Morgunblaðið - 23.10.1993, Síða 31

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. OKTÓBER 1993
31
Minning
Guðrún Víg’lunclsdótt-
ir, Vestmannaeyjum
Fædd 11. mars 1950
Dáin 17. október 1993
Ég vil með fáum orðum minnast
Guðrúnar Víglundsdóttur, eða
Gurru eins og hún var kölluð.
Ég kynntist henni fyrir rúmum
tveimur árum vegna kynna sonar
míns og dóttur hennar. Þá var hún
orðin veik af þeim sjúkdómi, sem
dró hana til dauða, og hafði reynd-
ar verið í nokkur ár.
Þrátt fyrir veikindin, sem oft
voru mjög erfið, átti hún mikið til
að gefa öðrum. Hún hafði stórt,
kærleiksríkt hjarta þessi lágvaxna,
granna kona. Hún var ljós yfírlitum
og andlit hennar lýsti góðvild til
annarra.
Hún unni mjög heimili sínu, enda
ber það vitni um myndarskap henn-
ar og Róberts, eiginmanns hennar.
Hún hafði yndi af að sauma og hún
hrósaði líka handbragði manns síns,
sem vann mest allt innanhúss við
stækkun og lagfæringar á húsinu
þeirra. Það var erfitt fyrir hana að
þurfa að vera svo mikið í burtu frá
heimili sínu, eins og raunin varð
vegna veikindanna.
Þrátt fyrir alla erfiðleikana hafði
hún alltaf eitthvað til að gleðjast
yfir og þrek hennar var ótrúlegt.
Hún bar hag barna sinna mjög
fyrir brjósti og þráði að geta verið
sem lengst með þeim og hafa þau
sem næst sér. Missir þeirra og Ró-
berts er mikill.
Ég og fjölskylda mín viljum
þakka henni góð og dýrmæt kynni
og biðjum Guð að styrkja alla ást-
vini hennar í þeirra sorg.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Víglundsdóttur.
Jóna Andrésdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Þá er litla hetjan mín fallin. Um
kvöldmatarleytið sl. sunnudag
fengum við þá fregn að Gurra væri
dáin. Því verður ekki neitað að við
höfum séð hvert stefndi en alltaf
skal dauðinn koma jafnmikið á
óvart. Það er alveg með ólíkindum
hvað hún Gurra hefur staðið sig vel
í baráttunni við krabbameinið, þessi
litla fíngerða dama.
Undanfarin átta ár hefur hún
barist við sjúkdóminn af öllum sín-
um kröftum. Það eitt er víst að
harkan og trúin á Guð sinn og lífið
hélt henni gangandi, hún skyldi
ekki gefast upp.
Þegar við vorum saman í Reykja-
vík fyrir tveimur árum, báðar á
Rauða kross hótelinu, báðar með
sama sjúkdóm, þá var það hún sem
stappaði stálinu í mig þó veikari
væri og ver á sig komin. Hún fór
iðulega á bingó og þeyttist um alla
borgina í heimsóknir og að versla
fyrir sig og sína á meðan hinir sem
hressari voru tóku því rólega. Gurra
nýtti tíma sinn vel, dvaldi ekki í
borginni lengur en hún nauðsynlega
þurfti. Hún fór heim í hveiju helgar-
leyfi sama hvernig viðraði, fjöl-
skyldan var henni allt. Oft var Birg-
itta dóttir hennar með henni og var
það Gurru mikils virði að hafa eitt
af bömunum sínum hjá sér.
Það var mjög af Gurru dregið
nú síðastliðnar vikur, eitt af hennar
síðustu verkum var að fylgja vini
okkar til grafar, þá mikið veik en
vel studd af eiginmanni sínum.
Ég veit að Gurra mín á góða
heimkomu í fang Frelsarans og að
bræður hennar tveir sem farnir eru
taka henni opnum örmum.
Ég bið góðan Guð að hugga og
styrkja eftirlifandi eiginmann,
börnin fjögur, tengdadóttur og lít-
inn ömmustrák, foreldra Gurru svo
og systkini hennar og fjölskyldur.
Elsku Gurra, takk fyrir allt og allt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut,
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja í friðarskaut.
(V.Briem)
Petra.
Nú er elsku Gurra systir okkar
búin að kveðja þennan heim. Henn-
ar baráttu við mjög harðan sjúkdóm
er loksins lokið. Hún barðist hetju-
lega í mörg ár en þó svo að vilji
og kraftur hafi alltaf fylgt Gurru í
gegnum árin þá endar þetta líf víst
ekki nema á einn veg. Gurra var
þessi blíða og góða, gefandi per-
sóna, hún mátti ekkert aumt sjá
og var boðin og búin til að hjálpa
öllum.
