Morgunblaðið - 10.03.1994, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MARZ 1994
39
Hugrún litla systir hans Leifs sagði:
„Hún var svo góð og skemmtileg."
Jóhanna og Leifur voru að fara að
flytja norður á Blönduós í vor þar sem
foreldrar Leifs búa. Jóhanna bæði
hlakkaði til og kveið fyrir, en samt
vildi hún fara. En því miður varð
ekkert úr þessum áformum því hún
veiktist 22. febrúar og var horfín úr
þessu lífi 3. mars.
Við sem eftir stöndum skiljum ekki
af hvetju Jóhanna er tekin frá litlu
Guðrúnu Ósk og Leifi, því lífið brosti
við þeim. Megi hin bjarta minning
sem við eigum um Jóhönnu milda
sorg Leifs, Guðrúnar Óskar og ann-
arra aðstandenda.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgrímur I. Hallgrímsson)
Björk Bjarnadóttir og
Guðmundur E. Hauksson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ekki hefði ég getað trúað því að
ég ætti eftir að kveðja elskulega vin-
konu mína hana Jóhönnu svo fljótt.
Þegar Leifur unnusti Jóhönnu hringdi
og tilkynnti mér skyndilegt andlát
hennar setti mig hljóða. Þessu var
ekki hægt að trúa. Eftir að ísköld
staðreyndin blasti við byrjuðu tárin
að streyma niður vanga mér. Hvemig
getur lífíð verið svona miskunnar-
laust? var það fyrsta sem kom upp í
huga minn. Hvað gat það verið sem
hún var kölluð til sem var mikilvæg-
ara en það líf sem hún var rétt að
byija að byggja upp hér í þessum
heimi?
Jóhanna kynntist Leifí unnusta sín-
um fyrir nokkrum árum og áttu þau
mjög vel samna. Fyrir rúmu ári fjár-
festu þau í lítilli, sætri íbúð hér í
Reykjavík og hófu þar sinn búskap.
Ekki löngu síðar tilkynnti Jóhanna
mér þau gleðitíðindi að hún og Leifur
ættu von á bami.
Hinn 29. desember sl. fæddist þeim
svo yndisleg jólastúlka, sannkallaður
jólaengill er gefið var nafnið Guðrún
Ósk. Og það var yndislegt að koma
í heimsókn til þessarar hamingju-
sömu fjölskyldu skömmu eftir ára-
mótin og hlusta á þau segja frá komu
Guðrúnar litlu í heiminn. Lífið virtist
blasa við þessari litlu fjölskyldu sem
rétt var að stíga sín fyrstu skref. En
allt, allt of fljótt, nánast áður en mað-
ur náði að draga andann, dró ský
fyrir sólu. Skyndilega var þessi gamla
vinkona mín kvödd til að sinna öðm
verkefni í heimi sem er ofar okkar
veika, mannlega skilningi, eftir sitja
ástvinir hennar og syrgja sárt.
Mig langar hér með þessum fátæk-
legu orðum mínum að minnast hennar
Jóhönnu minnar. ,
Haustið 1985 fluttist Jóhanna til
Hveragerðis frá Reykjavík ásamt fjöl-
skyldu sinni. Eftir að skóli byijaði um
haustið tókst fljótlega með okkur vin-
skapur. Ég var í raun svo heppin að
eiga fyórar yndislegar vinkonur á ungl-
ingsárum mínum og var Jóhanna ein
af þeim, auk Kristínar, Helgu Maríu
og Guðnýjar. Vorum við stelpurnar
fímm saman nánast öllum stundum
og í gagnfræðaskóla festist nafnið
„græna gengið" við okkur, líklega
vegna þess að við höfðum eitt sinn
fengið að bregða okkur í höfuðborgina
og keyptum okkur allar grænar peys-
ur — og auðvitað mættum við allar í
nýju peysunum í skólann daginn eftir.
Oftar en ekki, ef eitthvað stóð til,
vorum við samankomnar með allt
okkar stelpudót í herberginu hennar
Jóhönnu og hún tók til við að greiða
okkur og mála. Það hefur því líklega
ekki komið neinni okkar á óvart þegar
Jóhanna ákvað seinna meir að leggja
snyrtifræðina fyrir sig.
Eftir að við kláruðum gagnfræða-
skólann í Hveragerði, tvístraðist
„græna gengið“ svolítið, þar sem tvær
ákváðu að fara í skóla á Laugarvatn
og ein til Reykjavíkur. En við Jóhanna
ákváðum að halda okkur á heimaslóð-
um og sækja Fjölbrautaskóla Suður-
lands á Selfossi. Eins og við var að
búast fannst okkur hálf tómlegt fyrst
um sinn án hinna stelpnanna, en sam-
hliða styrktist vinskapurinn á milli
mín og Jóhönnu og á ég margar góð-
ar minningar tengdar henni frá þess-
um tíma.
