Morgunblaðið - 06.06.1990, Síða 48

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. JÚNÍ 1990
Þórður M. Þórð-
arson - Minning
Fæddur 30. júní 1964
Dáinn 12. maí 1990
Okkur langar til að minnast Tóta
fáeinum orðum. Við vorum sam-
ferða honum í gegnum grunnskól-
ann og héldum hópinn í mörg ár
eftir það. Hann var miðjupunktur
okkar vinahóps. Við hittumst nærri
daglega heima hjá honum. Við
kunnum best við okkur þar, þrátt
fyrir að hann ætti heima nokkuð
langt frá okkur hinum. Þar var
gott andrúmsloft og foreldrar hans,
Unnur og Þórður, alltaf vingjarnleg
og hlý. Tóti hafði áhuga á öllu og
smitaði okkur með jákvæðu hugar-
fari sínu. Við grufluðum mikið í
tónlist og hann átti alltaf nýjustu
hljómplöturnar. Hann uppgötvaði
alltaf athyglisverðustu hljómsveit-
irnar á undan okkur hinum, ein-
hverra hluta vegna. Við stofnuðum
hljómsveitina Oxsmá og æfðum
stundum í herberginu hans. Á sama
tímabili gerðum við kvikmyndir og
hann fór með mörg hlutverk þar.
Við hinir starfræktum hljómsveitina
í mörg ár eftir að Tóti snéri sér að
öðru, en hann var einn af upphafs-
mönnunum. Á seinni árum höfum
við hist sjaldnar, en aldrei fjar-
lægst. Tóti var ailtaf jafn jákvæður
og afslappaður, þó að hann væri
orðinn ábyrgur fjölskyldufaðir
fyrstur okkar allra. Við minnumst
hans með einlægri og ævarandi
hlýju. Við sendum Arndísi okkar
innilegustu samúðarkveðjur, sem
og öllum öðrum aðstandendum.
Axel Hallkell Jóhannesson,
Hrafhkell SigurcTsson,
Kormákur Geirharðsson,
Óskar Jónasson
Þegar mér voru færð þau sorg-
artíðindi að Tóti væri dáinn þá
fylltist ég fyrst reiði. Reiði út í
lífið hvernig það gæti verið svona
óréttlátt að taka lífið af svona
góðum manni sem átti svo sannar-
lega bjarta framtíð fyrir sér og
hafði tiltölulega nýlega stofnað
fjölskyldu. En svo kom sorgin og
söknuðurinn því minningamar eru
svo margar og góðar.
í sumar verða liðin níu ár síðan
ég kynntist Þórði Má Þórðarsynj
eins og hann hét fullu nafni. Kynni
ókkar voru með þeim hætti að
hann og vinkona mín, Arndís
Sævarsdóttir, byrjuðu að vera
saman. Tóti átti mjög auðvelt með
að umgangast fólk og þar sem ég
og Addý vorum svona góðar vin-
konur fannst honum alveg sjálf-
sagt að við yrðum líka vinir. Oft
baukuðum við eitthvað öll þrjú
saman og aldrei nokkurn tímann
kom það fyrir að mér fyndist ég
vera þriðja hjól undir vagni. Það
kom líka fyrir að við Tóti gerðum
bara eitthvað tvö saman. Þannig
var Tóti, enda átti hann alveg ein-
staklega stóran og breiðan vina-
og kunningjahóp. Það virtist nefni-
lega vera sama hvar hann vann
eða kom, alls staðar virtist hann
eignast vini með sínu opna hugar-
fari.
Einn er sá kostur í fari Tóta
sem ég má alls ekki gleyma að
geta, en það er hve einstaklega
barngóður hann var. Sá kostur
hans kom ótvírætt í ljós þegar
Addý missti pabba sinn fyrir sex
og hálfu ári. Þá var yngsta systir
hennar, Bryndís, bara rúmlega
fimm ára gömul og bundust hún
og Tóti mjög sterkum böndum.
Tóti var matreiðslumaður og átti
hann því oft frí í miðri viku. Oft
mátti þá sjá Tóta með Bryndísi
að koma úr sundi eða bænum.
Eins var það ef fjölskylduboð voru
I fjölskyldu Tóta (og það var nú
ansi oft því hann kom úr stórri
fjölskyldu), þá þótti það alltaf
sjálfsagt að Tóti og Addý tækju
Bryndísi með.
