Morgunblaðið - 03.01.1990, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. JANUAR 1990
43
ValgeirÞ. Guðlaugs-
son — Minningarorð
múrarameistara í Hafnarfirði og síðar
í Reykjavík og konu hans, Huldu
Sigfúsdóttur. Albróðir Einars er Sig-
urður fæddur 1948. Tveir bræður
hans og ein systir eru samfeðra og
þrír bræður sammæðra.
Við Einar Sigfússon kynntumst
haustið 1968 er við urðum skólabræð-
ur í Menntaskólanum við Hamrahlíð.
Attum við ásamt fleiri félögum margt
saman að sælda þaðan í frá, þótt
dregið hafi úr samneyti eftir að
menntaskóla lauk, enda tvístraðist
þá hópurinn og hélt hver í sína áttina.
Sumarið 1976 kvæntist Einar
Önnu Maríu Egilsdóttur, frá Breið í
Lýtingsstaðahreppi í Skagafirði, dótt-
ur Ásthildar Svavarsdóttur og Egils
Halldórssonar. Anna María hafði áð-
ur misst mann sinn og síðar barn af
slysförum. Þau Einar settust að í
Reykjavík og síðar suður með sjó.
Synir þeirra eru þrír, Svavar Már,
fæddur 22. desember 1976, Sigfús,
fæddur 1. febrúar 1978, og Sigur-
björn, fæddur 6. apríl 1981. Einar
og Anna María slitu samvistir og býr
Anna María nú ásamt sonum sínum
á Hvammstanga.
Einar var í rúmu meðallagi á hæð,
grannur, spengilegur og myndarleg-
ur; hinn vaskasti maður. Að upplagi
var hann viðkvæmur og góðhjartað-
ur, hlédrægur og jafnvel svolítið feim-
inn. í hópi vina og kunningja var
hann á hinn bóginn hrókur alls fagn-
aðar og einstaklega skemmtilegur
félagi. Fáir voru hans líkar. Einar
var óvenju vel gerður, gæddur góðum
námsgáfum, Ijúfu skopskyni og kímni
og snjall íþróttamaður. Hann lék fyr-
ir hönd skólans bæði í knattspyrnu-
og handknattleiksliði og var ávallt í
fremstu röð í bridsliðinu. Nánast var
sama að hveiju hann beitti sér, hvort
heldur var í leik eða starfi, árangur-
inn lét ekki á sér standa.
Upp í hugann koma myndir hvers-
dagslegra atvika og ferðalaga frá
skólaárunum; norður til Akureyrar,
til Laugarvatns og víðar. Eitt suma-
rið fórum við nokkrir félagar í ferð
norður að Grímsstöðum á Fjöllum.
Gistum í tjaldi og skoðuðum náttúru-
fyrirbæri, komum í Gijótagjá, að
Mývatni, á Húsavík, í Asbyrgi. Sú
ferð er mér ógleymanleg, ekki síst
fyrir tilstilli Einars, uppátækja hans,
óþreytandi kímni, ljúfmennsku og
þekkingar á landinu.
Eftir stúdentsprófið hóf Einar að
starfa í lífsins ólgusjó, vann marg-
vísleg störf bæði til sjávar og sveita
og fór víða um land. Hann var líkt
og gestur sem kominn er til að kynn-
ast mannlífinu. Og sannarlega kynnt-
ist hann mannlífinu í margbreytileik
þess, var sem áhorfandi, sífellt spyij-
andi, lesandi og næmur á menn og
umhverfi. Á þeim árum sem liðin eru
hittumst við sjaldnar, einkum eftir
að hann flúttist frá Reykjavík og við
Systa og Ásgeir til Edinborgar á ár-
unum 1978-84. En ávallt hélst sam-
bandið og aldrei lét Einar hjá líða
að hringja eða líta við er hann var
staddur í bænum. Er hann stundaði
sjóinn kom hann með fisk og stundum
hékk fiskpoki á hurðarhúninum ef
hann hafði komið að mannlausu húsi.
Hann hringdi og lét í sér heyra, hvar
hann var staddur og hvert hann ætl-
aði að fara. Hógværðin og kurteisin
var svo mikil að hann vildi aldrei
trufla, aldrei ryðjast inn í annarra
manna líf, einungis láta vita af sér
og heyra röddina þína, eins og hann
sagði við Systu. Þegar hann var hjá
okkur sat hann hnarreistur í stól,
höfðinglegur að vanda, sagði sögur,
lýsti því sem á dagana hafði drifið
og ávallt var stutt í hinar skoplegu
hliðar mannlífsins. Fyllti hann þá
herbergið smitandi hlátri. En undir
niðri var djúp alvara, kvik einmana
sál, sem var sælla að gefa en þiggja
í framandi heimi manna.