Við systurnar minntums Gurru
svo vel þegar hún var að passa
okkur þegar við vorum litlar. Þá
var það hennar aðaláhugamál að
greiða okkur og gera okkur fínar.
Enda var það henni mikið kapps-
mál að vera fín um hárið og minn-
ist ég þess er við systurnar fórum
í útilegu í Þórsmörk þá mætti Gurra
með nýlagt hár alveg eins og hún
væri að fara á ball, en ekki í útilegu.
Gurra var glaðlynd að eðlisfari,
aldrei var langt í brosið hjá henni.
Gurra eignaðist fjögur börn, tvo
drengi og tvær stúlkur, og var fjöl-
skylda hennar það sem hún lifði
fýrir. Aldrei hef ég séð nokkra
móður vera eins umhyggjusama við
börnin sín eins og Gurra var. Við
ólumst upp í stórum og samhentum
systkinahópi og fimm eru farin yfir
móðuna miklu. Erum við þá níu
eftir. Við spyijum okkur oft á svona
stundum hver sé tilgangur lífsins.
Hann er víst ekki nema einn, við
Halldóra Linda Ing-
ólfsdóttir
Okkur langar að minnast í nokkr-
um orðum frænku okkar Halldóru
Lindu Ingólfsdóttur sem lést sunnu-
daginn 17. október sl. Hún barðist
við erfiðan sjúkdóm í 6 ár en lét á
endanum undan í baráttunni við
manninn með ljáinn. Það sýnir
kannski best styrk hennar að hún
var ekki tilbúin að láta undan fyrr
en í fulla hnefana.
Við systkinin Bergþórugötu 27,
og fjölskyldur okkar votta fjöl-
skyldu og börnum hennar þeim
Margréti, Bryndísi, Rúnari og Haf-
steini samúð okkar.
Stonnsamar eru tíðimar
og ýmsar stefnur á döfmni
í kossum manns.
- Minmng
Farið er á fjörur
og gripnar hafmeyjar
úr brimi hafsins
eða af öldum tilfinninga.
Eitt samkvæmi
einn dansleikur
einn koss
- það er kveðja mín.
(Kristinn Einarsson.)
Hvíldu í friði frænka.
Bjarni, Steini, Kiddý,
Fúsi, Linda Ósk, Gústi og
fjölskyldur.
fæðumst öll og einhvern tíma deyj-
um við líka. Elsku pabbi og mamma,
við vonum að Drottinn veiti okkur
styrk í sorg ykkar. Elsku Robbi
mágur, Villi, Jóhann, Helena, Birg-
itta, Sigurlaug og Bjarki Már, við
vitum að þetta er sárt fyrir ykkur
og okkur öll en við vonum að tíminn
eigi eftir að koma með birtu og yl
í okkar hjörtu.
Ragnheiður og Sóley.
Okkur langar að minnast elsku
frænku okkar, Guðrúnar Víglunds-
dóttur eða Gurru eins og við kölluð-
um hana alltaf. Orð mega sín lítils
á þessari stundu og segja þessar
ljóðlínur meira en mörg orð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
í huga okkar og hjarta mun ávallt
lifa minningin um Gurru frænku
og sendum við fjölskyldunni á Faxa-
stíg 11, ömmu og afa, systkinum
og fjölskyldum þeirra samúð-
arkveðjur á þessari sorgarstund.
Sóley, Smári og
Guðný Stefanía
Þrátt fyrir þá vissu að öllu lífí
fylgi dauði erum við sjaldnast viðbú-
in endalokunum. Þegar ungt fólk
er kallað burt verða spurningarnar
áleitnari og efinn meiri, en ekkert
fær þó stöðvað hringrás lífsins.
Þannig var það með mig, þegar
mágkona mín Guðrún Víglunds-
dóttir, eða Gurra eins og hún var
alltaf kölluð í fjölskyldunni, var
kölluð burt í blóma lífsins, á þessum
fallega haustdegi, þegar litadýrðin
er hvað mest í náttúrunni og Vest-
mannaeyjar skörtuðu sínu fegursta
í kvöldsólinni.
í sjö ár átti hún í baráttu við
þann illkynja sjúkdóm sem sigraði
að lokum. Þessa baráttu háði hún
af mikilli viljafestu og einstöku
æðruleysi, með hugrekki þess, sem
aldrei missir vonina. Hún hugsaði
allt til hinstu stundar um velferð
eiginmanns og barna sinna, foreldra
og systkina og fjölskyldna þeirra.
