Morgunblaðið - 19.02.1991, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. FEBRÚAR 1991
45
Viðar Sigurðsson
prentari - Minning
Fæddur 23. ágúst 1951
Dáinn 9. febrúar 1991
í dag kveðjum við elskulegan vin
okkar og mág sem fórst í hörmu-
legu slysi.
Það er erfitt að skilja tilganginn
með þessu lífi. Okkar fyrstu minn-
ingar um hann eru þegar hann
hringdi bjöllunni heima og spurði
eftir Gunnu systur. Þetta var fal-
legur ungur maður, 18 ára, með
sítt hár, í hvítum jakkafötum og
hélt á blómvendi. Hann var að bjóða
Gunnu á árshátíð.
Viðar var eftirtektarverður ung-
ur maður. Hann átti margar góðar
hliðar, en fór mjög dult með tilfinn-
ingar sínar. Hann var mikill tón-
listarunnandi og starfaði við það
auk prentiðnaðarins sem var hans
aðalstarf.
A kveðjustund er söknuður fjöl-
skyldunnar mikill. Blessuð sé minn-
ing um góðan vin.
Kristur minn ég kalla á þig
komdu að rúmi mínu
gakktu hér inn og geymdu mig
Guð, í faðmi þínum.
Anna Sæmundsdóttir
Sorgin er gríma gleðinnar. Og
lindin sem er uppspretta gleðinnar,
var oft fuil af tárum. Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði
(Kahlil Gibran)
I dag kveðjum við góðan vin og
leikfélaga í gegnum árin, Viðar Sig-
urðsson. Vanmáttur og sorg gagn-
tekur hugann og spurningar um
tilgang leita á, og í sama bili hrann-
ast upp minningar um ánægjulegar
samverustundir. Þar sem Viddi var
hrókur alls fagnaðar. Og sorgin
gagntekur okkur þegar við gerum
okkur ljóst að þessar stundir verða
eingöngu í endurminningum, en
ekki tilhlökkunarefni framtíðar-
inna. Aldrei kemur Viddi aftur með
gítarinn og góða skapið og heldur
uppi söng og gleði. Og hann sem
að eigin sögn var rétt að byija lífið
núna og naut þess. Elsku Gunna,
Sonja og Kalli. Guð gefi ykkur styrk
til þess að ganga í gegnum þessa
þungu sorg. Þið eigið yndislegar
minningar um góðan dreng. Þessar
minningar verða ekki frá ykkur
teknar. Við þökkum þá vináttu sem
við_ áttum.
Asgeir, Palli og fjölskyldur.
Þau eru skjót veðrabrigðin í
íslenskri náttúru. Það höfum við ís-
lendingar enn og aftur lifað hinar
síðustu vikumar. En þetta er landið
okkar og við vitum, að það getur
skipt algjörlega um veður á einu
andartaki. En þótt við þekkjum af
reynslunni þessa hætti hins íslenska
veðurlags, þá er einsog alltaf komi
þessar sveiflur okkur á óvart. Við
erum aldrei einhvern veginn viðbúin
þeim ofsa sem blundar í vetri kon-
ungi og því afli sem hann hefur yfir
að ráða.
Og þessu er ekki ólíkt farið, þeg-
ar á einu augnabliki líf slokknar —
dauðinn kveður dyra. Sannarlega
vitum við öll, að lífið hérna megin
strandar er takmörkum háð, bæði í
tíma og rúmi. Eitt sinn verða allir
nienn að deyja. Eilífðin er ekki í
þessu lífi, heldur í öðrum heimi,
okkur ókunnur. En þrátt fyrir þessa
vitneskju hugans erum við alltaf jafn
óviðbúin — höggið verður svo þungt
og svo sárt.
Ekki síst verðum við svo vanmátt-
ug og dofin, þegar dauðinn ber nið-
ur hjá ungu fólki án nokkurs aðdrag-
anda. Þá finnum við svo til smæðar
okkar sem eftir lifum og getum engu
breytt, þótt við fegin vildum.
Þessir þankar ásamt svo mörgum
fleirum koma í huga mér, þegar ég
með nokkrum fátæklegum orðum
vil minnast Viðars Sigurðssonar úr
Hafnarfirði, sem lést langt fyrir ald-
ur fram, í hörmulegu bílslysi þann
9. febrúar síðastliðinn.
