Morgunblaðið - 19.02.1991, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. FEBRÚAR 1991
Minning:
Sigurður Heiðar
Valdimarsson
Fæddur 17. september 1965
Dáinn 9. febrúar 1991
Það er ekkert sem ristir eins
djúpt og þegar góðir vinir manns
eru kallaðir úr þessu lífi. Hræðileg-
ast af öllu er þegar ungir lífsglaðir
menn eins og Siggi frændi eru kall-
aðir burt. Það er stórt skarð sem
Siggi skilur eftir og mun enginn
geta fyllt það, en minningin um
hann og allt sem hann gerði og
sagði mun ávallt sitja í huga mínum
og hjarta. Þeir voru margair draum-
amir sem við áttum saman og
tengdust þeir flest allir okkar
stærsta áhugamáli og vinnu, hest-
unum. Á slfkri stundu sem þessari
liggur við að maður brotni saman
og gefi alla þá drauma og þær
hugsanir sem við Siggi áttum sam-
an upp á bátinn, en það hefði Siggi
ekki viljað, hann fylgist örugglega
með af sama áhuga og hann hefði
gert meðal okkar.
Það hafa verið fagnaðarfundir
er Siggi hitti föður minn heitinn
handan móðunnar miklu og skoða
þeir áreiðanlega hrossastóðið í hin-
um nýja heimi Sigga.
Þau voru mörg uppátækin hjá
okkur Sigga og oft mikið um hlátur
og gleði en einnig brá fyrir sorg
og erfiðleikum í lífi okkar, þótti
okkur þá gott að hafa hvorn annan
til að styðjast við.
Ég mun beijast áfram fyrir
draumum okkar og gera allt sem í
mínu valdi stendur til að blása lífi
í þá drauma, það verður ekki létt
án Sigga en ég veit hann mun
standa við hlið mér, hvetja mig,
hjálpa mér og gleðjast með mér því
hann er vinur minn.
Elías
Dáinn, horfinn, harmafregn!
Ég sit hljóður og stari út í loftið,
á blaðið, eða bara á ekki neitt. Hugs-
unin flýgur víða en staðnæmist varla
við eitt frekar en annað. Skilningur
á tilveru okkar hér á jörðinni er svo
naumur, hvaðan komum við og hvert
förum við, hvað erum við að gera
hérna, hver er þessi mikli máttur sem
skóp? Við þessu er ekkert svar, að-
eins óljósar ieiðbeiningar og von um
endurfundi. Hringrásin er stöðug, lít-
ið bam fæðist alheilbrigt og fullskap-
að, sköpunarverkið fullkomið. For-
eldramir sem virða það fyrir sér, í
huga sínum auðmjúk og hrærð.
Hverjum á að þakka? Hver er þessi
mikli meistari sem skilar þessum ein-
staklingi, og hvað fáum við lengi
notið samvistana við hann? Svo er
allt í einu klippt á þessi mikilvægu
samskipti, þau eru ekki til í orðum
eða snertingu, aðeins minningin eftir.
Það er einmitt minningin sem
skiptir þá máli, minning þeirra sem
næst stóðu og mest nutu. En mig
langar að fjalla örlítið um minningar
frá sumarveru ungs drengs. Ég frétti
að hann vildi komast í sveit, og þá
helst þar sem væru hestar. Hann kom
____________)_____________
Legsteinar
Framleiðum allar
stærðir og gerðir
af legsteinum.
Veitum fúslega
upplýsingar og
ráðgjöf um gerð
og val legsteina.