Haustið 1988 fluttist fjölskylda Jó-
hönnu aftur til Reykjavíkur. En það
stöðvaði ekki vinskap okkar og lengi
vel vorum við duglegar að heimsækja
hvor aðra. En þó að við hefðum vaxið
svolítið hvor frá annarri hin allra síð-
ustu ár og sambandið á milli okkar
verið slitrótt þá var hún_ í huga mér
alltaf góð vinkona mín. Ég mun vera
ævinlega þakklát fýrir okkar góða
vinskap og mun minning hennar aldr-
ei verða máð úr huga mér.
Elsku hjartans Leifur, Guðrún Ósk,
Lalla, Einar, Hildur, litli Leifur og
aðrir ástvinir. Guð veri með ykkur og
styrki ykkur í þessari miklu sorg.
Guðrún Ásgeirsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Okkur langar til að minnast Jó-
hönnu vinkonu okkar með örfáum
orðum, en hún lést á Kvennadeild
Landspítalans 3. mars sl.
Er við fréttum andlát hennar rifj-
uðust upp góðar en þó allt of fáar
samverustundir með henni, m.a. sum-
arbústaðaferð sem farin var S Skál-
holt veturinn 1991.
Hver hefði trúað því að það væri
í síðasta sinn sem við hittumst er við
komum í heimsókn í lok febrúar síð-
astliðins. Þegar við vorum að ræða
áform okkar um sumarið sagðist hún
stefna að því að ljúka námi nú í vor
í snyrtifræði og hugðust þau flytja
norður með hækkandi sól.
Minningin um hana er svo sterk,
þar sem hún situr í sófanum með
nýfædda dóttur sína, Guðrúnu Ósk,
í fanginu, aðeins tveggja mánaða
gamla. Það er erfítt að trúa því að
við eigum ekki eftir að hittast aftur
og eiga notalega kvöldstund með
henni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Leifur, Guðrún Ósk, foreldr-
ar, systkini og aðrir ástvinir, megi
Guð styrkja ykkur í ykkar miklu
sorg.
Minningin um góða og indæla vin-
konu mun lifa áfram í hjarta okkar.
Hrönn Ósk og Árbjörg.
Ég vil hér minnast Jóhönnu vin-
konu minnar. En margar góðar
minningar á ég sem ég mun ætíð
geyma í huga mér.
Sú minning sem mun vera ofar í
huga mér er þegar ég heimsótti Jó-
hönnu upp á spítala tveimur dögum
fyrir andlát hennar. Hún leit svo vel
út, það var svo gaman að sitja hjá
henni og hlusta á hana segja frá því
hvað væri á döfínni hjá henni. Jó-
hönnu og Leifí hafði hlotnast sú
ánægja að eignast yndislega dóttur
fyrir tveimur mánuðum síðan. Litla
dóttirin var skírð Guðrún Ósk í höf-
uðið á langömmu Jóhönnu.
Það gekk allt svo vel hjá þeim
Jóhönnu, Leifi og Guðrúnu Ösk. Þau
ætluðu að flytja til Blönduósar með
sumrinu, hann í maí því að þá átti
hann að byija að vinna, en hún og
Guðrún Ósk I júní því að Jóhanna
átti einungis nokkrar vikur eftir í
sveinsprófíð í snyrtifræði, sem hún
ætlaði að ljúka áður en hún færi
norður.
Leifur og foreldrar hans voru byij-
uð að undirbúa komu þeirra norður.
Jóhanna, Leifur og Guðrún Ósk ætl-
uð að búa í kjallaranum hjá ömmu
Leifs og það þurfti að dytta aðeins
að íbúðinni áður en fjölskyldan flytti
inn. Jóhanna var búin að sauma
gardínur fyrir gluggana og þau voru
að velja málningu á íbúðina.
Það er svo skrýtið að hugsa til
þess að þetta fái ekki að rætast þar
sem Jóhanna var hrifín á brott úr
þessum heimi.
Elsku Jóhanna mín, ég vil þakka
þér fyrir að hafa fengið að kynnast
þér og eiga þig fyrir vinkonu þessi
fáu ár.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Leifur, Guðrún Ósk, Lalla,
Einar, Hildur, Leifur Örn og aðrir
ástvinir, megi Guð vera með ykkur
og styrkja ykkur í sorginni.
Kristín G. Guðfinnsdóttir.
