Morgunblaðið - 27.04.1991, Blaðsíða 34

Morgunblaðið - 27.04.1991, Blaðsíða 34
34 MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. APRIL 1991 Minning: Olafur P. Páls- son, Borgamesi Fæddur 24. ágúst 1971 Dáinn 21. apríl 1991 > Jf- Að kvöldi laugardagsins 20. apríl varð höi-mulegt banaslys rétt fyrir utan Borgarnes, og mér var sagt að elsku litli bróðir minn hefði lát- ist af völdum þess. Guð minn góð- ur, ekki gat ég trúað þessu, að elsku Óli minn væri farinn. Hvers vegna hann sem var svo yndislega kátur og lífsglaður og átti svo ótal margt eftir. Mig langar að minnast hans með fátækum orðum. Mér er það svo minnisstætt þegar ég flutti til Ólafsvíkur snemma á síðasta ári, en þá kom hann til mín og sagði við mig, Ásta mín, veistu að ég sakna þess að hafa þig ekki í Bor- garnesi. En svo flutti ég aftur heim í Borgarnes og þá glaðnaði yfir Óla mínum, en á meðan ég bjó í Ólafs- vík kom hann oft til mín í heimsókn og var svo indæll og góður. En eft- ir að ég kom aftur heim urðum við svo samrýnd og svo góðir vinir. Við gátum talað um öll vandamál hvors annars og alltaf sagði Óli við mig, Ásta, þetta reddast allt saman. Og oftar en einu sinni var hann tilbúinn að laga og þrífa bílinn fyrir mig og við skiptumst á að laga til í bílun- um okkar. Ég minnist þess líka þegar hann og vinur hans fóru að spila saman í hljómsveit sem þeir kölluðu Túrbó. Það var svo margt sem gekk á þar og svo margt skemmtilegt. Þeir tóku tvisvar þátt í Músiktilraunum og toppurinn var þegar þeir spiluðu á HóteÍ Islandi. Ég var svo stolt af iitla bróður mínum sem stóð sig alltaf svo vel í þessu. Alltaf kom hann til mín áður en hann fór að spila og spurði mig í hveiju hann ætti að vera. Þetta fannst mér svo vænt um því ég fann hvað hann treysti mér mik- ið. Það er ekki langt síðan hann kom til mín og tilkynnti að hann ætlaði að taka þátt í íslandsmóti í kraft- lyftingum. En vandamálið hjá hon- um var það að losna við nokkur aukakíló til að geta keppt í vissum þyngdarflokki. Ég gat ekki annað en hlegið en dró hann út með mér að hlaupa. En allt þetta skeði dag- inn fyrir mótið. En þessi hlaup okk- ar urðu til þess að hann varð ís- landsmeistari í sínum flokk. Ég varð svo stolt af honum. Þessi elsku litli bróðir minn var mér svo mikið og þessi stóri missir er svo sár en sú huggun er að ég veit að honum er ætlað meira hjá Guði og ég veit að þar stendur hann sig vel. Það er satt að þeir deyja ungir sem guðirnir elska. En samt svo sárt. Elsku besti Sissi og Steini, Guð blessi ykkur og styrki ykkur í þess- ari sorg. Elsku mamma, pabbi, Einar, Ragnheiður og Guðmundur minn, ég veit að góður Guð styrkir okkur í þessari miklu sorg og svo stórum missi, og allir hans góðu ættingjar og hans góðu vinir. Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur hug þinn, og þú munt sjá, að þú grætur vegna þess, sem var gleði þín. (KG) Guð blessi ykkur öll. Ásta Pálsdóttir Hinir dánu eru ekki horfnir að fullu. Þeir eru aðeins komnir á und- an. (C.). Þessu trúum við, og með það í huga settumst við niður til að skrifa fáein kveðjuorð til Óla Palla. Margar af minningum okkar um Óla Palla tengjast sveitinni okkar allra, Haukatungu, þar sem hann átti heima þangað til hann fluttist til Borgarness. Þótt hann hafi flutt 5 ára gamall sótti hann alltaf í að fá að koma í sveitina og vera í nokkra daga. í sveitinni var alltaf mikið um að vera, og heilluðu trakt- orarnir hann sérstaklega. Mesta sportið var að fá að fara í traktors- ferðir þar sem hann vildi helst sitja undir stýri. Margt fleira heillaði hann þar, eins og að fara á hestbak og fljúgast á við hundinn. Þar sem hann var alltaf á fullu útivið varð hann fljótt svangur. Sérstaklega minnisstætt er þegar hann kom inn í dyrnar og spurði: „Hvað ertu að baka?