S.HELGASON HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI48. SlMI 76677
til að vinna alla venjulega hey-
skaparvinnu og annað það sem
gera þurfti. Alltaf jákvæður, hvað
sem hann var beðinn um að gera,
alltaf að gera betra úr öllum hlutum
en ekki verra. Reynt að forðast að
minnast á það sem verra var. Það
er svo gott að vera með f þeim sem
er glaður og góðviljaður. Á kvöldin
og alltaf þegar færi gafst voru
hestamir teknir. Engan mann sá
ég ná svona sambandi við þá. Ég
sá hann taka stóðhest frá hryssum
sínum, óðan og ósáttan yfir að vera
sviptur frelsinu. En þegar hnakkn-
um hafði verið komið á bak setti
knapinn tauminn upp á makkann,
hesturinn stóð eins og dæmdur, en
tölti svo háreistur og þjáll af stað
gerandi allt sem hann gat fyrir
manninn. Slíkt var vald mannsins
yfir þessum einstaklingi. Hann
stillti sjálfan sig af í hnakknum,
hnén námu við síður hestsins hend-
ur þrýstu að sitt hvom megin við
herðatopp um leið og tekið var í
taumana. Allar hreyfingar í takk,
samspilið var algjört, hvergi fölsk
nóta. Það var ekki um neina þving-
un að ræða, heldur sálarlegt jafn-
vægi af beggja hálfu. Maðurinn var
með helgidóm sinn í höndunum svo
mikil var virðing hans og ná-
kvæmni. Hluti af sálarstyrk hans
fór í að sanna hestinn, skaparans
meistaramynd. Hann var varla til
viðræðu við aðra tvífætlinga.
„Knapi á hestbaki kóngur um
stund.“
Þannig kynntumst við Sigurði.
Hestamir voru aðalatriðið en öll
vinna sem gera þurfti var líka nauð-
syn og unnin með góðu geði.
Eftir að sumarveru hans hér lauk
höfðum við alltaf samband öðru
hvoru. Við töluðum oft um skóla-
göngu hans, og þá í þeim dúr að
hvetja hann á þeirri braut, og
stundum sagði hann af veru sinni
þar eða áformum á því sviði. En
ef hann hefði haft fast mótaðri
hugleiðingar um skólagöngu, hefði
hann snúið sér að því með meiri
festu. Hann eins og vildi kynni sér
hvað honum hentaði. Stundum fór
hann til sjós, bæði á minni og stærri
skip. Og stundum var hann að
smíða, hann var vel laginn. En í
hveiju sem hann var, þá voru hest-
arnir alltaf á næsta leiti. Hann
varð alltaf að njóta samvista við
þá öðru hvoru, uns hann sneri sér
alveg að því að temja. Og síðast
þegar við ræddum saman um áform
og framtíð, kom það eitt til að
meðhöndla hross. Og hvað annað
gat verið rökrétt, það hlaut að vera
hans starf. Nú þegar svo margir
þurfa á þjónustu að halda í sam-
bandi við þessa íþrótt sem hesta-
mennskan er. Margir eru kallaðir
listamenn sem varla heita það.
Aftur á móti verður ekki um deilt
að sumir eru listamenn af Guðs
náð. Einn á þessu sviði annar á
hinu. Sigurður var listamaður á
hestbaki, það þori ég að segja.
Þess vegna fann hann sjálfan sig
best í því starfí. Sem krakki heyrði
ég stundum sagt um suma bændur
að þeir væru hestamenn af Guðs
náð. Og hvergi sá ég jafn ungan
mann sem það átti betur við.
Okkur í Miðey langaði að segja
þér sem lest þessar línur ofurlítið
frá þessum ljúfa og hæfileikaríka
unga manni, sem við áttum sam-
leið með einn stuttan sumartíma.
En sem að myndaðist svo sterkt
samband við. Það var hans hlýja
viðmót og ræktarsemi sem þar kom
til. Það er gott að hafa átt hann
að vini. En ekki létt að skilja al-
mættið.
Hans er nú sárt saknað.
Kæru foreldrar! Orð Einars
Benediktssonar bera ykkur vonir
okkar allra um annað tilverustig
þar sem við megum öll vera.
Þér foreldrar grátið, en grátið lágt,
við gröfina dóttur og sonar,
því allt, sem á líf og andardrátt,
til ódáinsheimanna vonar.
Grétar Haraldsson
Mig langar til að kveðja góðan
vin og skólabróður, Sigurð Heiðar
Valdimarsson, sem lést af slysför-
um þann 9. febrúar síðastliðinn.
Það er erfitt að sætta sig við að
svona ungur félagi í blóma lífsins
hverfi svo skyndilega.
Sigurður Heiðar var fæddur þann
17. september 1965, sonur hjón-
anna Jónu Sigurðardóttur og Valdi-
mars Ingvarssonar, til heimilis í
Heiðmörk 74 í Hveragerði.