Þann 4. október 1989 eignuðust
Tóti og Addý dótturina Ruth og
var hún svo sannarlega stoltið
hans pabba síns. Ég minnist þess
þegar ég einhvetju sinni kom í
heimsókn til þeirra síðastliðið
haust að ég var varla komin inn
úr dyrunum þegar Tóti bað mig
um að koma inn í hjónaherbergi
að sjá svolítið. Og hvað var það
sem ég átti að sjá — jú, það var
búið að breyta. Nú var þetta ekki
lengur hjónaherbergi heldur var
þetta aðallega orðið herbergið
hennar Ruthar. Búið var að ýta
hjónarúminu út í horn og allt ann-
að var undirlagt hlutum sem Ruth
litla átti. Þegar Tóti var síðan að
vinna á Selfossi á sjálfum eins árs
afmælisdegi dóttur sinnar, þá lét
hann sér ekki nægja að hringja í
hana (eins og hann gerði á hveij-
um degi þegar hann var að vinna
fyrir austan) heldur sendi hann
henni og Addý sinn blómvöndinn
hvorri. Og aldrei nokkurn tímann
hef ég séð flottara kaffíborð en í
afmælisveislunni sjálfri, en af því
hafði Tóti að sjálfsögðu haft veg
og vanda. Það er erfitt til þess að
hugsa að Tóti sé allur, að hann
fái ekki að sjá augasteininn sinn
vaxa og dafna né heldur að sjá
ófædda barnið sitt sem að á að
koma í heiminn eftir réttan mánuð.
Elsku hjartans Addý mín, orð
eru víst lítils megnug til að lýsa
þeim góða manni sem þú mátt nú
sjá af. Vona ég að góður Guð
styrki þig, Ruth, ófædda barnið,
Bryndísi, foreldra, systkini,
tengdaforeldra og alla þá sem eiga
um sárt að binda í þessari miklu
sorg. Megi minningin um góðan
dreng lifa.
Björk
Það er erfitt að tjá með orðum
tilfinningar okkar við andlát Tóta,
besta vinar okkar. Tóti, Addý og
við hjónakornin bundumst mjög
sterkum böndum og fannst okkur
að þessi vinuáttubönd yrðu óijúf-
anleg um langan aldur. Þegar
höggvið er svo nærri verður um-
komuleysi manns gagnvart köld-
um staðreyndum tilverunnar al-
gert.
Það kom snemma í ljós hve sér-'
stakur persónuleiki Tóti var. Strax
á unglingsárum var hann mjög
mótandi og áhrifamikil persóna.
Hann fór sínar eigin leiðir og var
ávallt fremstur í flokki í þeim stóra
strákahópi, sem ailtaf var í kring-
um hann. Það sást að þar fór
maður með foringjahæfileika því
hann hafði yfirleitt orð fyrir okkur
strákunum og var fremstur i öllum
okkar mörgu uppátækjum. Allir
vildu eiga og áttu eitthvað í Tóta
og voru stoltir af.
Tóti var einstaklega sterk og
fjölhæf persóna. Yfir honum hvíldi
stóísk ró, hann var aldrei uppnæm-
ur út af smámunum en jafnframt
áberandi hvar sem hann kom.
Tóti lifði hratt og gerði margt,
hafði áhuga á öllu milli himins og
jarðar. Það var hægt að gera allt
með honum, allt sem nöfnum tjáir
að nefna. Þetta er eitt af því sem
gerði Tóta svo skemmtilegan fé-
laga, enda sóttist fólk eftir félags-
skap hans. Hann fór aldrei í mann-
greinarálit og sést það á hversu
stór og mislitur kunningjahópur-
inn var, enda hafði hann einstakt
lag á að kynnast fólki og laða að
sér.
Tóti og Addý voru á svo marg-
an hátt ólík, en þeim hafði tekist
að samhæfa spor sín á einstakan
hátt þann tæpa áratug er þau
deildu lífinu saman. Það var ávallt
mikill gestagangur á heimili Tóta
og Addýjar enda miklir höfðingjar
heim að sækja og gaman að koma
þangað en stundum var erillinn
svo mikill að manni þótti nóg um,
en þau nutu þess að hafa vini í
kringum sig.
Þær eru óteljandi gleðistundirn-
ar sem við áttum saman fjögur
og síðar með litlu stelpunum okk-
ar. Sú gleði er fylgdi fæðingu
Auðar og Ruthar færði okkur
hvert nær öðru, þó að samveru-
stundirnar yrðu ekki eins margar
og ella. Það var ómetanlegt að fá
að deila þessum stóru skrefum í
lífí okkar með þeim. Við nánari
kynni af Tóta kynntist maður af-
skaplega ljúfum og geðþekkum
manni. Hann var sannur vinur og
vart hægt að hugsa sér betri vin.