Vegir lífsins eru órannsakanlegir.
Einar átti ríka hæfileika og við-
kvæma lund. Hann var sem gestur í
tilætlunarsömum mannheimi, gestur
sem skynjar lífið og tilveruna,
kannske næmar og skýrar en aðrir
menn. Gæfa hans var að eignast
góða konu og þijá sonu sem honum
þótti óendanlega vænt um, en ógæfa
hans að geta ekki verið þeim það sem
hann vildi af sínum innstu hjartarót-
um. Við það gat hann ekki ráðið.
Ást hans á sínum nánustu var bæði
djúp og einlæg og orpin miklum trega
hin seinni ár'in. Gæfa okkar sem hann
þekktu var að fá að kynnast honum
og eiga að vini og félaga. Hann var
sannur vinur vina sinna og einstak-
lega heill í allri sinni framkomu.
Lífið lék ekki við Einar í samræmi
við þá hæfileika sem hann var gædd-
ur og varð honum á stundum býsna
harðdrægt, þótt aldrei heyrði maður
um það æðruorð. Guð varð honum
haldreipi sem hann fann til æ dýpri
návistar við og huggunar á lífsins
ólgusjó. Nú hefur hann horfið úr
heimi manna til Guðs sem gaf okkur
hann. Þar finnur hann frið og þar
verður heiðríkjan hans.
Við Systa og Ásgeir vottum
drengjunum sonum Einars, Önnu
Maríu, foreldrum og öllum hans nánu
skyldmennum og vinum okkar dýpstu
samúð. Söknuðurinn er mikill, en
minningin um traustan hjartahlýjan
dreng lifir með okkur öllum.
Þórður Kristinsson
Óvenjulega glæsilegur ungur mað-
ur lést af slysförum að morgni nýlið-
innar Þorláksmessu. Einar Sigfússon
var ekki orðinn fertugur að aldri.
Honum var samt ekkert að van-
búnaði að hlýða kalli þess, sem öllu
ræður. Þegar skemmstur var sólar-
gangur hér norður við heimskaut
hvarf hann til rísandi sólar í austri,
þar sem aldrei hallar degi.
Hljóðlega steig hann til jarðar á
göngu sinni þessa lífs. Hann var
sannmenntaður og hafði ekki þörf
fyrir að láta að sér kveða með fyrir-
gangi. Sat þó þéttur maður á þóftu
þar sem hann reri. Var áralag hans
skilvirkt bæði á sjó og landi.
í æsku og uppvexti naut Einar
ástríkis móður sinnar og fjögurra
bræðra. Lauk hann stúdentsprófi, en
frestaði frekara námi, þegar hann
kvæntist góðri konu, Önnu Maríu
Egilsdóttur, og stofnaði með henni
heimili. Eiga þau þijá mannvænlega
syni, Svavar Má, Sigfús og Sigur-
björn. Ekki báru þau hjón gæfu til
samþykkis. Fóru þau ekki varhluta
af þjáningu þess hlutskiptis.
Einar Sigfússon var trúmaður og
víðlesinn. Hann innritaðist til guð-
fræðináms í Háskóla Islands fyrir
nokkrum árum, þótt ekki yrði þá úr
því námi. Trúarstyrk sótti hann með-
al annars til Samhjálpar hvítasunnu-
manna. Naut hann og umhyggju í
Hlaðgerðarkoti. Umhyggju þeirrar
gerðar, sem gefur með gleði það, sem
öllu máli skiptir, þegar krapar í sál-
inni.
Þegar blikaði fyrsta silfur hafsins
fyrir Austfjörðum viku af október
síðastliðið haust, hófst sú vertíð Ein-
ars, sem varð hans seinasta. Þótt
ekki væri mannekla hjá Pólarsíld á
Fáskrúðsfirði var honum þar auðsótt
starf. Þar hafði hann verið áður.
Hann reyndist ailtaf vel. Hann brást
ekki.
Fáir dagar voru til jóla, þegar
hann brá sér hingað suður til þess
að sinna skyldum við drengina sínd.
