Morgunblaðið - 20.02.1993, Side 27

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 1993
Minning
Fríðrik Ami Péturs
son frá Norðurgröf
Fæddur 3. september 1958
Dáinn 10. febrúar 1993
Elskulegur bróðursonur minn,
Friðrik Ami Pétursson, lést
skyndilega 10. þessa mánaðar,
aðeins 34 ára að aldri. Andlát
þessa ljúfa pilts kom okkur öllum,
ættmennum hans, í opna skjöldu.
Ég hafði hitt Friðrik meira að
undanfömu en oft áður vegna
áfalla í íjölskyldunni. Afí hans,
Pálmi H. Jónsson, lést í október
sl. og í janúar féll snögglega frá
bróðir minn og föðurbróðir hans,
Ámi Jón Pálmason. Þeir frænd-
umir höfðu áður farið saman í
afdrifarika langferð, þegar Árni
fór með Friðrik 15 ára gamlan til
London til uppskurðar vegna með-
fædds hjartagalla. Þar fékk hann
nýjar lokur, sem dugðu honum vel
undanfarin 20 ár, enda gætti hann
þess vel að láta fylgjast reglulega
með sér. Þar til hann nú vildi, eins
og honum hafði á sínum tíma ver-
ið uppálagt, komast á sjúkrahús
þegar hann veiktist með háan hita.
En ekki þótti ástæða til að verða
við því, þar sem þetta væri bara
inflúensa. Þar féll góður drengur
í valinn.
Friðrik fæddist 3. september
1958, sonur Elínar Þ. Bjamadótt-
ur og Péturs Pálmasonar, við-
skiptafræðings og starfsmanns á
Skattstofunni. Hann ólst upp í
fögm og góðu umhverfí á heimili
þeirra í Norðurgröf á Kjalamesi í
hópi átta systkina. En þau em
Jónas, Þómnn, Margrét Björg,
Friðrik, Sigrún, Þórdís, Pálmi og
Bjami. Þau áttu góða skólavist á
Klébergi og síðar í Varmárskóla,
þótt stundum væri í vetrarveðram
erfítt og fyrirhafnarsamt að koma
öllum hópnum í og úr skóla. Frið-
rik valdi sér húsgagnasmíði að
fagi og vann eftir að því námi
lauk hjá Gamla kompaníinu, en á
sumrin kaus hann að vera úti í
náttúrunni á heimaslóðum undir
Esjunni, þar sem hann sagði mér
ungur þá staðreynd að jólasvein-
amir byggju í nábýli við þau. Á
sumrin var hann því um árabil
veiðivörður við Leirvogsá, þar sem
hanh gat notið kyrrðarinnar gang-
andi með ánni. En hann var ávallt
ljúfur og kyrrlátur í lund. Einstak-
lega elskulegur og-má sem dæmi
um það nefna að þegar daufdumhr
ur piltur kom til náms í húsgagna-
verkstæðið á sínum tíma var það
Friðrik sem best skildi hann og
hann laðaðist að, svo að sjálfsagt
þótti að fela honum að líta til með
honum.
Friðrik var einstaklega laginn
og hafði snemma farið að föndra
við bíla, enda heimilið í Norður-
gröf háð því að bílnum væri hald-
ið í gangi. Þegar samdráttur varð
í húsgagnaiðnaðinum fór hann því
að vinna í Bílabúð Benna og kom
aðeins stuttlega aftur að hús-
gagnasmíðinni, áður en hann sneri
sér endanlega að starfínu við bíla-
viðgerðir í Bílabúð Benna og gerði
líka oft við bfla á kvöldin á verk-
stæði með félögum sínum. Þar
hittumst við síðast, er hann við
jarðarför Áma bróður míns heyrði
mig aka eins og ég væri á mótor-
báti eftir mðninginn á bflastæðum
borgarinnar í óveðmm daganna á
undan og bauðst af ljúfmennsku
til að skipta nú um hljóðdunk hið
fyrsta fyrir frænku sína. Þá datt
engum í hug að á næstu dögum
yrði hann horfínn okkur.
Við föðursystur hans, Elín, Sól-
veig og Helga, sendum Pétri bróð-
ur okkar, sem legið hefur á sjúkra-
húsi undanfama mánuði, Elínu
mágkonu okkar og systkinum
Friðriks samúðarkveðjur við and-
lát hans og útför, sem í dag verð-
ur gerð frá Lágafellskirkju.