Viðar Sigurðsson þekkja ófáir
Hafnfirðingar. Hann var félagslynd-
ur með besta móti. Var virtur þátt-
takandi í íþróttalífi í Háfnarfírði, auk
þess að hafa skemmt Göflurum og
mörgum öðrum landsmönnum með
söng og spili í hljómsveitum til
margra ára. Þessum tómstundum
og fleirum sinnti hann utan sinnar
föstu vinnu, sem var prentiðnin.
Það er stundum sagt að Hafnar-
fjörður hafi breyst frá því sem var,
.þegar allir þekktu alla og samskipt-
in voru náin milli íbúanna. Hvað sem
satt kann að vera í þeirri staðhæf-
ingu, þá er alltént ijóst að líf Viðars
var hafnfirskt á alla lund. Hann var
Hafnfirðingur í leik og starfi, í húð
og hár. Og eiginkona hans, Guðrún
Sæmundsdóttir og hennar fólk
sömuleiðis.
Það var t.d. eftirtektarvert, að um
skeið bjó Viðar ásamt fjölskyldu í
Svíþjóð. En ég held að það hafi
tæplega tekið daginn fyrir hann að
aðlagast aftur íslenskum aðstæðum,
hafnfírsku bæjarlífi. Það var um leið
alveg eins og hann hefði aldrei farið.
Eg átti þess kost um eins veturs
skeið að hafa náið samneyti við Við-
ar. Við lékum þá handbolta suður í
Sandgerði og ókum á milli tvisvar,
þrisvar sinnum í viku. Oftast voru
synir mínir tveir með í ferðum og
við fjórir áttum oft góðar stundir í
bílnum á leið til og frá Sandgerði.
Þá var margt spjallað. Ég hafði auð-
vitað þekkt Viðar eins og svo marg-
ir aðrir Hafnfirðingar og verið mál-
kunnugur honum, en í þessum Sand-
gerðisferðum gafst betra tækifæri
en áður til að kryíja mál til mergj-
ar. Og þá fann ég betur en fyrr
hvern mann hann hafði að geyma.
Ég gleymi þessum ferðum seint.
Ég minnist þess hversu Ijúfur og
hlýr hann var í garð strákanna
minna sem voru með í för. Ég man
eftir léttri lund hans og skemmtileg-
um frásögnum af mönnum og mál-
efnum. Og í því spaugi dró hann
ekki sjálfan sig undan — gamanið
var græskulaust. Og metnaðurinn
til að standa sig var hreinn og beinn
og án alls umbúnaðar, hvort heldur
var í handboltanum eða á öðrum
vettvangi. Ekki barátta fyrir metorð-
um, heldur því að leggja allt sitt af
mörkum og ná árangri. Þær standa
mér ljóslifandi fyrir hugskotssjónum
þessar ferðir okkar — þessi vetur
1983 og 1984. Fyrir þau góðu sam-
skipti og mörg önnur vil ég þakka
af heilum hug.
Samúðarkveðjur viljum við Jóna
Dóra færa Gunnu og börnunum,
Sonju og Kalla, og einnig Tedda,
Sjöbbu, foreldrum, tengdaforeldrum
og öðrum aðstandendum. Ég veit
þó vel að þau huggunarorð virka nú
léttvæg í djúpri sorg þeirra. En það
vorar að vetri loknum. Minningar
ylja og endurfundir verða um síðir.
Og samhent lrjölskylda, sem á marga
og góða vini að, sem vilja rétta hjálp-
arhönd í vanmætti sínum, mun sjá
til sólar í gegnum þykkt skýjaþykk-
nið í tímans rás.
Blessuð sé minning Viðars Sig-
urðssonar með þökk fyrir samfylgd-
ina. Megi góður Guð geyma Viðar
og veita þeim líkn sem lifa.
Guðmundur Árni Stefánsson
Þar sem snöggt við stöndum á
vegamótum, þá meinum við milli
sorgar og gleði. Því bara fyrir ör-
fáum stundum þá vorum við sem
hér búum á Suðurbraut 26-28 í gleði
en ekki sorg. En nú í dag hefur
sláttumaðurinn mikli sem öllu ræður
barið að dyrum og klippt á streng
hjá Gunnu og Viðari og þá spyijum
við, af hveiju Viðar. Og þá spyijum
við líka, hvað meinar Drottinn með
þessu. Drottinn sem öllu ræður.
Okkur var kennt að Drottinn væri
æðri en allir aðrir og Drottinn væri
svo góður. Vegna þessa verðum við
alltaf hissa, hvernig þessi góði Drott-
inn skuli geta sýnt svo mikið mis-
kunnarleysi. En málið er það að ef
við hættum að trúa á Drottin þá
höfum við ekkert til að trúa á frá
æðri veröld.
