Morgunblaðið - 27.04.1990, Blaðsíða 37

3 ri
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 1990
Miiming:
Einar M. Þorsteins-
son húsgagnasmiður
Fæddur 5. október 1924
Dáinn 14. apríl 1990
Svo örstutt er bil milli blíðu og éls
og brugðist getur lánið frá morgni til
kvelds.
(M. Joch.)
Þetta vers kom mér í hug er vin-
ur minn og fyrrum samstarfsmaður
hringdi til mín og tjáði mér að vin-
ur okkar Einar Þorsteinsson hefði
látist skyndilega vestur á ísafirði.
Okkur setti hljóða því að á þessu
áttum við síst von.
Einar hafði farið vestur ásamt
konu sinni til að heimsækja ætt-
ingja og vini og um leið ætlaði hann
að njóta þess að fara á skíði í
paradís skíðalands ísfirðinga. Einar
fór með félaga sínum á skíði fram
á Seljalandsdal. Hann komst upp
að efstu ijallsbrúnum og dáðist þar
mjög að hinu fagra útsýni yfir vest-
firsku fjöllin enda var hið besta
veður. En í faðmi fjalla blárra hneig
hann niður og var allur.
Ég hafði daginn áður en Einar
fór vestur hitt hann á vinnustað
hressan og kátan með bros á vör.
Við tókumst í hendur og ég óskaði
honum góðrar ferðar um leið og ég
bað hann um að bera kveðjur mínar
til fjallanna og æskustöðva minna.
Það er ég viss um að Einar hefur
gert. Ekki óraði mig þá fyrir því
að þetta handtak okkar Einars yrði
það síðasta. En svona er lífið. Eng-
inn ræður sínum næturstað.
Það mun hafa verið haustið 1952
að fundum okkar Einars bar fyrst
saman en þá hófum við báðir störf
hjá Trésmiðjunni Víði hf. en hana
átti og rak Guðmundur Guðmunds-
son, sá mikli athafnamaður, sem
nú er látinn. Þarna unnum við Ein-
ar saman í góðra vina hópi í 35 ár
eða allt þar til fyrirtækið hætti
starfsemi. Síðan réðumst við ásamt
nokkrum félögum okkar til Tré-
smiðjunnar Viðju hf. sem synir
Guðmundar Guðmundssonar eiga
og reka. Þar starfaði Einar til
dauðadags. Fyrir um einu og hálfu
ári hætti sá er þetta ritar hjá Viðju
en tengslin við fyrrum samstarfs-
menn hafa enn ekki rofnað og kem
ég þar oft.
Einar var vel látinn á vinnustað
sínum. Hann var ávallt kátur og
hress og hrókur alls fagnaðar. Það
veit ég að samstarfsmenn hans taka
undir með mér. Einar var verklag-
inn og góður smiður og vann störf
sín af trúmennsku. Veit ég að
vinnuveitendur hans mátu hann
mikils og verður skarð hans vand-
fyllt. Ekki er ég fróður um ætt
Einars en ég veit þó að hann var
af vestfirs.ku bergi brotinn og kom-
inn af traustu og góðu fólki.
Nú er Einar horfinn yfir móðuna
miklu, en eftir lifir minningin um
góðan dreng. Ég sendi eiginkonu
hans, Heiðrúnu Helgadóttur, börn-
um þeirra, barnabörnum og öðrum
ættingjum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur með þeirri ósk að sá
er öllu ræður megi milda sorg þeirra
og breyta í ljúfar minningar. Bless-
uð sé minning Einars M. Þorsteins-
sonar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guðmundur L.Þ. Guðmundsson
Heiðrún mágkona mín hringdi til
mín. Ég varð fyrst dálítið undr-
andi. Hún hafði hringt til að gera
mér viðvart um fráfall Einars bróð-
ur míns, sem borið hafði að með
svo snöggum hætti er hann var
frammi á dal á skíðum. „Drottinn
gaf og Drottinn tók, lofað verði
nafn Drottins", var mín fyrsta
hugsun. Með fráfalli hans eru þrír
bræður okkar systra horfnir af sjón-
arsviðinu. Einar var alla tíð mikils
virði fyrir mig, enda kom hann á
heimili okkar innan'við tvítugt og
hóf nám í iðn sinni, sem hann stund-
aði af kostgæfni og dugnaði. Ég
minnist samverustunda okkar er við
lofuðum Guð, lásum hans orð og
sungum sálma. Sálmaval hans brást
aldrei og söngur hans, þróttmikill
og eftirminnilegur. Þegar við
kvöddumst síðast á skírdagsmorgni
bað ég hann að fara gætilega.
