Morgunblaðið - 07.12.1994, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 7. DESEMBER 1994 39
brautinni. Það var gott að starfa
með henni. Hún var fljót að átta
sig á málum og leita mannlegra
leiða til lausna. í vetur voru margar
áætlanir um framþróun námsbraut-
arinnar og eitt af því var að kynna
okkur betur fræðistörf hjúkrunar-
fræðinga á Norðurlöndum. Þar sem
við höfðum báðar haft lítil sambönd
við Norðurlönd á sviði hjúkrunar
fannst okkur það mikils virði að
treysta böndin á þeim vettvangi.
I mars á þessu ári fórum við
saman til Kaupmannahafnar á sam-
norræna ráðstefnu um hjúkrunar-
rannsóknir. Ráðstefnan var haldin
á vegum Nordic College of Caring
Science og hafði Rúna verið beðin
um að kynna hluta af doktorsrit-
gerð sinni þar. Þetta var í fyrsta
skipti eftir að hún fór í aðgerð á
fæti sem hún flutti erindi á erlend-
um vettvangi. Ferðin hafði því mik-
ið gildi fyrir hana. Hún var enn að
byggja sig upp eftir aðgerðina og
þurfti að taka tillit til minna þreks
en áður. Það gætti aðeins kvíða hjá
henni sem ég hafði ekki þekkt áð-
ur, en erindi hennar tókst mjög
vel. Hún var frjálsleg, útskýrði vel
jafnóðum, flutti það af lífi og sál
eins og henni var lagið. Að erindinu
loknu samglöddumst við innilega
því hún hafði fengið frábærar und-
irtektir.
Síðasta dag ráðstefnunnar ætl-
uðum við að fá okkur gönguferð á
Strikinu og settumst inn á ýmsa
góða staði til hvíldar og töluðum
saman um lífið, fjölskyldurnar okk-
ar, framtíðina og námsbrautina.
Eins lýsti hún fyrir mér hvernig
Kaupmannahöfn liti út að sumar-
lagi og fyrir hugskotsjónum mínum
blasti iðandi mannlífið, sólskin og
sumarilmur. Hún hafði oft komið
til Kaupmannahafnar áður, en ég
var þar í fyrsta skipti.
Nokkrum mánuðum síðar kom í
ljós að veikindi Rúnu voru vaxandi.
Með óbilandi viljastyrk sá hún ætíð
einhveijar bjartar hliðar og horfði
fram á veginn. Þegar við hittumst
í síðasta skipti höfðum við tök á
því að ræða um ýmislegt varðandi
framtíðina. Við komumst að raun
um að við mundum ferma á sama
degi og sama tíma. Það var greini-
legt að Rúna var búin að velta þessu
mikið fyrir sér og allar hennar
áætlanir voru skýrari en mínar. í
þessari heimsókn var Halli hjá henni
og tvö af börnum þeirra. Mér er
það minnisstætt hve Halli var ein-
stakur við Rúnu sem gaf henni
mikið.
Með miklum trega í huga kveð
ég kæra vinkonu og samstarfskonu.
Ég þakka henni allar þær stundir
djúprar gleði og sorgar sem við
deildum í lífinu.
Ég votta Halla, Röggu, Rakel,
Svövu, Héðni og Maren, foreldrum
og systkinum Rúnu og öðrum ætt-
ingjum innilega samúð mína.
Sóley S. Bender.
Það var mislitur hópur ungs fólks
sem hóf nám í hjúkurunarfræði við
Háskóla íslands haustið 1973. Þetta
var fyrsti árgangur hjúkrunar-
fræðinema í háskólanum. Fjórtán
ungar konur með ólíkan bakgrunn
og reynslu luku fyrsta áfanga og
þar með var lagður grunnur að
ævarandi vináttu og samstarfi, sem
engan hafði órað fyrir á þeim tíma.
Umræðan um hjúkrunarmenntun í
landinu og óvissan um hvert námið
leiddi okkur gerði það að verkum
að hópurinn varð öflugur og sam-
heldinn. Sú spenna sem fylgdi þess-
ari óvissu gerði viðfangsefnið enn
áhugaverðara og styrkti okkur í
þeirri trú að þarna gætu ungar og
framsæknar konur haft áhrif á
gang mála. Metnaðurinn varð mik-
ill fyrir hönd hjúkrunar og hjúkrun-
armenntunar á íslandi. Ein af fram-
sæknari konum þessa hóps var
Guðrún Marteinsdóttir, hjúkrunar-
fræðingur og dósent. Það er okkar
lán að hafa átt samleið með Rúnu
allt frá þessum tíma.
