Morgunblaðið - 10.03.1994, Side 38

38
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MARZ 1994
Jóhanna Einars-
dóttir — Minning
Fædd 20. júlí 1971
Dáin 3. mars 1994
Þú ert sem bláa blómið
svo blíð og hrein og skær.
Ég lít á þig og löngun
mér líður hjarta nær.
Mér er sem ég leggi lófann
á litla höfuðið þitt
biðjandi Guð að geyma
gullfagra bamið mitt.
Það er þung raun að sjá á bak
dótturdóttur okkar sem óvænt var
tekin frá okkur. En litla fallega sum-
arleyfisstúlkan okkar með dökku
lokkana og bjarta brosið, sem var
eins og sólargeisli í lífí okkar, hefúr
verið kölluð til hans er öllu ræður.
Trygglyndi, ástúð, hlýja og öryggi
fylgdi henni hvert sem hún fór og
hennar mannkostir gerðu það að
verkum að þeir sem kynntust henni
héldu fast í hana. Hún var alltaf ró-
leg og yfírveguð, gerði hlutina aldrei
hratt en var samt yfírleitt búin á
undan öðrum. Við minnumst þess er
hún, þá lítil telpa, fór með okkur í
beijaferð vestur á land ásamt öðru
fólki. Hin börnin í ferðinni byijuðu
af miklum ákafa að tína ber og, eins
og bama er háttur, var strax farið
að metast um hver hefði þegar tínt
mest. Þá var ekki mikið komið í dós-
ina hjá henni Jóhönnu okkar. En með
iðni sinni og þrautseigju hélt hún
áfram og stóð að lokum uppi með
pálmann í höndunum. Þetta ein-
kenndi allt sem hún tók sér fyrir
hendur, aldrei neinn fyrirgangur en
ávallt með þeim fyrstu til að ljúka
verkinu.
Lífíð blasti henni mót, námið að
baki, búin að fínna yndislegan lífs-
fómnaut, Leif, en saman skópu þau
sér fallegt heimili og eignuðust síðan
litla sólargeislann sinn, Guðrúnu Osk.
Þeirra missir er sárari en orð fá lýst.
En litli sólargeislinn veitir okkur öll-
um þegar mikinn styrk til að takast
á við söknuðinn sem nístir okkur nú.
Elsku Jóhanna okkar. Hafðu þökk
fyrir allt sem þú gafst okkur, það
var ekki svo lítið. Við eigum eftir að
hittast aftur, það er okkar vissa og
staðföst trú.
Guð blessi þig, litla sumarstúlkan
okkar.
Amma og afi.
Líkt og sólin, stráðir þú birtu og yl í líf okkar
v með brosi þínu og þeirri hlýju sem þú bjóst
yfir.
Líkt og tunglið, lýstir þú upp myrkrið
með nærveru þinni, umhyggju og ástúð.
Líkt og norðurljósin, gladdir þú okkur
með fegurð þinni og margbreytileika.
Líkt og stjömumar, gafst þú okkur von
um nýja og betri heima, betri veröld.
Þegar ég lít sólina, tunglið, norðurljósin og
stjömumar
þá minnist ég þín.
(Á.L)
Elsku systir mín og vinkona.
Mig langar til að skrifa nokkrar
línur til þín en ég er enn svo harmi
slegin og tóm innvortis að það er
erfítt að koma hugsunum mínum á
blað. Hvers vegna kom kallið svo
snemma? Við ætluðum okkur góðan
tíma en skyndilega ertu hrifín á brott
frá okkur fyrirvaralaust. Hér sit ég
eftir, dofín og vanmáttug, með minn-
ingar um góða systur. Þér fylgdi
ávallt ró, blíða og öryggi sem ég leit-
aði í og sakna nú. Ég var svo stolt
yfír stóru systur minni sem ávailt var
heil í öllu sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Þegar þú ákvaðst að verða snyrti-
fræðingur þá, eins og ævinlega, gerð-
ir þú það af heilum hug og metnaði.
Staðfesta þín og sjálfsöryggi gerði
þér kleift að yfírstíga alla þröskulda
sem á vegi þínum urðu án þess að
troða öðrum um tær. Þú varst alltaf
reiðubúin til að hjálpa öllum þeim sem
kynntust þér og gafst af þér án þess
að vilja nokkuð í staðinn enda héldu
allir, sem kynntust þér, fast í þig.
