Morgunblaðið - 16.09.1992, Síða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. SEPTEMBER 1992
t
Maðurinn minn,
ÓTTAR PÉTUR HALLDÓRSSON
prófessor,
lést í Landspítalanum mánudaginn 14. september.
Nína Gísladóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
LAUFEY EINARSDÓTTIR,
Orrahólum 7,
lést í Landspítalanum að morgni 15. september.
Fyrir hönd annarra aðstandenda,
Anna Hafsteinsdóttir,
Þorsteinn Kárason,
Margrét Káradóttir,
Sigurbjörn Kárason,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Ástkær móðir okkar og unnusta,
HALLDÓRA ELÍNBORG INGÓLFSDÓTTIR,
andaðist sl. laugardag á Hartfield sjúkrahúsinu í London.
•Jarðarförin verður auglýst síðar.
Börn Halldóru
og Guðmundur Kjartansson.
t
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
ÁSTA M. EIRÍKSDÓTTIR,
Hvrtabandinu,
áður Stigahlíð 26,
lést 15. september.
Erna Guðbjarnadóttir,
Guðmundur Guðbjarnason, Þórunn Magnúsdóttir.
t
Eiginmaður minn, sonur okkar, faðir, tengdafaðir og afi,
SVAVAR PÁLL ÓSKARSSON
sjómaður,
Hvoli,
Garði,
sem lést 10. september, verður jarðsunginn föstudaginn 18. sept-
ember kl. 14.00 frá Útskálakirkju, Garði.
Sigrfður Halldórsdóttir,
Óskar Sigurjónsson, Pálfna Guðjónsdóttir,
Steinar Svavarsson, Vala Árnadóttir,
íris Inga Svavarsdóttir,
Birgir Páll Marteinsson,
Máney Sveinsdóttir.
t
Eiginkona mín, móðir, dóttir og systir,
RAGNHEIÐUR JÓNSDÓTTIR,
Ægisgötu 3,
Akureyri,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju föstudaginn 18. september
kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast henn-
ar, er bent á líknarstofnanir.
Geir Garðarsson,
Sólveig Jóna Geirsdóttir,
Jón Á. Jónsson,
Elfn Guðmundsdóttir,
systkini og fjölskyldur.
t
Ástkær faðir minn, sonur, bróðir og mágur,
BJARNl JÚLÍUS GUÐMUNDSSON,
Fffumóa 1d,
Ytri Njarðvfk,
áður til heimilis á Ránargötu 20,
Akureyri,
lést á heimili sínu föstudaginn 11. september.
Bjarni Þór Bjarnason,
Marfa Júifusdóttir,
Elsa Guðmundsdóttir,
Helga Guðmundsdóttir,
Vilhelm Guðmundsson,
Freyja Guðmundsdóttir,
Sigurður Guðmundsson,
Pálmi Guðmundsson.
Rafn Hjartarson,
Ólafur Jónsson,
Rannveig Alfreðsdóttir,
Tryggvi Harðarson,
Sigurrós Guðjónsdóttir,
Minning
Esther Högnadóttir
- Vestmannaeyjum
Fædd 1. maí 1917
Dáin 7. september 1992
Ég var ekki há í loftinu þegar
ég sá- fyrst frá Kambabrún stóra
kletta langt úti í hafi, sem virtust
svífa fyrir ofan spegilsléttan haf-
flötinn. Þetta voru Eyjarnar hennar
Eddu stóru, sem urðu í huga mínum
ævintýraheimur, þar sem bjó söng-
elskt og glaðvært fólk í nábýli við
tignarlega kletta, hella og iðandi
fuglalíf og sjóinn sem gat verið
bæði úfinn og spegilsléttur.
Hún hét fullu nafni Elín Esther,
foreldrar hennar voru Högni Sig-
urðsson kennari í Vatnsdal og Sig-
ríður Brynjólfsdóttir. Móður sína
missti Edda fjögurra ára gömul, en
seinni kona Högna, Guðný Magnús-
dóttir, reyndist henni sem besta
móðir. Edda ólst upp í stórum systk-
inahópi, en flutti alfarin til Reykja-
víkur 17 ára að aldri. Hún hélt alla
tíð tryggð við eyjamar sínar og fjöl-
skylduna. Tveir bræður Eddu,
Haukur og Hilmir, lifa systur sína.
Þeir eru búsettir í Vestmannaeyj-
um. Börnin hennar dvöldu oft á
sumrum hjá Högna afa og Guðnýju
í Vatnsdal og ótal ferðir voru farn-
ar á þjóðhátíð. Þaðan komu líka
lögin hans Oddgeirs Kristjánssonar
full af lífi, gáska og rómantík, sem
einkenndi Eddu svo mjög.