Guðrún fæddist á Akureyri 11.
mars 1950. Foreldrar hennar eru
Hermína Marinósdóttir og Víglund-
ur Arnljótsson, búsett á Akureyri.
Guðrún ólst upp í stórum systkina-
hópi en alls voru þau systkin fjórtán
talsins. Þau eru: Jóhann er lést 10.
ágúst 1989, Sigurður, Jónína, Jó-
hanna, Helga, Jónhildur, Ingimar,
Guðrún sem við nú kveðjum, Smári,
Bjarni, en hann lést af slysförum
28. apríl 1991, Ragnheiður, Sóley,
Gunnhildur, sem er látin, og dreng-
ur sem dó í fæðingu.
Eins og gefur að skilja hefur oft
verið erilsamt og ærsl í svo stórum
systkinahópi, og var Guðrún, sem
var í miðju systkinahópsins, þar
engin eftirbátur í leik og starfi. En
æskuárin líða hratt og snemma fór
hún út á vinnumarkaðinn, bæði til
Siglufjarðar og Vopnafjarðar í síld-
arsöltun á sumrin og síðar á vertíð
í Eyjum. Guðrún var eftirsótt til
starfa og var viðbrugðið fyrir dugn-
að og snyrtimennsku, og auk þess
sem hún sá alltaf björtu hliðarnar
á öllum málum, því þar sem Guðrún
var, þar var líf og fjör.
A sextíu ára afmælisdegi föður
síns, 18. maí 1976, giftist Guðrún
eftirlifandi eiginmanni sínum, Ró-
berti Eyvindssyni, og hófu þau bú-
skap á Akureyri.
Þau eignuðust tvær dætur, Hel-
enu Ósk og Birgittu íris. Fyrir átti
Guðrún tvo drengi, Vilhjálm, en
sambýliskona hans er Sigurlaug
Harðardóttir og eiga þau einn son,
og Jóhann Frey, en Róbert gekk
Minning
Steingrímur Jóhannes-
son bóndi á Svínavatni
Fæddur 24. júlí 1902
Dáinn 15. október 1993
Steingrímur frændi minn er lát-
inn í hárri elli. Mig langar til að
minnast hans í nokkrum orðum.
Steingrímur fæddist 24. júlí
1902. Foreldrar hans voru sæmdar-
hjónin Ingibjörg Ólafsdóttir og Jó-
hannes Helgason bóndi á Svína-
vatni. Jóhannes var fæddur á Eiðs-
stöðum 21. desember 1865, d. 21.
júní 1946. Hann var sonur hjónanna
Jóhönnú*Steingrímsdóttur og Helga
Benediktssonar, sem þá bjuggu á
Eiðsstöðum. Jóhannes fluttist ung-
ur með foreldrum sínum að Svína-
vatni og átti þar heima alla ævi.
1895 giftist hann Ingibjörgu Ólafs-
dóttur frá Guðrúnarstöðum. Þau
eignuðust sjö börn, fímm stúlkur
og tvo drengi. Þau eru nú öll látin.
Á Svínavatni nam land upphaf-
lega Þorgils gjallandi og hefur þar
ætíð verið kirkjustaður og kirkjan
þar helguð Páli postula.
Lengst af bjuggu fjögur af þess-
um systkinum saman á Svínavatni,
bræðurnir Steingrímur og Guð-
mundur og systurnar Elína og Jó-
hanna. Þau voru öll einhleyp nema
Jóhanna amma mín. Þau ráku þar
stórbýli og mikið menningarheimili.
Þær systur voru annálaðar hann-
yrðakonur, Steingrímur var stór-
bóndi og hagur á vélar, Guðmundur
ættfræðingur og mikill bókamaður.
Öll náðu þau háum aldri.
Steingrímur var við nám á Akur-
eyri í skóla þeim er síðar varð
Menntaskólinn á Akureyri. Hann
var menntaður í tónlist og lærði
meðal annars hjá Páli ísólfssyni.
Steingrímur var forsöngvari og org-
elleikari við Svínavatnskirkju. Hann
var vel læs á erlend tungumál og
las jafnan erlend tæknitímarit og
fylgdist vel með tækniframförum.
