Morgunblaðið - 12.02.1991, Síða 16

leer iiAUJöisra si auoAauiJOia«i aiaAja/uoáOM
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. FEBRÚAR 1991
16
Sortimö.
SKÚFFUR - KASSAR - BOX
SORTIMO framleiðir eiít það vandaðasta skúffukerfi fyrir fag-
manninn sem völ er á.
SORTIMO SKÚFFUR með borðplötu, lokun og læsingu fyrir
verkfæri o.fl.
SORTMO KASSAR með mis stórurfi boxum á einni eða tveimur
hæðum. Kassarnir geta verið stakir eða verið í skúffueiningu
með eða án loks, öryggis lokun og læsingu.
SORTIMO BOX eru í fjórum stærðum. Hver stærð er samsett af
tveim mislöngum hillueiningum.
SORTIMO SKÚFFUM - KÖSSUM OG BOXUM er hægt að
raða saman hvernig sem er og setja undir þau hjól.
SORTIMO býður upp á fjölmarga möguleika fyrir lagerinn-
bílinn - skipin - verkstðin - geymsluna o.fl.
Sölu- og þjónustuaðilar
Geisli - Vestmannaeyjum, Glitnir - Borgarnesi
Póllinn - ísafirði, Snarvirki hf. - Djúpavogi
RAFLAGNIR - TÖLVULAGNIR - MÓTORVINDINGAR
VERZLUN - ÞJÓNUSTA
Ijsl RAFVER HF
g|M| 91.824! 5-82117 • TELEFAX 1 -680215
SKEIFAN 3E-F. BOX 8433. 128 REYKJAVlK
Svanlaug Péturs-
dóttír - Minning
Fædd 27. desember 1909
Dáin 3. febrúar 1991
Vorið er sú árstíð sem íslendingar
fagna af innri þrá og hjartagleði
vegna þess að þá vaknar lífið úr
dvala hins langa íslenska veturs.
Fuglasöngur hljómar um loftin blá,
móðir jörð klæðist. í sína grænu
skikkju, blómaangan fyllir vit manna
og dýra, sem sagt langþráður unað-
ur verður að veruleika og bestu óskir
rætast. Það er kannski vegna þess
að ég er fæddur og uppalinn sveita-
drengur, að vorið er mér kært, einn-
ig ótal minningar því tengdar.
Það var seint í maí 1972, að Svan-
laug Pétursdóttir kom til mín ráðs-
kona, að Suðurgötu 94, Akranesi.
Ég var ekkjumaður frá því að kona
mín dó í ágúst 1970. Vissulega er
vandi að velja sér nýtt fólk til
ábyrgðar og vandi fyrir ókunnuga
að taka að sér annarra heimili, sem
orðið hefur til á mörgum árum, ef
svo má að orði komast. Þar sem
hópur bama hafa átt sína æsku og
uppvaxtarár. Hins ber að geta að
meðmæli fýlgdu Svanlaugu, og þeim
mátti treysta. Svanlaug var sérstak-
lega vel verki farin og myndarleg
húsmóðir, allt heimilishald fór henni
vel úr hendi. Svanlaug var þá ein-
stæð kona eftir skilnað og átti sín
uppkomnu böm. Þessi umbreyting
að flytja ur Reykjavík upp á Skaga
var góð tilbreyting og nýtt ævin-
týri. Fljótt myndaðist góð vinátta
okkar í milli. Við fundum strax hve
okkur var mikill styrkur hvom af
öðru. Þó að oft hafi lasleiki og veik-
indi sótt okkur heim þá verða hinar
ljúfu samverustundir alltaf efst í
huga. Myndir minninganna em
bjartar og kærar. Fyrstu samveruár-
in gengum við bæði að vinnu, en
þar kom að heilsan gaf sig og ellin
gerði vart við sig. Umhyggja Svan-
laugar um mig, oft lasinn og umhirð-
an um heimilið var mér mikils virði.
