Morgunblaðið - 05.09.1990, Blaðsíða 35

gera „eitthvað". Þegar vinnutíma
lauk voru það félagsstörfin sem
tóku við, hvort sem það var í sam-
bandi við kórinn hjá Eiríki eða vinnu
fyrir Alþýðuflokkinn.
Þau voru höfðingjar heim að
sækja, hún og Eiríkur, og erfitt að
ímynda sér samrýndari og glæsi-
legri hjón. Þau voru alltaf eins og
klettur hvort við hliðina á öðru, til
stuðnings í hverju sem á gekk. Þau
voru mikið fjölskyldufólk og sam-
heldnin var rík, bæði hjá þeim og
þeirra börnum, en ekki síður gagn-
vart systkinum sínum og foreldrum,
þar sem samskiptin voru virkilega
ræktuð.
Einhveijar eftirminnilegustu
samverustundir okkar eru frá þeim
tíma, þegar flölskyldurnar ákváðu
að fara saman að veiða í Miðá í
Dölum. Þetta var um verslunar-
mannahelgi, ekki mikið af laxi, en
eitthvað af silungi, sem börnin gátu
veitt. Maturinn var grillaður úti, á
kvöldin var skrafað, hlegið og sung-
ið langt inn í sumarnóttina. I ferða-
lok var ákveðið að fara í Stykkis-
hólm og þaðan í bátsferð um
Breiðafjörð með viðkomu í nokkrum
eyjum. Þai'na sigldum við um á
spegilsléttum firðinum, næstum
eins og við værum á póstkorti, nut-
um þess að vera íslendingar, stukk-
um í land í eyjunum, borðuðum
nesti og tíndum ber. Það var létt-
leiki yfir öllu.
En nú er þessi fallega, unga
kona, sem þarna naut sumarsins
með okkur, horfin úr lífi okkar á
þessu tilverustigi og minningarnar
einar eftir. Við erum sérstaklega
þakklát fyrir að hafa verið svo hepp-
in að kynnast Birnu á þessari lífsleið
og hafa fengið að njóta þess krafts
og þeirrar lífsgleði sem stanslaust
skein frá henni, jafnvel eftir að hún
var orðin veik.
Við vottum öllum aðstandendum
Birnu okkar dýpstu samúð. Missir
ykkar er mikill, en minningin um
glæsilega og dugmikla konu lifir
hjá okkur öllum.
Guðrún og Guðlaugur
Bergmann.
Mig langar til að minnast hennar
Birnu Eyjólfsdóttur með nokkrum
orðum. Eg kynntist henni þegar hún
kom til liðs við okkur í stjórn Hlað-
varpans, Vesturgötu 3 hf., árið
1988. Birna bjó yfir glaðværð,
krafti og skipulagshæfleikum, en
það eru einmitt þeir eiginleikar sem
félagsstarfsemi sem rekin er af
áhuganum einum þarf á að halda.
Hún bar hag kvenna fyrir bijósti
og vildi veg þeirra meiri. Sjálf var
hún talandi dæmi um konu sem
þorði, vildi og gat. Hún var glæsileg
kona og það gustaði af henni. Hún
lífgaði upp á fundarsetuna með
skemmtilegum sögum og ævintýr-
um sem hún hafði ratað í. Hún var
ein af þeim manneskjum sem virtist
alltaf lenda í einhveijum skemmti-
legheitum. Hún var alltaf reiðubúin
til að leggja fram krafta sína og
vinnu þegar hún gat orðið að liði.
Hún var störfum hlaðin við að reka
sitt fyrirtæki en gaf sér samt tíma
til að leggja sinn skerf til málanna.