“ Svarið var að verið væri að baka gersnúða. Var hann þá fljótur að koma með þá eindregnu ósk sína að þeir yrðu hafðir stórir og sett yrði á þá súkkulaði. Það var alveg sama hvar eða hvenær við hittum Óla Palla, al'itaf mætti okkur þetta hlýja, glettna og glaðværa bros sem einkenndi hann. I öllum samskiptum sínum við aðra gaf hann svo mikið af sjálfum sér, og skildi svo mikið eftir af hlýju og væntumþykju. Alltaf var mikið fjör í kringum hann þó hann gæti verið alvörugefinn þegar svo bar undir. Að lokum viljum við þakka Óla Palla fyrir alltog allt. Elsku Gagga, Palli, Einar, Ásta, Ragnheiður og Guðmundur, við getum lítið sagt en hugurinn er hjá ykkur. Þú sem ferð ferð aldrei allur. Hveiju sinni skilur þú eitthvað eftir. Hluta af þér - í mér. ^ (SPE) Binni, Beggi, Daddi, Óli, Valgarð Pitta, Valla, Unna og fjölskyldur. Okkur langar að minnast í fáum orðum vinar okkar og góðs félaga, Ólafs Páls Pálssonar, sem lést af slysförum aðfaranótt sunnudagsins 21. þ.m. Þegar einum úr hópnum er kippt svo skyndilega í burtu og á svo sviplegan hátt sem þarna varð, verðum við sem lömuð og getum naumast trúað að slíkt hafí gerst í raun og veru. Við minnumst Óla Palla, eins og hann var kallaður, sem góðs drengs sem gott var að eiga sem vin í leik og starfi. Við eigum góðar minning- ar úr þreksalnum, þar sem ávallt var hjálpast að, hlegið og gert grín og átti hann góðan þátt í því, og það var í raun sama hvar og hve- nær maður hitti hann, maður gat alltaf treyst því að hann gæfi sér tíma til þess að spjalla og koma manni í gott skap, því ávallt var stutt í brosið og bjarta fallega svip- inn hans. Lengi gætum við minnst allra góðu stundanna sem við áttum saman. Stundum talaði Óli Palli um dauðann við okkur eins og hann hefði skynjað að hann myndi kveðja okkur og þennan heim áður en langt um liði. Fráfall hans skilur eftir gífurlegt tómarúm í hjörtum okkar allra sem þekktum hann. Við vott- um fjölskyldu hans, vinum og ætt- ingjum okkar dýpstu samúð. „Aðeins sá, sem drekkur af vatni þagnarinn- ar, mun þekkja hinn volduga söng. Og þegar þú hefur náð ævitindinum, þá fyrst munt þú hefja fjallgönguna. Og þegar jörðin krefst líkama þíns, muntu dansa [ fyrsta sinn.“ (Ur Spámanninum, Kahlil Gibran.) Dóra, Grétar og Jón Bjarni Kosningadagurinn rann upp með sól og blíðu og allir hlökkuðu til kvöldsins. En engum datt í hug hvað átti eftir að gerast. Um mið- nætti breyttist gleðin í martröð. Hræðilegt slys hafði orðið. Einn best vinur okkar, hann elsku Óli Palli, hafði látist og tveir aðrir góð- ir vinir okkar slasaðir. Allt varð dimmt og drungalegt og fáir sáust á ferli. En hver er tilgangurinn? En eins og sagt er: „Þeir sem guðirnir elska deyja ung- ir.“ Væntanlega hefur hann verið kallaður til mikilvægra starfa ann- ars staðar. Einhvern veginn getur maður ekki trúað því að hann sé farinn að eilífu svona ungur, aðeins 19 ára hraustur og myndarlegur strákur, sem okkur hefði fundist réttlátt að fengi að lifa lengur. Erfitt verður að sætta sig við þetta og ætíð munum við minnast hans. Ólafur Páll eða Óli Palli eins og hann var alltaf kallaður af vinum, var ávallt svo hress, brosandi og til í allt. En nú þegar hann er farinn er gott að eiga allar þessar góðu minningar um hann og ánægju- stundir okkar saman sem hefðu mátt vera svo miklu miklu fleiri. En við erum þakklátar fyrir að hafa kynnst honum svona vel. Við vonum að honum hafi verið vel tekið þar sem hann dvelur nú Minning: SigríðurL Hannes- dóttir, Ólafsfirði Fædd 1. september 1934 Dáin 22. apríl 1991 í dag er sorg í ranni. Til moldar er borin kær vinkona