Á vori komanda hefðu okkar sam-
vistarár orðið 19, lengst af á Suður-
götu 94, síðan á Dvalarheimilinu
Höfða síðan í september 1988. Það-
an hefur stundum verið haldið eitt-
hvert út í sveit til að skoða sig um,
eftir að ég keypti minn nýja bíl, einn-
ig var verið í Hveragerði á orlofsdög-
um og svo í Bifröst í Borgarfirði,
allt þetta veitti okkur ánægju og
gleði. Það væri margs að minnast
ef að yrði gáð. En nú við leiðarlok
er mér þakklætið efst í huga til þess-
arar sómakonu sem reyndist mér
traust, og vinur góður. Þrátt fyrir
ýmsar erfiðar stundir, sem verða á
vegi lasburða eldra fólks, þá eru
hinar svo miklu fleiri sem ylja um
hjartarætur í minningunni. Hafí
Svanlaug mínar bestu þakkir fyrir
góð kynni og trygga vináttu frá
fyrstu kyjmum.
Ég bið henni Guðs blessunar í
landi lífs og friðar.
Blessuð sé hennar minning.
Björgvin Ólafsson,
Akranesi.
Mig langar að minnast með fáein-
um orðum ömmu minnar sem lést
sunnudagsmorguninn 3. febrúar
síðastliðinn. Það kom mér mjög á
óvart svona snögglega. Ég hafði
heimsótt hana á þriðjudegi fyrr i
vikunni og var amma nokkuð ánægð
með sig sagðist öll vera að koma
til, væri betri með hveijum deginum
sem liði. Hún var svo ánægð að sjá
bömin mín í heimsóknartímanum.
Við ræddum um allt mögulegt,
amma sagðist hafa keypt sér hatt
sem hún ætlaði að hafa þegar hún
færi heim. Þannig man maður
ömmu, alltaf fín og með hatt.
Amma hét fullu nafni Svanlaug
Thorlaeius Pétursdóttir, fædd í
Reykjavík 27. desember 1910. For-
eldrar hennar vom Margrét Gísla-
dóttir og Pétur Zophaníasson.
Fyrstu sjö æviárin bjó hún í Vest-
mannaeyjum, en eins og oft var í
þá daga var henni komið fyrir hjá
fósturforeldmm er hétu Herdís
Símonardóttir og Guðjón Þórðarson.
Hún kvæntist Hannesi Guðjóns-
syni 2. febrúar 1935, eignuðust þau
fjóra syni, sem era: Guðjón Her-
mann, fæddur árið 1933, Tryggvi
Þórir, fæddur 1935, Grétar, fæddur
1937 og Guðni Jóhann, fæddur
1944. Amma og afi slitu samvistir
eftir þrjátíu ára búskap.
Árið 1972 fluttist amma upp á
Akranes og réð sig sem ráðskonu
hjá Björgvini Ólafssyni og bjó hún
með honum til dauðadags. En á ár-
unum 1968-72 var hún ráðskona hjá
Jóni Ólafssyni bróður Björgvins eða
þar til hann lést.
Svana amma eins og hún var allt-
af kölluð af okkur börnunum var
mjög em, nýorðin áttræð. Þann 27.
desember síðastliðinn fóm böm,
barnaböm og tengdabörn út að
borða þar sem hún hélt upp á áttræð-
isafmælið sitt. JHún var svo ánægð
með daginn, fannst svo gaman að
svona stór hópur gæti samglaðst
henni á þessum tímamótum.
Mínar minningar um ömmu eru
margar, það sem fyrst kemur í hug-
ann er að hún var mjög trúuð og
Reykætan
Honeywell
Er virkilega hsgt að halda hreinu
lofti á vinnustao, þrátt fyrir reyk-
ingar?
Já, með reyketunni'
Þurfa reykingamenn að sætta sig
við að vera utskúfaður þjóðflokk-
ur - helst læstir inni 1 skáp?
Nei, ekki ef reykrtan er notuð/
leysir reykingavandamálið á vinnustaðnum:
kaffistofunni - kennarastofunn - skrifstofunni
fundarherberginu - barnum - ráðstefnusalnum
biðstofunni - hvíldarherbergi kknisins - heimilinu
REYKÆTAN er ’ elektróstatiskur" lofthreinsari + kolefnissla (eyðir íykt).
