Morgunblaðið - 03.05.1990, Side 46

46
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. MAÍ 1990
Garðar S. Arna-
son - Kveðjuorð
Aróra Guðmunds-
dóttír - Minning
Fæddur 8. júní 1943
Dáinn 20. apríl 1990
Mig langar með nokkrum fátæk-
legum orðum að minnast hans Garð-
ars frænda míns. Það virðist vera
alveg sama hversu vel við erum
undirbúin undir dauða einhvers sem
okkur er kær, alltaf skal hann slá
jafn harkalega.
Garðar Sveinn var að meira og
minna leyti hluti af mínu lífí alveg
frá því að ég man eftir mér. Alltaf
birtist hann snögglega, hlæjandi,
færandi mér og seinna mínum börn-
um eitthvað viðeigandi svo sem
páskaegg á páskunum, jólapakka á
jólum og rakettur á gamlárskvöld,
nú og ef að ekkert tilefni var fyrir
hendi þá færði hann þeim bara eitt-
hvað annað. Börnunum mírrum
reyndist hann vel og þau hændust
að honum eins og öll börn virtust
gera. Ef þau voru eitthvað að ólát-
ast þá sagði hann stundum „á ég
að ala ykkur upp“ og það var yfír-
leitt nóg til þess að fá þau góð aft-
ur. Hann var alltaf „langbesti
frændi" í þeirra augum.
Síðasta ár var hann óvenjumikið
hér í bænum og hafði þar af leið-
andi mikið samband, datt svona inn
úr dyrunum hvort sem það var upp
Fædd 30. desember 1909
Dáin 12. apríl 1990
Amma, Finney H. Kjartansdóttir,
fæddist að Sléttu í Sléttuhreppi. Hún
var dóttir Magdalenu Brynjólfsdótt-
ur og Kjartans Finnbogasonar. Hún
átti 5 systkini, Jensey og Guðrúnu,
sem nú eru látnar en eftir lifa Sigríð-
ur, Brynjólfur og Einar. Eina hálf-
systur áttu þau sem hét Guðlaug,
sem Kjartan hafði eignast áður, en
hún er löngu látin.
Amma giftist Friðgeiri Júlíussyni,
afa mínum, 20. september 1934.
Afí stundaði sjóinn í mörg ár en
seinni árin stundaði hann verslunar-
störf hér í Reykjavík. Hann lést 1.
mars 1974. Þau eignuðust tvær
dætur, Sigurborgu og móður mína,
Eddu.
Ég á margar góðar minningar um
hana ömmu. Hún var mjög mild og
blíð kona en hafði samt ákveðnar
skoðanir á hlutunum. Ég man aldrei
eftir að hafa séð hana reiða þótt að
eitthvað af barnabörnunum gerði
eitthvað sem alls ekki mátti gera.
Fæddur 17. apríl 1968
Dáinn 23. apríl 1990
Það er mikil sorg, þegar menn
eru numdir á brott frá okkur svo
fyrirvaralaust eins og var með
Magnús heitinn.
Hann geislaði af lífi og áhuga á
því sem hann ætlaði að fara að fást
við 'i nýju starfí í sumar í kaffiboði
sem við vorum saman í á sunnudag-
inn var, en á mánudaginn þegar ég
heimsótti hann, var hann horfinn á
braut, svö fyrirvaralaust og svo
snögglega til nýrra starfa í örðum
heimi hjá Guði, sem hann trúði svo
mjög á. Já, Magnús var óvenju trú-
aður ungur maður, sem las mikið í
Biblíunni sinni og rædd mikið um
trúmál við sína nánustu, og trúin
gaf honum styrk á sinni göngu um
lífsins veg.
Það var síðastliðið sumar sem
dóttir mín Guðrún kynnti mig fyrir
ungum, ljóshærðum og myndarleg-
um manni, sem húij kvað heita
Magnús og væri hann frá Ólafsvík.
Hann kom mér fyrir sjónir sem prúð-
ur og kurteis ungur maður og mér
leist strax mjög vel á hann. Þau
í sumarbústað eða bara hér heima.
Ég man eftir því þegar ég bauð
honum einu sinni upp á nýja ýsu.
Því var hann hrifinn af. Eins og
hann sagði: Manni er alltaf boðið
upp á þetta kjöt.Það var alltaf gam-
an að fá hann í mat því að það var
alveg sama hvað honum var boðið,
það var alltaf „gott“. Síðast kom
hann í heimsókn til mín í byijun
þessa árs og sat þá hjá okkur langt
fram eftir kvöldi þó að þrekið væri
farið að minnka mikið. Sú kvöld-
stund var mjög ánægjuleg kveðju-
heimsókn.
