Morgunblaðið - 14.01.1995, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 14. JANÚAR 1995 33 '
+ Gísli Jón Odds-
son fæddist i
Innri Njarðvík 6.
júlí 1922. Hann lést
á Selfossi 5. janúar
síðastliðinn. Gísli
Jón var sonur hjón-
anna Þuríðar Jóns-
dóttur og Odds Ól-
afssonar. Börn
þeirra, auk Gísla:
Katrín, Þorsteinn,
Halldór og Ólafur,
öll látin. Eftir lifa
tvær hálfsystur
samfeðra, Jórunn
og Friðbjörg. Gísli
fluttist með foreldrum sínum
upp á Kjalarnes, er þar nokkur
ár, eða þar til hann er 11 ára,
þá slitu foreldrar hans sam-
vistir og sá hann um sig sjálfur
eftir það, gerðist vikapiltur á
bæjum þar í sveit, uns han fer
að vinna við garðyrkju í Mos-
fellssveit, sem og varð hans
ævistarf. Hann flytur í Gufudal
í Ölfusi og er þar í nokkur ár.
Gísli kvæntist eftirlifandi konu
sinni Sigurbjörgu Steindórs-
dóttur 7. október 1944 og eign-
þau þijú
1) Sigur-
björgu, maki Hann-
es Kristmundsson,
eignuðust þau þijá
syni, einn þeirra er
látinn, Gisli Jón.
Eiga þau eitt barna-
barn. 2) Sveinn,
maki Magnea Árna-
dóttir, eiga þau
þijú börn og tvö
barnabörn. 3) Svan-
hvít, maki Reynir
Gislason, eiga þau
þijú börn. Árið
1951 flytur Gísli
með fjölskylduna norður í
Eyjafjörð og tekur við garð-
yrkjustöð Kaupfélags Eyfirð-
inga á Brúnalaug og hefur
umsjón með henni í tólf ár,
flytur þá aftur til Hveragerðis
og vinnur í Gufudal og Álfa-
felli þar til þau hjón kaupa
Ljósaland i Biskupstungum og
hafa búið þar síðan garðyrkju-
búskap.
Útför hans fer fram frá
Hveragerðiskirlgu í dag.
GÍSLIJÓN
ODDSSON
Hvað boðar nýárs blessuð sól?
hún boðar náttúrunnar jól,
hún flytur líf og líknarráð,
hún ljómar heit af Drottins náð.
(MJ.)
í DAG er kvaddur kær mágur og
vinur, Gísli Jón Oddsson. Hann
andaðist 12. dagjóla, eftir langvar-
andi veikindi, sem hann bar með
ró og stillingu, enda var Gísli þann-
ig gerður að þar var ekki verið að
bera eitt eða annað á torg.
Fyrir mörgum árum greindist
Gísli með krabbamein, en fékk bót
á því og átti mörg góð ár, en fyrir
um það bil tveimur árum fer að
halla undan fæti og voru nú engin
gríð gefin eftir það. Þorsteinn
bróðir Gísla andaðist í ágúst síðast-
liðinn úr sama sjúkdómi, er hegð-
aði sér eins. Því er nú skammt
stórra högga á milli hjá fjölskyldu
Gísla.
Við Gísli höfum verið í nánum
tengslum rúma hálfa öld og vorum
orðin nokkuð vel kunnug og marg-
ar eru minningarnar um skemmti-
legar samverustundir. Nokkrar
ferðir voru farnar á Brúnalaug
meðan þau bjuggu þar og fengum
við alltaf frábærar móttökur.
Frændsystkinin höfðu gaman af
var þó nokkur spölur fyrir ungling
innan við fermingu og hræðslan við
kríuna aftraði manni ekki að ná á
áfangastað.
Oft var mikill gestagangur á
heimili þeirra hjóna, enda gestrisnin
í fyrirrúmi. Þar hittumst við systk-
inabömin oft við ýmis konar leiki
og sá Ásta um að öllum liði sem
best.
Ég og fjölskylda mín sendum
öllum ástvinum hennar samúðar-
kveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt,
(V. Briem.)
Guðrún Sigmundsdóttir.
Ásta ólst upp í föðurgarði og tók
fljótt þátt í þeim störfum, sem féllu
til á stóru heimili, bæði innanhúss
og utan við nytjar og vitavörsluna,
þar til hún stofnar sitt heimili. Hinn
13. janúar 1927 giftist hún Haraldi
Jónssyni. Áttu þau saman farsælt
heimili meðan báðum entist tíð, en
Haraldur lést árið 1962, hinn 13.
mars. Þau bjuggu fýrstu árin í
Gróttu, en síðan í Litlabæ á Sel-
tjarnarnesi og að lokum á Sólvangi
á sömu slóðum.