F70A Lofthreinsari
(hengdur neðan í loft)
F57A Lofthreinsari
F59A Lofthreinsari
gólfstandandi-færanlegur)
IX
Hátæknihf.
ARMOU 26, 108 REYKJAVIK
SlMI 31500 - 36700
kenndi mér bænirnar, alltaf fór hún
með þær þegar maður gisti hjá henni
og vildi hún kenna manni sem mest.
Einnig sagði hún, sögur og fremst
var sagan af hehni Búkollu, hana
þurfti hún oft og mörgum sinnum
að segja þó að maður kynni hana
utan að sjálfur. Að koma til ömmu
var alltaf gott hún var svo ánægð
að fá börnin sín í heimsókn og lum-
aði hún oftast á einhveiju fyrir
mann.
Árið 1987 er ég og fjölskylda mín
bjuggum í Danmörku kom amma
og dvaldi hjá okkur í tvær vikur.
Hún hafði hlakkað svo til að fara
utan því hún hafi áður verið í Dan-
mörku í svo góðu veðri, og átti
margar góðar minningar þaðan. en
þetta sumar var hún frekar óheppin,
þar sem þetta var rigningarsumar
og fékk hún fáa sólardaga. En margt
var gert sér til gamans og farið í
búðarráp eins og vant er, þegar
komið er út fýrir landsteinana og
ekki veigraði amma sér við að fara
til Þýskalands í dagsferð, sjötíu og
sjö ára. Hún var mjög ánægð með
dvölina hjá okkur og oft talaði hún
um verana þar, þegar við hittumst.
Já, það er alltaf erfitt að sætta
sig við dauðann þegar þeir sem era
manni kærir falla frá og kveð ég
elsku ömmu og þakka fýrir að hafa
átt hana svona lengi og bið Guð um
að blessa hana um alla eilífð.
Vertu yfír og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfír minni.
Björk Tryggvadóttir
Það var að morgni óveðurssunnu-
dagsins 3. febrúar sem pabbi hringdi
í mig. Þegar ég kom í símann, sagði
hann: „Mamma er farin.“ Þó hann
segði ekkert um hvert amma væri
farin þá vissi ég samstundis hvað
hann meinti. Amma, sem hafði elsk-
að að ferðast, var lögð í sína hinstu
ferð.
Hve skjótt skipast ekki veður í
lofti. Hún sem hafði verið svo hress
þegar ég heimsótti hana fyrir fáein-
um dögum og virtist vera á batavegi
eftir áfallið. I þeirri heimsókn höfð-
um við náð mjög innilegu sambandi
hvor við aðra, eins og við gerðum
reyndar alltaf þegar við hittumst.
Við höfðum spjallað um svo margt.
Amma hafði sagt mér að sig hefði
alltaf langað í leiklist þegar hún var
yngri, en nú léti hún sér duga upp-
lestur fyrir aðra dvalargesti á Höfða
á Akranesi og tæki þátt í tískusýn-
ingum þar. Það hafði ekki verið
amalegt að rekast á mynd af henni
á síðum DV í haust, þar sem venju-
lega blasa við myndir af yngri sýn-
ingarstúlkum.
Alveg frá því ég fékk fréttina a/ .
andláti ömmu hef ég verið að rifja
upp ánægjulegar minningar liðinna
ára. Það er svo margs að minnast,
meðal annars helganna þegar amma
og afi pössuðu mig sem barn. Þær
vora kannski ekki margar en þeim
mun meira spennandi. Eitt það
skemmtilegasta sem ég gerði í svona
heimsóknum var að máta hattana
hennar ömmu og skreyta mig með
perlufestum og eyrnalokkum sem
hún átti. Á sunnudagsmorgnum fór
afi með mig út á tún í Engidalnum
og gaf kindunum, á meðan ég dans-
aði á pallinum án aðstoðar hljóm-
sveitar. Þegar við komum aftur heim
beið eftir okkur hádegismatur og ef
honum fylgdu brúnaðar kartöflur