Strax við fyrstu kynni birtist
Rúna okkur sem -einstök kona,
geislandi af lífskrafti og heillandi
fasi. Hin létta lund Rúnu hafði
hvetjandi áhrif á okkur hinar. Hún
MINNINGAR
reyndist afburða námsmaður og við
höfðum bæði gagn og gaman af
að sitja í próflestri og verkefnagerð
með Rúnu. Fjörugar og innihalds-
ríkar umræður um heilbrigðisvísindi
og námsefnið hverju sinni að
ógleymdum hlátrasköllum ein-
kenndu þessi ár. Þrátt fyrir náms-
álag og mikla vinnu var alltaf hægt
að slá á létta strengi og má segja
að enginn tími hafi verið ónýttur í
þeim efnum. Samveran var því mik-
il, bæði utan skólans sem innan,
kynnin urðu náin og minningarnar
streyma nú fram.
Þær voru ófáar Óðalsferðirnar,
þar sem markmiðið var m.a. að
fínna sér lífsförunaut, því allar
skyldum við út ganga. Rúna hafði
þó náð nokkru forskoti, þar sem
hún var búin að eignast Ragnheiði
sína og litli förunauturinn fylgdi oft
með á ýmsar uppákomur okkar
stallsystra. Ekki er ósennilegt að
áhrifa hafi gætt, þar sem Ragnheið-
ur stundar nú nám í hjúkrunar-
fræði við Háskóla íslands og fetar
þar með í fótspor móður sinnar.
Það var skömmu eftir að námi lauk
að Rúna fann „Halla sinn“, Harald
Þór Skarphéðinsson, eftirlifandi
eiginmann sinn. Þeirra fyrstu kynni
voru nokkuð skondin, þar sem Rúna
fékk kjörið tækifæri til þess að
sanna hæfni sína sem hjúkrunar-
fræðingur og þurfti þá maðurinn
ekki að hugsa sig um tvisvar —
draumadísin var fundin. Rúna og
Halli eignuðust saman Héðin og
Marenu. Halli átti fyrir þær Rakel
og Svövu, sem eignuðust nýja, stóra
og umhyggjusama ijölskyldu.
Rúna var sú fyrsta okkar, sem
hugði á framhaldsnám í hjúkrunar-
fræði á erlendri grundu. Þá naut
hún eins og ávallt stuðnings for-
eldra og það leyndi sér ekki, að þar
átti Rúna sterkan bakhjarl og bar
hún þeim ætíð gott vitni. Stórhuga
bætti hún við sig MS-gráðu í heilsu-
gæsluhjúkrun og var að ljúka dokt-
orsnámi þegar kallið kom til nýrra
starfa á æðri stöðum. Með allt þetta
umfang, stóra ljölskyldu og viða-
mikil verkefni, náði Rúna ávallt að
skila árangri með miklum sóma.
Halli og börnin áttu dtjúgan þátt í
velgengni Rúnu og framlagi hennar
til hjúkrunarfræðinnar. Stuðningur
þeirra, áræði og hvatning var með
eindæmum. Af heilum hug viljum
við þakka þeim. Við sem eftir stönd-
um erum ríkari, þar sem framlag
Rúnu til hjúkrunarmála á íslandi
er nú þegar orðið ómetanlegt og
mun áhrifa þess gæta um ókomna
framtíð. Þegar við lítum yfir farinn
veg og minnumst okkar kæru vin-
konu er söknuðurinn sár. Við sjáum
fyrir okkur kankvísan glampa
augnanna, brosið ljúfa og finnum
fyrir hlýja viðmótinu.
Elsku Halli, börn, foreldrar,
systkini og fjölskyldur, hugur okkar
dvelur hjá ykkur nú þegar við kveðj-
um Rúnu að sinni.
Ljúf minning lifir.
Vinkonur og skólasystur í
hjúkrunarfræði 1973-1977.
Kynni mín og fjölskyldu minnar
af Guðrúnu Marteinsdóttur, Rúnu,
hófust árið 1978 þegar sameiginleg
vinkona okkar, Úlfhildur Grímsdótt-
ir, bað mig að taka á móti henni í
Boston og greiða götu hennar. Ekki
grunaði mig þá hversu náin vinátta
okkar átti eftir að verða. Við höfum
átt saman yndislegar samveru-
stundir. í fyrstu bjó Rúna ein, en
seinna kom Halli sem þá var unn-
usti hennar og bjuggu þau þá í
Brighton. Það var vegna vináttu
okkar að ég ákvað að fara einnig
í framhaldsnám í hjúkrun og lukum
við báðar MS-prófi sama árið. Sér-
greinar okkar eru ólíkar, en fagleg-
ur áhugi engu að síður sá sami.
Við eigum börn á sama aldri, við
höfum búið undir sama þaki í lengri
tíma og eigum minningar um yndis-
legar samverustundir.
Ég kom til íslands í síðustu viku,
þess vitandi að Rúna ætti aðeins
skammt eftir ólifað. Rúna vildi að
ég tæki Elísabetu, dóttur mína, sem
er aðeins átta ára, með mér. Við
vorum saman síðustu tvo dagana
sem hún lifði, vináttuböndin voru
sterk og innileg, stundum einkennd-
ust þau af þeirri gleði sem tengir
fólk saman.
