Morgunblaðið - 19.02.1991, Page 40

Morgunblaðið - 19.02.1991, Page 40
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. FEBRÚAR 1991 40 Minning: Margrét Stefáns■ dóttir, írafossi Fædd 18. september 1932 Dáin 11. febrúar 1991 Ættingjar og vinir kveðja nú góða, hlýja og sterka konu, hennar stríði er lokið, hún var hetja, sem ekki bognaði í löngum og erfíðum veikindum. Margrét var fædd og alin upp í Reykjavík, dóttir hjónanna Stefáns Jóhannssonar lögreglu- ■^manns og konu hans Önnu Maríu Jónsdóttur. Kynni okkar Maggýar, en svo var hún kölluð í daglegu tali, hafa varað í Ijörutíu og fimm ár, eða frá þrett- án ára aldri, og aldrei borið skugga á. Við kynntumst í Ingimarsskólan- um, alla tíð síðan hafa leiðir okkar legið meira og minna saman. Eftir gagnfræðapróf fór hún að vinna hjá Strætisvögnum Reykjavíkur. Tveim árum síðar lágu leiðir okkar aftur saman í skóla, þá í Lindinni, en svo var Húsmæðraskólinn á Laugarvatni nefndur þá, það var góður tími. Eft- ir dvölina þar vorum við saman í saumaklúbb í áraraðir, eða þar til hún flutti úr bænum. % Þegar Maggý kom á Laugarvatn var hún trúlofuð eftirlifandi eigin- manni sínum Óla Hauk Sveinssyni vélstjóra, sem einnig er frá Reykjavík. Þau giftu sig fljótlega eftir að skóla lauk. Þau byggðu sér fallegt raðhús við Otrateig, bjuggu þar uns þau fluttu að írafossi. Fyrstu árin var Óli til sjós og á þeim árum eignuðust þau þijár myndar dætur, sem allar hafa stofnað eigin heimili. Tvær þeirra eru búsettar í Reykjavík en sú yngsta á Eyrarbakka. Barna- börnin eru orðin tíu. Maggý var glæsileg kona og hafði margt til brunns að bera, hún var sérlega skapgóð og sá alltaf björtu hliðarnar á öllu, sem best sést á því, að hún fársjúk mætti með okkur skólasystr- unum er við hittumst á Ljósafossi sl. vor. Hún hafði góða söngrödd og lék vel á gítar, þegar hún tók gítarinn og byijaði að spiia og syngja, þá sungu allar, einnig þær laglausu. Augu hennar geisluðu þegar hún söng. Hún var afbragðskokkur og var fljót að tileinka sér nýjungar í matargerð. Þau hjón voru rausnar- legir gestgjafar, og einkar samhent. Að írafossi var gott að koma bæði í mat og gistingu, þess naut ég oft *- ásamt mínum manni. Óli Haukur, Anna Geira og Hafdís, við skólasysturnar og kenn- arar úr Lindinni, svo og gamli saumaklúbburinn vottum ykkur og fjölskyldum ykkar okkar dýpstu samúð. Guð blessi ykkur öll. Vilhelmína Böðvarsdóttir Elskuleg vinkona okkar Margrét Stefánsdóttir er látin, langt um ald- ur fram. Enginn er eyland og öllum er mikilvægt að eiga góða samferða- menn á lífsbrautinni. Þau hjónin Maggý og Óli Haukur Sveinsson voru nágrannar okkar í nærri þtjá áratugi og dætur þeirra þijár, sem bera sterkt svipmót foreldra sinna, sóttu skóla að Ljósafossi og urðu okkur kærar. Fyrir um það bil áratug kom Maggý til starfa við mötuneyti Ljósafossskóla, fyrst til aðstoðar en síðan ráðskona frá hausti 1983 og þar til sl. vetur er hún var orðin fársjúk. Maggý var þeirrar gerðar, að öll- um þótti návist hennar góð. Hún var glaðlynd að eðlisfari og rík af góð- vild. Hetjuleg var barátta