Morgunblaðið - 21.04.1993, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUPAGUR 21. APRÍL 1993
Minning
Kirsten Briem
félagsráðgjafi
Fyrir rúmum 20 árum hófu fjór-
ir raunvísindamenn að taka saman
í spil með reglubundnum hætti á
heimilum sínum. Þeir þekktust yf-
irleitt ekki verulega áður, en smám
saman spratt fram órjúfanleg vin-
átta í hópnum sem stækkaði líka
nokkuð með árunum. Jafnframt
víkkaði viðfangið þannig að nú er
óvíst hvort blessuð spilin séu nokk-
urt aðalatriði lengur.
En til þess að stunda heimilis-
íþrótt eins og spilamennsku þarf
fleira til en fjóra karla; aðrir heim-
ilismenn þurfa að geta umborið
þessa furðulegu iðju. Við höfum
verið svo heppnir að konur okkar
hafa tekið þessu tiltæki vel og jafn-
framt smám saman myndað með
okkur stærri vinahóp sem er okkur
öllum mikiis virði.
En nú hefur dregið sorta fyrir
sólu með fráfalli Kirstenar Briem.
Aldrei framar munum við njóta
nærveru hennar við kvöldkaffið hjá
Eggerti, aldrei fínna hlýjuna og
lífsgleðina frá henni á góðum
stundum, aldrei heyra óminn af
notalegu spjalli hennar og Eggerts
úr eldhúsinu.
Við vitum af löngum kynnum
að sorg Eggerts og barnanna er
mikil. Kirsten var þeim bæði náinn
vinur, eiginkona og móðir. En við
vonum og trúum að jákvæðu áhrif-
in sem þau búa að frá henni geti
hjálpað þeim í sorginni.
Einar, Hermann, Jón,
Sigurjón og Þorsteinn.
Hún Kirsten er farin yfir móð-
una miklu á vit danskra beyki-
skóga og lynggróinna heiða og ef
til vill einnig inn í ævintýraland
H.C. Andersen. Ef grannt er hlust-
að heyrast jafnvel ómar af vísunum
hans Svante.
Þannig flnnst mér gott að hugsa
um brottför hennar. Svo trú var
hún dönskum uppruna sínum alla
tíð og okkur sem þekktum hana
fannst hún bera með sér andblæ
danskrar menningar. Hún var gjöf-
ul og vildi flestu deila með öðrum
Fæddur 27. júní 1906
Dáinn 14. apríl 1993
Þórður Guðmundsson var fæddur
á Högnastöðum í Hrunamanna-
hreppi. Foreldrar hans voru Ingi-
björg Halldórsdóttir og Guðmundur
Þórðarson og var hann annar af
fjórum systkinum er upp komust;
elstur var Guðmundur bóndi á
Högnastöðum, þá Þórður, síðan
Valdimar fangavörður í Reykjavík
og yngst er Sigríður, húsfreyja í
Noregi og eina eftirlifandi systkin-
anna.
Þórður kvæntist Margréti Gissur-
ardóttur ljósmóður hinn 27. júní
1952 og bjuggu þau lengst af í
Miðstræti 4 í Reykjavík. Þórður var
bamlaus, en Margréti átti eina dótt-
ur, Elsu Theodórsdóttur sem er
móðir undirritaðra. Margrét lést
1985 og fluttist Þórður þá fljótlega
á Hrafnistu þar sem hann bjó í
góðu yfirlæti til hinsta dags.
Þórður ólst upp á Högnastöðurn
þar sem hann gekk til flestra verka.