Heima stýrði Ásta heimili af
að hittast. Gísli virti bömin og tal-
aði til þeirra eins og jafningja og
þótti þeim vænt um hann alla tíð.
Þau eignuðust góða nágranna, er
þau dvöldust fyrir norðan og hefur
sá vinskapur haldist í gegnum árin.
Seinni árin fórum við hjónin í
árlega reisu austur að Ljósalandi
á haustin og gistum yfir nótt og
voru það sérstakir uppáhalds túr-
ar. Þau voru svo samtaka í að taka
á móti gestum, allt angaði af hrein-
læti og huggulegheitum.
Gísli var sérstakt snyrtimenni,
gekk vel um alla hluti úti og inni,
bráðduglegur garðyrkjumaður og
var mér sagt fyrr á árum að hann
væri með færustu mönnum í þeirri
grein, enda allt fyrsta flokks vara
er hann framleiddi. Krusarnir hans
voru yndislegir.
Þuríður, móðir Gísla, var
dugnaðar og myndar kona, barðist
harðri baráttu fyrir sér og sínum,
var hún stundum hjá Böggu og
Gísla. Kynntist ég henni þó nokkuð,
en Oddi kynntist ég minna, hann
dvaldi hjá þeim af og til.
Hér eru fluttar kærar kveðjur og
þakklæti fyrir samfylgdina frá mág-
fólki, Halldóru og ijölskyldu og Aðal-
steini og fjölskyldu. Biðja þau Guð
að blessa systur sína og hennar fólk.
myndarskap og mikilli gestrisni,
sem þau áttu bæði mikið rúm fyrir
svo og þeirri hjartahlýju sem þeim
var svo eðlileg.
Haraldur var oft fjarri vegna
starfa sinna meðan hann var stýri-
maður á togurum innanlands og
erlendis og síðan með eigin útgerð
um skeið.
Eftir að Ásta missti mann sinn
vann hún um árabil við sauma og
einnig á Fæðingarheimili Reykja-
víkur uns sjón dapraðist og hún
varð að hætta.
Börn og barnabörn eiga góðar
minningar um ást og umhyggju
móður og ömmu, er umvafði þau
hlýju og kærleika, sem hún átti svo
mikið af.
Fyrir um það bil 6 árum fór að
bera á þeim sjúkleika sem hamlaði
því að hún gæti verið ein og sér.
Þá komst hún á annan Sólvang eða
Dvalar- og hjúkrunarheimilið í
Hafnarfírði, þar sem hún var síðan
og naut frábærrar umönnunar alit
til að yfir lauk. Er starfsfólki þar
færðar einlægar þakkir af ástvin-
um.
Kvödd er hinstu kveðju mikilhæf
og góð kona, sem skilur eftir hjá
vinum og ástvinum göfugar og
fagrar minningar.
Gunnlaugar P. Steindórsson.
MININIINGAR
Elsku systir mín, það eru stór
tímamót í lífi þínu og þinna, bið
ég Guð að styrkja þig og gefa þér
heilsu og ykkur öllum óska ég vel-
farnaðar.
Til þín Gísli minn, með hinstu
kveðju frá mér og mínum. Við öll
í fjölskyldunni kveðjum þig með
virðingu og þökkum samfylgdina.
Ó, sólarfaðir, signdu nú hvert auga
en sér í lagi þau sem tárin lauga
og sýndu miskunn öllu því sem andar
en einkum því, sem böl og voði grandar.
(MJ.)
Guðríður Steindórsdóttir.
Mig langar í nokkrum orðum
að minnast míns kæra tengdaföð-
ur, Gísla Jóns Oddsonar.
Gísli fór ungur að vinna fyrir
sér eins og algengt var í þá daga,
eða fyrir fermingu. 15 ára réð
Gísli sig til Stefáns í Reykjahlíð í
Mosfellsbæ og lærði þar garðyrkju
sem varð hans ævistarf. Gísli réðst
til garðyrkjustarfa hjá Guðjóni í
Gufudal í Ölfusi 1943 og vann þar
til 1945 að hann fór að vinna hjá
Gunnari í Álfafelli í Hveragerði.
Hjá Gunnari var Gísli til 1951 að
hann tók við umsjón garðyrkju-
stöðvar Kaupfélags Eyfirðinga á
Brúnalaug í Eyjafirði og gegndi
því starfi til 1964 að hann flutti
aftur til Hveragerðis með fjöl-
skyldu sína og fór að vinna í Álfa-
felli.