hennar í veikindunum þar til yfir lauk, en ómetanlegan styrk fékk hún frá eig- inmanni sínum allt til loka. Innilegar samúðarkveðjur til Óla Hauks og fjölskyldunnar. Megi góð- ur Guð veita þeim styrk í sárri sorg. Blessuð sé minning Margrétar Stefánsdóttur. Svava og Böðvar. Kær svilkona, Margrét Stefáns- dóttir, traust og góð hefur lokið göngu sinni hér á jörð. Hún andað- ist ásjúkrahúsi Suðurlands 11. þ.m. Við þungbæran sjúkdóm hefur hún barist á annað ár og staðið sig sem sönn hetja í þeirri baráttu. Margrét fæddist í Reykjavík 18.9. 1932, dóttir Önnu Maríu Jónsdóttur húsmóður og Stefáns Jóhannssonar lögregluþjóns. Þann 1. maí 1954 giftist hún Óla Hauk Sveinssyni, vélstjóra, og hafa þau lengst af búið á Irafossi í Grímsnesi, þar sem eigin- maður hennar vann hjá Landsvirkj- un. Hann reyndist henni frábærlega vel í veikindunum og á lífsgöngunni. Þijár elskulegar dætur eignuðust þau, Önnu Maríu, Elín Geiru og Hafdísi, sem allar hafa fært henni afkomendur. Margs er að minnast er leiðir skilja, en sérstaklega vil ég þakka henni þann kærleika sem hún sýndi börnunum mínum. Þau voru oft hjá henni er ég þurfti að bregða mér af bæ. Hún hafði einstakt lag á að gleðja börn og aðra sem nærri henni voru og gera stundir hátíðlegar. Ætíð var það tilhlökkunarefni jQölskyldu minnar að fara austur á írafoss að heimsækja Óla, Maggý og dætur. Þær stundir sem við dvöldum þar voru gleðilegar. Margrét var glæsi- leg kona, alltaf fallega klædd og vel til höfð. Einnig var hún söng- og ljóðelsk og allt lék í höndum henn- ar, sérstaklega var hún góð við matargerð og bjó hún fjölskyldu sinni fagurt heimili. Það eru ótal minningar sem rifj- ast upp að leiðarlokum og er hér fátt eitt talið, en á kveðjustund er okkur fjölskyldunni efst í huga þakk- læti fyrir allt sem hún sýndi okkur í verki. Eiginmanni, dætrum og fjölskyld- um þeirra sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur. Guð blessi minningu hennar. Dögg Björgvinsdóttir Okkur langar með nokkrum orð- um minnast Margrétar Stefánsdótt- ur sem hefur nú kvatt þennan heim eftir baráttu við erfiðan sjúkdóm. Maggý, einso g hún var ávallt köll- uð, var gift föðurbróður okkar, Óla Hauki. Okkar bestu minningar frá barn- æsku okkar var þegar við fengum að fara heim á Irafoss að heim- sækja Maggý, Óla og dætur og verða umhyggju þeirra aðnjótandi. Þær gleðistundir sem við áttum þar mun seint gleymast og erum við þakklátar fyrir þær. Hún var einstaklega gefin fyrir börn og gaf sér ávallt tíma til að tala og leika við okkur og dætur sínar sem reyndust okkur á þessum árum sem bestu systur. Alltaf var talað um að fara heim á írafoss og var það sungið hástöfum í bílnum á leið austur, svo mikill var spenning- urinn því nóg var að gera í sveit- inni. Það var tekið svo vel á móti okkur að okkur fannst við aldrei vera gestir heldur hluti af þessari samrýndu fjölskyldu. Samveru- stundum fækkaði þegar við urðum eldri, en þær urðu ekki síður góðar, hefðu samt mátt vera fleiri hin síðari ár. Fyrir rúmu ári greindist Maggý með sjúkdóm sem leiddi hana til dauða. í veikindum