Er sú harmafregn barst mér að
Jóhanna væri dáin, varð ég rugluð
og dofin, ég trúði því ekki, hún átti
að fara að mæta í vinnu til að geta
tekið sveinspróf í júní. Hún var í
bamsburðarleyfi.
Minningarnar fara að streyma
fram: Þegar við sátum og hún sagði
mér frá ferðalögum sínum erlendis,
til Frakklands og Þýskalands, hún
sagði skemmtilega frá, það voru ekki
svo fá hlátursköstin.
Jóhanna var góð við viðskiptavini
sína og gaf mikið af sér og var hörku
dugleg í vinnu. Ég á guði mikið að
þakka fyrir að hafa fengið að kynn-
ast henni. Það er sorglegt að litla
stúlkan þeirra Leifs fær ekki að
kynnast henni í lifandi lífí.
Elsku Leifur, Guðrún Ósk litla og
foreldrar og systkini, guð gefí ykkur
styrk til að ganga í gegn um sorg
ykkar og söknuð.
Ég man þig óljóst, móðir góð,
ég missti þig svo ungur,
í litlum bæ mig fæddi fljóð
fjalls við háar bungur.
Þótt fenni í spor og fdlni líf
og feiknljóð tíminn skrifí,
móðirin er mannsins hlíf.
Minning hennar lifí.
(Valgeir Helgason)
Kveðja frá Sigríði Guðjóns.
Þegar ég geng til grafar get ég sagt eins
og hveijir aðrir að nú hafí ég lokið dags-
verki minu. En hitt get ég ekki sagt að ég
hafí lokið lífí mínu. Starfsdagur minn hefst
aftur næsta morgun. Gröfin er ekki heilis-
byrgi heldur opið hlið. í ljósaskiptunum um
kvöldið er hliðinu læst, en opnað aftur í
dögun. (V.Hugo.)
Elsku Jóhanna.
Þegar þú komst í bekkinn okkar
í gaggó í Hveragerði vorum við
krakkarnir sem höfðum langflest
verið saman í bekk frá þvi við vorum
pínulítil. Það var sennilega ekki fyrir
hvern sem er að komast inn í þann
lokaða hóp. Það er varla að við mun-
um eftir þeim dögum sem þú varst
„nýja stelpan“. Þitt opinskáa viðmót
og þín ljúfa lund olli því að þú varðst
strax ein af hópnum.
Það sem er þó minnisstæðast er
að þú virtist gjörsamlega ónæm fyr-
ir þeim sjúkdómi sem ærði okur hin
meira eða minna, en það var ungl-
ingaveikin. Á einhvem hátt virtist
þú alltaf skrefí á undan hvaða and-
legan og tilfínningalegan þroska
varðaði. Á meðan við hin tókum okk-
ur úr hófí fram alvarlega, hafðir þú
þroskað þann hæfileika að geta allt-
af hlegið að því sem miður fór hjá
þér.
Þú varst skemmtilega striðin. Þú
gast sannfært fólk um ótrúlegustu
hluti. í 9. bekkjar ferðalaginu okkar
taldir þú t.d. hundruðum Akur-
eyrarbúa trú um að þú værir svert-
ingi í aðra ættina,. komin af mann-
ætuhöfðingjum í myrkviðum Afríku.
Þetta var meinleysislegt grín eins og
alltaf þegar þú varst annars vegar.
Minningin um þig er minning um
ljúfa stúlku. Stúlku með bjart bros
og smitandi hlátur.
Það er ekki auðvelt að horfa á
eftir jafnöldru sinni, nýbakaðri móð-
ur, yfír í annan heim. Þú ert ennþá
skrefí á undan okkur hinum. Elsku
Jóhanna okkar, sæl að sinni.
Megi almættið blessa og styrkja
fjölskyldu og vini Jóhönnu.
Þín bekkjarsystkin í gaggó t
Hveragerði.
Með fáeinum orðum langar okkur
til að minnast Jóhönnu skólasystur
okkar. Haustið 1991 kynntumst við
Jóhönnu fyrst þegar við hófum allar
nám í snyrtifræði við FB.
Ávallt var gott að umgangast Jó-
hönnu. Hún bjó yfir mikilli ró og jafn-
aðargeði, og það sem einkenndi henn-
ar persónuleika þó öðru fremur var
hversu auðvelt hún átti með að um-
gangast alla og aldrei gerði hún
mannamun.
Ýmislegt brölluðum við skólasyst-
urnar saman þótt þær stundir hefðu
mátt vera fleiri. Þótt skólanum væri
lokið héldum við áfram að hittast og
halda kunningsskap. í nóvember sl.
hittumst við og áttum virkilega góða
stund saman ásamt mökum okkar.