Það er nú ekki langur tími síðan
við kynntumst Viðari en nógu langur
tími til þess að vita að þar fór mjög
góður drengur.
Við hér í húsinu vorum hér sl.
sumar að girða kringum húsið okkar
og það var ekki að sökum að spyija,
það vantaði aldrei Viðar og Gunnu.
Og nú fyrir einni viku þegar óveðrið
gekk yfir, þá fóru hér karlmennirnir
í húsinu út til að bjarga þessu nýja
grindverki og auðvitað var Viðar
mættur. Hann hafði haft orð á því
að geta ekki boðið upp á kaffi því
rafmagnið vantaði. Svona var Viðar
alltaf jafn prúður og þægilegui;. Allt-
af heyrir maður að tíminn lækni öll
sár en þetta sár grær seint eða
kannski aldrei.
En elsku Gunna, Kalli, Sonja og
Öddi, eitt langar okkur til að segja
ykkur að hér í húsinu eigið þið okk-
ur að.
Hví fólnar jurtin fríða
og fellir blóm svo skjótt?
Hví sveipar barnið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Hví verður von og yndi
svo varpað niður í gröf?
Hví berst svo burt í skyndi
hin besta lífsins gjöf.
Já sefht sorg og tregi
þér saknendur við gröf
því týnd er yður eigi
hin yndislega gjöf.
(Björn Halldórsson frá Laufskógum)
Við söknum Viðars, hafi liann
þökk fyrir allt. Við vottum ykkur
alla okkar samúð.
Sambýlisfólk
Suðurbraut 26-28
Kær vinur er kvaddur. Viðar Sig-
urðsson var góður drengur. Hans
er djúpt saknað af okkur, Ijölskyld-
unni sem bjuggum hvað lengst með
honum á Skúlaskeiði 40. Þau hjón-
in Gunna og Viddi, eins og við köll-
uðum þau alltaf, voru gott sambýl-
isfólk og tel ég okkur mjög lánsöm
að hafa fengið að vera' svo lengi í
sama húsi og þau. Ekki skulu
gleymast elskulegu börnin þeirra
hjóna, Sonja Ýr og Karl Dan, elsku-
leg og góð börn. Það er oft talað
um svokallað kynslóðabil, en því
var ekki fyrir að fara hjá okkur.
Það voru allir vinir, sama á hvaða
aldri hver var.
Elsku Gunna mín, Sonja og
Kalli, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð við fráfall elsku Við-
ars. Einnig sendum við foreldrum
hans, ættingjum og vinum samúð-
arkveðjur.
Guð geymi Viðar Sigurðsson.
Sigríður B. Sigurðardóttir
Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska.
Á laugardagskvöld lá leiðin til
Hveragerðis til að skemmta gestum
Hótel Arkar. Lendir þá bifreið í
árekstri við Sandskeið. Farþegi í
þessari bifreið var Viðar Sigurðsson
hljóðfæraleikari og prentari ásamt
félögum sínum úr hljómsveitinni
Amadeus. Viðar Sigurðsson lét lífið
í þessum árekstri.
Það var fyrir 24 árum að kynni
komust á með okkur vinunum en
þá stofnuðum við hljómsveit í Hafn-
arfirði sem við kölluðum Bendix.
Við lékum saman í þijú ár, ungir
sveinar með stóra drauma, og það
var spilað út um allt land. Fremstir
í flokki voru söngvarinn Björgvin
Halldórsson, gítarleikararnir Viðar
Sigurðsson, hans æskuvinur Gunnar
Ársælsson og Pétur Stephensen á
bassanum. Steinar Viktorsson sá um
trommuleik.
Á þessum árum stigum við okkar
fyrstu spor á tónlistarbrautinni.
Þetta var okkur góður skóli og við
félagarnir fórúm samstiga í gegnum
hann. En allt tekur enda og eins var
með samstarf okkar í Bendix. Eins
og gengur og gerist fórum við í hin-
ar og þessar hljómsveitir.
En leiðir okkar áttu eftir að liggja
saman á ný. Fyrir tæplega tuttugu
árum, þegar Viðar giftist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Guðrúnu Sæmunds-
dóttur, þótti okkur við hæfi að rifja
upp gömul kynni og samstilta tóna
okkar. Þetta var mikil ánægjustund
fyrir okkur Gunnar Ársælsson,
Ágúst Ragnarsson, Steinar Viktors-
son og brúðgumann Viðar. Það varð
úr skömmu áður en brúðhjónin hurfu
á braut út í nóttina að hljómsveitin
Bendix var stofnuð á ný. Aftur var
spilað í rúm þijú ár.