Hún hefur kennt mér og dóttur
minni svo margt, ekki síst um dauð-
ann. Fjölskylda hennar umvafði
okkur kærleika sínum þessa erfiðu
daga. Ég átti þess kost að hitta
samkennara hennar við námsbraut
í hjúkrunarfræði og hjúkrunar-
stjórnendur Landspítalans og fékk
innsýn í starf hennar hérlendis, en
því hafði ég ekki kynnst áður.
Við vorum þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Rúnu og fjölskyldu
hennar. Með vináttu sinni snart hún
líf okkar á alveg sérstakan hátt og
það mun aldrei verða hið sama. Hún
mun lifa með okkur.
Ástarkveðjur.
Wendy og Bill Daly og
dæturnar Erin, Elizabeth
og Emily,
Andover, Massachusetts,
Bandaríkjunum.
t
Konan mín, móðir, dóttir, systir og tengdadóttir,
SÓLEY EIRÍKSDÓTTIR,
Bræðraborgarstfg 5,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði föstudaginn
9. desember kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á Krabbameinsfélagið.
Jón Axel Björnsson, Brynja Jónsdóttir,
Bryndfs Sigurðardóttir, Eiríkur Smith,
Smári Eiríksson,
Unnur Jónsdóttir, Björn Guðmundsson.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BIRGIR EINARSON
fyrrverandi apótekari,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 9. desember
kl. 13.30.
Anna Einarson,
Magnús B. Einarson, Dóra Þórhallsdóttir,
Unnur Einarson Kawadry, Eric Kawadry,
Ingibjörg Ásta Hafstein, Pétur Kr. Hafstein
og barnabörn.
t
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir, amma, langamma og langa-
langamma,
GUÐRÚIM JÓNÍNA ÞORFINNSDÓTTIR
frá Hnjúkum
v/Blönduós,
sem andaðist á Hrafnistu í Reykjavík 1. desember, verður jarð-
sungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 9. desember kl. 15.00.
Jón K. Björnsson, Guðrún V. Gísladóttir,
Geir A. Björnsson, Arnheiður S. Guðmundsdóttir,
Garðar Björnsson, Elin Björnsdóttir,
Helga Svava Björnsdóttir, Vagn Kristjánsson,
Ari B. Björnsson, Hildigard Björnsson,
Ingólfur G. Björnsson, Ingibjörg Jónsdóttir,
Hjördís H. Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu og hlýju við fráfall
eiginkonu minnar, móður okkar, dóttur, tengdamóður og ömmu,
ÖLMU KARENAR FRIÐRIKSDÓTTUR.
Jón A. Snæland,
Kristín G. Snæland Jónsdóttir,
Friðrik Kristján Jónsson, Anna Margrét Jónsdóttir,
Sigurbjörn Arnar Jónsson,
Kristín Sigurbjörnsdóttir
og barnabörn.
t
Útför okkar elskulegu
SVANDÍSAR SIGURÐARDÓTTUR
frá Hafnarnesi við Fáskrúðsfjörð,
Auðarstræti 15,
Reykjavík,
fer fram frá Bústaðakirkju fimmtudag-
inn 8. desember kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim,
sem vildu minnast hinnar látnu, er bent
á Styrktarfélag vangefinna.
Fyrir hönd vina og ættingja,
Ásta Gunnarsdóttir,
Sesselja Eiríksdóttir.
Okkar ástkæri
GUÐMUNDUR TÓMAS ÁRNASON
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni á
morgun, fimmtudaginn 8. desember,
kl. 13.30.
Selm? Guðmundsdóttir, Árni Tómas Ragnarsson,
Ólöf Sigríður Valsdóttir,
Ragnar Tómas Árnason, Sigríður Freyja Ingimarsdóttir,
Kristján Tómas Árnason,
Selma Lára Árnadóttir,
Guðmundur Árnason, Salóme Gunnlaugsdóttir,
Jónína Vigdís Schram,
Sigríður Ólafsdóttir.
Við viljum þakka öllum þeim, sem auðsýndu okkur vináttu og
samúð með einum eða öðrum hætti við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGURDÍSAR SÆMUNDSDÓTTUR,
Sunnuflöt 30,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki St. Jósefsspítala og öllum
þeim, sem sýndu henni umhyggju í veikindum hennar.
Jóel Sigurðsson,
Dóra Jóelsdóttir, Snorri Jóelsson,
Jóel Jóelsson, Gerður Jóelsdóttir,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabarn.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem auðsýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
INGVARAFNS
ALBERTSSONAR.
María Hjálmarsdóttir,
Hjálmar Ingvason, Elínborg Þorvaldsdóttir,
Sigurveig María Ingvadóttir,
Björgvin Ingvason, Aðalheiður Kristjánsdóttir,
Brynjar Rafn Ingvason, Þórunn Hrefna Sigurjónsdóttir
og barnabörn.