Við Siggi, eins og harin var alltaf
kallaður, gengum saman í skóla í
Hveragerði. Á þeim árum tókst
góður vinskapur með okkur þar sem
við höfðum bæði mikinn áhuga á
hestum. í gegnum tíðina hafa leiðir
okkar oft legið saman og á ég
margar miningar frá þeim stundum.
Siggi var metnaðargjam og
kappsamur en ávallt glaður og
spaugsamur, hann var vinur sem
hægt var að treysta.
Síðastliðna vetur vann Siggi við
tamningar við góðan orðstír. Hann
hafí náð takmarki sem hann hafði
sett sér í bernsku og vona ég að
hann hafí verið glaður og ánægður
með tilveruna þegar hann kvaddi
þennan heim.
Guð styrki fjölskyldu hans í sorg
sinni. Ég þakka fyrir að hafa feng-
ið að njóta samfylgdar og hjálpsemi
hans alla tíð. Guð varðveiti minn-
ingu hans.
Monika S. Pálsdóttir
Enn eitt hörmulegt umferðarslys
hefur tekið sinn toll. Og nú er Siggi
frændi, bróðursonur minn, dáinn.
Sumt er okkur ekki gefíð að skilja.
Að svo ungur maður, 25 ára gam-
all, skuli tekinn frá okkur í blóma
lífsins, það skiljum við ekki. Árin
urðu ekki mörg, en lífshlaupið um
margt óvenjulegt, þróttmikið og
ákveðið, og allt bar það vott um hið
góða hjartalag.
Siggi frændi var Hvergerðingur
og svo kraftmikill og kátur, hvort
heldur var í starfí eða leik, að helst
minnti á afl hveranna sem hann ólst
upp við. Hann var náttúrubam, unni
útiveru og hvers kyns veiðimennsku,
en fyrst og síðast mótuðu hestamir
líf hans. Þeir feðgarnir voru öllum
stundum að umgangast hesta, og
síðustu ár hafði Siggi atvinnu sína
af þeim. Allir sem hann starfaði fyr-
ir báru honum sömu söguna, harð-
duglegur og kátur piltur, enda varð
það fólk einatt miklir vinir hans og
skipti þá aldur engu máli. Hann var
réttsýnn og svo hreinskilinn að eng-
um leiðst í návist hans að vega ómak-
lega að öðmm. En Siggi frændi kunni
líka að skemmta sér. Fór þá sem
fyrr fremstur í flokki, óstöðvandi,
geislandi af fjöri og glaðastur í hópn-
um og smitaði alla af þeim krafti sem
einkenndi hann.
Margar ánægjulegar stundir átt-
um við saman sem virðast svo nálæg-
ar nú og sækja svo stíft á hugann.
Fyrir þær ber að þakka, en mikið
vildi ég nú að þær hefðu verið fleiri.
Það ræddum við einmitt fyrir
skömmu, að rækta betur frændsem-
ina, en það þótti Sigga svo mikil-
vægt, var síspyijandi um frænd-
systkini sín og lét sér ekkert þeirra
óviðkomandi. Heimsóknir hans í vet-
ur vom sérlega ánægjulegar, við rifj-
uðum upp liðna tíð, hlógum að uppá-
tækjum okkar í veiðiferðum og víð-
ar, en ræddum éinnig framtíðárá-
ariiH .xibrioH r iiiÁ'Ao 'iisJamfig óom
formin, en Siggi hafði þá tekist á
hendur metnaðarfullt og ábyrgðar-
mikið starf.
Ekki eru síður ánægjulegar minn-
ingarnar úr veiðiferðum hópsins sem
fór saman nokkur ár til veiða í Vatns-
dalsá. Þá var frændi sannarlega á
heimavelli. Oft sátum við saman
næturlangt og ræddum lífið ogtilver-
una. Þá þótti Sigga tímasóun að sofa,
það þyrfti að nýta tímann til fulls.
Og nú sé ég hve mikilvægar þessar
stundir vora og hve dýrmætar þær
em í minningunni.
Missirinn er sannarlega mikill,
mestur þó hjá foreldrunum og systr-
unum sem hafa misst yndislegan
bróður sem var þeim svo kær.
