Morgunblaðið - 31.12.1994, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 31. DESEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
Grettir
ÉG HELP AE><5RemR sA,
HKiriHN AF PBVSUNNJ S£M PU ,
^ A UAklkt
— DoiÁM A
i t>A£> <á£Z.e>0 A*LA~'
\_ páeKCNiR i
QETTU HVAE>
,<MAVMAA—
Tommi og Jenni

Ljóska
J&JUOSiM&rn <\jJ
T-kwkTJ~'fcn-t^JL tJjP*
JwndvijuJ}- 'ý'lMAriL. ^fc
Zqj Atmslfúr^ J- JioufC-
aJÚimTum>/n^ufc-
<í: ' itöo Un.l<xJ f ei^u'C S,n^ icate. Inc --’-í'rV
Elsku mamma og pabbi.
Þakka ykkur fyrir þessa
dásamlegu gjöf. Hún er
eitthvað sem mig hefur
alitaf langað í.
BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reylqavík • Sími691100 # Símbréf 691329
Aðfangadags-
kvöld
Frá Margréti Hjálmtýsdóttur:
ÞAÐ VAR aðfangadagskvöld, grá-
hvít snjóbreiða lá yfir götum
Reykjavíkur. Suðaustan vindur
þeytir úr sér nokkrum snjókorn-
um, svo er líkt og hann hvíli sig
litla stund áður en hann endurtek-
ur blásturinn. Hvinurinn, sem
fylgir er sem kuldahlátur.
A bekk í Hljómskálagarðinum
situr ungur maður, vart meir en
tvítugur. Hann tekur trefil úr úlpu-
vasa sínum og bregður um háls
sér. „Þetta sunnlenska veðurfar,“
tautar hann. Svo lítur hann á arm-
bandsúr sitt, klukkan er átta, of
snemmt að fara heim { herbergið
á Bergstaðastíg. Hjónin sem
leigðu honum og gestir þeirra vora
víst ekki búin að raða í sig veislu-
matnum. Konan hafði spurt hvort
hann færi ekki austur á firði heim
til sín um hátíðina. Hún spurði
margs sú kona. „Nemandi sem lif-
ir á lánum og sumarvinnuaurunum
verður að spara. Nei, hann færi
ekki heim.“
Konan varð áhyggjufull á svip-
inn og sagði að allt væri svo voða-
lega dýrt. Hún þyrfti að bjóða
tengdaforeldrum sínum í mat á
aðfangadagskvöld þó þau væra
nú svona og svona og systur sinni
líka. Hún gæti ekki boðið honum,
það væri ekkert pláss.
Þessi forvitna og níska kerling,
hugsaði pilturinn. Ekki skyldi
hann auka á útgjöld hennar. „Ég
er boðinn til kunningja,“ skrökvaði
hann og teygði munnvikin í átt til
eymanna.
„Auðvitað," sagði konan. „Það
er bara þessi voðalega dýrtíð
og...“ Vindurinn hélt áfram að
leika sér að snjókornunum. Sum-
um kastaði hann á bekkinn hjá
piltinum, önnur lét hann dansa
hópdans eftir frosinni jörðinni.
Tvær endur komu fljúgandi og
görguðu hátt. Kannski voru þær
að ræða um þessa mannveru, sem
sat á bekk og lét kuldann smjúga
upp undir buxnaskálmarnar og um
bakið, eða voru þær að tala um
hve gott væri að vera saman á
þessu kvöldi.
Ég er svangur hugsar pilturinn.
„Við lokum yfir hátíðina,“ til-
kynnti Sóley, stelpan í matsölunni
þar sem hann borðaði. „Hvar borð-
ar þú á meðan?“ hafði hún spurt.
