Morgunblaðið - 09.02.1991, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. FEBRUAR 1991
Marvin Frínmimsson,
Selfossi - Minning
Við Marvin Frímannsson fluttum
á Selfoss um svipað leyti og kpmum
báðir neðan frá ströndinni. Ég frá
Stokkseyri en hann frá Borg í Eyr-
arbakkahreppi.
Það var vorið 1948 sem okkar
fyrstu nánu kynni hófust, þegar við
fengum leyfi frá störfum hjá Kaup-
félagi Árnesinga, til þess að fara á
síldveiðar norður fyrir land á mb.
Svani RE 88 með Andrési Finn-
bogasyni.
Eg hafði verið nokkur sumur á
síldveiðum en þetta var fyrsta og
eina síldarvertíð Marvins.
Síðan stofnuðum við báðir heim-
ili, og þegar frístundir gáfust fórum
við fjölskyldurnar saman í útilegur
um helgar. Þegar börnin okkar voru
vaxin úr grasi og sum farin a heim-
an, fórum við að ferðast til sólar-
landa. Það var mikið tilhlökkunar-
efni að komast í þær ferðir og
margar ógleymanlegar ánægju-
stundir í þeim ferðum. Þetta var
fastur punktur í tilverunni að ferð-
ast saman innanlands og utan, og
koma saman á eftir og rifja upp
það sem skeði og fyrir augu bar.
Nú þegar leiðir skilja, þakka ég
og konan mín, sem er systir hans,
allar ánægjustundir, tryggð og vin-
áttu.
Eftirlifandi eiginkonu, Ingibjörgu
Helgadóttur, bömum og fjölskyld-
um þeirra sendum við innilegar
'samúðarkveðjur.
Engilbert Þórarinsson
í dag verður jarðsettur frá Sel-
fossi tengdafaðir minn, Marvin
Frímannsson bifvélavirki. Þar munu
kveðja hann og fylgja síðasta spöl-
inn vandamenn hans, vinir og kunn-
ingjar, steinsnar frá Engjáveginum
þar sem hann lifði og starfaði mest-
an hluta ævi sinnar.
Minning:
Fæddur 11. september 1897
Dáinn 3. febrúar 1991
Hin langa þraut er liðio
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin bjðrt upp runnin,
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
Hann Jón afi er dáinn eftir stutta
en stranga sjúkdómslegu. Alltaf
kemur dauðinn manni jafn mikið á
óvart, jafnvel þó maður hafi talið
sig vera undirbúinn. Áfallið og
tómarúmið sem afi skilur eftir sig
er mikið hjá okkur, það vantar eitt-
hvað. Jón afi fæddist 1897 að Klas-
barða, V-Landeyjum. Hann kvænt-
ist Margréti Einarsdóttur frá
Nýjabæ, V-Eyjafjöllum, og hófu
þau sinn búskap að Norðurhjáleigu,
V-Landeyjum. 1930 flytja þau að
Vesturholtum, V-Eyjafjöllum, og
þá voru erfíðir tímar. Ekki var húsa-
kostur góður og jörðin í órækt, sem
þau rifu upp af stökum myndarskap
og byggði afi húsin sem standa enn
þann dag í dag. Ekki voru fjárráð
mikil í þá daga, en afi var annálað-
ur hraustleika- og handverksmaður
þar í sveit og fram á dauðadag.
Fórst þeim búskapurinn vel úr hendi
enda hagsýni látin ráða. Afi og
amnía eignuðust fjögur börn, Ein-
ar, Ingibjörgu og tvíbura sem fædd-
ust andvana, auk þess gekk hann
í föðurstað' Kristni syni ömmu og
leit ávallt á hann sem sitt barn.
Afi missti konu sína 1958. Árið
1962 hætti hann búskap og lét
búið í hendurnar á dóttur sinni Ingi-
björgu og Lárusi tengdasyni sínum.