hennar stóðu Óli og dætur við hlið hennar og veittu henni umhyggju og styrk. Undarlegt mun okkur finnast að hugsa heim á írafoss og vita að Maggý er ekki þar. Við biðjum góðan Guð að blessa Óla Hauk, uppáhaldsfrænda okkar, dætur hans og íjölskyldur þeirra. Biðjum hann að styrkja þau og styðja á þessari sorgarstundu. Hafi Maggý okkar þökk fyrir allt. í faðmi drottins felum við þessa elskulegu konu og biðjum henni blessunar um eilífð. Arna og Stefanía. í dag verður lögð til hinstu hvílu tengdamóðir okkar, Margrét Stef- ánsdóttir frá írafossi í Grímsnesi, og langar okkur að minnast hennar nokkrum orðum. Margrét fæddist 18. september 1932 í Reykjavík, dóttir hjónanna Stefáns Jóhannssonar lögregluþjóns og Önnu Maríu Jónsdóttur. Hún giftist Óla Hauk Sveinssyni vélstjóra 1. maí 1954 og eignuðust þau þijár dætur, Önnu Maríu, f. 14.08. 1954, Elínu Geiru, f. 26.09. 1955-, og Hafdísi, f. 27.08. 1959. Fjölskyldan bjó í Reykjavík fyrstu árin en fluttist að írafossi í Grímsnesi 18. júní 1963 erÓli Hauk- ur hóf störf við virkjunina þar. Fyrstu kynni okkar af Margréti, þegar við komum hálf hikandi í heimsókn með dætrunum til tengda- mömmu, eru okkur báðum ógleym- anleg. Margrét var stórglæsileg kona, og vitnaði útlit hennar, svo og heimilið, um smekkvísi og næmt fegurðarskyn. Konan var augljós- lega drottning í ríki sínu, og Óli Haukur snerist eins og ástfanginn táningur kringum Maggý sína. En það er kátínan í augunum og glaðværðin í hlátrinum sem fyrst kemur í hugann þegar við lítum til baka. Enda var iðulega gestagangur og glatt á hjalla hjá þeim hjónum, þrátt fyrir fámenni og kyrrð sveitar- innar. Þegar gesti bar að garði var það Margrét sem tók gítarinn í hönd og spilaði og söng eins og henni einni var lagið. Hún var sannarlega hrók- ur alls fagnaðar. Margrét og Óli Haukur voru fá- dæma samrýnd. Þau gerðu allt sam- an, jafnt inni á heimilinu sem utan þess og hin síðari ár ferðuðust þau nokkuð og áttu saman yndislegar stundir. En þau áttu eftir að gera svo margt. Þegar Margrét veiktist af þeim sjúkdómi sem nú hefur hrifið hana Arnar Júlíus- son - Minning Fæddur 24. janúar 1968 Dáinn 7. febrúar 1991 Elskulegur frændi minn, Arnar Júlíusson, er fallinn í valinn. Það voru ekki nema rétt rúmlega tvær vikur liðnar frá því að ég og sambýl- iskona mín höfðum átt yndislega kvöldstund með Arnari á heimili okkar þar til ég fregnaði andlát hans. Þessi kvöldstund með Arnari var sú síðasta sem við áttum saman í tilvist okkar á þessari jörð. Þetta kvöld mun ég ætíð geyma í minning- unni um Arnar. Við röbbuðum sam- an yfir kaffibolla um heima og geima og öllum leið okkur vel, ekki síst Arnari, sem var glaður í bragði og hress. Þetta kvöld ræddi Arnar m.a. ^um framtíðarvonir sínar og þrár. Þetta voru vonir og þrár manns sem ekki fór fram á mikið. Hann gerði sér vonir um að geta komist áfram í lífinu og staðið á eigin fótum í samfélagi mannanna. Þetta voru heilbrigðar vonir og heilbrigðar þrár. Vonir sem forsjónin hefur nú séð til að munu aldrei rætast. V Arnar Júlíusson var hávaxinn og sterklega byggður enda stundaði