Morgunblaðið - 23.10.1993, Blaðsíða 33

Morgunblaðið - 23.10.1993, Blaðsíða 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. OKTÓBER 1993 33 Minning Guðfinnur Jón Bergs son lögreglufulltrúi Fæddur 29. júní 1925 Dáinn 27. september 1993 Hinn 4. október sl. var til moldar borinn Guðfinnur Jón Bergsson, lög- reglufulltrúi. Okkur langar til að minnast Guð- finns sem var góður vinur og vinnu- félagi, en hann lést hinn 27. septem- ber sl. eftir skamma en alvarlega sjúkralegu á Landspítalanum. Guðfinnur fæddist í Reykjavík hinn 29. júní 1925. Hann var sonur Guðríðar Guðfinnsdóttur og Bergs Jónssonar sem bæði voru ættuð frá Bolungarvík. Guðfinnur ólst upp hjá móður sinni ásamt yngri hálfbróður sínum, Þórði Magnússyni. Móðir hans var ráðskona í Móakoti á Vatnsleysuströnd og þar gekk hann í barnaskóla og fermdist frá Kálfa- tjamarkirkju. Síðan fluttist hann til Hafnarfjarðar og áttu þau mæðginin heima á Suðurgötunni þar í bæ ára- tuginn 1940-1950. Guðfinnur fékk berkla sem unglingur, svokallaða lokaða berkla, og lá í marga mánuði á St. Jósefsspítalanum. Hann var lengi að ná sér og á meðan hann var að ná upp þreki fékkst hann við leigubifreiðaakstur í Hafnarfirði. Þegar hann hafði náð sér að fullu fór hann á verkstjóranámskeið og fékk síðan vinnu hjá bandaríska hernum á Keflavíkurflugvelli sem öryggisvörður. Guðfinnur kvæntist 12. október 1951 eftirlifandi eiginkonu sinni, Helgu Jóhannsdóttur, fæddri á Siglufirði 1931. Þau eignuðust fjög- ur börn. Elstur þeirra er Jóhann, sjómaður í Grindavík, þá Guðríður Björg, búsett í Amman í Jórdaníu, næstyngstur er Guðfinnur Grétar, sjómaður í Njarðvík, og yngst er Hallfríður Helga, búsett í Grindavík. Guðfinnur og Helga byggðu sér hús í Garðabæ og bjuggu þar í mörg ár og þann tíma vann Guðfinnur sem verkstjóri í þakpappaverksmiðjunni. Þau fluttust síðan til Grindavíkur árið 1964. Sjórinn hafði alltaf heillað Guðfinn og átti hann lítinn bát ásamt Þórði bróður sínum og gerðu þeir saman út frá Grindavík. Það má segja að þáttaskil hafi orðið í löggæslumálum í Grindavík um haustið 1967 þegar Guðfinnur J. Bergsson var ráðinn fyrsti fast- ráðni lögreglumaðurinn hjá Grinda- víkurhreppi. Guðfinnur var ráðinn sem varðstjóri og starfaði hann allan sinn starfsferil hjá lögreglunni í Grindavík sem slíkur. Síðustu tvö starfsár sín starfaði Guðfinnur sem lögreglufulltrúi með starfsaðstöðu í Keflavík. En Guðfinnur hætti störf- um þar 1. febrúar 1992 og fór hann þá á eftirlaun. Guðfinnur starfaði við mjög frum- stæðar og erfiðar aðstæður fyrst eftir að hann varð lögreglumaður í Grindavík. Lögreglustöðin var í einu herbergi í húsi hafnarvogarinnar. Þá var einnig keypt fyrsta lögreglu- bifreiðin sem var í eigu lögreglunnar í Grindavík. Bifreið þessi var jeppi af gerðinni Land Rover árgerð 1962, sem hafði verið tekin upp í útsvars- skuld og var því talið upplagt að nota hana til löggæslustarfa þar sem hreppurinn hafði eignast bifreiðina. Guðfinnur gegndi ýmsum öðrum störfum jafnhliða lögreglustarfmu. Hann sat í hreppsnefnd Grindavík- urhrepps á árunum 1970 til 1974 og tók meðal annars þátt í