Tók hann heill og óskiptur þátt í
hvort heldur var gleði eða sorgar-
stundum okkar og annarra sam-
ferðamanna sinna. Tóti var mikil
barnagæla í sér og sóttist eftir
vinskap þeirra og var það gagn-
kvæmt. Það kom oft fyrir að hann
hvarf eitthvert með börnunum og
settist að leik. Það verður erfítt
að fá ekki að sjá Tóta annast
Ruth litlu og hið ófædda barn
þeirra í framtíðinni né fylgjast
með þeim í gáskafullum leik eins
og honum einum var lagið.
Tóti var matreiðslumaður að
mennt og afar fær á því sviði og
fengu vinir hans oft að kynnast
því. Þær voru margar ljúffengu
máltíðirnar sem voru á boðstólum
á hinum mörgu kvöldum okkar og
annarra saman. Þá var mikil gleði,
enda þar mikill gleðimaður á ferð,
og var þá oft skemmt sér fram
eftir nóttu. Tóti gekk oftast síðast-
ur til náða en ætíð fyrstur upp
að morgni enda orkumikill maður.
Það er erfítt að sætta sig við
fráfall Tóta, enda vart hægt að
hugsa sér jafn lifandi mann, sem
gaf svo mikið af sér og hafði djúp
áhrif á alla þá er honum kynnt-
ust. Dýrmætar minningar um fal-
legan dreng, jafnt hið ytra sem
innra, munum við geyma í hugum
okkar. En áfram munum við fá
að njóta Addýjar og ávaxta þeirra
beggja og er það mikil blessun.
Megi kraftur sá, sem í Tóta bjó,
verða Addý og börnunum styrkur
í þeirra mikla missi.
Böddi og Ásdís
Við kveðjum nú einn okkar kær-
asta vin og félaga, sem kallaður
var burt langt fyrir aldur fram.
Vinátta okkar náði langt aftur,
þetta virðist samt stuttur tími, þeg-
ar litið er til baka.
Þegar lagt er af stað frá ungl-
ingsárum til móts við fullorðinsár,
veljast með samferðamenn, sem
missterk tengsl eru bundin við.
Haldist viná,ttuböndin út tímann,
hefur myndast vinátta, sem vaxið
hefur með þroska og er byggð á
grunni, sem fátt getur raskað. Það
þurfti ekki að hafa orð á öllum hlut-
um, þeir skildust.
Þannig vin höfum við misst. og
við vitum að ekkert getur orðið eins
og áður, tengslin við Þórð Má og
Arndísi hafa verið okkur ómetanleg
og þau tengsl, sem hafa myndast
milli barnanna okkar.
Lífíð heldur áfram, og við ber-
umst með, reynslunni ríkari, því við
vitum nú enn betur en áður, að
allt er í heiminum hverfult og rás
atburða aðeins að litlu leyti undir
okkar stjóm.
Minningin um vin okkar, Þórð
Má, mun fylgja okkur alla tíð.
Gunnar, Kristinn og Ingibjörg
Þann 12. maí bárust mér þær
harmfregnir að mágur minn Þórður
Már hefði látist í slysi.
Þórði Má kynntist ég fyrir rúm-
um 9 árum, er hann og Arndís syst-
ir mín byijuðu samband sitt.
Ást þeirra óx og dafnaði með ári
hveiju. Ég man þann dag er dóttir
þeirra Ruth Þórðar fæddist árið
1988, hann kom svo ánægður til
mín og sagði að þau hefðu eignast
fallegustu dóttur í heimi. Þau sem
voru svo ánægð og hamingjusöm,
nýbúin að festa kaup á stærri íbúð
og annað barn í vændum.
Hver er tilgangurinn? spyr maður
sig. En hann fáum við ekki að vita.
Ég trúi því að seinna eigum við öll
eftir að hittast þar sem bíður okkar
stærra og meira verkefni.
Þórður Már var einn af þeim fáu
sem hafði þann góða eiginleika að
koma manni alltaf í gott skap.
Hann var vinmargur og hvar sem
hann kom var margt fólk í kringum
hann. Alltaf var mikill gestagangur
á heimili þeirra, þar var maður
ætíð velkominn og gott að setjast
niður og ræða málin. Þórður Már
Minning:
Bjarni Jörundsson
frá Bíldudal
Fæddur 1. desember 1912
Dainn 25. maí 1990
Þakkarorð verða alltaf fátæk-
leg. Mig langar þó að minnast í
örfáum orðum tengdaföður míns,
Bjarna Jörundssonar, skipstjóra
frá Bíldudal.
Bjarni lést eftir stutta sjúkra-
húsvist í fjarlægu landi þar sem
hann dvaldi í sumarieyfí ásamt
eiginkonu sinni, Önnu Júlíusdótt-
úr. Bjami hafði mikið yndi af því
að ferðast síðari árin eftir að hann
fluttist til Reykjavíkur 1971.