Betri systur og vin er vart hægt að
hugsa sér.
En heimurinn er hverfull og það
sannast best hér. Framtíðin blasti við
ykkur Leifí og þið nýlega búin að
eignast óskabamið ykkar, .Guðrúnu
Ósk, þegar þú ert skyndilega kvödd
á brott. Það verður erfítt að sætta
sig við tilveruna án þín, en ég vona
að ég geti launað þér allt það góða
með því að gefa dóttur þinni, Guð-
rúnu Ósk, alla þá ást sem þú ávannst
þér í hjarta mínu. Guð blessi þig og
varðveiti.
Þín systir, Hildur Björg.
Ó, sólarfaðir, sipdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau sem tárin lauga,
og veittu miskunn öllu því, sem andar,
en einkum þvi, sem böl og voði grandar.
(M. Joch.)
Okkur langar til að minnast syst-
urdóttur okkar og vinkonu sem svo
sviplega var tekin frá okkur öllum.
Þessi fallega, yndislega stúlka sem
var svo blíðlynd, friðsæ! og gefandi
er allt í einu ekki lengur á meðal
okkar og það er sárara en orð fá
lýst. Frá fyrstu tíð var hún sólar-
geisli sem lýsti upp tilveruna og allir
þeir sem henni kynntust sóttu í þá
hlýju og þann frið sem frá henni staf-
aði. Því er erfítt að sætta sig við
orðinn hlut og segja með sannfæringu
„verði þinn vilji", en allt hlýtur að
hafa tilgang þó hann sé okkur hul-
inn. Að hafa þó fengið að njóta ná-
vistar og ástúðar hennar þennan tíma
eru forréttindi sem við erum þakklát
fyrir.
Jóh'anna ólst upp við mikið ástríki
og öiyggi á heimili foreldra sinna,
Ólafíu Guðrúnar Leifsdóttur og Einars
Sölva Guðmundssonar, sem ávallt
voru reiðubúin til að styðja hana og
hvetja í öllu því sem hún tók sér fyr-
ir hendur. Hún var þeim bæði yndisleg
dóttir og góður vinur. Þeirra stuðning-
ur var hennar styrkur enda varð hún
fljótt ákveðin og sjálfstæð. Hún var
mikil félagsvera og sökum persónu-
leika hennar varð vinahópurinn sífellt
stærri. Alltaf var hún boðin og búin
til að aðstoða og hjálpa og gott var
að leita til hennar þegar eitthvað bját-
aði á, sönn og heil í öllu því sem hún
tók sér fyrir hendur. Eftir að hafa
dvalið erlendis sem skiptinemi var
stefnan tekin á snyrtifræðinám en þar
gat hún sameinað listræna hæfíleika
og þörfína að vera innan um fólk. Þá
var hún búin að kynnast Leifi, yndis-
legum dreng frá Blönudósi, og saman
bjuggu þau sér heimili á Laugames-
veginum. Dugnaðurinn og atorkan hjá
þeim báðum var aðdáunarverð, hvor-
ugt þeirra í vafa um hvert stefna
skyldi í lífinu og samhent í að efla
bandið sem á milli þeirra var. Það var
svo 29. desemer sl. að enn einn þráður-
inn bættist við í bandið. Þá fæddist
þeim lítil stúlka, Guðrún Ósk, sem
sannanlega var þeim báðum Guðs-
gjöf. Kominn var tími til að uppskera
það sem til hafði verið sáð með dugn-
aði og elju. En þá kom reiðarslagið.
Óvænt var hún tekin burt frá okkur
öllum, eftir sitjum við dofín og tóm.
Það mun taka langan tíma að átta
sig á þessum umskiptum og seint
munu sárin gróa. Við trúum því þó
að næg verkefni bíði hennar sem hún
muni koma til með að inna af hendi
af trúfestu og kærleik eins og áður.
Elsku Leifur, Guðrún Ósk, Lalla,
Einar og aðrir aðstandendur, Guð
gefí ykkur styrk til að takast á við
þennan mikla missi sem þið hafíð orð-
ið fyrir. Litli Guðsneistinn, Guðrún
Ósk, lýsir þegar upp myrkrið í sálu
okkar og kemur til með að verða
mesta og dýrmætasta huggunin.
