Morgunblaðið - 06.06.1990, Qupperneq 15

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. JÚNÍ 1990
15
JIAO L
YOUNG
JJr er meistarakokkur frá Kína.
'Hann er nú kominn til starfa á veitingahúsinu Sjangf
og mun þar framreiða fjölda kínverskra kræsinga
af mikilli snilld.
Sjanghæ býður sérstakt tilboð, fyrir tvo eða fleiri
á úrvali rétta hans, mánudaga til fimmtudaga.
Súpa
Djúpsteiktur fiskur
Nautakjöt í ostrusósu (sterkt)
Svínakjöt Kong paw (sterkf)
Kínverskt lamba satay (á teini)
Kjúklingur Tong Koo (m/kínverskum sveppum)
Þetta allt fyrir abeins 1.290krónur
Auk þess er langur listi annarra girnilegra rétta Jiao
á aðalmatseðli hússins.
Abraham og ísak
e
_______Tónlist_________
JónÁsgeirsson
Kammeróperan Abraham og ísak,
eftir John A. Speight, var frumflutt
í Háteigskirkju á annan í hvíta-
sunnu. Verkið er í einum þætti, fyrir
fimm einsöngvara, blandaðan söng-
kvartett og kammersveit. Hljóm-
sveitarstjóri var Guðmundur Óli
Gunnarsson en leikstjórn, Ieikmynd
og Ijós voru í höndum Geirlaugar
Þorvaldsdóttur, Snorra Sveins Frið-
rikssonar og Áma Baldvinssonar.
Einsöngvarar voru: Viðar Gunnars-
son (Abraham), Hrafnhildur Guð-
mundsdóttir (ísak), Sigríður Gröndal
(engill) og í hlutverkum tveggja
sögumanna voru Signý Sæmunds-
dóttir og Þorgeir Andrésson. Sigrún
V. Gestsdóttir, Elísabet Waage, Sig-
ursveinn K. Magnússon og Halldór
Vilhelmsson mynduðu blandaðan
kvartett er flutti orð Guðs. Leikhlut-
verk tveggja fylgdarsveina voru í
höndum Jóns Atla Jónassonar og
Kristjáns Eldjárns.
Verkið er byggt á texta Biblíunn-
ar, þar sem segir frá skipan Drottins
til Abrahams, að hann skuli fórna
sér syni sínum. Inn á milli er skotið
gömlum sálmtextum og lögum, sem
gefur verkinu fallegan og eilítið fom-
an svip. Tónskipan verksins er skýr
og einföld, vel samin fyrir raddirnar
og notkun hljómsveitarinnar sérlega
áhrifamikil. Veikasti hluti verksins
er leikgerðin en trúlega færi allt eins
vel á því að flytja verkið í konsertupp-
færslu.
Hlutverk sögumanna, sem Signý
og Þorgeir sungu mjög vel, er í raun
viðamest og þar leikur tónskáldið
með fallegar tónhendingar, eins og
t.d. í upphafinu (Tunga mín) og einn-
ig eftir að Guð hefur kunngert skip-
an sína til Abrahams, þar sem sögu-
menn syngja „Eymdartíð mesta“ í
samleik við óbó. Það hefði styrkt
leikgerðina og persónusköpunina ef
Abramham og ísak, sem Viðar og
Hafnhildur sungu vel og af öryggi,
hefðu hver um sig „fengið" að hug-
leiða um sín mál, eins og Hallgrímur
Pétursson gerir í Passíusálmunum.
Það sem vantar á persónusköpun í
verkinu er tæplega hægt að bæta
upp með leik, t.d. ótta ísaks og ógn-
þrungna ætlan Abrahams. Fögnuður
Abrahams verður ópersónulegur og
viðbrögð ísaks rétt eins og ekkert
hafi gerst. Þrátt fyrir þetta er verkið
í heild áhrifamikil tónsmíð og sér-
staklega fagnaðarsöngurinn í lokin,
þar sem verkið rís hæst, enda er það
miklu fremur söngverk en leikverk.
Morgunblaðið/Einar Falur
Höfundi, John A. Speight, fagnað eftir frumsýningu.
Setningarhátíð
ÓÐISNGÖTU 2. S. 13577
O
Setning Listahátíðar f 'Reykjavik
fór fram í Borgarleikhúsinu sl. föstu-
dag. Valgarður Egilsson formaður
framkvæmdastjórnar flutti eins kon-
ar formálsorð og taldi upp ýmislegt
sem boðið yrði upp á en borgarstjór-
inn í Reykjavík, Davíð Oddsson, setti
hátíðina. Fyrsta atriði Listahátíðar-
innar var ballett. Þar komu fram
María Gísladóttir og Malcolm Bums
í nokkrum atriðum úr ballettinum
Don Quixote, við tónlist eftir Alois
Louis Minkus, tónskáld frá Aust-
urríki, sem starfaði við Bolshoi-bal-
lettinn í Pétursborg. Þrátt fýrir að
undirritaður skrifi ekki um ballett,
verður ekki hjá því komist að tjá sig
ögn um þetta opnunaratriði, nefni-
lega, að dans Maríu var hrífandi,
bæði hvað snertir tækni og dansfeg-
urð.
Sigrún Eðvaldsdóttir fiðluleikari
var næst á dagskrá, en hún flutti
með Sinfóníuhljómsveit íslands, und-
ir stjórn Petri Sakari, Carmen-fant-
asíuna eftir Sarasate. Sigrún er frá-
bær fiðluleikari og lék margt snilld-
arlega vel, þó með þeim undantekn-
ingum -að á nokkrum stöðum vantaði
„punktinn yfir i-ið“. í slíkum verkum
sem Carmen-fantasían er, stefnir
höfundurinn (Sarasate) öllu sínu til
móts við tæknina, og þar má ekki
falla á blettur né hrukka, því inni-
haldið (sem fengið er að láni frá
Bizet) er ekki aðalatriði, heldur
tæknileg útfærsla þess.
Lokaatriðið á opnunartónleikum
Listahátíðar í Reykjavík að þessu
sinni var frumflutningur á sinfónísku
verki eftir Leif Þórarinsson, sem
hann nefnir Mót. Tónvefnaður verks-
ins er mjög þéttur og mörgum tón-
hugmyndum stefnt saman, svo að
úr verður nokkuð flókinn en á köflum
rismikill tónbálkur. Það eina að-
fínnsluverða var niðurlagið. Þar var
þykkum vefnaði hafnað, aðeins tæpt
á Lilju-laginu og lítillega unnið úr
því. Þetta rismikla verk endaði á
hljóðlátan máta, rétt eins og „Sam-
drykkjunni" hafi þar með lokið og
aðeins einn sitji eftir í alvarlegum
hugleiðingum um tilgang lífsins.
Hvað um það, þá var mikið um að
vera í fyrri hluta verksins sem í heild
er vel unninn og skemmtilegur
áheyrnar. Um það má deila hvort
hefði farið betur á því að ljúka verk-
inu í rismiklum hápunkti, rétt eins
og þegar gleðin stendur sem hæst.
Að nota Lilju-lagið sem niðurlag má
túlka sem áminningu um að hætta
skuli „hveijum leik þá næst hann
stendur“, svo sem hverjum manni
er hollt að hafa í huga.
Það sem séð verður af lestri efnis-
skrár eru líkur á því að Listahátíðin
í Reykjavík 1990 muni verða mörg-
um góður glaðningur.
Sigrún Eðvaldsdóttir
Leifur Þórarinsson