Hann flutti suður til okkar, þar sem
hann bjó allt til þess síðasta. Það
var skrítin tilfinning fyrir lítinn
strákgutta að fá afa til sín, hann
sem hafði verið svo langt í burtu
upp í svéit. En við nutum góðs af
Marvin ól svo til allan sinn aldur
á Suðurlandi, fyrst í uppvextinum
á Borg í Eyrarbakkahreppi, en
síðan bjó hann og starfaði öll sín
fullorðinsár á Selfossi. Hann lærði
bifvélavirkjun og vann fyrst á verk-
stæði Kaupfélags Árnesinga en
síðan um áratugaskeið sjálfstætt
starfandi í sinni iðngrein. Hann
sérhæfði sig í bifreiðaréttingum og
mun handaverka hans og einstaks
handbragði víða sjá stað í þeim efn-
um. Þeir voru og ófáir sem áttu
hann að kunningja gegnum starfíð
og viðskiptahópur hans var stöðug-
ur og bar vitni um það traust og
þær vinsældir sem hann aflaði sér
með verkum sfnum.
Marvin var traustur maður og
vandaður í allri viðkynningu, dag-
farsprúður en þó glaðlegur í við-
móti og rekur mig ekki minni til
þess að hafa hitt nokkurn mann svo
að hann bæri honum ekki vel sög-
una. Einstök snyrtimennska og
vandvirkni var einkennandi þáttur
í allri umgengni og öllum störfum
Marvins. Snyrtimennska á vinnu-
stað hans og heimili og hvar sem
hann gekk um var sérstök og bar
þeirri verklagni, natni og dugnaði
sem Marvin bjó yfir ótvírætt vitni.
Það var hollt okkur ýmsum sem
ekki getum státað af jafn mikilli
snyrtimennsku og vandvirkni í
verklegum efnum að kynnast hon-
um og háttum hans að þessu leyti.
Eins og títt er um mikla verkmenn
átti hann erfitt með að sitja auðum
höndum og féll raunar sjaldnast
verk úr hendi. Var sama hvar borið
var niður, hvort heldur á ferðalög-
um, á vinnustað eða heimili, jafnan
var Marvin mættur þar sem eitt-
hvað mátti betur fara eða færa
þurfti í lag eða búa betur í haginn.
Marvin hafði yndi af ferðalögum
góðmennsku og sameiginlegum
áhugamálum okkar. Sátum við oft
og ræddum um lífið og tilveruna.
Afi stundaði verkamannavinnu allt
til 90 ára aldurs af stakri samvisku-
semi og trúmennsku. Eftir að Ingi-
björg og Lárus fluttu búferlum frá
Vesturholtum, var það markmið
okkar að halda húsunum við og
láta þau ekki grotna niður eins og
maður sér mörg eyðibýlin fara. Og
var þetta markmið allra í fjölskyld-
unni og þótti afa mjög vænt um
þessa ákvörðun okkar og ráðlagði
okkur hvenær sem hann gat. Margs
er að minnast þegar horft er um
öxl. Börnin mín nutu þess eins og
ég að alast upp með afa og var
alltaf mikil gleði og kátína á heim-
ili foreldra minna, þegar allir hitt-
ust og var afi oftar sem ekki hrók-
ur alls fagnaðar. Afí bjó hjá foreldr-
um mínum frá því að hann flutti
suður 1962 og naut hann þar hlýju
og fómfýsi þeirra enda vildi hann
hvergi annarstaðar vera. Oft á
síðkvöldum austur undir Eyjafjöll-
um var setið og rætt, hann sagði
okkur frá liðnum árum og örnefnum
þar í kring og voru þetta yndisleg
kvöld þar sem við nutum hand-
leiðslu ógleymanlegs manns. Hugur
afa var mjög oft fyrir austan eftir
að hann hætti að geta komið með
okkur þangað. Þegar við komum
heim aftur var alltaf fyrsta spurn-
ingin: Hvernig var í Vesturholtum?
Afi var laghentur mjög, jafnt í tré
og járn og var oft leitað til hans
um smíði ýmissa hluta frá liðinni
tíð og naut Minjasafnið í Skógum
meðal annarra góðs af því.
Dauðinn er eitt af því sem geng-
ur yfir okkur öll. Ég hef reynt að
skýra út fyrir börnum mínum af
hverju afi er dáinn, hann sem var
alltaf svo hress og kátur. Tók alltaf
á móti þeim opnum örmum og
fylgdist vel með þroska þeirra og
og útiveru og ófáar voru þær
ánægjustundir sem hann átti með
fjölskyldunni síðasta áratuginn
tæpan við gróðursetningu og önnur
störf í sumarlandinu að Miðhúsum.
