Morgunblaðið - 29.11.1992, Blaðsíða 18

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1992
ENGINN ER
VOUIS
eftir Guóna Einarsson
Undanfarna tvo áratugi hefur
orðið bylting hérá landi í af-
stöðu til áfengissýki og með-
höndlunar hennar. í viðbót við
meðferðardeildir opinbera
heilbrigðiskerfisins býðst nú
meðferð á stofnunum reistum
af hugsjónafólki sem hefur
fundið leið til að hafa betur í
glímunni við Bakkus. Áfengis-
sjúkum bjóðast fjölbreyttari
úrræði en áður og mætti því
ætla að fleiri en ella finndu
meðferð við hæfi. Eitt þessara
meðferðarúrræða, sem talvert
hefur verið rætt að undan-
förnu, er Samhjálp hvíta-
sunnumanna. Forstöðumaður
hennar er Óli Ágústsson.
ann sneri baki við vel-
launuðu starfi við
stórframkvæmdir,
þar sem unnið var
með jarðýtum og dýn-
amíti, til að sinna
hjálparþurfi með-
bræðnim. Á þeim árum voru flestir
vistmenn Samhjálpar útigangs-
menn, sem aðrir töldu vonlaus til-
felli. Þessi óvenjulega breyting á
starfsvettvangi átti sinn aðdrag-
anda. „Sjálfur lenti ég í skipbroti
fyrir 30 árum. Ég var ungur og lifði
hratt, en var óhamingjusamur og
stefndi niður á við; réði ekki við sjálf-
an mig og eiginlega kominn á flótta.
Undir þeim kringumstæðum verður
maður hræddur við allt og alla,
stendur illa í skilum, segir ekki satt.
Út úr skipbrotinu fann ég Krist og
fjölskylda mín frelsaðist. Eftir að
straumhvörfin urðu í lífi mínu mögn-
uðust allir jákvæðu þættimir. Ég
varð hvorki engill né fullkominn, en
ég þorði að horfa framan í fólk og
tala mínu máli. Ég fékk tækifæri
til að byrja upp á nýtt! Þetta bygg-
ist á því að maður fer að leggja
traust sitt á Guð. Þegar veikleikam-
ir koma í ljós getur maður farið inn
í herbergið sitt, beðið hann að ganga
í ábyrgð fyrir sig og reynt sjálfur
að vera ábyrgur gagnvart honum.
Þótt hamingjan sé dým verði keypt
þá er stórkostlegt að komast í tæri
við þessa trú. Maður vissi ekki áður
að til væri himnaríki, hafði bara
heyrt um það. Við að fá að upplifa
það verður maður aldrei samur.“
Prestur á fjöllum
Menn hafa verið varaðir við því
að fara of geyst í trúnni. Jaðrar
þetta ekki við að vera „ofsatrú"?
„Ég trúi. Er hægt að trúa mikið
eða trúa lítið? Ég trúi því að kerfi
Krists sé eitt það yndislegasta sem
mannkyni hefur verið gefið. Hann
bendir á það sem er mikilvægast:
Að elska Guð og að elska náung-
ann. Fyrir þá sem em ánetjaðir
sjálfselskunni og eigingiminni er
þetta frelsun. Það em grænar grein-
ar og líf í því að geta elskað fyrst
Guð og svo sjálfan sig og náungann.
Þá kemur jafnvægi í sálarlíf manns
og lífsviðhorf sem gerir mann sáttan
og hamingjusaman. Maður losnar
úr klemmu eigingirninnar. Það er
ekki nokkur spuming að drykkju-
menn hugsa fyrst um sjálfa sig áður
en þeir hugsa um aðra, svo bitnar
það á heimilinu, fjölskyldunni og
öllum öðmm.“
Eftir trúarreynsluna segist Óli
ekki hafa verið til friðs. Hann fann
knýjandi þörf til að tala um Krist
við aðra og fór að gefa út lítið blað,
Vinarkveðju. Hann var verkstjóri hjá
verktökum hér heima og erlendis.
„Þeir kölluðu mig „prestinn" í Búr-
felli, samt vomm við allir vinir. Þeg-
ar þeir réttu mér Tígulgosann rétti
ég þeim Vinarkveðju,“ segir Óli og
hlær. „Stundum áttu menn bágt og
þá þótti þeim gott að geta talað um
eitthvað sem mýkti tilvemna." ÓIi
hafði sjálfur reynt hvemig harkan
gat breyst í mýkt. „Maður upplifir
eitthvað við snertingu Krists. Það
er líkt og með koparrör sem er hart.
Ef það er afglóðað verður það mjúkt!
Kristur kennir manni að endurmeta
sjálfan sig, ganga í sig. Það lýkst
upp hvað maður hefur misskilið
margt og Kristur fær mann til að
skilja hlutina á annan veg.“
Erfitt starf
Óli Ágústsson starfaði hjá verk-
takafyrirtækinu ístaki þegar hann
var kallaður til að veita Samhjálp
forstöðu vorið 1977. Síðan hefur
Óla Ágústsson
í Samhjálp,
dreymir um
stað fyrir fjöl-
skyldumedferd
hann, ásamt konu sinni Ástu Jóns-
dóttur og bömum, helgað sig hjálp-
arstarfmu. Vom það ekki mikil um-
skipti frá verktakavinnunni að fara
í það sem margir mundu telja „mjúkt
starf"?
„Þetta er ekki mjúkt starf og verð-
ur ekki unnið í vælutóni. Eg hef
þurft að taka á allri karlmennsku
minni til að mæta fjandskapnum sem
sumt fólk hefur ræktað í óreglunni
ámm saman. Neikvæðu tali, illgimi,
rógi og skít. Það þýðir ekkert að
væla á móti. Maður getur verið ná-
unganum góður með því að aga
hann og metur það hveiju sinni
hvemig taka þarf á manneskjunni.
Oft gengur þetta áreynslulaust á
yfirborðinu, en þegar fólk þarf virki-
lega að takast á við óreglumunstrið
í lífi sínu, þá er stundum eins og
djöfullinn verði laus. í tilvikum verð-
ur maður að þrífa í fólk og hasta á
það. Banna því að vaða um stofnun-
ina eins og Þorgeirsboli með eldtung-
umar út úr sér. í þessu starfi þarf
fullrar karlmennsku með og starfs-
menn hér oft að niðurlotum komnir
þegar vinnudegi lýkur. Þótt ég ynni
sleitulaust í þijá sólarhringa við að
færa steypustöð frá Búrfelli upp í
Vatnsfell var ég samt ekki líkt því
eins þreyttur og stundum eftir vinnu
hér. Þessi þreyta kemur niður á allri
verunni."
Afeitrun og trúariðkun
Áfengismeðferð hjá Samhjálp
hefst með afeitmn undir eftirliti
læknis og hjúkrunarfræðings með
tilheyrandi lyfjagjöf. Við sögu kemur
einnig stuðningsfólk í hópi starfs-
manna. Þegar afeitrun er lokið býðst
meðferðardagskrá sem felst í sjálfs-
mati og skilgreiningu drykkjusýki.
„Við bendum á útgönguleið og hvetj-
um fólk til að taka trúna með í
dæmið,“ segir Óli. „Það má líta á
trúarlega þáttinn sem tilboð. Það er
enginn skyldugur að trúa, en þeir
sem dvelja hjá okkur verða að taka
þátt í meðferðinni og sýna öðmm
virðingu.“ Trúariðkunin felst í Bibl-
íuskýringum, bænagjörð og sam-