Margar ferðirnar fóru Bjami og
Anna innanlands og utan með
vinafólki sínu, Olínu og Páli, sem
Bjarni hafði miklar mætur á. Tvær
utanlandsferðir sem við Guðmund-
ur fómm með tengdaforeldrum
mínum í em mér sérstaklega
minnistæðar.
Bjama hlakkaði mjög til þessa
sumars því hjónin ætluðu að fara
vestur í heimahagana á Bíldudal.
Honúm var oft hugsað til heima-
byggðarinnar fyrir vestan og bar
mikla hlýju til hertnar. Hann var
einnig spenntur fyrir því að prófa
nú nýju bílaferjuna, Baldur, yfir
Breiðafjörð. En það fór á annan
veg, Bjarni tók sér lengri ferð á
hendur.
Ég veit að baranabörnin koma
til með að sakna afa síns, sérstak-
lega þau yngstu sem nutu hans
svo vel. Hann gaf þeim alltaf tíma
og sýndi þeim vinsemd og hlýju
sem þáu kunnu vel að meta. Það
er þeim svo eftirminnilegt þegar
afi tók þau með sér niður á bryggju
til að veiða.
Bjarni var ungur í anda og hafði
mikinn áhuga á íþróttum, sérstak-
lega knattspyrnu og handknatt-
leik. Hann fylgdist grannt með
gengi íslensku landsliðanna og
alltaf hríngdi hann á heimili okkar
eftir landsleiki og ræddi við Guð-
mund um frammistöðu einstakra
leikmanna. Hann var mikill íslend-
ingur í sér og vildi merki íslands
hátt á lofti.
Ég vil þakka Bjarna fyrir allar
samverustundirnar sem gleymast
seint. Hann var sérstaklega dag-
farsprúður og góður maður. Elsku
Anna og börn megi Guð styrkja
ykkur á erfiðri stund.
Kristjana Jónatansdóttir
Þegar síminn hringdi snemma
morguns 25. maí varð mér hvert
við. Um tíma höfðum við beðið í
mikilli óvissu, þar sem líf Bjarna
hafði hangið á bláþræði í fjarlægu
landi í marga daga og við gátum
lítið aðhafst nema fylgst með í
gegnum síma.
Kynni mín af Bjarna Jörunds-
syni hófst þegar ég kom fyrst til
Bíldudals árið 1967. Ári áður hafði
ég kynnst dóttur Bjarna, Mary.
Hann og kona hans tóku mér ákaf-
lega vel og hefur samband okkar
ætíð verið með miklum ágætum.
Bjarni var sjósóknari mikill og
farsæll skipstjóri. Hann rak um
áratugaskeið útgerð á Bíldudal.
Fyrst með Gísla Friðrikssyni og
Sæmundi Ólafssyni, sem síðar
hætti með þeim félögum. Eftir það
ráku þeir Bjarni og Gísli saman
útgerðina til dauðadags Gísla árið
1971. Lát Gísla var Bjarna mikið
áfall. Ég hef sjaldan orðið vitni
að jafn mikilli virðingu á milli vina.
Þeir voru nánast óaðskiljanlegir.
Upp í huga minn koma veiðiferðir
í Laxá í Aðaldal, sem við fórum
nokkrum sinnum saman í. Þær
ferðir eru mér ógleymanlegar. Þar
kom margt spaugilegt fyrir og
gaman var að fylgjast með þeim
félögum. Við lát Gísla hætti Bjarni
útgerð og flutti til Reykjavíkur.
Bjarni var fínlegur maður og
mikið prúðmenni. Hann var gæfu-
maður í einkalífi. Hann kvæntist
mikilli . sómakonu, Önnu Júlíus-
dóttur, sem einnig er ættuð úr
Arnarfírði. Þau hjón eignuðust
fjögur börn. Mary, sem er elst,
Guðmund, skipstjóra, Sigríði,
hjúkrunarfræðing og Unni, sem
lést aðeins sex mánaða gömul.
Fyrir hjónaband eignaðist Bjarni
tvo syni, Jörund, sjómann í
Reykjavík og Sigurð, skipstjóra, á
ísafírði, en hann lést langt um
aldur fram liðlega fertugur. Sam-
band Bjarna við syni sína var alla
tíð mjög gott. Barnabörn Bjarna
eru orðin tólf og sakna þau nú öll
góðs afa síns.
Um leið og ég enda þessi fátæk-
legu orð mín óska ég tengdaföður
mínum velfarnaðar á vit hins
ókunna. Megi góður Guð styrkja
eiginkonu hans og börn. Vertu
sæll kæri vinur.
Ragnar Austmar