Þar tók hann til hendinni af sama
dugnaði og sömu ósérhlífni og
endranær, hvort heldur var við
byggingaframkvæmdir, girðingar-
störf eða gróðursetningu. Þá var
gjarnan farið í langar gönguferðir
upp um ása eða róið út í Miðhúsa-
hólma og fyrir þær ágætu samveru-
stundir sem og aðrar vil ég þakka
honum. Þær geymast en gleymast
ekki.
Marvin mun hafa tekið róttækar
skoðanir nánast í föðurarf, en þó
hann flíkaði þeim ekki mikið né
hefði sig í frammi á þeim vettvangi
fór ekki hjá því að slíkt bæri stund-
um á góma okkar í millum eins og
í pottinn var búið með mín störf.
Þá kom oft á daginn að hann hafði
ákveðnar og fastmótaðar skoðanir
á ýmsum grundvallaratriðum í
kjaramálum, félagslegum réttinda-
málum eða þjóðfrelsismálum sem
mótuðust af afstöðu hans til vinn-
unnar og ríkri réttlætiskennd.
En nú er erfíðri baráttu Marvins
við óbiigjarnan sjúkdóm lokið.
Sláttumaðurinn mikli hefur farið
yfír teig hans allan og hvíldin er
framgangi í lífinu. Fóru þau eins
oft og þau gátu tii hans og ræddu
við hann margar dagstundir.
Fræddi hann þau um lífið eða setið
var yfir bókum eðá spilum og erum
við hjónin mjög þakklát fyrir að þau
fengu að njóta sömu leiðsagnar og
ég hafði fengið á mínum uppvaxt-
arárum, því það eru ekki allir sem
fá að njóta þeirra unaðsstunda með
yndislegum afa. Það kemur dagur
eftir þennan dag og nú er komið
að kveðjustund og okkur finnst erf-
itt að kveðja vegna þess að hann
var okkur svo kær. En við eigum
allar góðu minningarnar sem munu
lifa í hjörtum okkar um ókomna tíð.
Guð blessi minningu hans. Við
sendum hans nánustu innilegar
samúðarkveðjur og megi guð
styrkja þau í þessari sorg.
Sigurður H. Einarsson
og fjölskylda.
í dag, 9. febrúar, verður til mold-
ar borinn elskulegur afi minn, Jón
Sigurðssori. Afi fæddist að Eystri-
Klasbarða, V-Landeyjum, 11. sept-
ember 1897 og var því á 94. aldurs-
ári þegar hann lést. Það er hár ald-
ur og mikið starf liggur eftir hann.
Afi var sonur hjónanna Jórunnar
Pálsdóttur frá A-Klasbarða og Sig-
urðar Eiríkssonar frá Stóragerði í
framundan að loknu ærnu dags-
verki. Samverustundirnar hefðu svo
sannarlega getað orðið fleiri, en
þegar þannig ber undir er hið eina
rétta hugarfar að þakka þær sem
okkur, sem eftir stöndum, áskotn-
uðust. Það er mér ljúft og skylt að
gera þar sem Marvin á í hlut. Bless-
uð sé minning hans.
Steingrímur J. Sigfússon
Með örfáum orðum langar mig
til að minnast tengdaföður míns,
Marvins Frímannssonar bifvéla-
virkja, til heimilis á Engjavegi 8,
Selfossi, en harin lést í Sjúkrahúsi
Suðurlands 2. febrúar sl. eftir langa
og erfiða baráttu gegn sjúkdómi
sem læknavísindin kunna engin ráð
við.
Marvin fæddist í Reykjavík 4.
nóvember 1928, sonur hjónanna
Frímanns Einarssonar frá Þingskál-
um og fyrri konu hans, Maríu
Björnsdóttur. Móður sína missti
Marvin aðeins 10 daga gamall og
þá gekk Kristín Ólafsdóttir honum
í móðurstað, en Kristín varð síðar
seinni kona Frímanns.