Ég vona og veit að við eigum eft-
ir að hittast aftur, við ánægjulegar
aðstæður og þá mun hláturinn hans
óma enn á ný í eyrum mínum.
Guð geymi hann frænda minn uns
við hittumst á ný.
Linda og fjölskylda
Minningarnar hrannast upp. Svo
margar og góðar.
Hann var beinskeyttur en líka
ljúfur, hláturmildur en einnig íhug-
ull, félagslyndur en samt hógvær;
allt þetta og svo miklu meira rúmað-
ist í góðum vini okkar, Garðari
Sveini Árnasyni, sem hefur kvatt
þessa jarðvist og lagt í leiðina löngu
á aðra ströndu.
Best man ég eftir ömmu í hvítum
slopp með klút um höfuðið í eldhús-
inu að baka pönnukökur eða kleinur
og það voru bestu pönnukökur og
kleinur sem ég hef nokkum tíma
smakkað. Þegar við krakkarnir vor-
um lítil þá tók hún sig oft til og fór
með okkur niður að Tjörninni í
strætó til að gefa fuglunum brauð
og þá var oft komið við í ísbúð og
allir fengu ís. Þetta voru skemmti-
legar stundir.
Amma var dugnaðarforkur og það
sýndi sig í öllu sem hún tók sér fyr-
ir hendur, hvort sem það var elda-
mennska eða eitthvað annað. Henni
þótti ekki mikið mál að setjast á
skólabekk á miðjum aldri til að læra
ensku svo að hún gæti talað við afa
og ömmu í Englandi á þeirra tungu-
máli.
Amma giftist aftur árið 1977 Jóni
Guðjónssyni, sem þá var orðinn ekk-
ill og bjuggu þau lengst af í Austur-
brún í Reykjavík. Attum við fjöl-
skyldan oft góðar stundir þar. Allir
voru velkomnir og alltaf heitt á
könnunni.
fluttu svo til Reykjavíkur síðar um
sumarið og stofnuðu heimili í Kríu-
hólum 4. Heimili þeirra bar fljótt
þess merki að þau væru bæði dug-
mikil og smekklegar manneskjur og
smám saman kynnist ég því betur
hjá Magnúsi að allt sem hann tók
sér fyrir hendur vildi hann hafa
hundrað prósent vel gert. Eins tók
ég mjög vel eftir því hjá Magnúsi
að hann bar mikla umhyggju fyrir
öðrum og þar voru ávallt efstir á
blaði hjá honum bræður hans, þeir
Héðinn og Hafþór. Og mikil er þeirra
sorg að sjá nú á eftir elskulegum
bróður, sem í uppvexti þeirra bræðra
hefur verið þeim sem bjart leiðarljós.
Þau Magnús og Guðrún voru svo
nýlega flutt úr Kríuhólunum og voru
búin að koma sér mjög ve! fyrir í
nýrri íbúð í Reykási 41. Þar var
mjög bjart yfír þeim og þeirra
framtíð þegar kallið óvænta og mjög
svo ótímabæra kom að handan.
Minn friður er á flótta
mér finnst svo tómt og kalt
ég geng með innri ótta
og allt mitt ráð er valt
ég veit ei hvað mig huggi"
Garðar Sveinn var einfaldlega
maður sem öllum þótti vænt um.
Einlægni hans og viðmót í garð sam-
ferðarmanna var með þeim hætti,
að annað var ekki hægt.
Við bræður áttum þess kost að
kynnast Garðari Sveini vel í sam-
starfí árum saman. Einkanlega á
vettvangi ungra jafnaðarmanna og
í starfi Alþýðuflokksins. Innsæi
Garðars Sveins og víðfeðm þekking
hans á mönnum og málefnum nýtt-
ist honum vel í hinu pólitíska starfí.
Jafnaðarmenn eiga honum margt
að þakka.
Við þökkum Garðari Sveini Árna-
syni samfylgdina og forsjóninni fyrir
það að hafa átt hann að vini.
Blessuð sé minning hans.
Guðmundur Árni og
Gunnlaugur Stefánssynir
Á síðasta ári fóru þau á Elli- og
hjúkrunarheimilið Grund vegna
heilsubrests en undir það síðasta var
krafturinn á þrotum hjá ömmu og
hún andaðist þar aðfaranótt
skírdags. Jón er nú heimilisfastur
þar.