Elsku JÓna, Valdi, Soffía og Anna
Erla. í þessari miklu sorg getur ver-
ið dálítil huggun að eiga svo fallegar
minningar sem raun er. Það er gott
að geta kallað fram í hugann bjartar
og glaðlegar myndir af góðum dreng.
Þannig var hann alltaf og þannig
lifír minning hans.
Guð styrki ykkur öll.
Sveinn Ingvason
Við kynntumst Sigurði Valdi-
marssyni síðastliðið haust, er
ákveðið var að hann tæki við rekstri
tamningastöðvarinnar Dals í Mos-
fellsbæ yfír veturinn.
Þarna var mættur myndarlegur
maður með festulegt yfirbragð og
athugult augnaráð.
Sigga var auðvelt og skemmti-
legt að kynnast, því að hann var
hreinskiptinn, glaðbeittur, jákvæð-
ur og áreiðanlegur drengur. Hann
hafði líka skemmtilega og heil-
brigða blöndu í sér af fróðleiksfýsn
og metnaði, sem fleytir mönnum
gjarnan hraðar fram í þroska. Orða-
lengingar vom ekki hans stíll.
I starfí sínu í Dal var hann fullur
áhuga. Fjórfættir nemendur hans,
sem komu æði oft villtir af flutn-
ingabílunum, stóðu eftir skamma
hríð vel snyrtir á básum sínum og
horfðu hissa í kringum sig. Eftir-
vænting var komin í svipinn en
hræðslan horfin. Hann talaði oft
um „stelpurnar" sínar, þegar hann
sýndi okkur merar, sem vom til
alls líklegar. Hvolp eignaðist Siggi
fyrir nokkmm vikum. Þetta var
aðeins tveggja mánaða gömul tík
og hann sagði er við stóðum og
virtum hana fyrir okkur: „Það verð-
ur einhver að eiga þetta grey, —
ég held líka að hún sé nokkuð skýr
í kollinum." Hann tók hana með sér
hvert sem hann fór og hún vissi
strax hver húsbóndi hennar var.
„Ég kalla hana bara Stelpu,“ sagði
hann aðspurður um hvað hún héti.
Hinsta ferðalag hans varð einnig
hinsta ferð hennar.
Ekki er nokkur vafi á að sól
hans í starfí var á uppleið og hefði
risið hátt með þeim persónueigin-
leikum, sem í honum bjuggu. Það
fór ekki fram hjá neinum, sem
kynntist honum, að í honum bjó
góður drengur. Erfítt er að skilja
hvers vegna ungt fólk er hrifíð
á brott með svo sviplegum hætti.
Við söknum hans mjög.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast Sigga og biðjum góðan
Guð að styrkja foreldra hans og
aðra ástvini í sorg þeirra.
Þórdís og Gunnar
Getur það verið að elsku
frændi minn sé farinn burt? Ég
get ekki trúað að ég eigi ekki
eftir að sjá fallega brosið hans
og heyra smitandi hláturinn. Ég
sé hann ekki öðruvísi fyrir mér
en brosandi, og segjandi eitthvað
skemmtilegt sem gladdi, hug-
hreysti, hrósaði eða hvað sem
með þurfti. Siggi var nefnilega
einstakur þannig, hann frændi
minn. Alltaf svo jákvæður og
gefandi og það brást ekki að
væri maður eitthvað miður sín
þá fann hann það ævinlega og gerði
allt til að hressa mann við. Það
tókst líka alltaf. Þó við hittumst
ekki oft þá var hver samvemstund
með honum einstök og ég er óskap-
lega þakklát fyrir þær. Eftir sit ég
þó með samviskubit því þegar ég
horfí til baka fínnst mér að ég hafi
bara þegið en allt of lítið gefíð. Ég
vildi óska að ég hefði getað hug-
hreyst Sigga og glatt og gert það
sama fyrir hann og hann gerði fyr-
ir itlíg1; ■ '■'* -12,JM111 ,/1 JA'v-b rimwa
Aðskilnaður okkar varir aðeins
brot af eilífðinni þó það virðist langt
núna og við munum hittast aftur
síðar. Ég hlakka til að ljúfra endur-
funda og þangað til bið ég góðan
Guð um að geyma hann og brosið
hans bjarta verður ætíð í huga mér.