Hún gaf sér ekki aðeins tíma til
að sitja á fundum og leggja á ráðin
um úrlausnir mála, heldur tók hún
líka að sér ýmis konar vinnu fyrir
félagið, sem hún lét inna af hendi
í sinu fyrirtæki. Þannig tók hún
t.d. að sér að útbúa söfnunarátak
fyrir „Nýtt ljós í Hlaðvarpann“. Það
má segja að öllu fólki fylgi einhvers
konar Ijós og af sumu fólki stafar
meiri birta en öðrum. Birtan sem
stafaði af henni Birnu fylgdi bæði
mikil hlýja og gleði. Hún kvaddi
okkur formlega í stjórn Hlaðvarp-
ans sl. vor sökum anna eftir 3 ára
framlag í stjórn félagsins. Engin
okkar átti von á að hún væri svo
stuttu seinna á leiðinni að kveðja
þennan heim. Það sló því að okkur
djúpum harmi að fregna nú síðsum-
ars að svo virtist komið fyrir henni
Birnu okkar, að hún ætti ekki aftur-
kvæmt eftir aðgerð sem hún þurfti
að gangast undir.
Haustið er komið, gróðurinn að
byija að falla og það tekur að
rökkva æ fyrr á kvöldin. Það er
erfitt að sjá nokkurt ljós þegar
kveðja skal svo unga og kraftmikla
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUÐAGUR 5. SEPTEMBER 1990 ' 35 '
konu eins og hana Birnu okkar.
Okkar ljós er minning um konu sem
lagði góðum málstað lið af heilum
hug og færði með sér glaðværð og
hlýju. Hennar hlut í sögu húsanna
að Vesturgötu 3 og þá sérstaklega
„ljósi Hlaðvarpans" verður lengi
minnst. Fyrir hönd stjórnar Vestur-
götu 3 hf. sendi ég aðstandendum
hennar okkar dýpstu samúðar-
kveðjur á þessum döpru haustdög-
um.
Helga Thorberg
Oft erum við minnt á hve skammt
er á milli lífs og dauða. Svo var
um fráfall Birnu Eyjólfsdóttur.
Jafnaðarmenn sjá nú á bak góð-
um og traustum félaga, sem lagði
mikið af mörkum fyrir hugsjónir
j afnaðarstefnunnar.
Birna var alla tíð einörð og sér-
staklega skeleggur málsvari jafnað-
arstefnunnar, enda oft til hennar
leitað til að gegna margvíslegum
trúnaðarstörfum í þágu Alþýðu-
flokksins og kvennahreyfingarinnar
í flokknum.
Um árabil var Birna í forystu
fyrii' Kvenfélagi Alþýðuflokksins og
í stjórn Sambands alþýðuflokks-
kvenna. Þar lét Birna mikið að sér
kveða og þar nutu forystuhæfileikar
hennar sín vel; enda var Birnu það
mikið kappsmál að efla allt starf
kvenna innan flokksins að málefn-
um jafnaðarstefnunnar. Mörgum
öðrum trúnaðarstörfum _ gegndi
Birna innan flokksins. Átti hún
m.a. sæti í flokksstjórn og stjórn
fulltrúaráðsins í Reykjavík, enda
Birna ósérhlífin og kappsöm í
hveiju sem hún tók sér fyrir hendur
og ávallt reiðubúin þegar til hennar
var leitað ef hún gat lagt sitt lóð
á vogarskálarnar í þágu málstaðar-
ins. Birna spurði ávallt hvað get
ég gert fyrir flokkinn en ekki hvað
getur flokkurinn gert fyrir mig. Það
eitt lýsti Birnu vel.
Málefni fjölskyldunnar, unga
fólksins og aldraðra voru Birnu
sérstaklega hugleikin og átti hún
virkan þátt í að móta stefnuna inn-
an flokksins í þeim málum. Mér
stendur það ljóslifandi í minning-
unni hve margar ferðir hún átti í
ræðustól til að tala fyrir þeim mál-
um, og hve af henni gneistaði eld-
móður og kraftur þegar hún ræddi
þau mál eða ef henni fannst flokk-
urinn geta staðið sig betur í þeim
efnum. Það ásamt glaðværð henn-
ar, þar sem hún kom öllum í gott
skap í kringum sig og var hrókur
alls fagnaðar í góðra vina hópi í
Alþýðuflokknum, stendur upp úr í
minningunni um góða konu og fé-
laga um langt árabil, sem nú er
fallin frá langt um aldur fram.
