Morgunblaðið - 05.09.1990, Blaðsíða 34

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. SEPTEMBER 1990
Bima Eyjólfs-
dóttir - Minning
Fædd 15. desember 1947
Dáin 26. ágúst 1990
Það húmar að kveldi.
í huga koma ljóðlínur Jónasar
Hallgrímssonar:
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því séð hef ég fljúga
fannhvita svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri.
Sofinn er nú söngurinn ljúfi
í svölum fjalldölum,
grátþögull harmafugl hnípir
á húsgafli hveijum.
Birna var óvenju falleg og glæsi-
leg kona. Hún var gædd innri
mannkostum, sem lýstu sér m.a. í
því, að hún var örlát við vini sína,
hafði meiri ánægju af því að gefa
en þiggja. Sjálf varð ég þess aðnjót-
andi, að hún kom með hluti og sagði
þá gjarnan: „Mér datt í hug að þú
gætir notað þetta.“ Ef aðrir gáfu
henni, þá varð hún oft vandræðaleg
og sagði: „Hvað, ætlarðu virkilega
að gefa mér þetta! Ég kann ekki
við að taka á móti þessu."
Við Bima kynntumst fyrir rúm-
um áratug í starfi á vegum Alþýðu-
flokksins. Það var gaman að fylgj-
ast með henni og kynnast, því eld-
móðurinn og hugsjónin var mikil
til handa flokknum, og ekki síst
alþýðuflokkskonum. Þá var verið
að vinna að bpeklingi um barnið í
þjóðfélaginu. Hún hafði sitthvað til
málanna að leggja. Ég varð fljót-
lega vör við, að hún var hamhleypa
til verka og mjög dugleg við að
undirbúa og skipuleggja. Enda var
hún fljótlega kosin formaður kven-
félags Alþýðufiokksins. Arin sem í
hönd fóru óx ábyrgðin og nefnda-
störfín.
í pólitísku samstarfi gekk oftast
vel, en þó urðu snörp orðaskil, því
hún var stundum alveg hissa, ef
ég hafði aðrar skoðanir á hvernig
ætti að framfylgja stefnunni og í
hvaða forgangsröð. En það er ekki
alltaf hægt að sigla lygnan sjó, þó
góð vinátta sé.
Birna var höfðingi heim að sækja
og hafði sérstakt lag á að láta sínum
gestum líða vel og er þar minnis-
stæðast fertugsafmæli hennar, við
mikla gleði og mannfögnuð, en
Birna var hrókur alls fagnaðar á
góðri stund.
Það kom líka glöggt í Ijós hve
vinmörg hún var í síðustu veikind-
um sínum,. oft var hringt til mín
og spurt: „Hvernig líður Birnu?"
„Láttu okkur vita reglulega," sögðu
vinkonur og vinir.
Eftirminnilegt er, hvað mér
fannst það frumlegt, þegar hún
sagði frá því, að þau hjónin hefðu
drifíð sig í Munaðarnes yfir jólin,
og tóku gjafír, mat, jólatré og ann-
að með sér, ásamt skíðum. Og þau
urðu þrenn jólin, sem þau dvöldust
í Munaðarnesi. Þetta krafðist auð-
vitað undirbúnings. En þau voru
samhent í þessu hjónin, eins og í
flestu öðru.
Birna var elst fimm systkina, ein
systir dó níu mánaða gömul. Hin
systkinin eru: Konráð, Herdís og
Eyjólfur. Hún hafði mikla ábyrðar-
tilfínningu fyrir yngri systkinum
sínum. Þau leituðu oft til hennar
og hún studdi þau með ráðum og
dáð.
Einnig veit ég að hún var heil-
mikill ráðgjafi gagnvart systkinum
eiginmanns síns, Eiríks.
Birna ólst upp á ísafirði. Foreldr-
ar hennar eru þau Eyjólfur Bjarna-
son, sölustjóri hjá Sjóvá-Almenn-
um,_og Unnur Konráðsdóttir, bæði
frá ísafirði. Þau skildu. Seinni mað-
ur Unnar er Asmundur Pálsson.
Birna var mikil gæfumanneskja
í sínu einkalífi. Eiginmanni sínum,
Eiríki H. Tryggvasyni, giftist hún
3. júní 1967. Þeirra hjónaband var
einstaklega farsælt og einkenndist
af ást, tiygglyndi og virðingu fyrir
hvort öðru. Þau áttu líka mörg sam-
eiginleg áhugamál, svo sem útivist,
tjaldferðalög, skíðamennsku, tónlist
o.fl.