Síðast sá ég hana í janúar áður
en ég fór af landi brott og var þá
sannfærð um að ég fengi að sjá
hana aftur þegar ég kæmi í maí en
svo varð ekki.
Hún var jarðsett við hlið afa míns
þ. 20. apríl og á ég eftir'að sakna
hennar elsku ömmu mikið.
Karen L. Kinchin
og hvergi sé ég skjól
mér ógnar einhver skuggi
þótt'ég sé beint við sól. (Matth. Joch.)
Sorgin er mikil á þessari stundu
en minningin um góðan, duglegan
dreng tendrar ljós í hjörtum þeirra
sem hann þekktu.
Fari Magnús í friði og megi góður
Guð leiða hann á framtíðarbrautum.
Guðmundur Sigurðsson
Elskulegi unnusti minn og besti
vinur, Magnús Jón Magnússon, hef-
ur nú yfirgefið þennan jarðneska
heim.
Fædd 4. júlí 1912
Dáin 27. apríl 1990
Okkar kynslóð finnst það oft til
marks um þjóðarrembing, þegar
rætt er um að gáfur ómenntaðs
alþýðufólks í þessu landi séu meiri
en tíðkast annars staðar. íslending-
ar, sem nú eru um miðjan aldur eða
að alast upp, eru allir svo hámennt-
aðir að þeir leyfa sér að gera grín
að mörgu og lítið úr flestu, nema
þá helst eigin ágæti. Henni Róru
frænku minni fannst nú ekki mikið
til sín koma. Hún hafði hætt námi
í Kvennaskólanum til að hjálpa
móður sinni með barnahópinn.
Samt gat Róra, eins og flest henn-
ar systkini, farið með ljóðabálka
Jónasar Hallgrímssonar, Einars
Ben. og auðvitað Davíðs. Og fannst
það sjálfsagt. Hún kunni allt utan
að sem hún hafði einu sinni lært.
Hún þýddi á efri árum bók eftir
norska skáldið Johan Falkenberget.
„Ég geri þetta svona mér til gam-
ans,“ sagði hún. Hún var stórgott
skáld. Það var ekki aðeins að brag-
fræðin væri í lagi. Spekin og kímnin
tvinnuðust saman og ljóðin hennar
voru innihaldsrík og falleg.
Þegar ég var að komast til vits
og ára voru íslendingar að verða
ríkir og fóru að hafa efni á að kaupa
bíla og tekkhúsgögn, jafnvel að
fara til útlanda. Róra bjó með Valda
frænda í lítilli íbúð og átti ekki
neitt, nema ómældan viskubrunn
og yndislega gott og rólegt skap —
og myndarbörn og fjölskyldu sem
elskaði hana af því að það var svo
gott að vera nálægt henni.
Sem barni fannst mér hvergi
betra að vera en á Grettisgötunni
hjá Róru. Ég mátti sauma dúkku-
föt, drasla allt út, ganga í skápana
og koma með alla mína vini. Og
svo hitti ég alltaf margt fólk. Fólk
gekk út og inn eins og það væri
heima hjá sér hjá Róru. Best fannst
mér þó þegar Róra og systur henn-
ar sungu fyrir mig „Aumingja Imba
gamla" eða „Huldar litli á Hólavöll-
um“. Og svo grétum við allar. Síðan
var skellihlegið yfír öllum þessum
klökkva og ég fékk líka kaffí og
mola, því hjá Róru mátti maður
allt sem var skemmtilegt.
Að kynnast manneskju eins og
henni Róru frænku minni er besta
menntun sem mín kynslóð getur
fengið.
Júlla
í dag er til moldar borin ástkær
frænka mín Áróra Guðmundsdóttir.
Á slíkri stund sem þessari koma
ei mörg orð upp í huga manns. Sorg-
in er svo mikil, en minningin um
þennan ástríka dreng tendrar ljós í
hjarta mínu. Þakka ég Guði fyrir
að hafa leyft mér að kynnast honum
Magga mínum og eytt með honum
síðustu ævimánuðum hans. Það er
erfitt að sætta sig við þá tilhugsun
að svo nákominn vinur sé horfínn.
Vináttunnar verður ekki lengur no-
tið nema í minningunni. En núna
hefur hann hlotið sálarfriðinn og
lagt af stað yfir móðuna miklu um-
vafínn englum Guðs. Mér þykir sem
þessi vers séu töluð úr mínum huga,
nú þegar ég kveð í hinsta sinn minn
heittelskaða unnusta.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V.Br.)
Megi Magnús Jón Magnússon
hvíla í Guðs friði.
Drottinn blessi minningu hans.