Við félagar Birnu í Aþýðuflokkn-
um kveðjum hana að leiðarlokum
með sárum söknuði og þökkum af
alhug það sem hún var okkur og
lagði af mörkum fyrir hugsjónir
jafnaðarstefnunnar.
Sárastur er söknuður eiginmanns
Birnu, barna hennar og fjölskyldu,
sem ég færi mínar dýpstu samúðar-
kveðjur og bið Guðs blessunar.
Jóhanna Sigurðardóttir
Mér var illa brugðið, þegar ég
heyrði fyrr í sumar að hún Birna
okkar lægi alvarlega veik. Það var
svo stutt síðan ég hafði hitt hana
hressa og káta að vanda, fulla at-
orku og tilbúna í kosningaslaginn.
Andlátsfregnin kom ekki alveg á
óvart, þó vonin um að hitta hana
aftur, jafn hressa og káta, hafí
brugðist. Eftir stöndum við van-
máttug og spyijum: hvers vegna?
Hún vakti eftirtekt mína, þegar
ég sá hana fyrst fyrir allnokkrum
árum á minnisstæðu flokksþingi,
þar sem hart var deilt um viðkvæmt
kvennamál.
Hver vai' hún, þessi unga, háa
og glæsilega kona? Þetta var hún
Birna Eyjólfs, góður krati, ættuð
að vestan, var svarið sem ég fékk.
Og það var í sjálfu sér nóg. Hún
var ein af þeim sem tekið var eftir.
Við áttum, eftir að hittast oft
síðar og tókust með okkur góð
kynni. Það hefur margt verið rætt
í tímanna rás. Stundum vorum við
sammála, stundum ekki eins og
d ös Jtenia nöiri ueo ubnýa *ai *ibi
gengur, en alltaf gátum við hlegið
saman. Reyndar er ekki svo ýkja
langt síðan við samfögnuðum hvoi'
annarri og fleirum úr okkar hópi
er við náðum fertugsaldrinum, þess-
um tímamótum þegar sagt er að
nú sé allt fært. 0g það var svo
margt sem við áttum eftir að gera,
en við munum ekki njóta liðsinnis
Birnu við það.
Birna starfaði með Sambandi
Alþýðufiokkskvenna frá fyrstu
árum þess. Hún setti sinn svip á
umræðuna, hristi oft upp í okkur
og var óborganleg þegar slegið var
á léttari strengi. Við söknum félaga
í starfi og vinar í leik.
Eiríki, börnum þeirra Birnu og
öðrum aðstandendum sendi ég hug-
heilar samúðarkveðjur.
Jóna Ósk Guðjónsdóttir,
formaður Sambands
Alþýðuflokkskvenna.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinarskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund. (V. Briem)
Hún Birna frænka er farinn úr
þessum heimi. Elskulega frænka
mín þurfti að fara í aðgerð en vakn-
aði aldrei aftur. Það er búið að
vera langt og erfitt sumar í bið og
von um kraftaverk. Bið eftir
símhringingu að heiman með fréttir
um að Birna hefði vaknað og að
allt væri í lagi, en símhringingin
boðaði annað. Ég veit að við eigum
að vera þakklát að Birna fékk loks-
ins að sofna en það er erfitt að
sætta sig við það að ung hraust
kona fellur frá í blóma lífsins frá
eiginmanni og börnum.
Eg ætla ekki að rekja ættir Birnu
að öðru leyti en því að hún var af
góðu fólki komin.
Það er margs að minnast og
margt að þakka. Ég á yndislegar
minningar um Birnu frá ísafirði,
þar sem við lékum okkur sem börn,
í fjörunni eða í fjallinu, öll systkina-
börnin samankomin. Það var glatt
á hjalla í beijaferðunum sem skil-
uðu ekki alltaf miklu því frekar var
tínt upp í sig en í mjólkurbrúsann.