Þap eignuðust þijú börn. Þau
eru: íris 20 ára, nemi, Tryggvi 18
ára, sjómaður, og Eyjólfur Róbert
15 ára, nemi.
Nýliðið atvik lýsir vel hvern hug
hún bar til Eiríks. Hún kom að-
vífandi heim til mín með boðsmiða
á tónleika hjá Fóstbræðrum. Við
hittumst svo á eftir, ég og hún. Lét
ég þau orð falla, að hann hefði fal-
legustu einsöngsröddina af þremur,
er þá sungu einsöng. Þá sagði hún:
„Ég er svo stolt af honum, en ég
kunni ekki við að segja það að fyrra
bragði, að hann syngi bezt.“
Birna lauk gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla ísafjarðar vorið
1964. Hún fór í byijun árs 1965
til Bretlands og vann þar sem „au-
pair“, ásamt því að vera í ensku-
námi.
A unglingsárum á ísafírði, vann
Birna fyrir sér við ýmis störf, er
til féllu. En eftir heimkomuna frá
Bretlandi vann hún hjá Sambandi
íslenzkra samvinnufélaga í u.þ.b.
ár. Eftir það réðist hún til starfa á
lögmannsstofu Bjarna heitins Bein-
teinssonar hrl. Þar vann hún í tæpt
ár. í tvo vetur kenndi hún á nám-
skeiðum hjá Dale Carnegie.
A þessum árum, 1967-1970, var
Birna aðallega húsmóðir. En árið
1970 fluttu þau hjónin til Svíþjóðar
og dvöldu þar á fjórða ár. Þau
bjuggu lengst af á Smögen, lítilli
eyju, í skeijagarðinum, fyrir norðan
Gautaborg.
Á sumrin þau ár sem þau bjuggu
í Svíþjóð rak hún minjagripaversl-
un. Þar seldi hún eingöngu íslenzk-
ar vörur, ullarföt, keramik o.fl.
Eftir að þau Eiríkur komu heim
til íslands aftur, tók Birna að sér
hin ýmsu verkefni fyrir fyrirtæki,
bókhald o.fl.
Ekki má gleyma, að til margra
ára tók hún mikinn þátt í félags-
starfi með eiginkonum Fóstbæðra.
En aðrir munu eflaust rekja nán-
ar hennar störf í þágu Álþýðu-
flokksins. Þó get ég ekki látið hjá
líða að minnast ánægjulegs sam-
starfs við undirbúning 1. maí kaff-
is, sem við undirbjuggum í mörg
ár með mörgum dugnaðarkonum.
Við vorum oft þreyttar, en þetta
var sérlega ánægulegur þáttur í
starfí á vegum flokksins.
Árið 1985 'réði Birna sig til starfa
sem framkvæmdastjóri hjá Fram-
sýn.
Hún byijaði á því að gefa út
„Export Directory", sem er upplýs-
ingabók um íslenzk fyrirtæki og
starfsemi þeirra, sem var dreift er-
lendis, ásamt ýmsu fleiru.
Birna og Jóhannes Guðmundsson
stofnuðu fyrirtækið Markaðsdreif-
ing-Strax, árið 1987. Það fyrirtæki
var brautryðjandi á sínu sviði.
Eins og annað sem hún tók að
sér, þá var hún óþreytandi við að
afla umboða innanlands og utan.
Hún gaf út handbók stjórnandans,
og fylgdi henni eftir með ráðstefnu.
Fyrirtækið starfaði aðallega við
útgáfu fréttabréfa, markaðsöflun,
og prentun ýmis konar.
Það er þungbærara en orð fá
lýst, þegar svona ung kona fer í
rannsókn og uppskurð og er á tnili
heims og helju í tíu vikur. Umskipt-
in voru svo snögg, að erfitt er að
trúa því að lífið sé svona hverfult,
og skipti svo snögglega til hins
verra.