Elín Pálmadóttir.
Hann Frikki frændi er dáinn.
Hann sem var svo góður. Hvemig
eigum við krakkarnir að trúa því
að hann sé allt í einu farinn. Fyrst
og fremst var hann góður vinur
okkar. Þegar Frikki kom í heim-
sókn var alltaf svo gaman, því að
hann var alltaf til í smá prakkara-
strik. Hann hafði líka alltaf tíma
til að setjast niður og tala við
okkur uin allt. Samt var hann allt-
af einhvers staðar að vinna, alltaf
að hjálpa öllum, því að Frikki gat
lagað og gert svo margt. Hann
var líka mikill dýravinur og vildi
hafa dýr á hveiju heimili.
Já, það er svo erfítt að skilja,
en samt fínnst okkur að svona
góðir menn eins og Frikki frændi
var eigi að fá að vera lengur hjá
okkur.
Elsku Frikki okkar. Við vitum
að þú ert núna hjá Guði. Við eigum
svo yndislegar minningar um þig,
t.d. frá fyrstu Esjugöngunni okkar
saman í sumar, þar sem við grill-
uðum uppi á Kistufellinu. Þetta
var meiriháttar ferð og mikið vor-
um við orðin þreytt.
Við biðjum Guð að hugga afa
og ömmu í sveitinni.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfír láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Guð geymi þig. Þín frændsystk-
ini
Guðbjörg, Elín, Halla,
Pétur og Jón.
Það var sem opnaðist hyldjúpt
sár í hjarta mínu, þegar mér var
tilkynnt lát vinar míns, Friðriks
Áma. Allt kom til baka, sárindin,
beiskjan og tómleikinn. Af hveiju
Frikki? Hver var tilgangurinn?
Hvers vegna er okkur gefíð og
tekið jafnharðan af okkur aftur?
Aldrei meir, hvorki símhringing
né heimsóknir.
Tíminn var ekki kominn, svo
margt eftir að gera og segja, allt
svo tómt og kalt. Öllu er afmörkuð
stund og sérhver hlutur undir
himninum hefur sinn tíma, og að
deyja hefur sinn tíma, segir þar.
Frikki sagði einu sinni: Ég lifi
fyrir einn dag í einu, því að ég
veit að það getur orðið minn síð-
asti, og á meðan reyni ég að láta
gott af mér leiða, því að þá líður
mér sjálfum miklu betur.
Frikki var sannur vinur í orðsins
fyllstu merkingu. Alltaf var hægt
að leita til hans, hvort sem var
eftir huggun, uppörvun eða ráð-
leggingum.
Elsku Frikki, um leið og ég
kveð þig hinstu kveðju vil ég þakka
þér allt sem við áttum saman, fyr-
ir vináttu þína og tryggð. Sveina
þakkar þér fyrir allt sem þú varst
henni. Við munum geyma þig í
hjarta okkar. Betri vin getur eng-
inn eignast.
Foreldmm og systkinum vottum
við okkar dýpstu samúð.
Hildur og Sveina.
Frikki, eins og við kölluðu hann,
okkar besti vinur er dáinn. Við
trúum þessu ekki, en verðum að
sætta okkur við þetta. Hann kom
og var með okkur þegar hann gat
og var álltaf kátur og hress. Þá
fékk hann flensu og varð mikið
veikur. Síðan fréttum við að hann
Frikki væri dáinn. Það er sárt að
þurfa að kveðja svo góðan dreng
í blóma lífsins aðeins 34 ára gaml-
an.
Við kveðjum hann með söknuði
og bæninni
Vertu yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
Guðlmig J. S. Ágústs-
dóttir—Minning
Helgistef
Af fegurð blóms
verður aldrei sagt
aldrei sagt
með orðum
né þinni
með neinum orðum.
(Stefán Hörður Grimsson)
Guðlaug J.S. Ágústsdóttir var
fædd 12. desember 1915 í Reykja-
vík. Foreldrar hennar vora Sigríð-
ur Jónsdóttir frá Rútsstaða-Suður-
koti í Flóa og Friðrik Ágúst Pálma-
son frá Hvammi í Laxárdal. Sirrý,
eins og hún var ævinlega kölluð,
ólst upp meðal sex systkina. Þau
em: Asgrímur (d. 1965), Pálmi
Helgi (d. 1991), Kristín Ágústa,
Guðrún, Jón Páll og Siguijón
Magnús.