Þar var Jóhanna með unnusta sínum
Leifi og langt komin á meðgöngu að(
þeirra fýrsta bami. Framtíðin virtist
brosa við þeim, skólagöngu þeirra
beggja að ljúka og þau voru búin að
ráðgera að flytjast til Blönduóss með
vorinu.
Margt fer þó öðruvísi en ætlað er.
Það er erfítt að sætta sig við og trúa
því að Jóhanna sé ekki lengur á
meðal okkar.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
hópinn okkar og erfitt að trúa því
að næst þegar við hittumst verði Jó-
hanna ekki með okkur.
Kæra Jóhanna, við skólasystur þín-
ar viljum þakka þér allar góðar stund-
ir sem við áttum með þér. Við söknum
þín en minning þín lifír í hugum okk-
ar.
Við vottum aðstandendum Jó-
hönnu okkar dýpstu samúð. Leifur,
Guðrún Ósk, foreldar og systkini,
megi Guð styðja ykkur og styrkja í
sorg ykkar.
F.h. skólasystranna í snyrtifræði,
Ingunn Karen Sigurðardóttir,
Ólöf Kristjánsdóttir.
ur minn hefði látist þá um nóttina á
sjúkrahúsinu á Neskaupstað. Andl-
átsfregnin kom mér í opna skjöldu
því Jón var á besta aldri, heilsu-
hraustur og í blóma lífsins.
Upphafíð að kynningu og vináttu
okkar Jóns má rekja til ársins 1985
þegar ég hóf störf hjá Skipaútgerð
ríkisins en Jón var þá yfirstýrimaður
hjá útgerðinni og um það bil að taka
við fastri stöðu skipstjóra á Ms. Esju.
Þegar Jón var orðinn skipstjóri sigldi
ég með honum sem stýrimaður um
tíma áður en ég fór yfir á Ms. Heklu.
Leiðir okkar sem vinnufélaga skildu
þegar Skipaútgerð ríkisins var lögð
niður og Jóni bauðst að starfa áfram
sem skipstjóri á Ms. Kistufelli (ex
Esja) hjá Samskipum hf. sem þá
höfðu fengið skipið frá ríkissjóði. Síð-
ar þegar Samskip hf. tóku Ms. Mæli-
fell á leigu var Jón fastráðinn skip-
stjóri og gegndi þeirri stöðu þar til
hann lést.
Jón var traustur og góður skip-
stjóri og mjög farsæll í starfí. Hann
var rólyndur að eðlisfari, léttur í Iund
og líkaði öllum vel undir hans stjórn.
Hann var ætíð í nánum tengslum við
áhöfn og útgerð og lét sér annt um
velferð sinna manna og þess fyrir-
tækis sem hann starfaði fyrir á hveij-
um tíma. Hann var tilbúinn að rétta
mönnum hjálparhönd hvenær sem var
enda var til hans leitað með hin
margvíslegustu málefni. Jón hafði
trúmennsku að leiðarljósi í starfi og
reyndi ætíð að gera hveiju verkefni
sem best skil hvað svo sem hann tók
sér fyrir hendur. Hann var mikið
snyrtimenni og báru skip hans þess
fagurt vitni innanborðs sem utan
enda lagði hann áherslu á að allt
væri í sem bestu lagi um borð. Síð-
ustu árin sigldi Jón á Austfjarðahafn-
ir með skip sitt og áhöfn og eru þær
siglingar sífellt kappnlaup við tímann
þ'ví mikill útflutningur er á ísfíski frá
Austfjörðum og má þá litlu muna að
milljónatjón verði ef fískurinn kemst
ekki á réttum tíma í Evrópuskip í
Vestmannaeyjum. Reynsla Jóns og
öryggi í siglingum á Austfjarðahafnir
var dýrmæt enda veit ég að Jón var
ákaflega vel liðinn hjá umboðsmönn-
um útgerðarinnar á Austfyarðahöfn-
um og menn báru til hans fyllsta
traust. Ef Jón taldi ófært að bryggju
fyrir skip sitt virtu menn það í hví-
vetna hvað sem öllum tímasetningum
og áætlunum leið.