En það er huggun harmi gegn,
að mæt kona, sterkur persónuleiki
ástrík eiginkona, móðir, dóttir, og
vinkona, þurfi ekki að heyja langa
baráttu,
í þeesu sambandi fer vel að vitna
í Matthías Jochumsson: „En sof þú
vel og vertu sæl, ó, Vestfirðinga
rós!“
Það er sárt að sjá bak ungri vin-
konu, sem átti svo margt eftir og
því vil ég kveðja hana með vísu
eftir Sigurð Sigurðsson frá Arnar-
holti:
Græt ég og greiði
gjaldið eina, er má -
læt ég á leiði
laufin bleik og fá.
Sígræn blöð þér breiði
björt í fegra heimi;
mildur blær í meiði
mining þína geymi."
Ásta Benediktsdóttir
Andlátsfregn Birnu kom mér í
opna skjöldu. Hún var ung kona í
bióma lífsins, umsvifamikil og at-
orkusöm. Hún átti svo mörgum
verkefnum ólokið. Við vorum mörg,
vinir hennar og venslafólk, sem
væntum mikils af störfum hennar
og atfylgi. Þess vegna er það ennþá
sárar að kveðja hana, langt um ald-
ur fram.
Birna fæddist á ísafirði 14. des-
ember 1948 og ólst upp fram á
unglingsár í faðmi ijalla blárra.
Foreldrar hennar eru Eyjólfur
Bjarnason og Unnur Konráðsdóttir,
sem bæði voru atkvæðamikil í bæj-
arlífinu á ísafirði á uppvaxtarárum
Birnu. Birna var bráðþroska stúlka,
kjarkmikil og áræðin. Sextán ára
að aldri hleypti hún heimdraganum:
hélt til Englands til náms og starfa,
strax að loknu gagnfræðaprófi.
Nítján vetra að aldri giftist hún
Eiríki H. Tryggvasyni múrara-
meistara. Þau eiga þijú mannvæn-
leg börn, írisi, Tryggva og Eyjólf
Róbert. Meðan börnin voru ung
helgaði hún sig uppeldi þeirra og
heimilisforsjá, en heimili hennar og
Eiríks var alla tíð með sérstökum
glæsibrag.
Um þriggja ára skeið bjuggu þau
Birna og Eiríkur í Svíþjóð. Eiríkur
starfði við byggingaframkvæmdir
en Birna réðst í það stórvirki að
opna og reka verslun með íslenskar
ullarvörur og fórst það vel úr hendi.
Að fenginni þeirri reynslu réðst hún
til starfa hjá Karnabæ, þar sem hún
stjórnaði m.a. útsölum Karnabæjar
um_ 6 eða 7 ára skeið.
Árið 1985 stofnaði hún sitt eigið
fyrirtæki, Framsýn, og tveimur
árum seinna átti hún hlut í öðru
fyrirtæki, Markaðsdreifingu hf.
Þessi fyrirtæki sinntu upplýsinga-
miðlun og markaðsráðgjöf með út-
gáfustarfsemi, undirbúningi og
skipulagningu á kynningarstarfi og
auglýsingum.
Birna var lífið og sálin í þeim
félagsskap, þar sem hún starfaði.
Eiríkur var virkur félagi í karla-
kórnum ,1'óstbræðrum. Birna tók
þátt í félagsstarfi kórsins og átti
þar margar gleðistundir. En fyrst
og síðast tók hún mikinn þátt í fé-
lagsstarfi okkar jafnaðarmanna í
Reykjavík. Það var á þeim vett-
vangi sem kynni okkar tókust upp
úr 1980, þegar ég var tekinn við
ritstjórn Alþýðublaðsins. Þau kynni
leiddu til þess að Birna tók að sér
í sjálfboðaliðastarfi að veita for-
stöðu skrifstofu á mínum vegum
vegna prófkjörs til Alþingiskosn-
inga 1983. Við reyndumst sigursæl
í þeirri baráttu, enda lá þar enginn
á liði sínu. Frá þessum tíma er
margs að minnast, sem gott er áð
halda til haga í minningunni.
Á þessum árum gegndi Birna
mörgum trúnaðarstörfum fyrir Al-
þýðuflokkinn. Hún var varaformað-
ur kvenfélags Alþýðuflokksins, átti
sæti í stjórn fulltrúaráðs Alþýðu-
flokksfélaganna í Reykjavík og sat
í flokksstjórn. Og ævinlega þegar
mikið lá við var hún reiðubúin að
leggja fram starfskrafta sína í þágu
góðs málstaðar.