Mig langar fyrir hönd okkar
systra að minnast Sirrýar föður-
systur okkar, sem lést 9. febrúar
síðastliðinn á Vífilsstaðaspítala.
Sirrý var fjórða elsta bam for-
eldra sinna sem komst á legg. Á
unglingsámm Sirrýar fluttist fyöl-
skyldan til Hafnarfjarðar. Fyrst
bjuggu þau í Ásbúð og síðar í
Flensborgarskólanum, þar sem
Friðrik Ágúst starfaði sem hús-
vörður síðustu æviár sín. í Hafnar-
firði, þeim vinalega bæ, hafa Sirrý
og flest hennar systkini búið síðan.
Fyrir okkur systur sem áttum
heima í Reykjavík var alltaf sér-
stök hamingja að fá að heimsækja
allt frændfólkið. Það háttaði þann-
ig til hjá Sirrý að hún bjó alla tíð
í húsum með systkinum sínum.
Við minnumst fyrst Siriýar eft-
ir að fjölskyldan hafði flust að
Holtsgötu 17. Þegar ég var fimm
ára gömul og móðir mín var að
eignast þriðju dótturina hljóp nú
heldur betur á snærið hjá mér.
Sirrý bauð mér að koma með sér
á Holtsgötuna og dveljast um ein-
hvem tíma. Þá bjó Sigríður amma
mín í annarri flbúðinni með bömun-
um sínum Sirrý, Gunnu og Magga,
en Stella föðursystir bjó í hinni
með sinni ijölskyldu. Ég mætti svo
mikilli hlýju hjá öllu þessu frænd-
fólki mínu og slíkar minningar á
maður í hjarta sínu alla tíð. Böm
og velferð bama hefur alltaf stað-
ið nálægt hjarta þessara systkina
og var Sirrý þar engin undantekn-
ing. Það var svo gaman að fara
með henni í heimsókn til vin-
kvenna hennar. Það var alltaf stolt
og væntumþykja í röddinni þegar
hún kynnti mig sem dóttur hans
Ása bróður. Alla tíð þegar Sirrý
talaði um sitt skyldfólk var það á
þessum nótum og ekki hvað síst
þegar bömin í fjölskyldunni áttu
í hlut. Sirrý var mjög handlagin
og vandvirk og saumaði á mig flík-
ur og dyttaði að öðmm, svo að
ég færi nú ekki verr fötuð en ég
kom.
Seinna þegar fjölskylduhúsið á
Hringbraut 69 hafði verið byggt
gistum við Gústa systir oft hjá
ömmu og frændfólkinu. Það var
rík spilahefð hjá ijölskyldunni og
á hátíðum komu allir saman til
að spila „púkk“ eða „canasta".
Alltaf fengu bömin að ganga fyrir
í spilamennskunni. Ef þau voru
of ung var bara haldið á þeim við
spilaborðið og þannig komust allir
upp á lagið. Sirrý var ekki alltaf
heima þegar heimsóknir okkar
stóðu yfír því að hún vann ámm
saman fjarri heimaslóðum. Til að
mynda var hún matráðskona hjá
ýmsum aðilum. Má þar nefna
Hamilton á Keflavíkurflugvelli og
Búrfellsvirkjun. Einnig starfaði
hún þjá Rafha og ísl. álfélaginu.
Þegar hún var heima og við kom-
um inn í hennar herbergi myndað-
ist alveg sérstök stemmning. Þar
var eins og ríki í ríkinu. Hún
umgekkst húsgögn og muni með
síkri virðingu og vandvirkni að
allt sem hún hafði í kringum sig
varð eftirsóknarvert að skoða.
Sirrý var líka alltaf vel til höfð
og klæddist fallegum, vönduðum
fötum. Heimsóknimar í Fjörðinn
hjá okkur systram urðu færri
með ámnum, en önnur frænd-
systkini og þeirra böm tóku við.
Sirrý og Gunna systir hennar
bjuggu saman alla tíð og vom
með eindæmum samrýndar. Allt
sem þær tóku sér fyrir hendur
eftir að þær hættu að vinna úti
gerði þær samstiga. Má þar
nefna ferðalög til útlanda og að
spila bingó. Fyrst og síðast er
það samt gestrisni og umönnun
bamanna í fjölskyldunni sem
hefur einkennt þeirra heimilislíf.