Þegar Gísli vann í Gufudal
kynntist hann ungri glæsilegri
stúlku í Hveragerði, Sigurbjörgu
S. Steindórsdóttur, dóttir Sigur-
bjargar Þorkelsdóttur í Ásum í
Hveragerði. Hún var fædd 1894
og dáin 1945, og Steindórs Sigur-
bergssonar, sem lést um aldur
fram 1930, en hann var fæddur
1890.
Gísli og Sigurbjörg gengu í
hjónaband 7. október 1944 og áttu
því fimmtíu ára hjúskaparafmæli
í október síðastliðnum. Ungu hjón-
in hófu búskap í Álfafelli 1944 en
réðust í að byggja sér hús sem
þau nefndu Varmá og fluttu í það
1945.
Hjá Gísla og Böggu, en svo var
Sigurbjörg jafnan kölluð, var í
mörg sumur bróðursonur Gísla,
Halldór Viðar Halldórsson, búsett-
ur í Hafnarfirði. Þáttaskil urðu í
lífi Gísla og Böggu 1971 er þau
kaupa garðyrkjustöðina Ljósaland
í Laugarási í Biskupstungum, sem
þau byggja upp og hafa búð þar
síðan.
Fyrir tæpum tveim árum kenndi
Gísli sér meins og fór í meðferð
vegna þess en meinið tók sig upp
að nýju á öðrum stað. í nóvember
síðastliðnum gekkst hann undir
aðgerð en ekkert varð við ráðið.
Tengdafaðir minn var fróður og
víðlesinn. Sem dæmi má nefna að
hann hafði margoft lesið íslend-
ingasögurnar. Hann var dagfars-
prúður og van sín verk í hljóði.
Snyrtimenni var hann mikið og sá
maður aldrei svo mikið sem arf-
akló í gróðurhúsunum hjá Gísla.
Ég kom fyrst á heimili Gísla og
Böggu fyrir tuttugu og átta árum
þegar ég kynntist Svenna. Mér var
afar vel tekið og hafa þau reynst
mér vel allt frá fystu kynnum.
Börnin fóru oft í sveitina til afa
og ömmu og var Árni þar oft
nokkra daga í einu og naut þess
að stjanað væri við sig.
Nú á kveðjustund vil ég þakka
þér Gísli minn samfylgdina og
veit að vel hefur verið tekið á
móti þér fyrir handan.
Elsku Bagga, Guð gefi þér og
fjölskyldunni styrk í sorginni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir ailt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
^ (V. Briem.)
Þín tengdadóttir,
Magnea Ásdís.
SVANLAUG
AUÐUNSDÓTTIR
+ Svanlaug Auð-
unsdóttir var
fædd 4. mars árið
1930 á Ysta-Skála í
V estur-Eyjafjalla-
hreppi. Hún lést á
sjúkrahúsi Suður-
lands á Selfossi 5.
janúar síðastliðinn.
Svanlaug var
níunda af fjórtán
börnum hjónanna
Auðuns Jónssonar,
f. 1892, d. 1959, og
Jórunnar Sigurðar-
dóttur, f. 1895, d.
1983. Systkini Svan-
laugar eru Unnur, f. 1918, Sig-
uijón, f. 1919, Sigurður Þor-
berg, f. 1921, Frímann, f. 1922,
d. 1922, Kristinn, f. 1923, Guð-
rún, f. 1925, Magnúsína Lilja,
f. 1927, Elí, f. 1928, Sigfús, f.
1932, Olafur, f. 1934, Eyrún,
f. 1935, Auður Jóna, f. 1937,
og Jón, f. 1941. Maður Svan-
laugar var Siguijón Ólafsson
frá Syðstu-Mörk í Vestur-Eyja-
fjallahreppi, f. 3. júlí 1927, d.
8. nóvember 1992. Hófu þau
búskap á Efstu-Grund í Vestur-
Eyjafjallahreppi árið 1949, en
fluttu árið 1958 að Stóru-Borg
í Grímsneshreppi
og bjuggu þar síð-
an. Svanlaug og
Siguijón eignuðust
tíu böm, þau eru
Auðunn, f. 1948,
kvæntur Sigríði
Magnúsdóttur,
Ólafur, f. 1949
kvæntur Ingu
Henningsdóttíir,
Halldór Ingi, f.
1951, kvæntur Kol- <
brúnu Sigurðar-
dóttur, Jórunn
Erla, f. 1951 gift
Kjartani Helgasyni,
Pálmar Karl, f. 1953, í sambúð
með Kristínu Lindu Óskars-
dóttur, Erlendur Sigurður, f.