Það var svo árið 1987 að við Við-
ar, Gunnar og Steinar stofnuðum
hljómsveitina Rósina. Sex mánuðum
síðar kom stóra áfallið; Gunnar Ár-
sælsson veikist og deyr stuttu síðar.
Fallinn var í valinn einn af bestu
vinum Viðars og í hópnum var Gunn-
ars sárt saknað.
Við ræddum rnikið um lífið og
dauðann í kjölfarið en ekki hvarflaði
að nokkrum okkar að Viðar yrði
næstur.
Við ákváðum félagarnir um
síðustu áramót að hætta samstarfinu
í Rósinni en vorum jafnframt
ákveðnir í þvt að taka upp þráðinn
að nýju þegar við næðum þeim
þroska að komast á elliheimili. Það
skyldi rokkað í ellinni. En enginn
veit sína ævi fyrr en öll er, og víst
er að við munum sakna góðs vinar
þar tii endurfundir verða. Eflaust
munum við þó rokka handan móð-
unnar miklu.
í þessum fátæklegu orðum höfum
við reynt að skýra í stuttu máli frá
ferli Viðars sem hljóðfæraleikara.
Frá mörgu mætti greina til viðbót-
ar, til dæmis er hann spilaði ásamt
hljómsveit sinni um tveggja ára skeið
á krá á Hverfisgötunni. Áttu margir
góðar stundir þar og eiga sér sjálf-
sagt góðar minningar þaðan um
þennan góða og tilfinningaríka tón-
listarmann.
Það var ekki erfitt að umgangast
Viðar Sigurðsson. Lífið átti að vera
samfelldur hlátur og vart komu upp
slíkir erfiðleikar að hann gæti ekki
greint eitthvað jákvætt við þá.
Lífsgleði hans var mikil og við sem
áttum því láni að umgangast hann
nutum hverrar stundar með honum.
Hann var vinur vina sinna og hafði
svo sérstakan frásagnarstíl að við
sem þekktum hann gleymum frá-
sögr.um hans aldrei.
Stóra ástin í lífi hans, hún Guð-
rún, átti hug hans allan og ekki
ósjaldan varð honum á orði á tón-
leikaferðum hversu mikils virði hún
var honum. Þau kynntust sem ungl-
ingar, giftust og stofnuðu heimili
rétt eins og forlögin hafi verið búin
að ákveða það allt saman fyrirfram.
Það var ætíð gaman að sækja þau
hjónin heim og ekki drógu börn
þeirra tvö, þau Sonja og Kalli, úr
þeirri ánægju. Gleði og samheldni
fjölskyldunnar var eins og hún ger-
ist mest.
Við félagar hans úr hljómsveitun-
um munum minnast hans með sökn-
uði og biðjum Guð að gefa Guðrúnu,
Sonju og Kalla styrk í sorg sinni.
Guð blessi Viðar og veiti honum
eilífan frið.
Steinar Viktorsson,
Björgvin Halldórsson,
Pétur Stephensen.
Hver er tilgangurinn? spyr maður
sjálfan sig þegar fréttist um skyndi-
legt lát ungs manns með bjarta
framtíð.
Viðar Sigurðsson lést laugardag-
inn 9. febrúar í hörmulegu bílslysi
á Sandskeiði.
Það var ekki langur tími sem
Viðar vann með okkur í Prisma.
Hann réð sig sem aðalmaður á stóra
prentvél sem er ein lykilvél fyrir-
tækisins og þótt hann hefði aldrei
unnið við slíka vél áður var hann
óragur og ákveðinn í að gera sitt
besta.
Það kom líka á daginn að hann
reyndist vandanum vaxinn og skil-
aði öllum verkefnum með prýði,
hvort sem var við offsetprentun eða
hæðarprentun.
Allir voru ánægðir, prentsmiðjan
að hafa mann sem gat tekið að sér
fjölbreytt verkefni og Viðar að vera
farinn að vinna aftur í Hafnarfirði.
Það er mikill sjónarsviptir að
snyrtimenninu Viðari Sigurðssyni,
sem var svo lipur í umgengni, léttur
og skemmtilegur í viðmóti.
Við sendum fjölskyldu hans og
venslafólki samúðarkveður á þess-
ari sorgarstund.
Samstarfsfólk í
prentsmiðjunni Prisma.