Hafðu Guð með þér sagði ég við
hann. Hann svaraði og hló við: Já,
já. Ég hef Guð með mér.
Þú unga tíð, þú unaðsvor,
sem ísköld máir dauðans spor
og lætur lífið glæðast,
vom hjartans kulda’ og klaka þíð
og kenn þú öllum Drottins lýð
í anda’ að endurfæðast.
(V. Br.)
Heiðrún mágkona mín og aðrir
ástvinir Einars bróður, Guð blessi
ykkur.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við systurnar.
Sigríður, Ingibjörg,
Guðrún og Þórunn.
Feijan hefur festar losað,
farþegi er einn um borð.
■Mér er ljúft af mætti veikum
mæla fáein kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag,
þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir liðinn dag.
(J. Har.)
Þegar starfsmenn Viðju mættu
til vinnu eftir páskafríið var skarð
fyrir skildi. Einn var horfinn úr
hópnum. Einar Þorsteinsson kvaddi
starfsfélaga sína glaður og reifur
miðvikudaginn í kyrru viku. Hann
hugði gott til næstu daga, hann var
á leið til ísafjarðar með konu sinni
og ætluðu þau að dvelja í faðmi
vestfirsku Ijallanna sinna um
páskahelgina. Engan grunaði að
þetta yrði í síðasta sinn sem hlátur
hans hljómaði á vinnustaðnum.
Á laugardag fyrir páska barst
okkur harmafregnin, Einar hafði
orðið bráðkvaddur vestur á Isafirði
sama dag. Þó við vitum að „ein
nótt er ei til enda trygg“, kom þessi
fregn svo óvænt. Einar hafði alltaf
verið svo hress og glaður að okkur
fannst sem dauðinn hlyti að vera
víðsfjarri. Þó hann væri kominn á
miðjan sjöunda tuginn var hann enn
jafn ungur í anda og þegar hann
kom fyrst til starfa í Trésmiðjunni
Víði haustið 1952. Hann á sér
tryggan stað í bernskuminningum
okkar bræðranna á Víðivöllum,
standandi við bekkinn sinn, raul-
andi léttan lagstúf. Þegar eitthvað
þurfti að vinna hér heima sem
smiðshönd þurfti til var oft leitað
til Einars, við þekktum verkin hans.
Við þökkum Einari Þorsteinssyni
langt og gott samstarf og vináttu.
Konu hans, Heiðrúnu Helgadóttur,
börnum þeirra og öllum ástvinum
vottum við okkar dýpstu samúð og
biðjum góðan Guð að veita þeim
styrk í sorginni. Eftir góðan dreng
lifa góðar minningar.
Fjölskyldan Víðivöllum
við Elliðavatn.
Mennirnir álykta en Guð ræður.
Þessi setning kom í huga minn er
ég fór að hugleiða atburði líðandi
dags, laugardagsins 14. apríl
síðastliðinn.
Gestir streymdu til ísafjarðar nú
fyrir páskana til að heimsækja vini,
ættingja og að njóta útiveru á Selja-
landsdal. Meðal páskagesta voru
Einar Þorsteinsson og kona hans
Heiðrún Helgadóttir, sem ætluðu
að eyða hér páskafríinu. Það var á
föstudaginn langa sem þau hjónin
komu til að heilsa okkur hér í Skipa-
götunni. Yfir kaffibolla var farið
að ræða lífið og tilveruna, þar á
meðal hversu skjótt menn væru
kvaddir úr þessum heimi að aldur-
inn skipti þar ekki máli, enginn vissi
hver yrði næstur. Síst datt okkur í
hug að það myndi verða eitt af
okkur sem kallað yrði næsta dag.
Einar Magnús Þorsteinsson
fæddist 5. október 1924 á Hrauni
í Tálknafirði, en fór ungur til
Reykjavíkur, lærði þar húsgagna-
smíði og vann alltaf við þá iðn,
lengst af í Víði.
Einar var kvæntur Heiðrúnu
Helgadóttur frá ísafirði, gengu þau
í hjónaband 27. október 1951. Strax
á sínum fyrstu hjúskaparárum
reistu Einar og Rúna sér myndar-
legt einbýlishús í Reynihvammi 33
í Kópavogi. Bar það hús með sér
vandvirkni og útsjónarsemi smiðs-
ins og svo sannarlega var þar öllu
vel við haldið jafnt innan dyra sem
utan. Sköpuðu þau sér og börnum
sínum þar fallegt heimili. Þau eign-
uðust fjögur börn, Önnu, Reyni,
Ólafíu og Valgerði, sem öll hafa
nú stofnað heimili og eignast börn.