undirbún- ingi þess að Grindavík öðlaðist kaup- staðarrétt árið 1974. Þá var hann ökukennari og fréttaritari Morgun- blaðsins. Guðfinnur var félagi í Li- onsklúbbi Grindavíkur til margra ára og var mjög virkur félagsmaður þar. Síðast en ekki síst var hann mikill áhugamaður um ljósmyndun og hélt m.a. sýningar á ljósmyndum sínum. Guðfinnur var mikill áhugamaður um gróðurrækt og minnumst við góðra stunda með honum i gróður- húsi hans þegar hann bjó á Suður- vörinni í Grindavík en í gróðurhúsinu var sem menn væru komnir til suð- lægra landa. Guðfinns minnumst við sem góðs viiiar og lögreglumanns sem naut virðingar og trausts almennings sem og starfsfélaga. Það er mikill sjónarsviptir að Guðfinni og skarð hans verður seint fyllt. Við erum mjög þakklátir fyrir að hafa fengið að kynnast honum. Aðstandendum vottum við okkar dýptu samúð. Lögreglumenn í Grindavík. Minning Siguijón M. Jónasson, Syðra-Skörðugili Fæddur 27. ágúst 1915 Dáinn 6. september 1993 Þegar geislar septembersólarinn- ar tóku að lækka á lofti og krónur blómanna að sölna kvaddi Siguijón á Syðra-Skörðugili þetta jarðneska líf, sem hann hafði lifað í rétt rúm sjötíu og átta ár. Dúddi var sérstæður maður sem verður ætíð gott að minnast, maður sem öðrum fremur kunni að lifa líf- inu. Jákvæðari manni hef ég aldrei kynnst. Hann gat jafnvel gert erfið- leikana að skemmtilegheitum. Hann varð þeirrar gæfu aðnjótandi að vera fæddur í einu fegursta hér- aði landsins, Skagafirði, sem hann unni mjög og naut þess að fá að lifa þar hamingjusömu lífi í nær átta áratugi. Dúddi sagði eitt sinn í viðtali við okkur Eiðfaxamenn að hann hefði aldrei séð nema sólskin. Vissulega lifði hann undir skagf- irskum bláhimni, þar sem fjölbreytt og fagurt menningarlíf blómstrar. Þar sem sönglíf er meira meðal fólks en almennt gerist og gleðin ríkir. Með vinum sínum í karlakórn- um Heimi söng hann í meira en þijá áratugi og naut þess félags- skapar vel, meðal annars á söng- ferðalögum kórsins, innanlands sem utan. Það hefði mátt ætla eftir hans jákvæða lífsviðhorfi að hann hefði fæðst með silfurskeið í munni eins- og sagt er og að líf hans hefði ver- ið fyrirhafnarlaus dans á rósum. En því var ekki þannig farið. Sem barn fór hann að vinna hörðum höndum eins og algengt var þá og vissulega þurfti hann að leggja hart að sér, eins og flest sveitafólk, við að framfleyta sér og fjölskyldu sinni. Frá námi í Hólaskóla kom hann heim með stóra vinninginn í lífinu, Sigrúnu Júlíusdóttur, ættaða úr Svarfaðardal, mannkostakonu þar sem dugnaðurinn og snyrtimennsk- an var í fyrirrúmi. Þennan dýrmæta eiginleika frá foreldrunum hafa þau fjögur börn þeirra, sem þeim auðn- aðist, erft í ríkum mæli. Gestrisni þeirra hjóna hefur verið við brugðið enda vinsæl og virt. Sækjast vinir og kunningjar enda þangað sem söngur og gleði eru ríkjandi. Dúddi hafði yndi af öllum skepn- um og ungur gerði hann sér grein fyrir því hve mikilsvert er fyrir bændur að rækta arðsamt búfé. Hann hafði gott vit á sköpulagi þess og_ kunni að fóðra það til afurða. Á fyrstu búskaparárum sín- um keypti hann kvígu af föður mínum í