Elsku Jona og Valdi, Anna Erla
og Soffía, þið hafið misst svo hræði-
lega mikið og ég bið Guð um að
gefa ykkur styrk til að horfast í
augu við framtíðina og minnast
þess að við hittumst öll aftur síðar.
Þórhildur
Þegar válegar fréttir berast verð-
ur „tregt tungu að hræra“. Okkur
frændfóikinu austur á Héraði
fannst sem dimmt ský drægi fyrir
sólina, þegar fréttin barst um að
hann Siggi Heiðar væri dáinn.
Það er svo miskunnarlaust þegar
ungu fólki er svipt í burtu mitt í
önn dagsins og í blóma lífsins. Sig-
urður var góður og fallegur dreng-
ur, hvers manns hugljúfi og vinur,
öllum sem honum kynntust. Það er
þó huggun. Hann var góðum gáfum
gæddur svo sem hann á kyn til,
stundaði nám í Hveragerði og á
Selfossi fram um tvítusaldur. Þó
dró til þess sem legið hafði í loftinu
og hafði átt hug hans frá barns-
aldri. Hann fór að sinna hestum,
lærði tamningar og var mjög eftir-
sóttur til þeirra starfa og margir
verðlaunagripirnir prýða heimili
hans í Heiðmörk 74 í Hveragerði.
Hans góða og bjarta lund nýttist
honum vel í samskiptum við bless-
aða hestana. Þar er nú skarð fyrir
skildi.
Líf 25 ára gamals manns er auð-
vitað nærri óskrifað blað, en enginn
má sköpum renna, það em eins og
illar vættir séu á reiki á vegum
landsins og höggvi þegar minnst
varir, og alltaf eram við manneskj-
urnar jafn berskjaldaðar fyrir högg-
unum.
í ljóði Tómasar Guðmundssonar
skálds segir:
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag,
við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir koma og aðrir fara í dag
en alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Þetta líf, þetta líf. Það tekur sinn
toll og mikill er söknuðurinn og
tómarúmið eftir góðan dreng, auga-
steininn hennar ömmu sinnar.
Mikill og sár er harmur allra vina
og vandamanna, allt svo óskiljan-
legt, allt búið. En minningin lifír
hrein og skír. Þar ber engan skugga
á og hún er það ljós sem lýsir ykk-
ur, elskulegu foreldrar, ömmur, afí,
systur, mágur, allir vandamenn og
vinir.
Megi góður Guð styrkja ykkur
og þerra sorgartárin á raunastund.
Eins góður drengur og hann Sigurð-
ur Heiðar var á góða heimavon.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt.
(V. Briem.)
Frændfólkið í Heiðarseli
Þær gerast áleitnar spuming-
amar um tilgang lífs og dauða.
Þetta örmjóa bil þar á milli reyn-
ist styttra en við hugðum og
okkur verður stirt um mál.
Sunnudagurinn 10. febrúar sl.
var bjartur og fagur en er fregnin
barst um lát Sigga dimmdi yfír og
maður undraðist að sólin gæti skin-
ið enn jafn björt sem fyrr. Gefandi
og jákvæður persónuleiki Sigga
aflaði honum fjölmargra vina hvar
sem hann starfaði og kynni við
hann gerðu alla að betri mönnum
svo tilgangur lífs hans er auðsær.
Hinni spumingunni um tilgang
hins ótímabæra dauða hans verður
enn ósvarað.
Eðliskostir Sigga vciru margir. í
minningunni ber hæst hjálpsemi
hans, hlýju og glaðværð og við eram
þakklát fyrir að hafa átt samleið
með honum um tíma.
Siggi er horfinn, við sem þekkt-
um hann stöndum fátækari eftir,
þótt engir hafí misst eins mikið og
fjölskylda hans. Guð styrki þá er
standa honum næst nú á erfíðum
tímum.
í minningunni geymum við mynd
af elskulegum dreng og við verðum
að sætta okkur við að sólin skíni
ennþá björt og hlý.
2 \ rjsfolkjiÓHúnsslöðum
/