Birna var sú sem ég dáðist að,
hún var kvenímyndin mín og ég var
stolt þegar Uffa „frænka“ sagði
mér að ég líktist henni.
Ég vil þakka samverustundirnar
sem ég átti með Birnu á ísafirði
og seinna í Reykjavík og sumarið
sem ég fékk að heimsækja Birnu
og Eirík til Svíþjóðaiv
Elsku Eyjólfur minn, Úffa, Eirík-
ur, börn og systkini,ég samhryggist
ykkur og bið góðan Guð að gefa
ykkur styrk.
Söknuðurinn er sár, og eftirsjáin
mikil. Ég vil kveðja frænku mína
með þesum orðum:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt. (V.Br.)
Kolbrún
Á yndislegu vorkvöldi í lok maí
komu alþýðuflokksmenn saman til
flokksstjórnarfundar á, hótel
Holiday inn. Veðrið var méð því
fegursta sem gerist á þessum
árstíma, heiður himinn og logn en
geislar kvöldsólarinnar ótrúlega
heitir og sterkir. Fólk streymdi út
á svalir hússins, það var glatt á
hjalla, sveitarstjórnarkosningar ný-
afstaðnar, allir báru rós í barmi í
tilefni dagsins og bjartsýni ríkti í
hópnum. í þessari umgjörð er
síðasta minning mín um Birnu Eyj-
ólfsdóttur þar sem hún stendur í
sólargeislunum glæsileg, broshýr
og hlý í viðmóti. Þannig er eflaust
líka minning annarra félaga hennar
sem sóttu þennan fund, en myrkur
og kuldi hefði lagst að huga okkar
ef okkur hefði órað fyrir hvað fram-
undan var og hve stutt væri í að
við kveddum hana hinstu kveðju.
Birna Eyjólfsdóttir var í hópi
þess unga fólks sem gekk til liðs
við Alþýðuflokkinn á seinni hluta
áttunda áratugarins og hún var í
hópi þess fólks sem gengur til liðs
við stjórnmálahreyfingu til að láta
gott af ?ét; leiða og til að leggja
libnyinBiJfi íMHm irioia uiriiS
sitt af mörkum' af hugsjón. Henni
voru falin mörg trúnaðarstörf á
vegum Alþýðuflokksins og í gegn-
um árin var hún m.a. formaður
kvenfélags Alþýðuflokksins í
Reykjavík, í stjórn fullti'úai'áðsins,
í stjórn Sambands Alþýðuflokks-
kvenna og átti undanfarin ár sæti
í flokksstjórn Alþýðuflokksins.
Birna var skelegg og greind, vel
máli farin og til viðbótar því að
vera glæsileg ásýndar var hún ákaf-
lega aðlaðandi í framkomu allri.
Hún var dugmikil og áræðin og á
Svíþjóðarárum þeirra hjóna, en þar
bjuggu þau í 3 ár, rak hún'verslun
með íslenskar ullarvörur, hún
stjórnaði útsölum hjá Karnabæ um
árabil, kenndi hjá Dale Carnegy í
tvo vetur og síðustu árin rak hún
fyrirtækið Strax-markaðsdreifing,
ásamt Jóhannesi Guðmundssyni.
Birna sagði sjálf að það væri
ekki sín sterka hlið að standa í
ræðustól en þangað átti hún sann-
arlega erindi og flutti mál sitt vel.
Ég veit að það er flestum alþýðu-
flokkskonum minnisstætt þegar
hún flutti erindi á landsfundi um
hvernig það var að sækja út á
vinnumarkaðinn eftir að hafa verið
heimavinnandi húsmóðir í nokkur
ár og að það hefur verið mörgum
þeirra hvatnig þegar hún lýsti því
ráði sem hún greip til þegar henni
fannst virðingarleysið keyra um
þverbak.