Þegar Edda kom til Reykjavíkur
árið 1934 voru erfiðir tímar. Lífs-
baráttan var hörð, atvinna lítil og
húsakostur þröngur. Hún kynntist
fljótlega mannsefninu sínu, Jóni
Björgvini Björnssyni, móðurbróður
mínum. Foreldrar hans, afi minn
og amma, voru Björn Björnsson og
Margrét Jónsdóttir.
Á þessum ámm vom verka-
mannabústaðirnir í Vesturbænum í
byggingu. Af dugnaði og bjartsýni
var ráðist í að byggja framtíðar-
heimili. Afi vann fyrir fjölskyldunni
en Nonni við bygginguna. Hinn 30.
apríl 1937 fluttu þau svo að Ás-
vallagötu 39, amma og afí, Edda
og Nonni, ásamt móður minni, Jónu
Björgu Björnsdóttur. Næsti dagur
var mikill hátíðisdagur, 1. maí,
skrúðgöngur, blaktandi fánar og
lúðrablástur, rétt eins og verið væri
að samfagna nýju Vesturbæingun-
um. Maímánuður skipaði líka stóran
sess í lífí Eddu og Nonna. Þau
gengu í hjónaband 15. maí 1937,
afmælisdagur Eddu var 6. maí og
Edda „litla“ leit dagsins ljós 1. maí
1940.
Edda og Nonni eignuðust fímm
böm, Högna sem fæddist í júlí
1937. Gullfallegur glókollur, sem
þau misstu aðeins tveggja ára
gamlan. Edda ísfold, fædd 1940,
Högni Björn, fæddur 1942, Björg-
vin, fæddur 1944, og Margrét
Guðný, fædd 1947.
Þegar foreldrar mínir giftu sig
bjuggu þau fyrstu árin í Verkó og
þar fæddumst við dætur þeirra
tvær. Það fjölgaði því ört heimilis-
fólkinu í litlu þriggja herbergja
íbúðinni á Ásvallagötu 39 og auk
bamanna sem fæddust þar tóku
amma og afí að sér dótturson sinn,
Björn Sigurðsson. í Verkó var ekki
til kynslóðabil og þar birtist mann-
lífíð í sinni eftirsóknarverðustu
mynd.
Þó foreldrar mínir flyttu sig um
set niður á Hringbraut með okkur
dætur sínar, varð Verkó alltaf mið-
punktur tilverunnar. Róluvöllurinn
var við túnfótinn og styttra var að
skreppa þangað inn ef eitthvað bját-
aði á eða maginn varð tómur. Edda
stóra var líknarinn minn, hún kyssti
burt tárin og plástraði ótal sár sem
voru fylgifiskar bernskuleikjanna.
Á fullorðinsámm þroskaðist trúnað-
artraust uppvaxtaráranna í órofa
vináttu.
Hjá ömmu og Eddu stóm fengum
við líka heimsins besta „útbleyti“,
sem var sætt kaffí með matarkexi
út í. Amma sat oftast með prjónana
sína og afí las upphátt fyrir hana.
Snjóvettlingar, húfur og sokkar frá
ömmu í Verkó voru ómissandi vetr-
arflíkur okkar barnanna. Hjá þeim
lærðum við líka ótal vísur, sálma
og bænir, sem urðu okkur gott
veganesti út í lífið. Ejnhvem tíma
þegar við spurðum ömmu um dauð-
ann sagði hún: „Þið skuluð ekkert
gráta þegar ég fer hinum megin.
Það er svo stutt í burtu og ég verð
alltaf nálægt ykkur.“ Dauðinn var
henni bara sem stutt ferðalag hin-
um megin, sem hún talaði um við
okkur bömin á eðlilegan hátt og
sem hluta af lífinu.
I Verkó var mikið sungið, hvort
sem var við dagleg störf eða á hátíð-.
arstundum. í húsinu bjuggu líka
Jakob Richter skipasmiður, Sófus
Guðmundsson skósmiður og Guðjóti
B. Baldvinsson skrifstofumaður
með fjölskyldum sínum. Mikill sam-
gangur og góð vinátta var í húsinu,
bæði meðal barnanna og fullorðna
fólksins. M.a. voru haldin þorrablót
og í tilefni þess ortar drápur um
húsfólkið, sungið og dansað fram á
nótt.
Það sem skín skærast í minning-
unni um Verkó er samband Eddu
og Nonna. Þau geisluðu af lífsgleði,
kærleika og ást. Þau kunnu þá list
að láta væntumþykjuna í ljós, hann
heilsaði henni alltaf með kossi og
brosti með kveðjunni: „Sæl ástin
mín.“ Þau voru samhent og sam-
rýnd og það leið öllum vel í návist
þeirra. Þau söfnuðu aldrei verald-
legum auði, fóru aldrei út fyrir land-
steinana, en þau voru þeim mun
ríkari af andlegum verðmætum,
sem þau gáfu ríkulega frá sér til
bama sinna, fjölskyldu og vina.