Syðra-Langholti þegar Skagfírðingar komu suður í Hruna- mannahrepp til að kaupa nautgripi af hinu kunna Kluftakyni til að kynbæta sinn kúastofn. Oft var minnst á kvíguna þegar við hitt- umst. Þá var oft gaman að fara með Dúdda í fjárhúsin á Skörðugili og sjá hið vel fóðraða og ræktar- lega sauðfé sem þeir tengdafeðgar áttu. Því miður varð að skera niður þennan fallega fjárstofn vegna riðu- veiki fyrir þremur árum. Þekktastur var þó Dúddi af áhuga sínum á hestum og hesta- mennsku enda hrókur alls fagnaðar á hestaþingum og var þá oft fljótur að kynnast fólki. Það var því ekki að undra þó að þessi ljúflingur yrði vinmargur. Þegar ég hitti þennan vin minn í síðasta sinn var hann á Borgarspít- alanum þar sem hann fékk úrskurð um að nú ætti hann skammt eftir ólifað. Það var enginn beygur í þessum lífsglaða manni, hann trúði guði og treysti og kveið ekki ferð- inni sem við förum öll. Hann hafði sterka trú og vissu um framhaldslíf þar sem biðu vinir í varpa. Ég votta fjölskyldu hans innilega samúð. Blessuð sé minning Sigur- jóns á Skörðugili. Sigurður Sigmundsson. Aldrei skín framar í lífdagsins ljósi lokkbjarta sveinsins vöggugjöf. Mér er bæði ljúft og skylt að minnast skólabróður míns og vinar með nokkrum orðum, en ætla þó ekki að ættfæra hann eða geta um afkomenduur hans, því að ég veit að margir ætla að skrifa um hann. Dúddi, eins og hann var kallaður af öllum, var mörgum minnisstæður vegna síns sérstaka persónuleika og framkomu. Mínar minningar um hann eru mér dýrmætur sjóður. Við Dúddi vorum saman í skóla á Hólum 1939-1940 og hafði ég lítið komist í kynni við hann áður. Síðar áttum við margvísleg samskipti og féll aldrei skuggi á okkar kynni. Hann kynntiót konu sinni, Sigrúnu Júlíus- dóttur, fyrst á Hólum og bjuggu þau í farsælu hjónabandi alla tíð síðan. 1 skólanum lagði hann áherslu á að læra það sem hann áleit að mundi verða sér til gagns við sitt ævistarf, búskapinn, og náði árangri í mörgum greinum. Aftur á móti lagði hann minna á sig í sambandi við námsgreinar, sem ekki voru beint tengdar landbúnað- arnámi, því að bóndi sagðist hann ætla að verða og ekkert annað. Strax í barndómi var hesta- mennskan honum áhugamál og svo var alla tíð síðan. Ég minnist þess að þegar við vorum á Hólum, þá sleppti hann aldrei tækifæri til að komast á bak og oft var hann beð- inn að fara ríðandi í sendiferðir fyrir búið. Hann var skemmtilegur skólafélagi. Dúddi átti eina vöggu- gjöf, sem hann varðveitti allt til æviloka; það var hans létta lund og glaðværð, sem gleymist ekki þeim sem hann þekktu. Hann var hrókur alls fagnaðar hvar sem hann kom og var oft fenginn til að flytja grín og gamanmál á mannamótum, því að hann kunni vel að koma fyr- ir sig orði. Höfðingi var hann heim að sækja og ekki spillti konan þar um. Var æði oft, gestkvæmt á heimili þeirra hjóna, enda þekkti Dúddi þúsundir manna bæði utanlands og innan og átti sér engan óviidarmann. í veisl- um og mannfagnaði skemmti hann sjálfum sér og öðrum oft konung- lega og þó að hann yljaði sér af vínsins glóð, sem oft kom fyrir, þá var það aldrei neitt til skaða eða