Því var lokið.
Vinur
Fæddur 18. júlí 1910
Dáinn 26. desember 1989
Það var gott að vera nálægt hon-
um Valgeiri tengdaföður mínum.
Hann var góður maður, rólegur og
traustur.
Valgeir átti erfiða bernsku. Fjöl-
skyldan var stór. Pabbi hans og syst-
ir dóu úr spönsku veikinni 1918 þeg-
ar Valgeir var átta ára gamall.
Nokkrum árum síðar lagðist mamma
hans inn á Vífilsstaðaspítala með
berkla. Þá var börnunum komi að
fyrir en hún lá á spítalanum í sjö ár
— til dauðadags. Valgeir var móður
sinni hinn besti sonur og heimsótti
hana næstum á hveijum degi. Sam-
bandið á milli þeirra var svo sterkt
að hún gat alltaf sagt fyrir um hvort
hann kæmi að heimsækja sig eða
ekki.
Á unglingsárunum átti Valgeir um
tíma ekki fastan samastað. Þegar
hann var sautján ára bjó hann til
dæmis sumarlangt á Hafnarfjarð-
arspítala þar sem hann var settur í
fitun. Hann spaugaði oft með það
eftir að hann eltist og þéttist. Á þessu
sumri þyngdist hann um eitt kíló og
svo grannur var hann langt fram
eftir aldri að þegar pilsbuxur voru í
móð passaði önnur buxnaskálmin
honum í mittið.
Valgeir lærði prent í Prentsmiðju
Hafnarfjarðar hjá Guðmundi J. Guð-
mundssyni. Hann vann í tíu ár í ísa-
foldarprentsmiðju, fyrst sem prentari
og seinna sem verkstjóri í spilagerð-
inni. Þar voru gerð íslensk spil þar
sem kappar fornsagnanna skreyttu
mannspilin. Einnig vann Valgeir
lengi við verslun Sæði hjá sjálfum
sér og öðrum.
Valgeir kvæntist Hrefnu Sigurðar-
dóttur og eignaðist með henni stóra
fjölskyldu því þau eignuðust sjö börn,
sem öll hafa verið dugleg að bæta
við fjölskylduna. Nú eru barnabörnin
23 og barnabarnabömin 11.
Allri sinni fjölskyldu var Valgeir
besti vinur — börnum jafnt sem full-
orðnum. Hans síðasta vei'k var að
heimsækja tengdamóður sína en hún
dvelst á Sólvangi í Hafnarfirði. Þar
lést Valgeir á annan dag jóla.
Valgeir entist endalaust til að
segja ungum afkomendum sínum
sögur og leika við þá. Strákunum
mínum fannst skemmtilegast þegar
hann sagði þeim frá og þeir léku við
lestina hans afa. Hann var varalest-
arstjórinn.
Valgeir var ekki bara fyrir börnin.
Hann var mikill höfðingi, gjafmildur
og örlátur. Hamingjusamastur var
hann þegar hann gat gefið öðrum
eða hjálpað. Við leituðum öll til hans
með hvers kyns vanda sem hann
gerði allt til að leysa úr. í sumar
vorum við Sigurður sonur hans að
byggja við húsið okkar og þurftum
að flytja út um tíma. Þá bjuggum
við fimm manns í mánuð hjá þeim
Hrefnu og var tekið opnum örmum.
Valgeir var um þetta leyti nýhættur'
störfum og féll illa að vera aðgerðar-
laus. Hann fór óft með Sigurði á
kvöldin að hjálpa honum að mála eða
varð eftir heima með Hrefnu að passa
börnin okkar.
Valgeir lagði hart að sér við allt
sem hann tók sér fyrir hendur og
engin verk voru fyrir neðan hans
virðingu. Hann var í eðli sínu mikill
jafnréttismaður og var að því leyti á
undan sinni samtíð. Hann tók mikinn
þátt í uppeldi barnanna, bjó til mat,
bakaði og gat gengið í öll störf heim-
ilisins. Hann var ákveðinn þegar
þess þurfti en aldrei að óþörfu. Ég
kynntist Valgeiri fyrir átján árum
og hef aldrei séð hann reiðast.
Valgeir var ræðinn og skemmti-
legur. Hann kunni ógrynni af gaman-
sögum og var mjög orðheppinn.