Guðrún Sigurbjörg
Guðmundsdóttir
Róra, eins og hún var kölluð af
sínum nánustu, var fædd 4. júlí
1912 á ísafirði. Foreldrar hennar
voru Hólmfríður Jónsdóttir og Guð-
mundur Þorkelsson. Hún fluttist
ung til Reykjavíkur og giftist árið
1941 Þorvaldi B. Þorkelssyni, yfir-
prentara, en hann lést árið 1958.
Þau eignuðust þijú böm og komust
tvö á legg, Baldur, flugvélstjóri,
búsettur í Lúxemborg og Hólmfríð-
ur, aðalbókari, í Reykjavík.
Ég minnist Róru fyrst sem ungur
drengur í foreldrahúsum á Sauða-
nesi norður á Langanesi, er við
systkinin biðum spennt í hvert skipti
sem „vínarbrauðssendingin" frá
Róru barst flugleiðis frá Reykjavík,
enda var þetta óþekktur munaður
á þessum slóðum.
Svona var nú einu sinni Róra,
hún var ávallt að gera öðrum gott
og var sannur höfðingi í lund.
Heimili hennar var manni ávallt
opið, og gestum og gangandi var
ætíð tekið opnum örmum.
Þegar ég hóf nám í menntaskóla,
átti ég því láni að fagna að vera
„kostgangari" (eins og hún kallaði
það) hjá Róru einn vetur. Sá vetur
líður mér seint úr minni. Hún gekk
mér nánast í móður stað og sá ekki
aðeins um fæði og klæði, heldur tók
hún að sér uppeldishlutverk í einn
vetur. Ég kynntist því hversu frá-
bærum mannkostum hún var búin.
Hún sá ávallt björtu hliðarnar á
öllum málum. Þrátt fyrir mikinn
aldursmun varð ég hans aldrei var,
því hún kunni að umgangast fólk
á svo sérstakan hátt. Enda fór það
svo að vinir mínir í menntaskólan-
um urðu líka vinir hennar Róru.
Róra hafði alla tíð mikla unun
af bókmenntum og var hagyrðingur
góður. Eftir hana liggja mörg ljóð
og vísur.
Mestan hluta ævi sinnar bjó Róra
við Grettisgötuna. Síðar flutti hún
á heimili dóttur sinnar Hólmfríðar.
Þar bar fundum okkar oft saman,
sérstaklega fyrsta vetur minn í
háskólanum og hlakkaði ég alltaf
jafn mikið til að gera hlé a bóka-
lestrinum til að hitta þessa uppá-
haids frænku mína. Síðustu æviárin
dvaldi hún á hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi, þar sem hún
undi hag sínum vel, þrátt fyrir erf-
ið veikindi.
Þegar ég nú lít yfír farinn veg,
þá er ég þakklátur fyrir að hafa
átt þess kost að eiga svo náin kynni
við jafn yndislega manneskju og
hana Róru. Af henni hef ég margt
lært, sem enginn skóli, hvorki æðri
né lægri, hefði getað kennt mér.
Því mun minningin um þessa
frænku mína, sem mér þótti svo
vænt um, ávallt vera ofarlega í
huga mér.
Að lokum vil ég biðja góðan Guð
að blessa minningu hennar. Guð
veri með börnum hennar og barna-
börnum.
Sigurgísli Ingimarsson
Það var undarleg tilfinning þann
27. apríl sl. þegar móðir okkar vakti
okkur snemma morguns til að segja
okkur að amma, sem okkur þótti
svo mikið vænt um, hefði fengið
svefninn langa þá um morguninn.
Það er margt sem amma hefur
gefið okkur um ævina og eru sjálf-
sagt fáir sem hafa gefið jafn mikið
af sjálfum sér og hún. Hún var allt-
af boðin og búin að gefa aleiguna
til þess að við gætum haft það sem
allra best, og ást hennar og hlýja
gerði oft kraftaverk. Amma var
trúuð kona og kenndi okkur að trúa
á Jesú Krist og hefur það oft hjálp-
að okkur í lífinu, sem og svo margt
annað sem hún kenndi okkur. Alltaf
gátum við leitað til ömmu þegar
eitthvað bjátaði á. Engu máli skipti
hversu slæm hún var af sínum eig-
in veikindum, alltaf hafði hún
áhyggjur ef aðrir fengu kvef.
Það eru ekki allir sem eiga ömmu
sem hefur þolinmæði til að kenna
tveim prökkurum að læra að lesa,
Finney H. Kjartans-
dóttir - Kveðjuorð
Magnús Jón Magnús-
son - Minningarorð