Elsku frænka og vinkona. Vinátta
þín og hlýja var dýrmætari en allt
annað því þú áttir svo auðvelt með
að gefa af nægtarbrunni kærleikans.
Af þeim sökum minna orð Ciceros
um vináttuna á þig.
Því vinátta er ekkert annað
en samræmi allra hluta,
mannlegra jafnt og guðdómlegra,
ásamt góðvild og kærleika,
og að viskunni frátalinni
er mér nær að halda að betri gjöf
hafi hinir ódauðlegu guðir
ekki gefið manninum.
(Cicero.)
Takk fyrir samveruna og yndis-
legar minningar. Guð blessi þig.
Ásdis, Kiddjón,
Hanna og Sigurþór.
Þú sæla heimsins svala lind,
ó, silfurtæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en Drottinn telur tárin mín
ég trúi og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Elsku, yndislega frænka.
Að vita að ég á ekki eftir að sjá
þig aftur nístir hjarta mitt. Ég á eft-
ir að sakna blíðu þinnar og hlýju,
bara nærvera þín veitti mér öryggi.
Þrátt fyrir að þú værir átta árum
eldri en ég, gafst þú þér ávallt tíma
til að ræða við mig, styrkja mig og
efla. Þú varst alltaf svo róleg og stað-
föst að mér fannst að ekkert gæti
farið úrskeiðis í návist þinni. Þú stráð-
ir sólargeislum hvert sem þú fórst,
geislum sem gáfu bæði birtu og yl.
Ég fæ seint þakkað fyrir þann tíma
sem ég fékk með þér en harma jafn-
framt hversu stuttan tíma Guðrún
Ósk fékk að njóta þín og þú hennar.
Ég fæ enn ekki skilið hvers vegna
Guð kallaði þig svo fljótt til sín, en
verð að trúa að þér hafí verið ætluð
önnur hlutverk. Megi Guð veita Löllu,
Einari, Leifí, Guðrúnu Ósk, Hildi
Björgu, Leif Emi og öðrum aðstand-
endum styrk til að takast á við þenn-
an mikla missi.
Elsku Jóhanna, þú munt ávallt lifa
í hjörtum okkar því minning þín mun
aldrei gleymast.
Þín frænka, Halldóra.
Það er ótrúlegt, að ung og falleg
stúlka í blóma lífsins, skuli vera köll-
uð burt svo skyndilega frá ástkærum
unnusta, lítilli tveggja mánaða dóttur
og öðrum ástvinum. Að fá svona
sorgarfregn er í fyrstu álíka ótrúlegt
og að trén skarti aldrei aftur laufblöð-
um sínum. Upp í hugann koma orð
eins og óréttlæti og tilgangsleysi. En
mögulegt að tilgangurinn sé einhver?
Fljótt á litið kemur maður ekki auga
á hann, en við verðum að trúa því
að Jóhönnu okkar hafí verið ætlað
annað hlutverk og meira.
Jóhanna og Leifur áttu yndislega
íbúð á Laugamesveginum og þangað
var gott að koma. Lífíð virtist blasa
við þeim, Leifur að ljúka bakara-
meistaranámi og Jóhanna hafði lokið
námi í snyrtifræðum. Hún hafði unn-
ið til verðlauna í því fagi og átti að
veita prófskírteini sínu viðtöku í apríl.
Augasteinninn þeirra Guðrún Ósk
fæddist 29. desember 1993 og fékk
því að hafa móður sína hjá sér í allt
of skamman tíma.
Engan hafði grunað að Jóhanna
væri að fara í sína hinstu ferð er hún
lagðist inn á sjúkrahús aðeins þremur
dögum fyrir andlátið. Hún kvaddi
þennan heim og við sem eftir lifum,
fáum þar engu breytt, en björt og
hlý minningin um hana lifír.
Við viljum votta Leifi, foreldrum
hans, ömmu og afa Jóhönnu, systk-
inum hennar, Hildi Björgu og Leifí
Emi, innilega samúð. Jafnframt ósk-
um við þess heitast að þið elskandi
foreldrar, Lalla og Einar, lítið bjartan
dag á ný og þar á vafalítið lítli sólar-
geislinn eftir að hjálpa ykkur að horfa
fram á veginn.