í Reykjavík elst Marvin upp til
10 ára aldurs, en þá flytur Frímann
með fjölskyldu sína austur að Borg
í Eyrarbakkahreppi. Frá veru sinni
á Borg átti Marvin margar góðar
minningar, enda var Eyrarbakki í
þá daga höfuðstaður Suðurlands og
þar í plássi voru mikil umsvif sem
vöktu áhuga ungs manns. Þegar
Marvin er 17 ára flyst hann að
Selfossi og ræður sig til vinnu hjá
Bifreiðasmiðju Kaupfélags Árnes-
inga sem þá var í miklum vexti og
starfsmenn þar voru annálaðir fyrir
vönduð og góð vinnubrögð. Við
slíkar aðstæður lærir Marvin iðn
sína, bifvélavirkjun. Hjá KÁ starfar
Marvin samfleytt í 24 ár, en frá
1969 rak hann eigið verkstæði á
Engjavegi 3, ásamt samstarfsfé-
laga sínum, Ármanni Einarssyni,
og síðustu árin vann Marvin svo í
bílskúrnum heima hjá sér við bif-
reiðaviðgerir. Aðallega fékkst Mar-
vin við bifreiðaréttingar og fór gott
orð af honum fyrir einstaka vand-
Hvolhreppi, sá fimmti í röðinni af
átta börnum þeirra hjóna en þau
voru Pálína, f. 14. október 1887,
Þorbjörg, f. 30. mars 1889, Soffía,
f. 16. ágúst 1893, Jóhanna, f. 27.
febrúar 1896, afí, f. 11. september
1897, Sigurður, f. 19. mars 1900,
Björn, f. 22. febrúar 1902, og Ást-
rós, f. 13. nóvember 1905 og nú
eru aðeins tvö eftir af þessum stóra
systkinahóp, þau Ástrós og Sigurð-
ur.
Ungur að árum flutti afi með
foreldrum sínum frá Klasbarða að
Norðurhjáleigu í sömu sveit. Eins
og þá var títt mun skólaganga hafa
verið lítil en notadijúg það sem
var, því áhugi var nægur og vottur
þess var fögur rithönd og góð reikn-
ingskunnátta, en um eiginlegt nám
var ekki að ræða hjá fátækum al-
þýðuheimilum í þá daga. Fljótlega
eftir fermingu fór afi á vertíð til
Vestmannaeyja, starfaði þar bæði
til sjós og lands og var alstaðar
eftirsóttur sökum dugnaðar og lag-
virkni. í Vestmannaeyjum kynntist
hann ömmu minni sem ég því mið-
ur sá aldrei, hún hét Margrét Ein-
arsdóttir frá Nýjabæ undir V-Eyja-
fjöllum. Þau gengu í hjónaband 28.
janúar 1928. Þá um vorið hófu þau
búskap í Norðurhjáleigu í félagi við
foreldra afa. Á vordögum 1930
fluttu þau að Vesturholtum,
V-Eyjafjallahreppi og bjuggu þar,
þar til amma lést í júlí 1958. Eftir
það bjó afi með dóttur sinni og
tengdasyni til ársins 1962 er hann
flutti til Reykjavíkur til sonar síns
og tengdadóttur, en hjá þeim átti
hann heimili þar til hann lést í
Borgarspítalanum 3. þessa mánað-
ar. Afí og amma eignuðust fjögur
börn, tvö fæddust andvana, þau
sem lifa eru Einar, f. 1928 og Ingi-
björg, f. 1930, auk þess gekk afi í
föðurstað Kristni syni ömmu og
leit ætíð á hann sem sitt barn, einn-
ig var Lárus, síðar tengdasonur
hans, nokkur ár hjá þeim og fleiri
börn voru hjá þeim í sumardvöl.
Ekki hefur verið búsældarlegt í
Vesturholtum er þau hófu þar bú-
skap. Til þess að komast að bænum
var yfir fúakeldur að fara svo að
Jón Sigurðsson
________________________________35
virkni og snyrtimennsku, enda var
ævinlega mikið að gera á verkstæð-
inu við Engjaveginn.
í einkalífi sfnú var Marvin mikill
gæfumaður, bæði það að hann ólst
upp á góðu heimili, í stórum og
glaðværum systkinahópi og svo
síðar þegar hann stofnar til sinnar
eigin Ijölskyldu, en 10. ágúst 1952
kvænist hann eftirlifandi eiginkonu
sinni, Ingibjörgu Helgadóttur frá
Miðhúsum í Gnúpveijahreppi.