Þar undi hann sér við umhirðu bú-
smalans og mun þá fljótt hafa kom-
ið í ljós hversu gott hann átti með
að umgangast bæði fólk og dýr og
var hvers manns hugljúfí. Það var
greinilegt að hann hafði alist upp
í nánu sambandi við náttúruna og
landið; veiðiá, jarðhita og matjurta-
rækt. Hann átti alltaf hesta á sínum
og nutum við vinir hennar þess í
ríkum mæli. Það gat verið góð bók
sem hún hreifst af, fallegur dagur
eða mikilvægur atburður í hennar
eigin lífi. Hún var einstaklega
hjálpsöm og bar mikla umhyggju
fyrir öðrum. Þegar eitthvað bjátaði
á í vinahópnum var hún oftast
fyrst til að bregðast við og sú sem
lengst stóð við. Hún unni öllu fögru
í bókmenntum, tónlist og myndlist
og var sjálf listfeng en það lýsti
sér m.a. í einstakri smekkvísi sem
heimili hennar bar ótvíræðan vott
um. Eggert, maðurinn hennar, tók
fullan þátt í þessu með henni enda
voru þau samhent í því að fegra
mannlífíð í kringum sig og breyta
hversdagtilverunni í dálítið ævin-
týri fyrir sig og vini sína.
Kynni okkar hófust fyrir rúmum
áratug. Þegar ég lít til baka finnst
mér að í okkar samskiptum hafi
hún verið veitandinn og ég þiggj-
andinn. Minningar um margar
góðar samverustundir koma upp í
hugann, úr vinnunni í Vonarstræti
4, úr Kvennaframboðinu, leikhús-
ferðir og tónleikar. Við tvær úti
að borða eða á kaffihúsi að ræða
málin, skíðaferð sem við fórum
tvær upp í Selás eftir vinnu með
dóttur mína litla í eftirdragi á snjó-
þotu. Skemmtilegu heimboðin á
heimili þeirra hjóna sem voru
blanda af því besta í danskri og
íslenskri gestrisni. Síðast en ekki
síst samveran í náminu okkar í
fjölskyldufræðum sl. tvö ár en í
tengslum við það hittist fjögurra
manna hópur mörgum sinnum og
oftast í fallegu stofunum hennar
Kirsten.
Við hjónin sendum Eggert,
börnum þeirra, móður hennar og
öðrum aðstandendum innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðlaug Magnúsdóttir.
Fátt er erfiðara en ástvinamiss-
ir. Ekkert er endanlegra en dauð-
inn. Hjartkær vinkona mín, Kirsten
Briem félagsráðgjafi, lést að kveldi
annars páskadags. Eftir sitja í
yngri árum fyrir austan og kunni
hann að segja frá mörgu varðandi
tamningu hesta og alla umhirðu
þeirra. Það kom líka í ljós síðar
þegar hann eignaðist hesta og hafði
kindur í Reykjavík, að þar var kunn-
áttumaður að verki.
Vorið 1940 tók Þórður próf í
smíðum frá Eyrarbakka, eftir að
hafa stundað smíðar víða í Hrepp-
um og Tungum og þar geyma mörg
hús og mannvirki handbragð hans.
Mörgum stundum dvaldi hann í
smiðjunni á Högnastöðum, þar sem
hann smíðaði margan nytjahlutinn,
jafnvel skauta og skíði. Allt virtist
leika í höndum hans. Var með ólík-
indum hvað hægt var að gera úr
gömlum bílfjöðrum og öðru ámóta
sem til féll. Til að mynda steypti
hann úr málmum í heimasmíðuðum
mótum, svo sem sylgjur og lamir.
Allan sinn feril fylgdist hann vel
með nýjungum í efnum og tækjum
og fylgdi sinni samtíð hvort sem
hann fékkst við innréttingar, hús-
gagnaviðgerðir eða húsasmíðar og
vandvirkni var hans aðalsmerki.
Hann starfaði oftast einn og skorti
aldrei verkefni, en síðustu árin var
hann mest við viðhald og viðgerðir
í Menntaskólanum í Reykjavík.
Við bræðurnir eigum margar
góðar minningar með „afa“ við
smíðar bæði á verkstæði sínu eða
úti í bæ. Hann tók okkur oft með
djúpri sorg eiginmaður, börn og
móðir, þau Eggert, Nanna, Sverrir
og frú Lind. Minningarnar um
yndislega konu lifa áfram. Kirsten
var sterkur persónuleiki og kjöl-
festa fjölskyldunnar. Megi það
góða veganesti sem hún gaf fjöl-
skyldunni fylgja henni áfram.