Drottinn gefí þeim styrk er syrgja.
Blessuð sé minning Jóhönnu Ein-
arsdóttur.
Eins og blóm án blaða
sönpr án raddar
skyggir dökkur fugl heiðríkjuna.
Vorið sem kom í gær,
er aftur orðið að vetri.
(Magnús Jóhannsson frá Hafnamesi)
Anna, Hannes og börn.
Okkur langar að minnast Jóhönnu
með nokkram orðum.
Það er erfítt að trúa að Jóhanna
sé dáin. Það er erfítt að sætta sig
við það að við munum aldrei sjá hana
aftur. En við munum ævinlega minn-
ast hennar með gleði í hjarta.
Þegar okkur bárast þær hræðilegu
fréttir að Jóhanna væri dáin blöskr-
aði okkur miskunnarleysi og grimmd
lífsins.
Þegar hún og Leifur Bjamason
felldu hugi saman árið 1990, urðum
við þeirrar gæfu aðnjótandi að Jó-
hanna tengdist fjölskyldu okkar. Árið
1992 stofnuðu þau heimili á Laugar-
nesvegi 64.
Hinn 29. desember síðastliðinn
fjölgaði hjá þeim og í heiminn kom
yndisleg stúlka sem fékk nafnið Guð-
rún Ósk. Það var mikil tilhlökkun hjá
Leifi og Jóhönnu og foreldram þeirra
að fá þessa litlu stúlku í heiminn því
hún var bæði fyrsta barn þeirra og
fyrsta bamabam í báðum fjölskyld-
um.
Jóhanna mátti ekki sjá af litlu
stúlkunni sinni og hún gaf henni alla
sína ást og umhyggju. Guðrún Ósk
var mikill gleðigjafí í litlu fjölskyld-
unni á Laugamesveginum og núna
þegar allir eiga um sárt að binda er
hún Ijósið í myrkrinu sem við leitum
öll að á sorgarstundum sem þessum.
Jóhanna var heillandi persóna. Hún
mátti ekkert aumt sjá því hún vildi
að öllum liði vel. Það var alltaf stutt
í brosið og hláturinn hjá henni þegar
fundum okkar bar saman. Eins og
m
«
€
Minning
Jón SævarAmórs-
son skipstjóri
Fæddur 5. ágúst 1947
Dáinn 28. febrúar 1994
Það var seint að kvöldi hins 27.
febrúar sl. að skip Samskipa, ms.
Mælifell, kom til hafnar hér í Nes-
kaupstað. Veður var sérlega fallegt,
stjömubjart og lygnt. Jón hringdi
skömmu áður en skipið kom og sagði
okkur að hann þyrfti að hitta lækni.
Ekki gátum við séð á Jóni, þegar
hann gekk í land, að um alvarleg
veikindi væri að ræða. Það var svo
að morgni næsta dags að okkur
bárast þau sorglegu tíðindi að Jón
hefði látist á sjúkrahúsinu þá um
nóttina, langt um aldur fram.
Það er erfítt með orðum að lýsa
Jieim tilfínningum sem sækja að við
^slík tíðindi. Minningar hrannast upp
og sannast sagna kemst fátt annað
að. Með þessum fáu orðum er ekki
ætlun okkar að rekja feril eða ættir
Jóns enda aðrir betur til þess fallnir.
íslendingar hafa um aidir átt mik-
ið undir farmönnum sínum. Víst er
að til slíkra starfa þurfa að veljast
traustir menn. Jón var í alla staði
stétt sinni til fyrirmyndar. Hann var
mikill skipstjórnarmaður en sérein-
kenni Jóns var þó óneitanlega hversu
góðum persónulegum tengslum Jón
náði við þá sem hann skipti við.
Hann var einstakt ljúfmenni í allri
framkomu, yfírvegaður, hógvær og
traustur.
Við erum þakklát fyrir að vera
þess aðnjótandi að hafa fengið að
kynnast Jóni. Eiginkonu, börnum og
öðram aðstandendum vottum við
okkar dýpstu samúð.
Guðmundur Sveinsson,
Friðgeir Guðjónsson,
Neskaupstað.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast látins vinar og félaga, Jóns S.
Arnórssonar skipstjóra.