ámælisvert. „Mikið lifandis skelfing hefur nú lífið farið vel með mig, nafni minn,“ sagði Dúddi eitt sinn við mig, þegar við ræddum eitthvað saman um þá forsjón sem réð því að við urðum til. Má það til sanns vegar færa, lífið hefur farið vel með Dúdda. Hann var ánægður með hlutskipti sitt og starfaði alla tíð á þeim vett- vangi, sem hann kaus sér þegar hann enn var ungur. Dúddi var náttúrubarn, hann hugsaði vel um heimili sitt og bú- stofn allan, hafði glöggt auga fyrir byggingu og hæfileikum búljár, sérstaklega hrossa. Honum þótti vænt um hrossin sín, enda átti hann margar ánægjustundir í sambandi við þau. Hann gerði vel við allar skepnur og vildi að þeim liði vel. Hann vildi líka að vinum sínum og kunningjum liði vel og þeir væru glaðir. Allt var þetta sprottið af einni rót, ást til alls þess sem lifir. Hann var aufúsugestur alls staðar og hvergi „persona non grata“. Dúddi var trúaður, þó að hann tal- aði lítið um það. Hann vissi vel eft- ir úrskurð læknanna að endalokin væru skammt undan og sagði þá að þetta væri í raun og veru ekkert meira heldur en að taka sig upp og flytjast búferlum; það væri að vísu alltaf umstang við slíkt. Siguijón M. Jónasson var jarð- settur í Glaumbæjarkirkjugarði föstudaginn 17. september. Prestur var Gísli Gunnarsson og söng ann- aðist karlakórinn Heimir sem Dúddi var búinn að starfa með um árabil. Mörg hundruð manns komu að jarð- arförinni til að votta hinum látna virðingu sína og sýnir það m.a. glöggt hve vinsæll hann var. Að lokum vottum við Sigríður Eiríksdóttir og undirritaður eftirlif- andi konu hans og börnum, svo og aðstandendum öllum, okkar dýpstu samúð. Sigurjón Runólfsson, Dýrfinnustöðum. + Móðir okkar, tengdamóðir og amma, MARGRÉT RÓBERTSDÓTTIR, Egilsbraut 9, Þorlákshöfn, verður jarðsungin í dag, laugardaginn 23. október, kl. 10.30 í Þorlákskirkju, Þorlákshöfn. Elísabet Anna Ingimundardóttir, Valmundur Einarsson, Róbert Karl Ingimundarson, Guðný Guðmundsdóttir, Albert Ingi Ingimundarson, Sólrún Lilja Pálsdóttir, barnabörn og aðrir vandamenn. Þökkum innilega auðsýnda vinóttu og samúð við fráfall eigin- manns míns, föður, tengdaföður og afa, BENEDIKTS BENEDIKTSSONAR Vfðilundi 24, Akureyri. Hugrún Stefánsdóttir, dætur, tengdasynir og barnabörn. + Þökkum samúð og vinarhug við andlát eiginkonu, móður okkar, tengdamóður og ömmu, SIGRÍÐAR LÁRETTU TRYGGVADÓTTUR, Vesturgötu 57A. Útförin fór fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu. Sérstakar þakkir til starfsfólks Grensás- deildar. Jóhannes Oddsson. + Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við fráfall hjartkærs eiginmanns, föður okkar, tengda- föður, afa og langafa, MARINÓS L. STEFÁNSSONAR kennara, Brautarlandi 19. Sérstakar þakkir fá læknar og hjúkrunarfólk í Hótúni 10B. Guðbjörg Bergsveinsdóttir, Þorbjörg L. Marinósdóttir, Sigfríður L. Marinósdóttir, Grétar L. Marinósson, Svava Guðmundsdóttir, Karl L. Marinósson, Dóra S. Juliussen, barnabörn og barnabarnabörn. PRENTUM SÁLMASKRÁR FYRIR JARÐARFARIR ár STENSILL HF. SUÐURLANDSBRAUT 4A SIMI 689777

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.