Söngurinn var þeirra hjartans mál.
Nonni söng lengi í karlakór, hann
söng líka við vinnu sína við höfnina
hjá Eimskip og þegar hann lést
árið 1965 lauk vinnufélagi hans
+
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JENSÍNA JÓNATANSDÓTTIR
* t fyrrum húsfreyja á Galtalæk,
verður jarðsungin frá Skálholtskirkju föstudaginn 18. september
kl. 14.00.
Jarðsett veröur í Bræðratungukirkjugarði.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Útför bróður okkar,
HILMARS GUÐMUNDSSONAR,
Hafnarbraut 1, .
Hólmavík,
fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 17. september kl. 15.00.
Anders Guðmundsson,
Hafsteinn Guðmundsson,
Hreinn Guðmundsson.
minningargrein um hann með orð-
unum: „Töfratónn í þriðju dyrum
er þagnaður." í skála 3 var oft
gott að koma ef Nonni var á vakt
á hátíðsdögum eins og sumardaginn
fyrsta, 1. maí eða jafnvel 17. júní
og hlýja sér eftir skrúðgöngurnar.
Ættjarðarlög og baráttusöngvar
verkalýðsins minna mig alltaf á
hann. Nonni fékk alltaf tvo kossa
frá mér 1. maí, einn afmæliskoss
vegna Eddu „litlu“ og annan vegna
frídags verkamanna.
Það varð Eddu þungbær raun
að missa Nonna í blóma lífsins.
Börnin þeirra fjögur, barnabörnin
tólf og langömmubörnin átta voru
gleði hennar síðasta aldarfjórðung-
inn. Þegar líður á æfina dofnar lífs-
krafturinn og heilsa flestra bilar.
Edda átti við nokkra vanheilsu að
stríða síðustu árin og sömuleiðis
móðir mín. Hluti af endurhæfingu
þeirra var dvöl tvisvar í viku í
Múlabæ, sem rekinn er af Rauða
krossinum. Þar hittust þær mág-
konurnar og uppgötvuðu sér til
mikillar ánægju að þær gátu gert
ýmislegt sem kom þeim á óvart.
Listilega fallegar jólagjafir voru
gerðar í Múlabæ, tágakörfur, hnýtt-
ar mottur og teppi, málaðar gler-
myndir og fallegt jólaföndur. Múla-
bæjarfólkið fær bestu þakkir og
kveðjur fjölskyldunnar.
Rúmum sólarhring fyrir andlát
Eddu, sem bar mjög brátt að, var
haldin vegleg veisla á heimili dóttur
hennar. Þar var Edda hrókur alls
fagnaðar, var hyllt í fallegri ræðu
af syni sínum, og við sem þessa
veislu sátum þökkum forsjóninni
fyrir endurminninguna sem við eig-
um um síðustu stundirnar sem við
áttum með henni í þessu lífi.
Ég er þess fullviss, að Nonni
hefur tekið á móti henni opnum
örmum og kæmi mér ekki á óvart
þótt hann hefði sungið fyrir hana
„lagið hennar Eddu og hans
Nonna".
Kvöldið er faprt, sól er sest
og sefur fugl á grein.
Við skulum koma, vina mín,
og vera saman ein.
Ég þekki fagran, lítinn lund
hjá læknum upp við foss,
þar sem að gróa gullin blóm
þú gefur heitan koss.
(Ingólfur Þorsteinsson)
Ég kveð Eddu mína stóru með
virðingu og hjartans þakklæti. Heil
hinum megin munum við hittast.
Auður R. Torfadóttir.
Okkur langar til að kveðja ást-
kæra ömmu okkar á Ásó og þakka
henni fyrir yndislegar samveru-
stundir. Það var enginn 17. júní fyrr
en við hittumst öll hjá henni í kaffi.
Það fundum við best árið sem hún
var að heiman þann dag.
Heimilið hennar ömmu geymir
ljúfar minningar frá liðinni ævi þeg-
ar húsið iðaði af lífi og fjöri. Við
vitum að afí okkar, sem hún sakn-
aði alltaf, hefur tekið á móti henni
með sömu hlýju og ástúð og hún
sýndi okkur þegar við komum til
hennar. Það er okkur huggun í sár-
um söknuði.
Guð blessi minningu elsku ömmu
okkar.
En minning þín
er mjúk og hlý
og mun oss standa nærri,
með hveiju vori hún vex á ný
og verður ávallt kærri.
(Magnús Ásgeirsson)
Barnabörn og langömmubörn.