Birna Eyjólfsdóttir var væn kona,
fríð sýnum, skapmikil og einarðleg
í allri framgöngu, atorkusöm í
starfí, glaðvær á mannamótum og
sómdi sér þá kvenna best. Við jafn-
aðarmenn minnumst hennar með
virðingu og kveðjum hana með eft-
irsjá og einlægri þökk fyrir samver-
una.
Jón Baldvin Hannibalsson,
formaður Alþýðuflokksins.
Við sátum saman eins og svo oft
áður í góðra vina hópi í byijun júní
og ræddum um sumarið sem var
framundan og átti að nýta svo vel
til margra skemmtilegra hluta.
Birnu skorti ekki hugmyndirnar
frekar en fyrri daginn. En „skjótt
skipast veður í lofti“. Tíu dögum
seinna var allt orðið breytt. Birna
þurfti að gangast undir aðgerð sem
fór öðruvísi en við var búist. Hún
komst aldrei til meðvitundar.
Við vorum búnar að vera saman
í saumaklúbb í mörg ár og áttum
margar skemmtilegar stundir sam-
an bæði einar og með mökum okk-
ar.
Birna var fyrir okkur ákaflega
mikil baráttukona, lifandi og opin
í öllu sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Hún var sú sem hreif fólk með
sér hvar sem hún var og þessa sökn-
um við nú svo mjög þegar við ekki
lengur fáum að njóta samveru
hennar.
Kæri Eiríkur, íris, Tryggvi og
Eyjólfur Róbert, við vitum að sorg
ykkar er mikil. Við biðjum þess að
ykkur veitist styrkur á þessum erf-
iða tíma, en þá er gott að eiga
góðar minningar um ástríka eigin-
konu og móður.
Við sendum ykkur, foreldrum
hennar og systkinum, okkar inni-
legustu samúðar kveðjur.
Bíbí, Hanna, Magga, Silla og
Sibba.
Skammt er stórra högga á milli,
ótt og títt er hoggið í raðir okkar
Fóstbræðrakvenna. Agndofa stönd-
um við og fáum ekki skilið í svip
tilgang Drottins með svo ótíma-
bæru kalli. En við verðum að lúta
staðreyndum. Birna er dáin, kölluð
burt í blóma lífsins frá eiginmanni
og þremur börnum.
Það var svo sannarlega engin
depurð yfir okkur í vor. Sólin skein
í heiði, brum sprungu út og sóleyjar
spruttu sunnan við garð. Og enn
hækkaði sólin á lofti og hellti geisl-
um sínum yfir sæ og storð. Það var
komið sumar og dýrð Drottins blasti
alls staðar við. \
Þá dró skyndilega ský fyrir sólu.
Birna kenndi lasleika og var lögð
inná sjúkrahús. Ekkert alvarlegt,
aðeins smáaðgerð var okkur sagt,
og við önduðum léttar. Þrátt fyrir
öll læknavísindi og tækni nútímans
átti Birna ekki afturkvæmt og lést
í Landspítalanum 26. sl.
Birna Eyjólfsdóttir fæddist 15.
september 1947 og því aðeins 42ja
ára. Það var hásumar í lífí Birnu,
börnin næstum uppkomin og mestu
annir við barnauppeldi því liðin tíð.
Lífð blasti við þeim hjónum, Eiríki
Tryggvasyni og Birnu, með öllum
sínum dásemdum.
Það var mikið happ fyrir Fóst-
bræður þegar Eiríkur gekk til liðs
við kórinn. Ekki var heppni okkar
Fóstbræðrakvenna síðri, þegar
Birna bættist í okkar hóp. Birna
var mjög glæsileg kona, mikill og
góður félagi og hvar sem hún fór
var glaðværðin í fyrirrúmi. Heil-
steyptur persónuleiki var hennar
aðal, tillitssemi og prúðmannleg
framkoma í garð samferðamanna
var aðdáunarverð. í ferðum Fóst-
bræðra jafnt innanlands sem utan
var hún ætíð boðin og búin til að
aðstoða þá sem með þurftu. Við
minnumst þess að í ferð kórsins um
Canada, í löngum rútuferðum dag
eftir dag, völdu Birna og Eiríkur
aftasta sætið, ekki þrátt fyrir að
það væri versta sætið, heldur af
því að þar var verst að sitja. Þann-
ig sýndu þau hjón einatt, að því er
virtist meðfædda tillitsemi og hlýju
í okkar garð. Það er ekki ætlun
okkar að rifja upp allar þær stund-
ir sem Birna skemmti okkur á hin-
um ýmsu uppákomum fóstbræðra,
en alltaf fór henni það jafn vel úr
hendi. Já, minningarnar streyma
fram í huga okkar allra, hlýjar,
ljúfar og góðar.
