að frið-
ur hafi verið lengur en fyrstu 2-3
tímana eftir komu okkar í Jónshús.
En þessar tvær vikur sem við vomm
þama var fjörið og lætin jafnt að
nóttu sem degi. Enda ekki skrítið
þegar svona lífsglaðar flölskyldur
hittast. Oft sátum við frænkumar,
ásamt Jóni og fleirum, rifluðum upp
og sögðum frá þessum tíma, svo
og þegar þær komu í bæinn í heim-
sóknir til okkar. Og hvað ég hló
að Auði þegar hún hélt að strætó
myndi bara stoppa þar sem hún
stóð þá stundina sem hann fór
framhjá!
En síðan em liðin mörg ár, og
það var samt ekki fyrr en nú á
seinni ámm eða kannski mánuðum
sem við urðum svona miklar vinkon-
ur, þó svo að alltaf höfum við vitað
af hvor annarri.
Báðar vora þær systur hressar
og kátar þótt ólíkar væm, Guðrún
var alltaf hress og kát og stal sen-
unni hvar sem hún var með ákveðn-
ar skoðanir á sumum hlutum sem
öðmm þótti kannski mega vera
öðmvísi. Kímnigáfa Auðar var með
ólíkindum skemmtileg og laglausari
manneslq'u hafði ég ekki kynnst.
En alla íslenska texta var hún
með hreinu og söng þá óspart fyrir
mig og vinnufélaga okkar. Báðar
höfðu þær systur gaman af bömum
og oft kom það fyrir að Bima dótt-
ir mín sem er 6 ára ætlaði að flytja
til þeirra systra, svo mikið gáfu þær
af sér. Og þegar Auður gisti hjá
okkur eða við hjá þeim, vildi hún
alltaf sofa undir sömu sæng og
Auður.
Auður og Guðrún vom tryggir
vinir, og vinir í raun og getur eng-
inn fyllt það skarð sem hefur orðið.
Verðum við því öll að trúa að
þessi atburður hafí einhvem til-
gang, sem við höfum ekki skilning
á og bið ég góðan guð að veita
foreldmm þeirra, Jóni og systkinum
þeirra, styrk í þessari miklu sorg.
Guð blessi minningu þeirra.
Sandra
eiginlegt, m.a. þá eiginleika að
þurfa lítið til að gleðjast og þau
deildu því mörgum ánægjustundum
saman.
Ég sem þekkti þau svo vel vissi
hversu oft var glatt á hjalla hjá
þeim og hlógu dátt saman, og þá
átti Ámi til að taka dansspor. Þeg-
ar þau eignuðust fyrsta bflinn var
iðulega ekið að sjónum til að horfa
á sólarlagið og þá sungu þau bæði
um sjóinn og ástina.
Ámi var að eðlisfari rólyndur
maður og hógvær. Aldrei heyrði ég
hann lasta nokkra manneskju og
hann vildi ávallt gera gott úr öllu.
Góðlátleg glettni var honum töm.
Ég sem rita þessar línur sakna
hans vegna Ijúflyndisins og glað-
værðarinnar sem einkenndu hann
svo ríkulega.
Við hjónin vottum Systu og
Arndísi samúð okkar. Við þig,
Systa, vil ég segja: Minning um
góðan dreng lifir og megi minning-
amar góðu sem þú átt um horfinn
lífsfömnaut þinn verma huga þinn
á saknaðarstundu.
Mæja