Það var að morgni dags mánudag-
inn 28. febrúar sl. sem Axel mágur
Jóns hringdi í mig og tilkynnti mér
að Jón hefði orðið bráðkvaddur þá
um nóttina. Þegar maður í blóma
lífsins fellur frá leitar margt á hug-
ann, minningaleiftur frá liðnum
árum og ekki hvað síst sorg og sam-
úð með nánustu ættingjum og vinum
hins látna. Ótal spurningar vakna
en við þeim fæstum hefur maður
svör og á svörunum hefur maður
takmarkaðan skilning.
Það var haustið 1986 þegar ég
hóf störf hjá Skipaútgerð ríkisins
sem háséti á ms. Esju að ég kynnt-
ist Jóni fyrst og svo síðar Berghildi
Gísladóttur konu hans. Til sjós var
Jón afbragðs yfirmaður með góða
yfírsýn yfír alla hluti og var. fljótur
til að hjálpa öðram ef með þurfti.
Jón var maður vinsæll og virtur af
öllum sem unnu með honum og
myndaðist góður hópur skipveija og
maka af ms. Esju,_ sem hittist utan
vinnu sem innan. Áttum við margar
góðar stundir saman sem sitja nú
eftir og ylja manni um hjartaræturn-
ar.
Sérstaklega minnist ég ferðar
sem við fórum saman haustið 1989
að Gilsbakka í Hvítársíðu í Borgar-
firði, Jón og Begga, ég og Ragna
kona mín, til veiða í Hvítá og
Hólmavatni í boði húsmóðurinnar á
Gilsbakka sem bauð okkur í þessa
heimsókn í þakklætisskyni fyrir
ánægjulega sjóferð sem hún hafði
farið með ms. Esju sem farþegi.
Ekki voru aflabrögðin umtalsverð
þó mikið væri reynt, en gestrisni
húsmóðurinnar þó á níræðisaldur
væri komin var með ólíkindum og
gerði það þessa ferð okkur öllum
ógleymanlega.
Jóns verður sárt saknað en minn-
ingin um góðan dreng lifir um
ókomin ár. Elsku Begga, Heiða,
Raggi, foreldrar og systkini, megi
algóður Guð styrkja ykkur og hug-
hreysta í sorg ykkar.
Haraldur Gunnarsson.
Við skyndilegt fráfall Jóns S. Am-
órssonar skipstjóra m/s Mælifells
kemur margt upp í huga manns. Ég
var þeirrar gæfu aðnjótandi að starfa
með honum á þriðja ár á sama skipi
sem stýrimaður og staðgengill hans
hjá Ríkisskipi og seinna hjá Samskip-
um.
Samfellt skipstjómarstarf með lág-
marks fríum í tíu ár á „ströndinni"
segir ýmislegt um þann sem skilar
því áfallalaust og af frábærri um-
hyggju, hvort heldur var í garð áhafn-
ar, útgerðar, umboðsmanna eða skips.
Jón fylgdist af áhuga með þjóðmál-
um líðandi stundar og þegar umræður
í brú eða messa æstust um menn og
málefni, þá brást ekki að hann kæmi
á rólegu nótunum með sínar aðfínnsl-
ur. Þessi framkoma Jóns breyttist
ekkert þó t.d. væri verið að glíma við
Homafjarðarós oft við hrikalegar að-
stæður. Málin vora leyst í frábærri
samvinnu allra aðila í sátt og sam-
lyndi.
Með slíkan mannkærleika er Jón
hafði ávallt í fyrirrúmi eignaðist hann
marga félaga og vini sem hugsa hlýtt
til hans og fjölskyldunnar 4 degi sem
þessum.
Það var ekki ástæða tit að kvíða
því að leysa Jón af í starfí, allt var
gert klárt og engu gleymt sem þyrfti
að varast að hans mati. Það mun
hann einnig hafa gert í einni af Aust-
íjarðarhöfnunum u.þ.b. tveimur tím-
um áður en hann lést.
Ég og fyölskylda mín vottum eig-
inkonu, bömum, föður og tengdafólki
okkar innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Jóns Sævars
Amórssonar.
Smári Sæmundsson.
Það var snemma á mánudags-
morgun að síminn hringdi og mér var
tilkynnt að Jón Sævar Arnórsson vin-
l