Geta má þess að hann flutti norður
eina af fyrstu vörubifreiðunum og
var þar með brautryðjandi í bíla-
menningu Húnvetninga. Steingrím-
ur ók síðan ætíð á eigin bíl, allt
fram undir nírætt, og hef ég heyrt
því fleygt að sveitungar hans hafi
undir það síðasta vikið vel úr vegi
og sýnt aðgát þegar frændi fór hjá,
því hann fór venjulega geyst. Þann-
ig hafa þeir sýnt honum öldruðum
hlýhug og skilning og hafi þeir
þökk fyrir. Steingrímur var ætíð
áhugasamur um búskap og var allt-
af að yrkja jörðina og bijóta nýtt
land til ræktunar þótt háaldraður
væri. Þar fór greinilega enginn
meðalmaður sem ekki tók elli-kerl-
ingu allt of alvarlega. Steingrímur
eignaðist ekki börn sjálfur en var
mjög nærgætinn og barnelskur
maður. Hann var fróður og gaman-
samur og alltaf var glettni í augun-
um. Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að vera í sveit hjá Steina
frænda og þeim systkinum allt frá
7 ára aldri og fram til unglingsár-
anna. Margar urðu kennslustund-
irnar hjá Steina þegar ég fékk að
sitja á traktornum með honum eða
þeim í föðurstað. Til Vestmanna-
eyja flytja þau hjón ásamt börnum
sínum árið 1984. Það var gaman
að koma á heimili þeirra hjóna og
sjá hvað Gurra lagði mikið upp úr
því að eiga myndarlegt og fallegt
heimili, því líf hennar og yndi var
heimilið og börnin sem hún annað-
ist af mikilli natni og nærgætni
ásamt því sem hún lagði mikla
áherslu á að rækta vel samband
við systkin sín og fjölskyldur þeirra.
Garðurinn hennar á Faxastíg 11
ber einnig vott um smekkvísi henn-
ar og dugnað, því þrátt fyrir veik-
indin, sem ágerðust á sl. sumri, var
hún öllum stundum að fegra garð-
inn sinn, sér og fjölskyldu sinni til
yndisauka. Hún var harðdugieg og
ósérhlífm og kom sér eins og áður
segir vel í vinnu og bar öllum þeim
sem með henni unnu gott orð. Guð-
rún bar ekki tilfinningar sínar á
borð fýrir hvern sem er. Hún barð-
ist hetjulegri baráttu við illvígan
sjúkdóm og gerði sér grein fyrir
alvörunni, en lifði lífinu samt með
reisn fram til síðustu stundar. Guð-
mundi Benediktssyni lækni og
starfsfólki deildar 11 E á Landspít-
alanum svo og læknum og hjúkrun-
arfólki Sjúkrahúss Vestmannaeyja
flytja aðstandendur bestu þakkir
fyrir góða umönnun í veikindum
Guðrúnar.
Þungur harmur er nú kveðinn
að fjölskyldunni á Faxastíg 11 sem
nú sér á eftir eiginkonu og móður
í blóma lífsins, en það er huggun
harmi gegn að vita að Guðrún hef-
ur nú verið leyst frá þrautunum sem
hún er búin að ganga í gegnum,
og að eiga góðar minningar um
ástríki hennar til eiginmanns og
barna, foreldra og systkina og fjöl-
skyldna þeirra, svo og til vina og
samferðafólks.
Við Helga biðjum góðan Guð að
halda almáttugri verndarhendi sinni
yfir þeim öllum og þá sérstaklega
öldruðum foreldrum Guðrúnar, sem
nú horfa. á eftir fimmta barni sínu
yfir móðuna miklu, og gefa þeim
styrk og stuðning á þessari sorgar-
stundu.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Landakirkju í dag.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Stefán Runólfsson.
þegar við rérum til að vitja silungs-
netanna. Þá hlustaði ég á fróðleik
og gamanyrði nánast í sömu andrá.
Þannig var Steini frændi, allir
krakkar vildu vera nálægt honum.
Það var ógleymanleg stund fyrir
12 ára dreng þegar Steini gaf mér
hest með þessum orðum: „Sérðu
þennan rauðskjótta fola þarna? Þú
átt hann.“ Skemmtilegast þótti mér
þegar frændi fór út í kirkju og sett-
ist við orgelið. Þótti mér ætíð furðu-
legt hve næmir tónar skiluðu sér
úr fótstignu, gömlu og snjáðu orgel-
inu þegar þessar stóru, vinnulúnu
hendur léku um hljómborðið. Ég
hef ætíð verið stoltur af frænda,
ekki síst eftir að ég fullorðnaðist
og skildi betur hve mikil persóna
fór þar, oftast langt á undan sinni
samtíð, þó lítillátur og hófsamur.
Guð geymi þig, frændi.
Gunnar Herbertsson.