og góður fé- lagi, Sigríður Hannesdóttir, dóttir ^ hjónanna Halldóru Magnúsdóttur og Hannesar Jónssonar. Hún ólst upp ásamt þremur systrum, þeim Svand- ísi, Hólmfríði, Maríu og fósturbróð- ur, Ólafi Karlssyni, á Staðarhóli í Aðaldal. Ég kynntist Siggu fyrst árið 1957 er hún kom til Olafsfjarð- ar sem unnusta frænda míns, Garð- ars Guðmundssonar. Gengu þau í hjónaband 27. desember það sama ár. Þau eignuðust fjögur börn. Þau eru: Halldóra, Guðmundur, Ólöf og Hannes. Með okkur Siggu tókust mikil og góð kynni sem stóðu æ síð- an. Við bjuggum hlið við hlið, aðeins smá girðing á milli sem auðvelt var að stökkva yfír í þá daga, því ómiss- andi var að byija daginn án þess að fá sér kaffisopa og rabba saman því hún var svo glaðvær og hress og gat miðlað öðrum gleði og hlýju. Með börnum okkar var góð vinátta, þó sérstaklega voru Gummarnir okk- ar samrýndir. Okkar kæru vinkonu ^ verður sárt saknað en minningin um hana og allar góðu stundírnar eigum við eftir. Elsku Garðar, börn, tengdabörn, barnabörn og tengda- móðir sem nú kveðja ástkæran lífs- förunaut og vin, Guð styrki ykkur og styðji í sorgum ykkar. Hafi Sigga mín þökk fyrir allt. Verði líf hennar hér ljósgeisli á vegi ástvina hennar og verði minning þeirra jafn björt og hennar. Freyja Mikil og traust vinkona okkar, Sigríður Ingibjörg Hannesdóttir á Ólafsfirði, er látin langt um aldur fram. Þegar tengdasonur hennar hringdi til okkar að morgni 22. þessa mánaðar og tilkynnti okkur að hún væri dáin, hafði okkur síst grunað að símtal við hana norður kvöldið áður yrði hið síðasta. Sigga, eins og hún var ávallt köll- uð, var afar geðþekk kona að yfir- bragði, hlýleg og glaðsinna og það var alltaf jafn notalegt að vera í návist hennar. Hún fæddist 1. sept- ember 1934 og ólst upp á Stað- arhóli í Aðaldal með þremur systrum sínum og fósturbróður en fluttist til Ólafsfjarðar þar sem hún giftist Garðari Guðmundssyni, útgerð- armanni. Þar bjó hún Garðari og börnum þeirra ríjórum, Halldóru, Guðmundi, Ólöfu og Hannesi, einkar vistlegt heimili. Henni þótt vænt um * að hafa í kringum sig blóm og fal- lega hluti og hún lagði mikla alúð í að rækta garðinn umhveríis húsið þeirra upp í hlíðinni við Ólafsfjörð. Þaðan er einstaklega fallegt útsýni yfir fjörðinn og ógleymanleg eru mörg kvöldin þegar við sátum saman yfir kaffibollum, skröfuðum um heima og geima og nutum sólarlags- ins. Hún gladdist yfír velgengni barna sinna sem eru nú öll uppkom- in og hafa stofnað sín heimili og barnabörnin átta voru líf hennar og yndi. Hún hlakkaði mikið til þess að vera við fermingu fyrsta barna- barns síns nú um hvítasunnuna, Sig- urðar Garðars, sem ber nafn þeirra hjónanna beggja. En það fór á ann- an veg. Sigga var mikill vinur vina sinna. Þegar dóttir okkar Gígí og Rafn, tengdasonur okkar, fluttust norður til Ölafsfjarðar og bjuggu þar um þriggja ára skeið, stóð heimili Siggu og Garðars þeim opið og verður seint fullþökkuð sú hlýja sem þau sýndu börnum okkar þegar þau voru að koma sér fyrir á nýjum stað, sem best verður lýst með því að dæturd- ætur okkar kölluðu hana aldrei ann- að en ömmu Siggu. Gígí og Rafn og dætur þeirra hugsa til hennar með djúpu þakklæti. Einnig Gestur og Óli synir okkar, en sá síðarnefndi bjó hjá þeim, þegar hann var um stundarsakir í vinnu hjá Garðari. Tilhlökkun var allaf jafn mikil þegar við áttum von á Siggu og Garðari að norðan eða þegar við fórum til þeirra. Hún tók á móti gestum sínum með sinni eðlislægu einlægu hlýju og oft var spilað fram á nótt. Þegar hún hringdi til okkar þá talaði hún alltaf um að vega- lengdin væri allof löng á milli okkar og óskaði þess að við værum nú komin til að slá í spil. Sigga hafði átt við