Kynni mín af Kirsten hófust í
sumarbyijun árið 1984 er við störf-
uðum saman hjá Félagsmálastofn-
un Reykjavíkurborgar. Ég kunni
fljótt vel við Kirsten. Hún var
skemmtileg með sinn sérstaka
danska húmor. Einnig kunni ég
mjög. vel að meta hversu blátt
áfram og hreinskilin hún var.
Fyrstu kynni okkar rifjuðum við
oft upp. Góða andrúmsloftið sem
ríkti á vinnustaðnum, hlýja veðr-
áttuna það sumarið og hversu upp-
teknar við vorum af starfinu. Við
bjuggum nálægt hvor annarri. Því
hjóluðum við oftast saman heim á
leið í lok vinnudagsins og létum
móðann mása. Af nógu var að
taka, báðar vorum við að hefja
nýtt og spennandi starf sem félags-
ráðgjafar og vildum að sjálfsögðu
leysa öll vandamál. En það gekk
þó misvel. Kirsten kom oft með
eftirminnilegar athugasemdir, eins
og að við gætum bara ekki gert
alla hamingjusama. Hún bjó yfír
miklum krafti og dugnaði og var
alltaf að skipuleggja eitt og annað
fram á síðasta dag.
Margar aðrar góðar minningar
koma upp í hugann. Svo sem er
við vorum saman um áramót þegar
börnin okkar voru yngri og sátum
fram á nótt og spiluðum. Einnig
er mér minnisstætt hversu ánægju-
legt var að fá Kirsten í heimsókn
til Kaupmannahafnar þegar ég bjó
þar 1990. Þar áttum við góða daga
saman.
Kirsten var sannur vinur vina
sinna. Hún virtist alltaf vita hve-
nær þörf væri fyrir nærveru henn-
ar. Eg man sjaldan eftir því að
hafa beðið hana um að gera mér
greiða, því að yfirleitt var það hún
sem varð fyrri til. Hún var einnig
mjög þakklát þeim sem gáfu henni
eitthvað á móti.
Kirsten var ótrúlega dugleg og
sterk í veikindunum. Hún lauk til
að mynda tveggja vetra framhalds-
námi í fjölskyldumeðferð rétt fyrir
síðustu jól. Hún gaf hvergi eftir.
Síðustu mánuðina sem hún lifði
hagræddi hún hlutunum þannig
að hún komst flest það sem hún
ætlaði sér og gat notið lífsins eins
vel og hægt var. Hún sagði mér
sér þar sem hann var að vinna, og
vorum við litlir þá. Og það stóð
ekki á því að hann smíðaði handa
okkur forkunnarfagra og stóra
vörubíla sem dugðu lengi. Það var
líka farið í ferðalög; heilsað upp á
ættingja í sveitinni, landið skoðað
eða rennt fyrir silung. Hann var
besti félagi, hafði lag á að gefa
gott fordæmi frekar en skipanir,
var ráðhollur og aldrei bar á neinu
kynslóðabili í hans návist. Hjálp-
semi og greiðvikni var honum í blóð
borin og fengu margir að njóta
þess. Minning hans mun lifa hjá
þeim sem þekktu hann og með
söknuði þökkum við samfylgdina.
Hjalti Garðar Lúðvíksson,
Theodór Lúðvíksson.
að heldur vildi hún deyja en að
verða ósjálfbjarga. Því fékk hún
þó að ráða og hélt reisn sinni fram
á síðasta dag.
Lífshlaup hennar var allt of stutt
en ég veit það var mjög hamingju-
ríkt. Kirsten og Eggert giftu sig
fyrir 25 árum og áttu silfurbrúð-
kaup 13. janúar síðasliðinn. Þau
eignuðust tvö yndisleg börn, þau
Nönnu og Sverri, sem voru henni
mjög dýrmæt.
Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa kynnst Kirsten og votta fjöl-
skyldu hennar mína dýpstu samúð.
Oktavía Guðmundsdóttir.
Veit eg ófullt
og opið standa
sonar skarð
er mér sjár of vann.
Þannig kvað Egill Skalla-Gríms-
son í einu besta sorgarljóði sem
ort hefur verið á íslenska tungu,
kvæði sem lýsir af miklum skiln-
ingi stöðu mannsins í ijölskyldu
sinni og umhverfí og þeim tilfinn-
ingum sem vakna þegar sjórinn
eða önnur náttúruöfl ijúfa skörð í
„frændgarð" okkar án þess að við
fáum rönd við reist. Og ekki kemst
hann síður að orði í næsta erindi
Sonatorreks:
Sleit mar bönd
minnar ættar
snaran þátt
af sjálfum mér.
Það er ekki tilviljun að þessi orð
Egils leita á hugann þegar Kirsten
Briem hefur kvatt okkur langt fyr-
ir aldur fram. Hún orkaði einmitt
þannig á fjölskyldu sína og vini
að fráfall hennar er eins og að
missa þátt úr sjálfum sér. Þannig
eru þeir sjálfsagt margir sem hafa
kviðið þessari kveðjustund allt frá
því að vágesturinn knúði dyra, og
jafnframt vonað að við fengjum
þó að njóta návistar við hana og
vita af henni dálítið lengur. En
maðurinn með ljáinn spyr víst
hvorki um tímasetningar né heldur
fer hann í manngreinarálit.
Kynni okkar hjóna af Kirsten
Briem hafa staðið á þriðja áratug.
Vináttan hefur vaxið og dafnað
hægt og sígandi eins og þau tré
sem sterkust verða. Við höfum
kynnst henni bæði í leik og starfí,
á glöðum stundum og í ströngu
námi. Hún var ein af þeim mann-
eskjum sem gefa manni þá tilfinn-
ingu að maður verði sjálfur betri
maður af að kynnast henni. Þetta
sést glöggt af öllum ferli hennar
sjálfrar frá því að hún kom hingað
fyrst sem ein af tengdadætrum
íslands fyrir rúmum 20 árum. Til
dæmis er það ekki öllum gefíð að
festa rætur í öðru landi á jafn
eðlilegan hátt og hún gerði, og
slíta þó engan veginn tengslin við
föðurland sitt heldur rækta þau svo
að hvergi hallaðist á.
í námi í fjölskyldumeðferð síð-
astliðin tvö ár kom vel fram hve
sterkum böndum Kirsten var tengd
fjölskyldu sinni í Danmörku og hve
trú hún var þeim uppruna. Hún
hafði vaxandi áhuga á að vinna
að fjölskyldumálum í félagsráð-
gjafastarfinu og hafði gert ráðstaf-
anir til að stunda enn frekara nám
í þeim fræðum á næsta hausti —
í Danmörku. Það var sárt að fylgj-
ast með hvernig hún batt um enda
í þessu sem öðru á síðustu vikun-
um, en um leið lýsti það því hversu
raunsæ og æðrulaus hún var í öll-
um viðhorfum sínum og verkum.
Kirsten var leitandi og opin fyr-
ir öllu því sem horfði til menningar
og mannræktar. Hún las mikið,
naut góðra lista og var ævinlega
að læra eitthvað nýtt. Og hún
kunni sannarlega að nýta sér slík
áhrif til góðra áhrifa á fjölskyldu
sína og vini. Vinátta hennar og
Eggerts var slík að unun var að;
þau bættu hvort annað upp eins
og best verður á kosið og nutu
þess að stunda fjölmörg sameigin-
leg áhugamál. Þau voru bæði hjón
og félagar sem þroskuðu hvort
annað.