hann íþróttir af kappi á uppvaxtar- árum sínum. Knattspyrna og hand- knattleikur áttu hug hans allan á unglingsárunum, og Arnar var fram- arlega í flokki meðal jafnaldra sinna í þessum íþróttagreinum. Hefði Arn- ar ekki hætt að iðka þessar greinar íþrótta er ég sannfærður um að hann hefði getað náð langt í þeim. Arnar hafði mikinn og góðan dreng að geyma. Hann vildi ekki nokkrum manni illt, og frá honum stafaði hlýja sem maður fann streyma frá honum í návist hans. Háttvís var Arnar í umgengni svo af bar og barngóður með eindæmum. Margt gott bjó í Arnari. Hann hafði hæfileika á ýmsum sviðum sem aldrei fengu að njóta sín til fulls á stuttri lífsleið og verða sá gleðigjafi og sú lífsnautn sem það er hveijum manni að fá að njóta þess sem í honum býr. Það er hinsvegar bjarg- föst trú mín að þessara hæfileika fái hann notið ájiví tilverustigi sem hann er nú á. Eg trúi því að Guð geymi Arnar í örmum sér og haldi yfir honum verndarhendi sinni. Ég er sannfærður um að Arnari líður vel þar sem hann er nú. Við sorginni er hægt að fá hugg- un með því að geyma minninguna í hjarta sínu; minninguna um þá sem við elskum. Ég mun alltaf geyma minninguna um elsku Arnar frænda í hjarta mér. Foreldrum Arnars, sem alltaf voru honum góð, samhryggist ég inni- lega, svo og öllum þeim sem eiga um sárt að binda vegna fráfalls þessa góða og hlýja drengs. Stefán G. Þórisson Hann var drenglyndur hann Arn- ar, einlægur og hjartahlýr. Við munum glaðan dreng, sem rækti vel sínar barns skyldur og lék sér löngum í drengjahóp. Farsæld einkenndi þennan litla dreng og framtíðin viitist bíða hans full fyrir- heita. Örlög fær enginn fyrir séð, né flúið. Um það ieyti, er Arnar var að hefja framhaldsnám og leggja grunn að framtíð sinni, veiktist hann alvarlega. Þungar byrðar voru lagð- ar á ungar herðar. Arnar barðist af mætti og eðlislægum drengskap við sjúkdóm sinn. Fjölskylda hans veitti honum allan þann styrk og elsku sem hún mátti. Enginn þó eins og Birna, móðir hans. Stundum virtist sem Arnar myndi hafa betur í baráttunni og vonir kviknuðu. Sárt var, þegar þær slokknuðu. Baráttan er á enda, þjáningum Arnars hefur linnt. Minningin um drenglyndan, einlægan og hjarta- hlýjan ungan mann lifir. Elsku Birnu og öðrum ástvinum færum við djúpar samúðarkveðjur. „Nú brast gott hjarta, hvíl vært, kæri prins og engla-sveimur syngi þig til náða.“ Shakespeare - þýð. Helgi Hálfdanarson. Kristín, Margrét og Sigrún. Addi er dáinn. Um hvað hugsar maður? Hugsar maður um sjálfan sig eða hugsar maður um hann? Um gamalt fólk og sjúka er sagt að dauðinn sé miskunnsamur. Kannski brott, kom vel í ljós hvern mann hún hafði að geyma. Bjartsýnin og lífsgleðin sem hún hafði svo mikið af, voru sannarlega óbilandi eigin- leikar. í hennar huga var ekki spurn- ing um hvort, heldur hvenær henni batnaði, og þá átti að taka til við það sem ógert var, en hún hafði þurft að fresta um sinn. Styrkurinn var aðdáunarverður og aldrei heyrð- ist hún kvarta, það var ekki hennar háttur, heldur talaði hún af æðru- leysi og jafnvel kímni um heilsu sína. Síðasta árið