Þau Marvin og Ingibjörg eignuð-
ust 6 mannvænleg börn og í dag
eru barnabörnin orðin 10 talsins.
Með fjölskyldu sinni fann Marvin
sína lífsfyllingu. Hann var konu
sinni traustur eiginmaður og börn-
um sínum góður og mildur faðir,
enda urðu þau öll mjög elsk að
honum, sem og tengdabörnin og
barnabörnin, því nú er sárt saknað
góðs manns sem fallinn er frá, langt
fyrir aldur framn.
Árið 1982 reisti fjölskyldan sér
sumarbústað í landi Miðhúsa í
Gnúpveijahreppi og þar undi Mar-
vin sér vel við útiveru og trjárækt.
Ekki var síðri áhugi hans heima
fyrir við ræktun heimilisgarðsins á
Éngjavegi 8 þar sem hann tók virk-
an þátt. í umhirðu garðsins með eig-
inkonu sinni, og fengu þau viður-
kenningu fyrir fallegan garð í fyrra-
sumar. Þannig var og um annað
sem Marvin fór höndum um, allt
var vel gert og umhirðan einstak-
lega góð. Bílarnir sem hann átti
voru alltaf eins og nýir, vandlega
bónaðir og snyrtilegir.
Marvin lagði sig fram við að
halda góðum tengslum við skyld-
menni sín og vini. Hann var ólatur
við að heimsækja sína nánustu, og
á heimili hans var ætíð gestkvæmt.
Nú þegar leiðir skilja er mér efst
í huga þakklæti fyrir þær samveru-
stundir sem ég átti með Marvin og
þá ekki síður þakkir fyrir alla hjálp
sem svo fúslega var innt af hendi
ef á þurfti að halda.
Far þú í friði, friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Valdimar Bragason
hestar lágu nærri í. Húsakostur
lélegur, tún þýfð og ógirt, en afi
hófst handa, bætti heimreiðina,
byggði upp hús, hlóð garð kringum
túnið og girti, sléttaði tún og engj-
ar og þurrkaði. Þama hefur mikið
starf verið unnið, því fyrstu árin fór
afí á vertíð til Vestmannaeyja. Hlut-
ur ömmu hefur verið ómældur í
þessu öllu enda bæði alþekkt að
vinnusemi og dugnaði. Frá Eyja-
fjallasandi reri afi á áraskipi, meðan
gömlu skipunum Happasæl og
Breka var haldið úti. Þar sem ann-
arstaðar var hann eftirsóttur verk-
maður. Um þessi ár afa mætti
skrifa langt mál en mig brestur
þekking til þess. Ég man ekki eftir
mér öðruvísi en afi væri einn af
fjölskyldunni, var hann þá oft að
smíða ýmislegt smálegt handa okk-
ur bræðrunum, sleða, bíla, hús, staf
sem ég notaði er ég átti erfitt um
gang eftir slys o.fl.
Afi ferðaðist mikið með pabba
og mömmu og okkur bræðrunum,
fórum við vítt um landið bæði í
byggð og óbyggð og naut hann
þessara ferða, einnig hafði hann
mjög gaman af að veiða á stöng
og var lúsfiskinn eins og sagt er.
Þegar maður lítur yfir liðin ár
og minnist afa verður manni ljósara
hvers virði sú samfylgd hefur verið
á lífsgöngunni, hún var mér mikils
virði á uppvaxtarárunum og til hins
síðasta, fyrir það ber að þakka nú.
Afi var varkár í sínum áætlunum,
reisti sér ekki hurðarás um öxl, að
standa í skilum og vera sjálfbjarga.
Hér er stiklað á stóru í lífssögu
afa, án efa hefur mörg ævisagan
verið skrifuð af minna tilefni
Ég kveð afa minn með miklum
söknuði. Guð blessi minningu hans.
Yfir haf, sem heima skilur
héðan leitar sálin þín.
Alvaldshöndin upp þig leiðir
inn í dýrðarrikin sín.
Vertu sæll! Við sjáumst aftur
saman 511, er lífið þver.
Far vel, vinur! fijáls úr heimi!
Friður Drottins sé með þér.
. (Sáltnur,).
Grétar J. Einarsson