veikindi að stríða og þurfti vegna þeirra að leita suður. Á milli þess að hún dvaldi á spítalanum bjó hún hjá okkur og aldrei vildum við trúa því að svona færi því hún bar sig svo vel. Við vinir Siggu höfum mikið misst en mestur er missir Garðars, barna þeirra, barnabarna og systkina. Við þökkum henni allt sem hún var okk- ur um langt árabil og biðjum Guð að styrkja þig elsku Garðar og íjöl- skylduna á þessum erfiðu tímum. Hildur, Pétur og fjölskylda. og honum líði vel. Elsku Gagga, Palli, Einar og Ásta, við viljum votta ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur og biðja algóðan Guð að styrkja ykk- ur, ij'ölskylduna og nánustu vini í þessari miklu sorg. Einnig viljum við votta okkar elskulegu vinum, Sissa og Steina, sem einnig eiga um sárt að binda, okkar dýpstu samúðarkveðjur. Megi minningin um góðan dreng varðveitast í hjörtum okkar um ókomin ár. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (Vald. Briem.) Fari hann í Guðs friði. Elva Björk og Sólveig Ásta. Þegar mér varð ljóst að vinur minn Óli væri dáinn greip mig mikil sorg og tómleiki. Þennan hörmungardag hafði ég hitt Óla og því trúði ég því ekki að hann hefði kvatt lífið svo skömmu eftir að ég sá hann í síðasta sinn. Minn- inguna um hann mun ég þó alltaf geyma þó við Óli sjáumst ekki í bráð. Óli, eða Óli Palli eins og hann var oftast nær kallaður, var mjög lífsglaður og lifði fyrir líðandi stund. Ég tók eftir því að það var sem hann vissi að hans stund hér á jörðinni yrði stutt, því naut hann hverrar gleðistundar sem gafst og nýtti öll tækifæri til nýrra kynna. Óli var vinamargur, einkum vegna þess hversu skemmtilegur og traustur vinur hann var. Hann hafði þann einstaka hæfileika að geta alltaf hresst mann við þegar maður var niðurdreginn. Það var alltaf stutt í brosið hjá Óla og að hitta hann var oft eins og maður fylltist orku og bjartsýni. Ég mun sakna Óla, en ég veit að þegar ég kveð þessa jörð og hverf inn í annað líf mun hann vera fyrstur manna til að bjóða mig velkominn, með bros á vör. Að lokum vil ég votta mína dýpstu samúð til foreldra hans, systkina, ættingja og vina. Megi allar góðar vættir styrkja ykkur öll. Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur hug þinn, og þú munt sjá að þú grætur vegna þess, sem var gleði þín. (Kahlil Gibran) Geir B. Guðmundsson Æ, hvar er leiðið þitt lága? Mig langar að mega leggja á það liljukrans smáan, því liljurnar eiga sammerkt með sálinni þinni og sýna það, vinur minn besti, að ástin er öflug og lifir, þótt augun í dauðanum bresti. (Jóhann Sigurjónsson) Hvernig geta fuglarnir sungið? Þetta var eitt af því fyrsta sem kom upp í hugann þegar ég vakn- aði eftir erfiðustu nótt ævi minnar, nóttina sem Óli Palli kvaddi þennan heim. Mér fannst óskiljanlegt að hægt væri að komast yfir þessa miklu sorg. En með því að takast á við erfiðleikana sigrar maður þá. Við vorum skólafélagar í gegn um grunnskóla en kynntumst ekk- ert að ráði fyrr en síðastliðið sum- ar. Það var ósjaldan sem hann tók okkur vinkonurnar, mig og Heidi, á rúntinn. Þá var mikið spjallað og hlustað á tónlist. Jólafríinu eyddum við fjögur saman; ég, Heidi, ÓIi og Sissi. Við urðum ein heild. Þau jól líða okkur aldrei úr minni. Að loknu jólafríi skildust leiðir okkar um tíma en svo næðum við aftur upp góða vinskapnum og eyddum sam- an óteljandi stundum. Það er fyrst við svona áfall sem maður finnur hversu vináttuböndin eru sterk. Nú verðum við, vinirnir sem eftir lifa, að haldast í hendur og styðja hvert annað aftur út í lífið, þrátt fyrir að stórt skarð hafi verið höggvið í þennan vinahóp. Óli Palli var trúnaðarvinur minn

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.