Hann var fyndinn án þess að gera
Iítið úr öðrum. Valgeir hafði lag á
að lyfta öllum upp úr voli og væli
með glettni og kenndi okkur að meta
önnur verðmæti en þau sem fást
fyrir peninga.
Stórt skarð er eftir Valgeir fyrir
okkur öll. En missirinn er þó mestur
fyrir Hrefnu því þau voru bestu vin-
ir og hjón í fimmtíu og þijú ár. Bles-
suð sé minning hans.
Valgerður Stefánsdóttir
Hann elskulegi afi minn, Valgeir
Þórður Guðlaugsson, er dáinn.
Hann elskulegi afi okkar frænd-
systkina sem okkur þótti svo vænt
um. Hann var alltaf til staðar, hvort
sem um var að ræða sár á hné, flís
í fingri eða barnatönn sem var að
losna, alltaf var hægt að leita til
hans. Aldrei var neitt vont að láta
taka flísina eða hreinsa sárið ef
hann gerði það. Afi var alltaf svo
góður og blíður. Hann hafði alveg
einstaklega gott lag á börnum sem
hændust líka mjög að honum. Hann
hafði alltaf pláss fyrir enn eitt barn-
ið í fanginu, til að segja því sögur.
Afi var mjög vel að sér í alls kyns
sögum, hann vissi alla skapaða hluti
og miðlaði vel af þekkingu sinni.
Einnig var hann alla tíð mjög minn-
ugur. Hann gat rifjað upp atburði
sem gerðust fyrir sextíu árum eins
og þeir hefðu gerst í gær. Hann
hafði alltaf mjög gaman af því að
segja frá.
Hann fæddist 18. júlí 1910. Sem
barn missti hann föður sirin og
móðir hans dó þegar hann var 24
ára. Stuttu fyrir andlát móður
sinnar kynntist hann ömmu minni,
Hrefnu Sigurðardóttur, en hún gát
fyllt vel í það tómarúm sem hafði
myndast við fráfall langömmu.
Amma og afi voru mjög samrýnd
og stóðu þau alltaf saman þau 53
ár sem þau voru gift.
Ömmu og afa hefur hlotnast sá
heiður að eignast sjö börn, 23
barnabörn og 11 barnabarnabörn,
allt heilbrigt og vel skapað fólk.
Heimili þeirra hefur alltaf verið
opið öllum þeim sem vildu koma.
Þó að íbúðin væri ekki stór, hefur
alltaf verið pláss fyrir alla fjöIsky~Wg)-
una, aðra ættingja og vini. Hvort
heldur var í afmælum, jólaboðum
eða við önnur tækifæri. Það var
einmitt í slíku jólaboði sl. jóládag
■sem við flest eigum okkar síðustu
minningu um hinn elskulega afa
minn, en hann féll svo skyndilega
frá daginn eftir. Það var hans ósk
að fá að deyja án sjúkralegu eða
elliheimilisvistar. Ég þakka því guði
fyrir að uppfylla þá ósk hans.
Ég vottá ömmu minni og öðrum
ættingjum mína dýpstu samúð.
Megi minningin um minn elskulega
afa lifa í okkur um ókomna tíð.
Hrefiia Böðvarsdóttir
DANSSKÓLI HERMANNS RAGNARS
Bolholti 6, l.hæð og Austurströnd 3 Seltjarnarnesi, húsi SPRON
OKKAR DANSAR ERU SPES
ÞAÐ GETA ALLIR LÆRT AÐ DANSA
KENNSLA HEFST MANUDAGINN 8. JANÚAR1990
Kennum allt, sem ykkur langar til að dansa, börnum, unglingum og fullorðnum. Jk Jl Jk
Innritun nýrra nemenda hefst miðvikudaginn 4. janúar 1990 frá kl.
14-18. ▼ ▼ ▼
Símar 68 74 80 og 68 75 80. Hringið strax og verið með frá byrjun.
Barnadansar
★
★
Undirstaóa fyrir allan samkvæmis-
dans. Hringdansar og sungið meö.
Uanilir og splunkunýir dansar.
5
dansar
amkvœmis- %
iillVír
SlSBf
Fyrir alla, börn,
unglinga, ungt fólk
og fullorðna.
Merkjapróf DÍ:
Brons - silfiir - gull.
Þjálfum fyrir danskeppni vetrarins.
Hagnýta heimskerfið fyrir fullorðna.
sr ’
yj
Jaxxleikskólinn
Spennandi leikdansar fyrir
yngstu börnin.
n