var ein óslitin orr- usta. Það var erfið orrusta sem. Þau hjónin háðu saman og tii sigurs. Uppgjöf kom aldrei til greina. Nú þegar baráttunni er lokið þökkum við einstakri konu fyrir að hafa fengið að vera henni samferða um stund. Guð blessi hana. Gott er sjúkum að sofna, meðan sólin er aftamjóð, og mjallhvítir svanir syngja sorgblíð vögguljóð. Gott er sjúkum að sofa, meðan sólin í djúpinu er, og ef til vill dreymir þá eitthvað, sem enginn í vöku sér. (Davíð Stefánsson.) Gylfi Þorkelsson, Jóhannes Bjarnason. Margrét Stefánsdóttir fæddist í Reykjavík. Foreldrar hennar voru Stefán Jóhannsson lögregluþjónn og kona hans Anna María Jónsdóttir, en þau eru bæði látin. Ung gafst hún Óla Hauk Sveins- syni vélstjóra, og hófu þau búskap í Reykjavík. Hann var vélstjóri til sjós, en kom í land veturinn 1963, og hóf þá störf við raforkuverið við Elliðaár. Vorið 1963 fluttu þau austur að Irafossi í Sogi, með dætur sínar þijár, Önnu Maríu, Elínu Geiru og Hafdísi, allar ungar. Nú eru þær allar giftar og eiga börn. Margrét var einstök kona, góð, hjálpfús og hlý. Það sem okkur fannst einkenna hana öðru fremur, var þessi hlýja, alúð og kærleiki, sem geislaði frá henni. Hún átti þann sjaldgæfa eiginleika sem of fáum er gefin, að hún hallmælti aldrei nokkurri manneskju, hún fann alltaf það góða hjá öllum. Að hafa þekkt slíka konu, er sérstök reynsla. I veikindum sínum hlaut hún ein- staka, við viljum segja alveg ein- staka umönnun manns síns. Við vottum Óla Hauk, dætrunum, tengdasonum og barnabörnum okk- ar fyllstu samúð. Söknuðurinn er sár, en minningar lifa og slæva sár- asta harminn. Við kveðjum mæta konu, sem skilur eftir birtu og feg- urð í minningunni. Agústa og Kjartan T. er hann helzt miskunnsamur við þau okkar sem fóta sig ekki í því dag- lega lífi, sem við af eigingirni höfum búið okkur til. Dauðinn er erfiðastur þeim sem eftir lifa, við verðum að halda áfram og því spyijum við: af hveiju og af hveiju ekki. En hvers vegna ekki stundum horfa fram hjá því og hugsa til þeirra sem fóru af því að þeim var ofboðið, gátu ekki meir. Við höfum búið til heim sem hæf- ir okkur misjafnlega. Við höfum búið til heim þar sem allir eiga að „standa sig“, hvað það svo þýðir skiljum við síðan hvert á sinn hátt. En við höfum líka búið til heim sem segir að við eigum að hjálpa öðrum. Við hjálpum sjúkum, við skerum burt mein og ef það dugar ekki þá önnumst við sjúklinginn af hinni mestu alúð. En svo eru aðrir sem standa höllum fæti því þeim fellur ekki þetta munstur sem við höfum búið við. Fyrst verða þeir veikir og svo fárveikir. Það er ekkert hægt að skera burt og við kunnum lítil sem engin ráð til að hjálpa þeim. Ég held að dauðinn sé miskunnsam- ut' þessu fólki. Hann er allavega miskunnsamari en við, samferða- mennirnir. Við heima hjá mér töldum Adda til beztu heimilisvina, við getum bara vonað að hann hafi litið þannig á sjálfur. Auðvitað var ég grimm og sagði að hann gæti ekki ætlazt til þess að heimurinn tæki tillit til hans; enda hefði hann allt það til

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.