Þó nú séu dagarnir dimmir og
sorg ríki í hjörtum vina og aðstand-
enda, þá vitum við að birtir upp
um síðir. Vorið mun koma með birtu
og yl, blómin munu teygja krónur
sínar mót hækkandi sól og fugla-
söngur fylla loftin blá. Það er trú
okkar að nú gangi Birna brosandi
um grænar grundir undir hand-
leiðslu Drottins allsheijar.
Við geymum minninguna um
yndislega konu og góðan félaga í
hjörtum okkar um ókomna tíð, og
biðjum algóðan Guð að sefa sárustu
sorgina í hjörtum eiginmanns,
barna og annarra ástvina.
Drottinn sigrar, dauðinn tapar.
Dagur brýst í gegnum nótt.
Drottinn stig af stigi skapar
styrk úr veikleik, mátt úr þrótt.
Drottinn sprengir dróma og læðing.
Dauðinn snýst í endurfæðing.
Drottin gerir nákuls næðing
notabyr að lífsins gnótt.
(Hannes Hafstein)
Blessuð sé minning hennar.
Fóstbræðrakonur
Eins og verk þín elsku sýna
augað hvar sem líta má
allt ber vott um visku þína
veröld öll þar skýrir frá.
(Sálmur)
Hún Birna okkar er dáin, það
kom ekki á óvart þegar hringt var
á sunnudagskvöldið og þessi orð
sögð, við höfðum fylgst með veik-
indum hennar og vonuðum alltaf
það besta. Minningarnar hrannast
upp, en þó ber hæst þær minningar
sem við eigum um okkur Alþýðu-
flokkskonur saman á fundum og
ráðstefnum að ræða um sameigin-
legt áhugamál, jafnaðarstefnuna.
Við Alþýðuflokkskonur úr Hafn-
arfirði viljum þakka fyrir þau ár
sem við áttum með Birnu, sem voru
alltof fá.
Minningin um Birnu mun ávallt
lifa með ókkur.
Far þú í friði,
friður pðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Eiríkur, íris, Tryggvi og Eyjólf-
ur. Við biðjum góðan guð að gefa
ykkur styrk á þessum erfiðu tíma-
mótum. Minningin um góða konu
og móður mun hjálpa.
Guðfínna og Valgerður.
Ósjálfrátt hvarflar hugurinn tii
baka, þegar manni er tilkynnt and-
lát vinar. Maður lítur yfir farinn
veg og rifjar upp samverustundir í
leik og starfi. ÍÞað gerðum við alla
vega, eftir að Unnur hafði hringt
og sagt okkur að Birna væri dáin.
Þar sem hún hafði verið veik, hafði
mátt búast við öllu, en þó kemur
þessi frétt, um endir eins tilveru-
stigs og upphaf annars, manni allt-
af á óvart. Við báðum fyrir henni
meðan hún barðist fyrir lífinu hér
og við látum bænir okkar fylgja
henni, þar sem hún dvelur núna.
Það eru orðin ævi mörg árin síðan
við fyrst kynntumst í gegnum störf
hennar hjá Karnabæ. Hún var sjálf-
stæð og vildi vinna úti, en fannst
hún samt verða að sinna börnunum
meðan þau voru yngri. Því var
stjórnun útsölumarkaðar Karna-
bæjar tilvalin starfsvettvangur fyrir
hana. Nokkurra vikna vinna tvisvar
á ári. Driftin og krafturinn var allt-
af sá sami, þegar þessi glæsilega
kona var annars vegar. Það var
eins og allir hlutir færu á hreyfingu
í kringum hana. Stundum undrar
maður sig á öllu því sem hún hafði
náð að framkvæma á svona stuttri
ævi. Og sífellt þurfti hún að fara
ótroðnar slóðir, hvort sem hún var
í eigin rekstri eða starfaði hjá öðr-
um. Tilsvar hennar, þegar henni var
hrósað var gjarnan: „Eitthvað verð-
ur maður að gera,“ og hún lét svo
sannarlega ekki sitt eftir liggja að