Síðastliðin tvö ár urðu Sirrý
erfíð vegna lungnasjúkdóms sem
hún gekk með. Henni auðnaðist
þó að mestu að vera heima og
naut hún þar umhyggju Gunnu
og allra annarra í húsinu.
Elsku Gunna og þið öll á Hring-
braut 69. Þið hafíð misst Sirrý
ykkar sem búið hefur með ykkur
svo lengi. Megi minningin um hana
ylja ykkur í sorginni.
Þorbjörg Kolbrún, Sigríð-
ur Agústa, Ása Margrét
og Inga Hlíf.
27
Við sendum aðstandendum
samúðarkveðj ur.
Ingi, Maríann, Skúli og Matthildur
Hiyggð og reiði yfír ranglæti
forsjónarinnar fyllti hugá minn
þegar sambýliskona mín grét við
öxl mér og sagði mér að Friðrik
bróðir hennar væri dáinn.
Kynni okkar Friðriks urðu
hvorki löng né náin. Samt sakna
ég hans eins og hann hefði verið
minn eigin bróðir. Þótt ég telji
mig vera töluverðan mannþekkj-
ara treysti ég mér sjaldan til að
dæma persónur af fyrstu kynnum.
Samt vissi ég frá því að ég fyrst
hitti Friðrik að hann væri ei£3>
þessara fágætu gimsteina meðal
manna sem eru „gegnumgóðir"
og ætíð setja hagsmuni annarra
ofar sínum eigin. Þess vegna er
svo erfítt að sætta sig við að ein-
mitt hann skuli vera hrifinn frá
okkur svo ungur að áram. En
eflaust ætlar skaparinn honum
stórt hlutverk hjá sér. Megi það
verða okkur öðmm dauðlegum
huggun harmi gegn.
Innilegustu samúð votta ég for-
eldram Friðriks og systkinum
ásamt öðram í fjölskyldunni sem
nú hefur séð á bak fjórða ástvini
sínum á skömmum tíma.
Kristinn P. Benediktsson.
í dag kveðjum við góðan félaga
okkar og samstarfsmann, Friðrik
Pétursson, sem lést 10. þessa
mánaðar, langt um aldur fram,
aðeins 34 ára gamall.
Friðrik hafði starfað í rúman
áratug með sumum okkar á Vagn-
höfða 23. Hann hafði upphaflega
numið húsgagnasmíði, en sneri sér
síðan að viðgerðum og endurbót-
um á vélum og bflum, því að þar
naut hann sín. Verk þau er hann
vann vom ætíð talin traust og vel
unnin, en það segir sína sögu um
áreiðanleika og verklag Friðriks.
Síðastliðið hálft ár var Friðrik lag-
erstjóri. Þar stóð hann sig vel,
sinnti starfínu af alúð og var mjög
ánægður með þá nýju ábyrgð sem
því fylgdi.
Friðrik var maður léttur í lund
og sá ætíð spaugilegu hliðamar á
hveiju máli. Og stundum þurftu
menn að hafa gát á þegar Frikki
var að segja frá, því að hann var
svo hjartahreinn og eðlislega ein-
lægur í frásögn sinni. v „
Friðrik var vel liðinn og hefiir
nú myndast stórt skarð í sam-
starfshópinn.
Ein lítil dæmisaga lýsir honum
vel: Lítill 3ja ára snáði, sonur eins
okkar, komst að því að leikfanga-
bfllinn hans hafði bilað og þurfti
viðgerðar við. „Pabbi, við fömm á
verkstæðið og fáum Frikka til
þess að laga bílinn." Hann var sá
sem drengurinn treysti best fyrir
gullinu sínu.
Friðrik hafði haft orð á því að
hann tryði að líf væri að loknu
þessu jarðlífí, en ekki þannig þó
að hann ætlaði sér að fara þangað
strax. Hann horfði björtum augum
til framtíðarinnar og kom því hið
ótímabæra fráfall hans yfír okkur
sem reiðarslag.
Við þökkum Friðrik fyrir sam-
verana og vottum foreldmm hans
og systkinum innilega samúð okk-
ar.
Vinir og starfsfélagar
hjá Bílabúð Benna.
HARÐVIÐARVAL HF.
KRÓKHÁLSI 4 R. SÍMI 671010
C