1954, kvæntur Margréti Sig-
rúnu Grímsdóttur, Bjöm Krist-
inn, f. 1956, d. 1981, Siguijón
Svanur, f. 1959, í sambúð með
Sólrúnu Hrönn Guðmundsdótt-
ur, Þröstur, f. 1962, í sambúð
með Hildi Magnúsdóttur,
Trausti, f. 1964, kvæntur
Salóme Eggertsdóttur. Bama-
börnin em orðin 26 og bama-
bamabömin era tvö. Útför *“
Svanlaugar Auðunsdóttur verð-
ur frá Stóru-Borgarkirkju í dag.
MIG langar að minnast ástkærrar
ömmu minnar, sem nú er fallin frá
eftir erfið veikindi.
Fyrstu minningarnar sem ég á
um hana er þegar ég var lítil stelpa
í sveit hjá ömmu og afa heitnum,
þar sem mér leið alltaf vel. Amma
var sívinnandi inni sem úti. Það var
sama hvað gekk á og hversu marg-
ir gestir voru hjá þeim, var allt í
röð og reglu hjá henni ömmu, hún
hugsaði fyrir öllu, hafði alltaf nógan
mat handa öllum og það voru allir
velkomnir á heimili þeirra. Það var
ávallt gestkvæmt hjá þeim enda
þekktu þau mikið af fólki. Amma
vildi alltaf að allir færu vel mettir
frá henni og ef það var vont veður
og erfið færð og við á leið í bæinn,
þá dúðaði amma okkur svo okkur
yrði ekki kalt ef eitthvað kæmi
uppá eða þá að hún sagði þið farið
ekkert fyrr en veðrið lagast. Svona
var hún amma mín, svo hjartahlý
og yndislega góð.
Ömmu var mjög annt um allt og
alla og eftir að ég veiktist spurði
hún ávallt um mig, nú seinast
nokkru fyrir jól þegar hún gat ekki
talað nema örfá orð. Þá skildi ég
samt að hún var að spyija mig
hvemig mér liði. Þegar ég svo eign-
aðist son fyrir ári fór ég með hann
til ömmu til að sýna henni auga-
steininn minn. En hvað ég varð
stolt þegar amma hélt á honum og
brosti sínu blíðasta, væntumþykjan
og stoltið skein úr augum hennar.
Einnig þótti mér afar vænt um
þegar hún sagði mér að skímar-
myndin af Brynjari Atla sem ég
gaf henni væri á náttborðinu.henn-
ar við hliðina á myndinni af afa
heitnum.
Amma var mjög dugleg kona sem
gat ekki auðum höndum setið. Ef
hún kom hingað í heimsókn varð
hún alltaf að hafa nóg fyrir stafni.
Hún var líka trúuð og hún fann
ýmislegt á sér, til dæmis þegar við
sátum í eldhúsinu á Stóru-Borg og
útidyrnar opnuðust óvænt og eng-
inn var fyrir utan, þá vissi amma
hver var á leiðinni í heimsókn. Eins
eftir að afi dó, þá fann amma oft
fyrir honum heima og heyrði til
hans á næturnar.
Síðasta ósk ömmu var að fá að
vera heima um jólin og varð henni
að ósk sinni en svo eftir að hún kom
aftur á spítalann veiktist hún en
náði sér ekki aftur.
Elsku amma mín, það er sárt að
sjá á eftir þér en ég hugga mig við
að nú þjáistu ekki lengur. Þú hefur
aftur fengið máttinn og getur því
gengið á ný, ég veit líka að þú ert
nú hjá afa og Bjössa og þar líður
þér vel.
Nú ertu leidd mín ljúfa,
iystigarð Drottins í,
þar áttu hvild að hafa
hörmunga og rauna fri,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól,
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
(H.P.)
Þakka þér fyrir allt, þér mun ég
aldrei gleyma.
Þín,
Júlíana.
Elsku amma, nú veit ég að þér
líður vel og ég veit líka að það var
tekið vel á móti þér hinum megin.
Við vitum öll hveijir það eru. Núna
þegar ég hugsa um allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman kemur
margj; í huga mér. Ég man þegar
ég sagði þér „leyndarmálið okkar“
þá Ijómaðir þú og ég sá gleðina og
eftirvæntinguna skína úr andliti
þínu, Jþótt þú gætir ekki sagt mér
það. Ég veit að þú fylgist með mér
þegar þar að kemur. Eftir að þú
komst á Selfoss kom ég á hveijum
degi til þín í heimsókn og þetta voru
góðar stundir sem við áttum saman.
Mér fannst dagurinn ekki vera búinn
fyrr en ég var búin að koma til þín.
Þegar ég sat hjá þér síðasta kvöld-
ið og hélt í höndina á þér, fann ég
að þú vissir af mér og það var yndis-
legt að vita af þvi. Það var erfitt
að kveðja þig og ég sagði við þig,
láttu þér líða vel og þú gerðir það.
Amma, þín er sárt saknað.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Svanlaug Kjartansdóttir.