„Hvergi.“ „Og hvar átt þú heima?“
Hann nefndi staðinn. „Og ég í
rauða húsinu á horninu," sagði
Sóley, svo hló hún. „Hvaðan ertu?“
hafði hún iíka spurt. „Að austan,“
„og að vestan,“ sagði hún. Önnur
hláturgusa. Sóley fallegt nafn
hugsaði pilturinn, skrítnir í henni
augasteinarnir, og hárið ljósar
flyksur, sem hoppuðu um hálsinn
þegar hún hreyfði höfuðið. Kjóllinn
of þröngur um mjaðmirnar. Hann
hafði varla sofið síðastliðna nótt,
hún kom aftur og aftur í hugann
með þessa dökku augasteina.
Pilturinn stóð upp af bekknum,
stappaði niður fótum og barði
saman höndum sér til hita, gekk
síðan hröðum skrefum upp Njarð-
argötu og niður Frakkastíg. Kött-
ur stóð við kjallaradyr og mjálm-
aði. „Er þér kalt, greyið?" segir
pilturinn og tekur í hurðarhúninn,
hurðin er ólæst og gamall maður
stendur í gættinni. „Átt þú kött-
inn?“ spyr pilturinn. „Nei, en hann
kemur hingað þegar hann er solt-
inn, greyið,“ segir gamli maður-
inn. Hann býður piltinum inn og
þeir setjast á trékolla í eldhúsinu,
á borði er diskur með fiskbita og
hitabrúsi með kaffi. Inn um lágan
gluggann lýsir birta frá götuljósi.
„Maður sparar rafmagnið,“ segir
gamli maðurinn og býður kaffi úr
hitabrúsanum. „Býrð þú éinn, áttu
ekki konu?“ spyr pilturinn. „Nei,
hún vildi safna konunglegu postul-
íni og drottningarmunstri en hvar
átti að taka peningana. Hún hitti
annan.“ „Áttu börn?“ spurði pilt-
urinn. „Dreng, en hann fórst í sjó-
slysi.“ „En áttu ekki einhveija
kunningja?“ „Þeir eru flestir dauð-
ir.“ „Hvernig líður þér?“ spyr pilt-
urinn. „Vel en dálítil eymsli hér
og þar í skrokknum." „Skemmt-
irðu þér eitthvað?" „Ég geng niður
að höfn, þar er ég kunnugur, gam-
all eyrarvinnujálkur, svo hef ég
blaðið og útvarpið, en verst þykir
mér þetta garg og gól í unglingun-
um. Ég hef það sem ég þarf, en
mest langar mig að komast á skak
í vor, ég þekki mann sem á trillu.“
Þeir hafa lokið við að drekka kaff-
ið úr hitabrúsanum. Pilturinn
kveður og segist koma aftur. Það
er hætt að snjóa. Heiðskír himinn
með tindrandi stjörnum, snjórinn
lá líkt og hvítt flosteppi yfír bæn-
um. Hrein fegurð, hugsar piltur-
inn. Ómar af jólasöngvum bárust
út um opna glugga húsanna. Allt
er þetta til heiðurs konungi kær-
leikans, hugsar hann áfram. Þegar
pilturinn opnaði dyrnar á herberg-
inu sínu stóð húsmóðirin í stofu-
dyrum sínum, jólaljósin ljómuðu
og yndislegur matarilmur gaus út
úr stofunni. Konan hélt á sendi-
bréfi. „Þetta kom til þín í dag,“
sagði hún hæðnislega. „Hún les
bréfin mín,“ tautaði pilturinn um
leið og hann braut upp bréfið og
las. Kjallaranum hornhúsinu nr.
9. Hæ! Hef eldunaraðstöðu. Fer-
lega spæld að borða ein. Sóley.
„Hvaða hávaði er þetta?“ spurði
húsbóndinn um leið og hann tók
Havana vindilinn úr munnvikinu.
„Það er bara leigjandinn sem skell-
ir svona hurðum," sagði konan.
En pilturinn heyrði þetta ekki.
Hann var kominn út á hom.
MARGRÉT HJÁLMTÝSDÓTTIR,
Sléttuvegi 17, Reykjavík.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók verður framvegis varðveitt i
upplýsingasafni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu það-
an, hvort sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu
efni til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.