Mig langar með nokkrum orðum
að kveðja vin minn Viðar Sigurðsson
sem lést á sviplegan hátt laugardag-
inn 9. febrúar sl. Hann var þá á leið
í vinnu sína, ásamt félögum sínum,
til að skemmta fólki á dansleik í
Hveragerði, en svona eru örlögin.
Við töluðum saman þennan dag
og ég heyrði að hann var sáttur og
hlakkaði til að fást við vinnu sína,
enda gaf hann sig allan fram við
þetta starf sitt sem hann hafði sinnt
í svo mörg ár. Við töluðum okkar á
milli, í léttum dúr, að nú væri hlutum ,
vel komið á þessu landshorni varð-
andi skemmtanahald þetta kvöld,
hann og nýja hljómsveitin hans í
Hveragerði en við hinir á Eyrar-
bakka.
Viðar ólst upp í Hafnarfirði og
steig þar sín fyrstu skref á unglings-
árunum í hljómsveitarbransanum
með mörgum góðum tónlistarmönn-
um. Ég hitti þessa hressu stráka
fyrst fyrir um tuttugu árum þegar
ég var einnig að byija mitt bram-
bolt á þessu sviði.
Fyrir um þremur árum hófum við
samstarf í hljómsveitinni Rósinni
sem Viðar stofnaði ásamt Gunnari
sem nú er einnig látinn og var hon-
um náinn samferðamaður. Margs er
að minnast frá þessum tíma með
Viðari og félögum en samstarfi okk-
ar lauk í bili nú um áramótin. Við
áttum marga góða spretti og oftast
gekk .vel en stundum aðeins miður
eins og gengur. Hæst rís þó minning-
in um ferðirnar tvær sem hljómsveit-
in fór utan fyrir rétt um ári og voru
vel heppnaðar og ánægjulegar ekki
síst í samskiptum við gott fólk sem
við félagarnir hittum fyrir í Lúxem-
borg og Lundi í Svíþjóð.
Viðar var maður sem kunni að
meta vináttu við félaga sína og sam- ■
starfsfólk. Maður stendur ávallt í
þakkarskuld við slíkt samferðafólk.
Það er sárt að sjá svo snögglega á
eftir góðum félaga og nánum sam-
starfsmanni sem Viðar var, enda
vita þeir sem reynt hafa hversu sterk
tenging myndast á milli fólks í þess-
um bransa, þar sem dijúgur samver-
utími fer í æfingar og annan undir-
búning og ekki síst í ferðalög á sam-
komustaði og er mér minnisstætt á
hve gáskafullan hátt við gátum
blaðrað um allt milli himins og jarð-
ar til að stytta okkur stundir. Viðar
var í raun tilfinninga- og hrifnæmur
maður og hann átti aðdáun mína
fyrir hve vel hann ræktaði sjálfan
sig og fjölskyldu sína nú seinni árin
og mætti vera öðrum til fyrirmyndar.
Að lokum vona ég aðeins að við
eigum eftir að mætast á öðru tilveru-
stigi og að við megum eiga þar glað-
ar stundir á ný.
Elsku Gunna og böm og aðrir
aðstandendur, ég og fjölskylda min
óskum þess að Guð gefi ykkur styrk
í sorginni og láti ljósið yfirtaka
myrkrið sem nú umlykur um stund.
Torfi Ólafsson
Kveðja frá Hótel Örk
Kvöldið leit út fyrir að verða eins
og önnur helgarkvöld á hótelinu.
Hótelið fullt af gestum og nú var
beðið eftir því að dans yrði stiginn
undir hljóðfæraslætti hljómsveitar-
innar Amadeus sem leikið hafði
nokkrar undanfarnar helgar hjá
okkur Hótel Örk við góðan orðstír.
En skyndilega, eins og þruma
úr heiðskíru lofti, kom harmafregn
sem fékk okkur öll til þess að
staldra við; félagar í hljómsveitinni
höfðu lent í hörmulegu slysi og
Viðar var látinn.
. Vanmáttug stöndum við eftir og
skiljum ekki, af hveiju Viðar? Svar
fáum við sennilega aldrei. Við drúp-
um höfði í hljóðri bæn og þökkum
fyrir þann tíma sem við fengum að
njóta samvista við góðan dreng,
listamann á sínu sviði sem horfinn
er yfir móðuna miklu, langt um
aldur fram.
Við sendum fjölskyldu Viðare
okkar innilegustu samúðarkveðjur
á þessari erfiðu stund.
Megi minningin um góðan dreng
lifa.
Rúnar Sig. Birgisson,
Sigurður Hrafn Tryggva-
son.