Kirsten Briem átti stóran vina-
hóp sem drúpir nú höfði og saknar
vinar í stað. Þó er missir okkar
hjóm eitt hjá því sem lagt er á
Eggert, Nönnu og Sverri. En
tíminn læknar öll sár og þá munu
eftir standa bæði góðar minningar
og gengin spor sem manneskja
eins og Kirsten skilur eftir hjá
þeim sem stóðu henni næst.
Sigrún Júlíusdóttir
og Þorsteinn Vilhjálms-
son.
Það var haustið 1979 að Kirsten
kom inn í líf mitt eins og hress-
andi andblær. Við vorum þá að
hefja háskólanám og vanabundinn
þankagangur varð fyrir skakka-
föllum er áður ókunn viðhorf og
veraldarsýn lærðust. Sálartetrið
var oft í kreppu á þessum tíma og
við vinkonumar fjórar sátum tíðum
og sötruðum kaffí út í „Norræna"
og biðum þess að losnaði um svo
mögulegt væri að byija á næstu
kreppu. Þessar stundir vom mann-
bætandi og em ógleymanlegar
ekki síst vegna þess óviðjafnanlega
húmors sem Kirsten hafði. íslensk-
an hennar var þá virkilega dönsk
og athugasemdir hennar um hinn
íslenska bölmóð voru kannski þess
vegna enn áhrifaríkari.
Kirsten var heimskona, hún var
umfram allt skemmtileg mann-
eslqa. Dönsk fram í fingurgóma,
hún hafði búið í Bandaríkjunum,
tileinkað sér lífsviðhorf Evrópubú-
ans en var samt íslenskari en flest-
ir. Heimili hennar bar þessa glöggt
vitni. Bókmenntir og listir vom
henni nauðsyn og þegar skóla lauk
og við höfðum tíma til að skoða
heimsbókmenntir var Kirsten
óþreytandi við að leita að góðri
lesningu. Kaffistundirnar urðu nú
vettvangur umræðu um bækurnar
sem við vomm að lesa.
Fordómaleysi og umburðarlyndi
gagnvart mönnum og málefnum
einkenndi framkomu hennar öðra
fremur. Það vill oft verða að há-
skólanám geri fólk að einsýnum
fræðimönnum og reglugerðarþræl-
um. Kirsten var hafin yfír að lenda
í þessari gildm. Hún gat ætíð tek-
ið mið af ólíkum skoðunum og átti
auðvelt með að skynja veraldarsýn
skjólstæðinga sinna og var hrein-
skilin í hvívetna.
Það er sárt að sjá á eftir henni
Kirsten, síðast hittumst við á
fimmtugsafmælinu hennar, hún
sagði þá að það væri nú ekki svo
slæmt að fá að verða fimmtug.
Þá var ljóst að veikindin voru að
sigra hana, en allir bjuggust við
að fá að njóta samvista við hana
nokkuð lengur.
Eggert, Nanna og Sverrir, ég
og íjölskylda mín sendum ykkur
innilegustu samúðarkveðjur og
megi minningin um yndislega
manneskju verða ykkur huggun á
þessum sorgartímum.
Sölvína Konráðs.
Kristjana H. Braga-
dóttir — Kveðja
Fædd 21. nóv. 1942
Dáin 7. apríl 1993
Mig langar til að þakka Kristjönu
Hafdísi Bragadóttur fyrir okkar
stuttu kynni, sem ég hefði óskað
að yrðu lengri en raun varð á.
Eg man Kristjönu fyrst með svo
fallegt rautt hár í græna sloppnum,
sem fór henni svo vel, en hún var
ein af þessum konum sem alltaf eru
svo vel til hafðar.
Fyrir skömmu fórum við saman
og kvöddum unga vinkonu. Nú fer
ég ein og kveð vinkonu mína með
söknuði.
Kæri Vignir, ég votta þér og öll-
um ástvinum ykkar innilega samúð.
Helena Svavarsdóttir,
deild 33 c Landspítalanum
Þórður Guðmundsson
trésmiður — Minning