Heimilið í Reynihvammi 33 var
ætíð opið þeim ættingjum er suður
þurftu að leita í ýmsum erindagjörð-
um, enda gestrisni og hjálpsemi í
hávegum höfð.
Minningar liðinna ára kom í hug-
ann hver af annarri. Þegar ég
kynntist manninum mínum heyrði
ég strax talað um Rúnu frænku og
Einar hennar Rúnu, varla var annað
svo nefnt að hitt væri ekki nefnt í
sömu andrá svo nátengd voru þau
hvort öðru. Þau voru ólöt að koma
hér vestur hvort heldur var stóraf-
mæli í fjölskyjdunni eða aðrir merk-
ir atburðir. I flestum sumarfríum
var einnig heilsað upp á ættingja
og vini hér, enda voru þau hjónin
ætíð aufúsugestir hvar sem þau
komu, alltaf kát og hress.
Einar naut útiveru og ferðalaga.
Nú þessa páskadaga voru liðin
fjörutíu ár síðan Einar kom hér
fyrst, þá á skíðaviku með vini sínum
og kynntist þá fjölskyldu konu
sinnar en hana hittir hann ekki
fyrr en 17. júní um vorið. Hann var
svo sæll og glaður með að vera nú
kominn aftur á skíðaviku, að kom-
ast á skíði upp á Dal eins og fyrr.
Laugardagurinn fyrir páska rann
upp með heiðríkju og glampandi
sól. Áður en Einar fór á skíðin kom
hann hér og rétti okkur hjálparhönd
við smíðar eins og oft áður er hann
var hér á ferð. Um hádegið kvaddi
hann og lék á alls oddi eins og
hans var vandi, því aldrei man ég
hann öðruvísi en ljúfan og glaðan.
Hann ætlaði að drífa sig á skíðin
með vini sínum. En allt breyttist á
einu augabragði er ég kom heim
af skíðum og frétti að Einar hefði
orðið bráðkvaddur varð ég sem löm-
uð. Rétt áður höfðu þeir félagar
stoppað á göngunni og Einar var
að dásama þá fegurð sem fyrir
augu bar, og í næstu andrá hniginn
í hina hvítu mjöll er glitfaði svo
fagurlega í sólargeislunum, rétt í
þann mund er helgasta hátíð krist-
inna manna gengur í garð, páskarn-
ir. Elsku Rúna mín, þinn styrkur
og trú sýndi okkur hinum hve mik-
ils virði það er að eiga trúna á Guð
og allt það sem hann hefur gefið
okkur.
í dag kveðjum við vin okkar Ein-
ar hinstu kveðju. Við þökkum hon-
um langa trygga vináttu og hjálp-
semi sem við ætíð munum minnast
með hlýhug og metum mikils.
Rúna mín, við Haukur sendum
þér og börnum ykkar og fjölskyld-
um svo og öðrum ættingjum inni-
legar samúðarkveðjur og biðjum
góðan Guð að gefa ykkur styrk.
Valgerður Jakobsdóttir
Það er í
MARAS f Síðumúla 21,
sem þú færð þessa sniðugu vaskaskápa.
Tvöfaldur vaskur, innbyggð ruslafata. Tilbúið í
sumarbústaðinn eða einstaklingsíbúðina.
Takmarkaðar birgðir.
Opið laugardag frá kl. 10-16, sími 39140.
FUNDIR MEÐ FJARMALARAÐHERRA UM LANDIÐ
-- ...
ArANGURINN
FRAMTIÐIN
Éfnahagsbahnnognwidhorf
ÍSLENSKUMWÓÐMAHJM
Ólafur Ragnar Grímsson fjármálaráðherra heldur
fund um árangurinn sem náðst hefur í
efnahagsmálum og um ný viðhorf í íslenskum
þjóðmálum. Fjallað verður um framtíðarhorfur í
fjármálum, atvinnulífi og lífskjörum. Fyrirspurnum
svarað um nútíð og framtíð.
SAUÐÁRKRÓKUR DALVÍK
AKUREYRI
ÓLAFSVÍK
LAUGARDAGINN28.APRÍLKL. 14:00 SUNNUDAGINN29.APRÍLKL. 14:00 SUNNUDAGINN29.APRÍLkl.20:30 MÁNUDAGINN30.APRÍLKL.20:30
í SAFNAÐARHEIMILINU ÍVÍKURRÖST í ALÞÝÐUHÚSINU i FÉLAGSHEIMILINU
Allir velkomnir
FJÁRMÁLARÁÐUNEYTIÐ
HVÍTA HÚSIÐ / SÍA