Þegar ég lít til baka finnst mér
ég hafa þekkt Birnu alla aevi þó
það sé auðvitað einföldun. Ég man
fyrst eftir henni sem ungabarni því
Úffa móðir hennar var vinkona
systur minnar og þær voru að eign-
ast dæturnar sínar um svipað leyti
því var það að á uppvaxtarárum
okkar á Isafirði fylgdist ég vel með
Birnu og allt fólkið hennar var fólk
sem ég þekkti vel. Þegar leiðir okk-
ar lágu seinna saman í Alþýðu-
flokknum fylgdu samstarfi okkai'
gömul vináttutengsl Ijölskyldna
okkar og frá Birnu stafaði alltaf
einstök hlýja, hún átti líka í ríkum
mæli þann eiginleika að láta sam-
ferðamenn sína finna að það sem
þeir voru að fást við skipti máli.
Birna Eyjólfsdóttir fæddist á
ísafirði 15. desember 1947. For-
eldrar hennar voru Unnur Konráðs-
dóttir og Eyjólfur Bjarnason sem
síðar slitu samvistir, en önnur börn
þeirra eru Konráð, Herdís og Eyjólf-
ur. Móðurforeldrar voru Þorbjörg
Sveinbjörnsdóttir og Konráð Jens-
son en föðurforeldrar voru Herdís
Jóhannesdóttir og Bjarni Pétursson.
Að Birnu stendur stór fjölskylda
bæði á móður og föðurvæng, báðar
fjölskyldur eru samheldnar og er
sár harmur kveðinn í fjölskyldu-
hópnum. Birna var sjálf mikil fjöl-
skyldumanneskja og kom það vel
fram í allri viðkynningu við hana
hve mjög hún bar manninn sinn og
börnin þijú fyrir bijósti.
Hún giftist Eiríki H. Tryggva-
syni, múrarameistara, 3. júní 1967
og eru börn þeirra íris fædd 1970,
Tryggvi fæddur 1971 og Eyjólfur
Róbert fæddur 1975. Þau kveðja
nú elskulega eiginkonu og móður
sem kölluð er burt í blóma lífsins.
Á slíkri stundu verða öil samúð-
arorð svo fátækleg en seinna skipt-
ir það máli að vita að ástvinurinn
eignaðist góðan sess í hópi sam-
ferðafólks og skildi eftir sterk spor
á meðal þeirra. Það gerði Birna
Eyjýlfsdóttir.
Ég votta ijölskyldu hennar inni-
lega samúð mína og ijölskyldu
minnar, sérstakar samúðarkveðjur
færi ég Úffu, Eyjólfi, Eiríki og börn-
unum.
Að leiðarlokum þakka ég Birnu
Eyjólfsdóttur góða samferð og bið
Guð að blessa minningu góðrar og
mætrar konu.
Rannveig Guðmundsdóttir
Ágæt vinkona okkar, Birna Eyj-
ólfsdóttir, lést sunnudaginn 26.
ágúst. sl. á Landspítalanum. Birna
var aðeins 41 árs gömul þegar hún
lést. Hún var dóttir Eyjólfs Bjarna-
sonat' og Unnar Konráðsdóttur og
elst fjögurra barna þeirra er á legg
komust.
Árið 1967 giftist Birna eftirlif-
andi manni sínum, Eiríki Tryggva-
syni múrararpeistara, og 4ttu þau
saman þijú mannvænleg börn, íris,
sem nú er 20 ára, Tryggva 18 ára
og Eyjólf Róbert 15 ára.
Við kynntumst Birnu og Eiríki
fyrst 1984, er við tengdumst góðum
félagsskap er þau voru í, þ.e. Fóst-
bræðrum og félagi Fóstbræðra-
kvenna. Birna tók þá strax á móti *
okkur nýliðunum og sýndi þar sitt
hlýja viðmót og mikla félagsþroska.
Hún taldi nauðsynlegt að öllum
nýjum félögum væri .tekið opnum
örmum og þeim gert auðvelt og
þægilegt að komast inn í raðir fé-
lagsmanna og þeim væri veitt eftir-
tekt og hjálpað að aðlagast sem
fyrst, svo að þeir finndu sig vel-
komna á nýjum slóðum.