Við Jón og fjölskyldur okkar bund-
umst traustum vináttuböndum utan
vinnu. Okkur Margréti eru sérstak-
lega minnisstæðar samverustundirn-
ar er við hittum þau Berghildi á
Mallorka fyrir nokkrum árum og
eyddum þar tveimur skemmtilegum
vikum saman í sól og sumaryl. Þá
eru einnig ofarlega í huga okkar
góðar minningar frá dvöl okkar með
þeim hjónum á óðalssetri fjölskyldu
Berghildar á Hóli í Ólafsfírði. Þar
skemmtum við okkur við stangveiði
en Jón hafði sérstakt dálæti á þeirri
tómstundaiðju. Eftir að ég hætti í
fragtsiglingum og fór aftur á físki-
skip héldum við alltaf sambandi,
töluðumst oft við í síma og hittumst
þegar inniveru okkar bar saman. í
síðasta samtali okkar Jóns sagði ég
honum frá því að ég væri búinn að
leggja sjómennskuna á hilluna í bili
og farinn til starfa í landi. Honum
leist vel á það og þá eins og svo oft
áður var hvatning honum efst í huga
enda hafði hann sjálfur áður starfað
hjá sama fyrirtæki og bar því vel
söguna. Síðustu vikur höfðu valdið
Jóni nokkru hugarangri því hann
kunni illa öryggisleysinu sem fylgdi
því umróti sem verið hefur hjá útgerð
hans og hann tók mjög nærri sér
hinar fjölmörgu uppsagnir fyrrum
samstarfsmanna sinna og vina hjá
Skipaútgerð ríkisins til fjölda ára sem
látnir hafa verið víkja hjá nýja vinnu-
veitandanum á undanförnum vikum
og mánuðum.
Nú hefur Jón Sævar siglt sína síð-
ustu sjóferð á meðal okkar og farinn
á nýjar og framandi slóðir. Ég vil
færa þér, Jón, hugheilar þakkir fyrir
þær sjómílur sem við sigldum saman
í leik og starfí og vonandi eigum við
eftir að sigla saman aftur á öðrum
slóðum. Nú eru erfiðir tímar, elsku
Begga, og mikið á þig og fyölskyldu
þína lagt þegar skuggi sorgarinnar
hvílir yfír öllu að Jóni gengnum en
minningin um góðan dreng lifír með
okkur og samvistimar með honum
hafa gert líf okkar sem eftir stöndum
ríkara.
Við Margrét vottum þér Berghild-
ur, bömum þínum og öðrum ástvinum
okkar dýpstu samúð og biðjum um
styrk ykkur til handa á erfiðum
stundum.
Þórhallur Ottesen
og fjölskylda.
Kveðja frá Horna-
fjarðarhöfn
Jón Amórsson hafði öðrum fremur
yfírgripsmikla og víðtæka þekkingu á
erfíðum og oft viðsjálverðum aðstæð-
um við strendur og hafnir íslands.
Hann var skipstjóri og stýrimaður
hjá ríkisskipum og síðar Samskipum
í rúma tvo áratugi, eftir að hafa þjón-
að sem undirmaður I tæp tíu ár. Af
hæverskri athyglisgáfu safnaði Jón
þekkingu og reynslu frá þeim stöðum
sem hann sigldi til, en þeir voru ófáir
gegnum giftudijúga en alltof skamma
starfsævi.
Jón sigldi stóran hluta sjómannsfer-
ils síns til Hornafjarðar. Hér vann
hann sér virðingu og traust allra sem
hoiium kynntust. Jón þekkti Homa-
fyarðarósinn eins vel og gleggstu
lieimamenn. Hann var oft kallaður til
ef ráð þurfti að þiggja vegna þeirra
vandamála sem upp hafa komið í og
við Ósinn. Hann var fenginn ásamt
ýmsum öðrum sérfræðingum til að
halda erindi á ráðstefnu sem haldin
var á Höfn í júní 1990 um Ósinn. í
kjölfar ráðstefnunnar var mörkuð
rannsóknar- og framkvæmdastefna
sem farið hefur verið eftir síðan, með
því markmiði að tryggja öiyggi sjófar-
enda einsog kostur er. Á þessu ári
er gert ráð fyrir að halda alþjóðlega
ráðstefnu á Höfn þar sem staða mála
og þróun á liðnum fjómm ámm verð-
ur metin. Við höfðum vonast til að
Jón gæti verið þar og miðlað af reynslu
sinni og þekkingu. En skjótt skipast
veður í lofti og Jón verður að fylgjast
með ráðstefnunni frá öðmm sjónar-
■ hóli en upphaflega var ætlað.
Tilvera Homfírðinga byggist á sjó-
sókn og sjóflutningum. Það er mikil-
vægt okkur að skipstjómarmenn sem
um Ósinn sigla séu traustir og ábyggi-
legir eins og Jón var.
Við kveðjum Jón Arnórsson með
virðingu og þakklæti í huga og send-
um eiginkonu hans og bömum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Stjórn og starfsmenn
Hornafjarðarhafnar.