Birna var einn þeirra einstakl-
inga í samfélagi okkar, sem þrátt
fyrir miklar annir, gaf sér tima til
að sinna félögum sínum og vinum.
Hún var alltaf boðin og búin til að
aðstoða okkur Fóstbræður, bæði í
sambandi við útgáfumál og annað
það er mætti verða félagsskap okk-
ar til framdráttar. Það hefur verið
hamingja Karlakórsins Fóstbræðra
gegnum tíðina, fyrir utan að geta
státað af góðum söngmönnum og
félögum, að þeir hafa átt innan
sinna raða fjölda kvenna, sem stutt
hafa við bakið á kórnum á ótal
sviðum og átt mikinn þátt í vel-
gengni hans. Ein þessara kvenna
var Birna Eyjólfsdóttir. Og nú verð-
um við í annað sinn á þessu ári að
sjá á bak góðum félaga og vini úr
okkar röðum. Eftir stöndum við hin
og horfum á auð sætin, orðlaus og
aflvana yfir þessum feiknstöfum.
Birna elskaði lífið og allt sem það
hafði upp á að bjóða. Hún var glað-
væi', einörð í framkomu og ákveðin
og stóð fast á sannfæringu sinni. í
vinahópi var hún hrókui' alls fagn-
aðar og alltaf svo hlý í viðmóti og
glaðvær. Það var líka gott að vita
af Birnu að baki sér.
Þegar sumra tók og næturnar
urðu bjartar lagðist Birna inn á
sjúkrahús í aðgerð, sem hún átti
ekki afturkvæmt úr. Og nú þegar
dag var tekið að stytta og skuggar
nætur færðust yfir slokknaði siðasti
lífsneistinn í bijósti vinkonu okkar.
Það þýðir víst lítið að leita svara
við því hvers vegna ung kona, full
af lífsþrótti er hrifin í burtu. Eflaust
er einhver tilgangur með því, þótt
hann sé vandséður, en eitt er víst,
missirinn er jafn sár og þungbær.
En mestur og sárastur er þó
missirinn fyrir Eirík, íris, Tryggva
og Eyjólf. Og þó að orð séu kannski
lítils megnug, biðjum við þeim
blessunar í sárum harmi.
Við kveðjum Birnu með söknuði,
gott var að eiga hana fyrir vin.
Sigurlaug Indriðadóttir,
Björn Þorsteinsson.
í dag kveðjum við hinstu kveðju,
langt um aldur fram, elskulega
tengdadóttur, mágkonu og svilkonu
okkai, Birnu Eyjólfsdóttur. Það var
glæsileg „stóra systir“ sinnar fjöl-
skyldu sem giftist „stóra bróður“
okkar fjölskyldu fyrir rúmum 23
árum. Þá þegar vann hún hug og
hjörtu okkar allra. í okkar hópi var
Birna ekki eingöngu ástkær eigin-
kona Eiríks, heldur einnig góð vin-
kona okkar allra. Hún var sterkur
og litríkur persónuleiki sem við er-
um stolt af að hafa haft í fjölskyld-
unni. Hennar er sárt saknað af '
okkur en þó vitum við að sárastur
er söknuður hjá eiginmanni og
börnum þeirra.
Elsku Eiríkur okkar, íris,
Tryggvi og Eyjólfur Róbert. Við
vitum að síðustu þrír mánuðir hafa
verið erfiðir. Á þeim tíma hafið þið
sýnt fádæma hugrekki, styrk og
jafnargeð. Við dáumst að ykkur.
Megi minningin um ástríka eigin-
konu og yndislega móður gera ykk-
ur sorgina léttbærari.
Innilegar samúðarkveðjur til for-
eldra, systkina og fjölskyldna
þeirra, svo og til annarra sem um
sárt eiga að binda.
Tengdaforeldrar og
fjölskyldur þeirra.
I'Iciri greinar um Birnu Eyjólfs-
dóttur bíða birtingai'. Þær munu
bii-tast í blaðinu næstu daga
-----,-------------;-----—------------------